46e EDITIE / 28e KEER IN LANDGRAAF 2015 Updated 1 juni 2017 Datum: 12 t/m 14 juni 2015Acts: zie programma Info voor Landgraaf bezoekers Locatie: Megaland Landgraaf / Kaart van gebied rond Pinkpop met afgezette gebieden, parkeerplaatsen en campingsEntree: 3 dagen met camping kost dit jaar € 180,00. losse dagkaart kost € 95,00 (v.v. prijzen incl. € 5,00 servicekosten).Nederland , Koop je kaartje in ieder geval NIET hier .weet waar je koopt . Toch opgelicht, meldt dit hier Weer: 't liefst heet, droog en zonnigToeschouwers: 31.000 totaalPresentatie: Giel Beelen, Eric Corton en Marco RoelofsBELANGRIJKE OPROEP: BELANGRIJKE OPROEP!!! Recencies vrijdag Recencies zondag Krantenartikelen Opwarmen Statistieken Veel online videoclips Veel foto's Pinkpop foto's NPO Cultura Setlists Pinkpop App 2015 Festival verslag Jonathan Jeremiah doorgaans net wat meer power. De immer ietwat treurig kijkende Brit en zijn band wisselen op de 3FM Stage de nodige zwijmelballads af met meer opzwepende songs als Heart Of Stone - al zakt de spanning ondanks de prima stem van de zanger hier en daar toch een beetje weg. Op het podium gebeurt immers niet veel. Collega Paul Gersen vatte dit optreden na afloop perfect samen: ideale muziek om languit bij in het gras te liggen. (door Dominique van der Geld)Selah Sue swingt samen met haar zeskoppige band een eind weg in de zon. Het enthousiasme spat eraf en heeft een aanstekelijke werking op het publiek bij de 3FM Stage. Haar stem is live nog een stuk sterker dan op cd, en dat wil heel wat zeggen. Ook de muziek - een mix van soul, r&b en reggae - is meer dan een tandje heftiger. Ze begint met een aantal nieuwe nummers, maar gaat dan door met de hitjes. Als de eerste Anouk-fans vertrekken naar het hoofdpodium om daar een goed plekje te veroveren, begint het feest pas echt met Raggamuffin. Haar akoestische versie van Fyah Fyah is ook erg mooi. In Together , het nummer dat ze samen met Childish Gambino (Donald Glover) opnam, neemt ze zijn raps lekker eigenwijs gewoon voor eigen rekening. Niemand zal de Amerikaan gemist hebben. Afsluiter Crazy Suffering Style bewijst het nog een keertje: de talentvolle Selah Sue zet een heerlijke show neer om lekker bij te dansen in de zon. (door Esmee de Gooyer)John Coffey -zanger David Achter de Molen staat op de handen van het publiek en krijgt van meters afstand een glas bier naar zijn hoofd gegooid, maar in plaats van het te ontwijken, vangt hij het nonchalant met een hand en neemt een slok. Chance: one in a million. Maar bij de Nederlandse punkrockers lukt vandaag alles. Goed, bijna alles, want er zijn wel wat technische problemen, maar die zijn te verwaarlozen als je ziet hoe het publiek de tent afbreekt. Nog nooit stond de band voor zo'n groot publiek, maar John Coffey heeft er geen moeite mee. Even wanen we ons op een festival in de jaren negentig, waar gecrowdsurft wordt en circle pits tot de orde van de dag behoren. Het zijn ingrediënten die bij een John Coffey-show horen, en ook gewoon blijken te werken bij het grote publiek. Een optreden om niet snel te vergeten. (door Paul Gersene)Eagles Of Death Metal , de band die hij met zanger/gitarist en oppersnor Jesse Hughes oprichtte, maar die doorgaans zonder hem op tour gaat. Even lijkt het of Hughes een beetje geïntimideerd is door zijn rossige vriend, want de beroepskwebbelaar houdt tussen de eerste paar nummers door zijn kaken stijf op elkaar. Maar als het schroom afgeworpen is, zien we 'm zoals hij op zijn best is: als de pastoor van de kerk van rock & roll. Goed, de op ZZ Top en The Rolling Stones gestoelde songs worden misschien niet allemaal even strak uitgevoerd, maar knallen doen ze. EODM trakteert ons vandaag op een onvervalste rockshow, met gierende solo's en gehak op de drum. Met dat in de raap kunnen we met gemak een show van Robbie Williams aan. (door Paul Gersen)Robbie Williams . Hij vatte zijn levensloop zelf even voor ons samen: “Ik ben geboren in 1974, ging naar school, ben mislukt op school, ging bij een boyband, werd dik, ging aan de drugs, werd weer dun, ging naar rehab, werd weer dik, zong Angels en toen werd ik een multimiljonair.” Duidelijk, toch? Een hele generatie is opgegroeid met zijn muziek, maar op het veld staan bezoekers van zo'n beetje alle leeftijden mee te zingen, te lachen en te bewonderen. De boodschap is meteen duidelijk: Let Me Entertain You. Williams heeft niet alleen de hits, maar ook de persoonlijkheid om er een dijk van een show van te maken. Hij is arrogant, maar op een manier die volledig terecht is en hem totaal niet misstaat. Integendeel, hij wordt er juist sympathieker van. Hij weet precies wat hij doet, ook al vergeet hij soms zijn tekst en zet hij een keer te laat in. Hij vloekt veel en luidruchtig, en het siert hem. Maar Williams is zeker niet alleen praatjes en persoonlijkheid. Naast zijn vele hits (Road To Mandalay, Candy, Come Undone, Feel, Kids, Rock DJ, She's The One, Millennium , en ga zo maar door) speelt hij samen met zijn band vol blazers en imposante achtergrondzangeressen covers van o.a. Lorde, George Michael, Queen en R. Kelly. Hij draagt She's The One op aan een vrouw in het publiek, en neemt een ander meisje mee het podium op tijdens Candy om met haar 'naar bed' te gaan - met hun hoofden komen ze boven een scherm uit waarop twee lichamen te zien zijn die volledig gekleed in bed bewegen op de muziek. Hij zingt de eerste woorden van zinnen van nummers en laat het publiek de rest doen, en komt er makkelijk mee weg. Hij is niet innovatief, heeft zichzelf niet hoeven vernieuwen, heeft zelfs al jaren geen nieuw album uitgebracht, maar zorgt er desondanks voor dat zijn publiek na afloop met een meer dan voldaan het veld verlaat. Maar niet voordat er flink geknuffeld en meegedeind wordt tijdens Angels. (door Esmee de Gooyer)Bron: lfl door Dominique van der Geld, Paul Gersen en Esmee de GooyerGaz Coombes Supergrass was al niet de meest succesvolle britpopband van de jaren negentig, en tegenwoordig is Gaz Coombes nog steeds niet de meest succesvolle solo frontman. Veel verder dan cultroem is zijn oude band niet gekomen, naast die ene grote hit Alright , die vanmiddag niet op het programma staat. Waar Coombes eerder nog wel wat Supergrassnummers afstofte voor zijn live shows - voornamelijk het wat serieuzere Moving - zijn die inmiddels volledig uit de set verdwenen. Veel verschil maakt het niet, want er staan hier vandaag weinig teleurgestelde Supergrassfans. Er staan eigenlijk überhaupt maar weinig mensen.Het nummer: Supergrass was een onbezonnen bende cheeky chappies, olijke jonge honden op fietsjes langs de Engelse kust. Coombes' herkenbare bakkebaarden zitten er nog steeds op, evenals de guitige glimlach, maar hij is inmiddels alweer tegen de veertig. Helaas is met de tijd die jeugdige onbevangenheid uit zijn muziek verdwenen. Daarvoor in de plaats zijn echter wel degelijk een aantal spannende liedjes in de plaats gekomen. Opener Buffalo is stemmig, een beetje Massive Attack -achtig, en The English Ruse wordt voortgestuwd door een krautrocksynth. Het licht psychedelisch rockende Hot Fruit van eerste album Here Come The Bombs eindigt met een zompige rock-freakout waar ook de gemiddelde Muse-fan zijn neus niet voor zou ophalen, en kan dus ook rekenen op de meest enthousiaste reactie van de hele set.Het moment: Coombes eindigt zijn set jammer genoeg met het meest doorsnee nummer. Break The Silence is duidelijk achteraan de show gepland vanwege de mogelijkheid tot publieksparticipatie, en daar wordt dan ook gebruik van gemaakt. Coombes richt zich tot het publiek, probeert ze over te halen tot meeklappen. Hij doet het best leuk en de reactie is mild enthousiast te noemen, maar de zanger heeft zichtbaar moeite met de lauwe halflege zaal. Toch eindigt hij met een oprechte dankbetuiging aan zijn toeschouwers, en plugt hij voor het afgaan nog snel even zijn volgende show: See you next time, in Paradiso in October! Wij zijn benieuwd of iemand van de Pinkpopbezoekers een kaartje zal kopen.Het publiek: Daar kunnen we kort over zijn: er is niet zo veel van. Dit is duidelijk niet de meest geanticipeerde act van Pinkpop, en dan speelt het ineens prachtige weer hem ook nog eens parten. Aan de andere kant van het veld, op het zonnige 3FM stage, staat The Last Internationale - veel meer (boeren)rock, veel meer Pinkpop. Gaz Coombes had het vele malen beter gedaan op een festival als Best Kept Secret , waar de focus meer op britpop ligt en de 'onderkant' van de line-up vaak ook op veel interesse kan rekenen.Het oordeel: Gaz Coombes is zeker niet de slechtste britpopfrontman met solocarrière. Zijn recentste album Matador kan zich makkelijk meten met Noel Gallaghers laatste. Op z'n slechtste momenten is Coombes wat te degelijk, maar op zijn best is zijn solowerk volwassen, ambitieus en boeiend. Jammer dat Pinkpop er vandaag weinig aandacht voor heeft.Bron: VPRO door Jelmer de HaasThe Last Internationale VIDEO
Ooit ontdekt door RATM-gitarist Tom Morello die maatje Brad Wilk vroeg om met ze mee te doen. The Last Internationale is met oprichters Delila Paz (zangeres) en Edgey Pires (gitaar) dus een rocktrio uit New York, zou je zeggen. De band staat nu echter overal als duo op de foto en de geruchten dat Wilk er niet meer bij zou zijn, kloppen in zoverre dat hij gerecruteerd was voor de tournee van Smashing Pumpkins . Daar is hij echter alweer klaar mee, maar inmiddels zit er toch een andere drummer achter de kit bij deze band. Belangrijker: hij staat z'n mannetje. Voor debuutplaat We Will Reign (2014) dachten Wilk en Morello mee en strikten ze topproducer Brendan O'Brien. De band is kortom lekker bezig en mag dus deze maand op stap met grote jongens als OneRepublic, Incubus, The Who, Counting Crows en Lenny Kravitz.Het nummer: Nieuwe single Wanted Man overtuigt als een spannende broeierige track over outlaws, het rustiger We Will Reign (titeltrack album) is een beetje zwoele Black Keys en ook het net afgemaakte nummer Hard Times (actueel, over gewelddadig politieoptreden) weet meteen te bekoren. De keuze valt toch op Life, Liberty and the Pursuit of Indian Blood , een rauwe rocktrack met veel wisselingen, een meezingbaar refrein en opruiende blood! blood! blood leus. Maar zeker ook omdat het een band laat zien met een boodschap, een links-activistische boodschap over indianen en ongelijkheid die gezien de RATM-link niet geheel verbaast. It is meant to be a soundtrack for the growing revolution, zegt de band er zelf over. Eindelijk een maatschappijkritische band die dat ook durft uit te dragen, een verademing.Het moment: Het laat lang op zich wachten, hoewel Pires er wel hard voor werkt tijdens de show. Paz staat in haar goudglitterlatex broek vooral achter de microfoonstandaard, maar komt in het laatste nummer 1968 ook los. Hij zit geknield solerend vooraan te freaken en zij pakt nu de centrale met wat pirouettes. Het publiek gaat helemaal mee in de opzweeppogingen vanaf het podium. Misschien moet zij wat meer op de voorgrond treden en de mensen bespelen, die vandaag tijdens de laatste songs uit de hand van het duo eten.Ook opmerkelijk: Het RATM-nummer Sleep Now In The Fire gaat over in nog een cover: Sympathy For The Devil van de Stones . Ze voegen niet direct veel toe aan dat iconische nummer, maar de set kan het herkenningspunt goed gebruiken.Het publiek: Het veld voor het 3FM Stage is zo'n beetje half volgelopen voor de opener van de dag. Het is warm, het is vroeg en dus staan we er allemaal wat zoutzakkerig bij. Niettemin komen we er steeds beter in en klappen aan het einde van Sympathy For The Devil de handen stuk. In het slotnummer komt het alsnog helemaal goed met de interactie tussen band en publiek.Het oordeel: The Last Internationale speelt rauwe, bluesy rock, een beetje in het straatje van Blood Red Shoes, Black Keys en The Kills . Met politiek bewuste boos- en bevlogenheid. Paz heeft een heldere, krachtige stem en Pires een voorliefde voor soleren, pedalen en grootse gebaren. Je merkt wel dat hier een band staat met maar één plaat op zak; het materiaal is nog wat eender en niet alles is goud. Niettemin pakt deze openingsspot op de 3FM Stage voor de New Yorkers prima uit.Bron: VPRO door Ingmar Griffioen / Video: TLImusic The Wombats VIDEO
De oude koningen van de indiedisco dus. The Wombats braken groots door met hun licht-komische postpunk-debuutalbum The Wombats Proudly Present...A Guide To Love, Loss & Desperation . Daarmee stonden ze in 2008 en 2012 al eens op Pinkpop en eigenlijk is er qua bezetting sindsdien niets veranderd. Ze staan met z'n drieën op het podium, iets ouder en dikker, maar nog altijd met die jongensachtige uitstraling. Frontman Matthew Murphy heeft warrig haar, een beginnend baardje en een wat afgeknepen stem, de bassist zwiert begeesterd met zijn instrument over het podium. Maar op de alternatieve tiener-stapavonden er is in de afgelopen zeven jaar juist heel wat veranderd: de piercings zijn kwijt, het jurkje past niet meer en de post-punk-dansavonden maakten plaats voor een wat commerciëlere synthpopstroming van frisse bandjes als Passion Pit, Two Door Cinema Club, The 1975 en Bastille . The Wombats proberen heus mee te gaan in die ontwikkeling, en verruilden hun gitaren op het derde album Glitterbug voor zwaar aangedikte synthpop met meeslepende melodieën die gemaakt lijkt voor Amerikaanse stadions. Het album werd matig ontvangen en was een beetje langs ons heen gegaan, maar de nieuwe nummers klinken in Landgraaf alleraardigst.Het nummer: Toch Let's Dance To Joy Division , nog altijd dé claim to fame van The Wombats . Dat is het liedje dat alle jonge meisjes uit volle borst meezingen, maar ook de cynische hipster nog wel kan waarderen: de tekst is precies intelligent genoeg en bevat een lekker ironische knipoog naar al die mensen die zorgeloos op zo'n naargeestige post-punkband dansen. Het was een dansvloerhit die ook de oversteek naar de radio kon maken: tijdens 3FM's Serious Request van 2007 was het het allermeest aangevraagde liedje. Ook nu op Pinkpop klinkt Let's Dance To Joy Division nog fris en leuk. Het lijkt het einde van de set..Het moment: ...maar daarna neemt frontman Matthew nog even een momentje om de ego ramp van Robbie Williams uit te testen. We could be gigantic, zong hij eerder tijdens de show in het nieuwe synthpopliedje Give Me A Try , met deze actie probeert hij nog even te bevestigen dat ze dat grootse gebaar best kunnen maken.Het publiek: Dat grootse gebaar komt niet helemaal aan bij het publiek, een kleurenzee van knotjes en plastic namaak-Wayfarers. Elke keer dat The Wombats - zoals het een goede festivalband betaamt - een four to the floor-kickdrum instarten, wordt er een paar maten meegeklapt, maar echt los komt het publiek alleen bij de oude hitjes Let's Dance To Joy Division en Kill The Director . This is noooo Bridget Jooooones! .Het oordeel: Ja, die oude nummers wakkeren wel de nostalgie naar de indie disco van 2007 aan, maar ze klinken inmiddels wel erg gedateerd, onhip, vlak en helemaal niet meer zo grappig als acht jaar geleden. De indie disco is dood, blijkt vandaag maar weer. Dat beseffen The Wombats ook, de nadruk in de set ligt op hun nieuwere, wat serieuzere liedjes. En die hebben wel de sound voor een Pinkpop-hoofdpodium, maar niet de hooks om daadwerkelijk te beklijven. Zelfs Greek Tragedy - toch de lead single van het laatste album - wordt vandaag lauwtjes ontvangen, in een ideale setting van middagzonnetje en pintje in het gras. Hoe zou dat komen? Wellicht omdat de synthesizers vandaag van een backing track komen, en daardoor klinkt The Wombats toch wat iel. Zonde, als je dan toch een Grote Band wil worden, neem dan ook een grote band mee.Bron: VPRO door Timo Pisart / Video: Joshua Hitradio Causes Magic! VIDEO
Magic! komt uit Toronto, Canada en scoorde een enorme hit met 'Rude ', een zonnige reggaepopsong. Op Spotify werd Rude nummer al 280 miljoen keer afgespeeld. Er is in Canada een grote Jamaicaanse populatie, dus reggae ligt altijd dicht onder de oppervlakte, zei frontman Nasri Atweh eerder tegen 3voor12. Atweh heeft al een behoorlijke carrière in de muziek: hij was betrokken bij de reünie van New Kids On The Block en schreef mee aan songs voor Pitbull, Christina Aguilera, David Guetta, Shakira en vele anderen. Ook schreef hij samen met gitarist Mark Pellizzer de song 'Don't Judge Me ' voor Chris Brown. Toen Pellizzer een paar weken later een reggaeriff speelde, wist Atweh het zeker: ze moesten een 'modern day Police ' beginnen. Een beetje zoals Fiction Plane van Stings zoon Joe Sumner.Het nummer: 'Rude ' natuurlijk. Magic! bewaart 'm tot allerlaatste song (en jaagt daarmee zelf een klein deel van het publiek weg) maar dan gaan de handjes ook massaal de lucht in. Eigenlijk valt de song niet eens heel erg op, de eerste paar keer dat je hem hoort. Maar toch heeft 'Rude ' alles in zich om een goed popliedje te zijn: aanstekelijk refreintje, een paar tempo-wisselingen en een universele boodschap aan de boze schoonvaders van deze wereld. Ik trouw toch wel met je dochter, wat je er ook van vindt. 'You say I'll never get your blessing 'til the day I die / Tough luck, my friend, but the answer is "No". 'Het moment: Verder hebben de Canadezen nog bar weinig te bieden, wisten we al op basis van het album. Een aantal lome, onopvallende reggaetunes, een enkel liedje waar wat meer tempo in zit. Maar dan kondigt Atweh aan dat er een nieuwe song aankomt, opgedragen aan alle hardwerkende mensen in het publiek. 'Wij hadden vroeger ook day jobs! ' zegt demagoog Atweh. Dus we weten maar al te goed dat jullie willen dat elke dag zondag is. Dat nummer dat erachteraan komt, 'Sunday Fun Day ', wordt ongetwijfeld Magic!'s volgende hit. Van deze band zijn we nog niet af.Ook opmerkelijk: Maar liefst twee covers moeten ervoor zorgen dat Magic! aan de beloofde vijftig minuten komt. Cindy Lauper-klassieker 'Girls Just Wanna Have Fun ' komt langs in een knusse strandtentversie. Best slim gedaan, hier kunnen alle tienermeisjes in het publiek wel mee uit de voeten. Maar of zij 'Message In A Bottle ' van The Police - de helden van Magic! zelf - überhaupt kennen? In elk geval voegt die klassieker weinig toe aan de set als hij zo graflelijk gespeeld wordt, met als dieptepunt die onophoudelijke nare gitaarsolo's van Pellizzer.Bron: VPRO door Sjoerd Huismans / Video: Kevin Sintzen Jonathan Jeremiah Gold Dust ', de titeltrack van zijn tweede album, dat hij maakte met het Nederlandse Metropole Orkest. Wat direct opvalt is de banaliteit van de songteksten: 'You are the sunrise / you are the bright eyes / you are the warm breeze. ' Muzikaal is er vandaag weinig te bekennen van het folkelement dat op de platen aanwezig is. In plaats daarvan serveert Jeremiah direct van Marvin Gaye en Otis Redding afgekeken soul, met soms een beetje blues. Het klopt allemaal wel – de band speelt strak, Jeremiah's stem klinkt als donkerbruin fluweel – maar het is buitengewoon saai. Tekstueel zit er helaas ook niet veel verbetering in. Het blijft soul van het meest oppervlakkige niveau: ik hou van jou, ik blijf je trouw, de zon schijnt.Het nummer: 'Lost' is overduidelijk het leukste nummer dat Jeremiah te bieden heeft. Dit nummer is zo plat dat het bijna pastiche wordt. Het had zo een hit van Tom Jones kunnen zijn, de koning van de foute blue-eyed soul. De langzaam aanzwellende violen, orkestrale blazers en de onderliggende 'Let's Get It On'-groove zijn tenminste nog amusant.Het moment: Halverwege het uitermate slappe 'Lazin' In The Sunshine ' (alleen die titel al...) is er een klein sprankje hoop: het ritme verschuift, en we horen een minuscuul jazzintermezzo van zo'n dertig seconden. Bijna dreigt het interessant te worden, maar voor het zover komt, maakt Jeremiah weer rechtsomkeert.Ook opmerkelijk: Aan het einde van zijn set heeft Jeremiah ineens acht minuten over. Hij besluit zijn tijd vullen met eerst een kort akoestisch liedje. 'Dit nummer gaat over je hond uitlaten, ' grapt hij. 'Het gaat over leuke dingen doen en nieuwe plekken zien. ' Hij is een charmante jongeman, zijn bruine krullen dansen mee op zijn rustige bewegingen. 'The Birds' doet hij solo op gitaar, en ineens komt die charme ook wat naar voren terwijl hij zingt en speelt. Als folkzanger doet hij het een stuk beter dan als soulcrooner.Het publiek: Waar heel jong Pinkpop in de Brandtent bij Magic! staat te dansen (of op The Script staat te wachten), heeft de gemiddelde Pinkpopbezoeker boven de dertig ervoor gekozen om met Jeremiah te komen relaxen in het zonnetje. Een deel van het publiek valt wel voor hem en zijn makkelijk verteerbare light soul. De rest is blij met dit best gezellige achtergrondmuziekje tijdens het kletsen en zonnebrand smeren.Het oordeel: Heel soms klinkt het bij Jonathan Jeremiah alsof Sam Smith er toch een beetje bij is: beide zangers brengen weinig interessante moderne interpretaties van klassieke soul. Jeremiah mist echter de dramatische touch van Smith, en brengt zijn toch al bloedeloze songs met weinig overtuigingskracht. Hij is een getalenteerd zanger met een goeie kop en een prettige uitstraling; je gunt hem alleen een beter repertoire.Bron: VPRO door Cécile van WijnsbergeDotan VIDEO
Dotan Harpenau is een klassiek verhaal 'van krantenjongen tot directeur '. Twee jaar geleden in huiskamers, nu in de Ziggodome en op het hoofdpodium van Pinkpop. Dat dankt hij natuurlijk vooral aan dat ene nummer, Home . We weten het inmiddels: het werd een radiohit, kreeg extra lading door het WK voetbal en groeide uit tot nationaal rouwlied na de ramp met de MH17. Het is ook de onherroepelijke uitsmijter van zijn live-set.Het nummer: Maar vandaag is het een ander nummer dat uitgroeit tot hoogtepunt van de set: 'Let The River In '. Op plaat is het een tokkelig pastoraal folkliedje, op het podium wordt het veel scherper aangezet. De kracht van deze act zit hem in het grote contrast tussen de kalme coupletten en de collectieve kracht van de refreinen. Iedereen zingt, bijna iedereen drumt. Een trucje misschien, maar het werkt wel. 'Nature plays, nature wins, ' luidt de sloganeske tekst. 'Let the river in, the will of men can't hold it back. ' Landschapschilder Dotan zet graag grote kwaststreken in zwart en grijs, een beetje parmantig af en toe, maar tegelijk ook met een terughoudendheid en subtiliteit die we helemaal niet gewend zijn op zo'n groot podium.Het moment: Maar perfectionistisch als hij is, aan het slot van de set gaat het ineens toch fout. Het nieuwe nummer 'Dark Of The Morning ' zit totaal scheef. Dotans gezicht vertrekt, hij hoort het zelf ook, maar krijgt zijn stem niet terug op de rails. Het lijkt erop dat zijn in-ear monitor hem in de steek laat, of iets in die geest. Slechte timing natuurlijk, want Dotan is precies toe aan de climax van zijn set, met voor 'Home ' nog publieksfavoriet 'Fall ', die ook een beetje shaky klinkt. Bij 'Home ' herpakt hij zich, maar het is niet de finale die deze show verdiende.Ook opmerkelijk: Zonde, maar Dotan kan met opgeheven hoofd van het podium af. De set van vandaag is veel evenwichtiger dan wat Dotan een half jaar terug in Paradiso liet zien. Toen vielen er behoorlijke gaten tussen de hits en had het publiek moeite de aandacht erbij te houden, nu is het allemaal veel beter verdeeld. Opener 'Sound Of Love ' is heel overtuigend, recente single 'Hungry ' zit al vroeg, en vervolgens laat Dotan zijn band steeds net genoeg aanzwellen om de greep op het aandachtige publiek te behouden.Het publiek: Zeker voor zo'n kalme set lukt het Dotan opvallend goed het publiek alert te houden. Zonder special effects, zonder trucs of acts, puur op de muziek. Verschillende nummers worden uitgebreid meegezongen. Wat een verschil met George Ezra, die hier gisteren op hetzelfde tijdslot min of meer hetzelfde probeerde. Dotan speelt hem fluitend naar huis.Het oordeel: Dotan zelf zegt altijd dat hij zijn album graag lekker ruw wilde opnemen. Dat blijft gek om te geloven, want in werkelijkheid zijn juist alle scherpe randjes er zorgvuldig afgevijld. Ruw is wel het laatste waar je aan denkt als je Dotan live aan het werk ziet. Het is eerder zorgvuldig en geconcentreerd, misschien zelfs een tikkeltje afstandelijk. En toch: een intieme (niet ingetogen) set als deze durven spelen op zo'n groot podium vergt moed, en Dotan krijgt loon naar werken.Bron: VPRO door Atze de Vrieze / Video: LiveFromHolland Twin Atlantic John Coffey David Achter De Molen die alles veranderde. Met hem maakte de Utrechtse band twee punkplaten waar de vonken vanaf vliegen. Misschien niet direct werk om eens rustig thuis naar te gaan luisteren, maar des te meer om live te zien. Al was het maar vanwege die broertjes Luttikhuizen, twee podiumdieren, een soort Jesse Hughes van Eagles Of Death Metal in het kwadraat.Het nummer: Benieuwd hoeveel mensen hier rondlopen die na afloop geen enkele titel van een John Coffey kunnen noemen, en toch een toffe show gezien hebben. Heel wat waarschijnlijk. Het maakt ook eigenlijk niet zoveel uit, want het is een kwestie van aftikken en gaan. Let wel: ze schrijven slimme liedjes hoor. Pakkend en toch bepaald niet eenvoudig. Knalhard en toch meezingbaar. Als we er dan toch een uit moeten kiezen, dan is het vandaag 'Heart Of A Traitor ', dat tegen het einde van de set zit.Het moment: Een groot deel van zijn gunfactor dankt John Coffey aan de enorme energie die de band zelf in de show steekt. Met voorop natuurlijk David Achter de Molen, die voortdurend zijn publiek opzoekt, er meteen na twee nummers al inspringt en keer op keer terugkeert. Even later staat hij weer op de rand van de barrier. Gretige handen houden hem overeind. Vanaf een meter of vijftien gooit iemand een biertje zijn kant op, dat - bizar toeval - precies in zijn hand belandt. Zonder aarzelen neemt de zanger een slok. Wauw. Dit kun je niet regisseren. Dit overstijgt die waaghalsklim naar de nok van de tent, het overtreft alle sprintjes naar links en rechts. Als je dit kunt, dan is rock-’n-roll je aangeboren talent.Ook opmerkelijk: En daar gaan ze dan toch, die mooie beesten. Eerst organiseert de band een wall of death, en daar gaan ze middenin. Eerst stuiteren ze nog enthousiast naar achteren, dan worden ze meedogenloos naar beneden getrokken. De vleugels van de vogel worden eraf gereten en terug de lucht in gesmeten, alsof een bende katten een slachtveld aanricht in een nest zwarte zwanen.Het publiek: Deze tweede dag van Pinkpop wordt gekleurd door softpop. Het houdt maar niet op. Duizenden jonge fans zijn hier vandaag voor de Ierse klefbekken van The Script , en John Coffey staat in de tent ingeklemd tussen Magic! en Sheppard, twee one hit wonders met glimlachgarantie. Man, wat zijn we nodig toe aan een beetje rock-’n-roll. Alle opgeschoten jongens van Pinkpop stropen de mouwen op en trekken ten strijde. Godsamme, het werd eens tijd ook!Het oordeel: Dat biertje. Holy shit.Bron: VPRO door Atze de VriezeSelah Sue Hoe kan ze zo bewegen en toch zo goed blijven zingen? ' vraagt een meisje naast me zich hardop af. Het is inderdaad opmerkelijk hoe eenvoudig Sue het allemaal doet lijken. Moeiteloos en vol genot brengt ze haar songs, zonder ook maar een enkele keer vocaal de plank mis te slaan.Het nummer: 'We gaan vandaag lekker veel nummers van het nieuwe album spelen! ' kondigt Sue aan. Reason is elektronischer dan haar titelloze debuut, en minder retro. In plaats daarvan neigt het meer naar pop en R&B. Ook live horen we dat terug, maar vervelend is dat allerminst. 'Alone', het openingsnummer van Reason, is nog steeds onwijs groovy, maar dan met fijne poppy accenten. Het refrein is gemaakt om mee te zingen, en als Sue het lief vraagt doen ook de stugste Nederlanders dat braaf. 'I'm alone without you! ', zingt en danst het volle veld. Wellicht het vrolijkste nummer over eenzaamheid ooit geschreven.Het moment: Halverwege de set verlaat de – overigens uitstekende – band het podium. Selah hangt een een gitaar om haar hals. 'Heeft er iemand een suggestie? ' vraagt ze. '"Fyah Fyah " dan, om te beginnen.' Ook als ze in haar eentje op het podium staat en aan haar plaats achter de microfoonstandaard gebonden is, behoudt ze die tomeloze kracht.Ook opmerkelijk: Tegen het einde van de set horen we 'Together ', de track die ze opnam met de Amerikaanse rapper Childish Gambino. Dit is haar meest poppy nummer tot nu toe, we horen zelfs een beetje trap à la Rustie in de lome beat. Childish' verse rapt ze zelf, en niet onverdienstelijk. Waar 'retro' tot voor kort een van de definiërende kenmerken van Sue's muziek was, bewijst ze nu dat dat helemaal niet zo vast staat, door zich ook deze moderne invloeden eigen te maken.Het publiek: Vandaag is het veld bij het 3FM Stage nog niet zo vol geweest als voor Selah Sue. Er is duidelijk veel liefde voor de sympathieke zangeres: als ze even van het podum verdwijnt om spanning op te bouwen tijdens de intro van hit 'This World ', wordt er geklapt en gefloten om haar terugkomst. Hoewel een dag zon en warmte het publiek wat apathisch heeft gemaakt, wordt er overal op het veld instemmend geknikt en met de heupen gewiegd.Het oordeel: Het is haar gelukt, en met gemak: wie zin had in een uurtje fijne moderne soul, heeft het gekregen van Selah Sue. Het is opvallend hoe gemakkelijk zij hedendaagse invloeden mengt met oude inspiratiebronnen zonder daarbij de groove of het liedje uit het oog te verliezen. Dat geeft haar muzikaal ook een heel eigen geluid. Pinkpop is terecht onder de indruk van haar stem, haar performance en haar genre.Bron: VPRO door Cécile van WijnsbergeAnouk Gretige zangeres vestigt Pinkpoprecord vijf keer). De zangeres heeft een roemrucht Pinkpopverleden met natuurlijk het ei-incident. In 2012 stond ze er voor het laatst en speelde toen een gretige hitshow. Eind vorig jaar kwam de plaat Paradise And Back Again uit met daarop wat minder direct hitgevoelige nummers. Single 'Hold Me' met Douwe Bob werd pas later toegevoegd aan een re-issue. Het laatste wapenfeit van Anouk is dan weer de zomerse single 'New Day' met een aanstekelijke videoclip waarin tout hiphop-Nederland rondloopt.Het nummer: Bassist Glenn Gaddum begint met een solo, we zien een shot van Chris Zegers die toekijkt vanaf de zijkant. Die solo gaat langzaam over in 'Jerusalem ', een oudje van album Hotel New York (2004). Dat is de song die vanavond het felst wordt gespeeld, met een soort Tarantino-achtige sfeer (en 'Misirlou'-gitaartje) en een groovende baslijn die de albumversie nog niet had. Sowieso valt van Anouks band de bassist vanavond het meest op. Halverwege valt het stil, waarna de band de spanning stijlvol weer opbouwt in het psychedelische middenstuk.Het moment: We krijgen dan misschien geen Dave Grohl, maar wel onze eigen Douwe Bob! Anouk complementeert hem met zijn blouse. 'Ik dacht: ik trek iets rozes aan, ' verklaart Douwe Bob. Ze doen hun gezamenlijke single 'Hold Me'. Die song blijft helaas aan de doodsaaie kant.Het publiek: Het veld voor het hoofdpodium is afgeladen vol voor het hoofdpodium, vooral meisjes met gekleurde haarextensions lijken in de meerderheid. Natuurlijk wordt 'Nobody's Wife ' uitbundig meegezongen, wordt er gezwijmeld tijdens 'Three Days In A Row ' en tijdens 'Lost ' staat zelfs de beveiliging met de tranen in de ogen te kijken. Tijdens laatste song 'Girl ' komt bovendien een feestje van de grond om het allemaal niet te zwaarmoedig af te sluiten.Het oordeel: Anouk heeft er vandaag zin in, en is een stralend open boek. De zangeres is wat dikker geworden, maar is zelf de eerste om dat met een luchtige opmerking af te doen. Je wéét ook dat het meteen om kan slaan als ze er geen zin in heeft, of als iets haar niet bevalt. Het maakt Anouk als mainstreamartiest toch ongrijpbaar en intrigerend. Haar huidige band zorgt niet voor grote veranderingen, maar geeft de songs een fijn bluesy jasje, met een grote rol voor het orgel. Prijzenswaardig, want dat geluid is wel eens gladder geweest. Anouk staat ondertussen te headbangen, ze danst, legt haar hand even speels op haar borst tijdens het 'Make up your minds about your tits girl ' in 'Modern World! ' en flirt met de gitarist. En met het publiek. Anouk speelt haar zesde keer Pinkpop met een gretigheid alsof het haar eerste optreden ooit in Landgraaf is. Na al die jaren is het één veel te groot cliché, maar we zeggen het nog één keer: wat een topwijf.Bron: VPRO door Sjoerd HuismansEast Cameron Folkcore Sheppard Geronimo (138 miljoen plays op Spotify) herbergt debuutalbum Bombs Away nog een hit: Let Me Down Easy .Het nummer: Onbetwist Say! Geronimo! Opvallend genoeg bewaren ze de megahit tot het laatst en leggen die vervolgens halverwege stil om er nog wat meer publieksparticipatie uit te halen. Maar dat kun je maken als je zo'n catchy song schrijft: slim opgebouwd, dan dat pakkende refreintje, die samenzang met 'Bombs Away' en die 'ooh ooh ooh' koortjes.Het moment: En dat kun je maken als je ziet dat de tent een uur vol blijft in afwachting van dat wat onvermijdelijk komen gaat: de massale gezamenlijke ontlading in een van die Pinkpop-geluksmomentjes. Het moment is ontegenzeggelijk de aanvang van Say! Geronimo! en de bijna massahysterische reactie daarop. De rilling van opwinding die hard door de tent golft.Ook opmerkelijk: Dat ze Teenage Dirtbag van Wheatus coveren. "This song is not from us although it should have been ", grapt George. Dat gaat ze heel aardig af en Pinkpop trekt dat ook best, zelfs met dat nep gescratch.Het publiek: De Aussies openen rockend en lekker opzwepend met George op extra tomdrums. Dan folky met Hold My Tongue en daar zijn duidelijk veel mensen, zeker veel meisjes, voor gekomen. Als George het vraagt klapt iedereen gedwee mee, maar na een paar nummers gaat dat vanzelf. De tent is volgelopen met mensen die zin hebben in het feestje van Sheppard. 'Gespreid bedje' zou nog een understatement zijn. Sheppard maakt natuurlijk vederlichte indiepop en dat is wel lekker springerig, helemaal niks aan de hand behalve dat het zomer en feest is! Ook nieuwe single Let Me Down Easy brengt een golf van herkenning teweeg. Meezingen met deze mierzoete song lukt ook aardig massaal.Het oordeel: Hier is over nagedacht. 'Amy en ik vormden in eerste instantie een broer-zus folkduo, maar toen onze landgenoten Angus & Julia Stone met die formule doorbraken besloten we een band te worden ', bekende frontman George Sheppard tegen 3voor12. Het idee werkt en het talent is er ook, getuige de singles. De uitvoering kan nog wel wat strakker bij het zestal, af en toe hapert er wat en Amy is niet altijd even zuiver. Verder is Sheppard nu al een prima festivalband en zal de grote uitdaging de continuïteit vormen. Kan de familie nog een dijk van een hit schrijven en vooral: een stel goede songs bij elkaar brengen op het tweede album en de aandacht vasthouden?Bron: VPRO door Ingmar GriffioenKensington VIDEO
Nederlands grootste rockact, zo valt overal te lezen en daar is geen speld tussen te krijgen. Feit is dat bij het stoppen van Kane uitgelegd is dat Kane de Kensington van vroeger was. Na jarenlang hard werken begint de rockband uit Utrecht band hun derde album Rivals pas echt te oogsten: een platina plaat en airplay op de commerciële radiostations. The only way is up voor de ex-3FM Serious Talent band. Omdat ze op alle Oranjerocks en Domtorens om de hoek spelen weten ze hoe ze een publiek kunnen inpakken. Extra zuur dan dat de afgelopen maand zanger Eloi Youssef wegens stemproblemen rust moest houden. Maar die ziekenboeg heeft zijn muzikale fruitmand afgeworpen: presentator Giel Beelen kan in de aankondiging al geruststellen dat Eloi's stem helemaal terug is. Twee jaar terug stonden ze al eens op het hoofdpodium, zij het eerder op de dag.Het nummer: 'War ', halverwege de set. Het publiek moet in links-rechts verdeeld meezingen (voor de zwart-wit kijkers speelt Kensington ook van links naar rechts). De vlammenwerpers gaan af. En vanaf dat punt is het duidelijk dat het veld omgeploegd mag worden.Het moment: Het confettikanon in 'Home Again '. Clichéus ex-machina, maar fuck it, het werkt. Als Coldplay het mag, mag Kensington het ook.Ook opmerkelijk: Naast de vlammenwerpers in War en het confettikanon in Home Again turven we ook nog een sterretjeswaterval in Streets . Het mag wat kosten qua pyrotechniek vanavond.Het publiek: Staan de teksten van Kensington op de achterkant van potten pindakaas ofzo? Lekker bij de ontbijttafel met de paplepel repeteren op de zinsneden. Driekwart van het publiek zingt alles woordelijk mee. Wat dat betreft had Eloi gewoon best kunnen optreden als hij niet goed bij stem was geweest: de spreekkoren nemen de zangpartijen moeiteloos over.Het oordeel: Zullen we afspreken dat Kensington voortaan weer gewoon op het hoofdpodium staat, Jan? Al is het maar voor de logistiek. Dan kunnen er nog meer mensen een stukje van zien. Voor de afwisseling had er misschien nog wel een akoestisch deel in de set gekund. Of Eloi had nog een keertje kunnen lachen, omdat hij het vast net als gitarist Casper Starreveld 'fokking vet ' vindt dat ze weer op Pinkpop staan. Maar soit, het laatste half uur van de set is een absoute zegetocht: de rits van hits 'War-Let Go-Don't Look Back-Streets-Home Again '. En dan een acht minuten uitgesponnen spirituele versie van 'Little Light ' inclusief crowdsurfmoment van Eloi. Voor die Ziggoshows hoeft Kensington zich geen zorgen meer te maken. Eitje. Waarom vervangen zij de Foo Fighters eigenlijk niet morgen?Bron: VPRO door Menno Visser / Video: J Freke The Script VIDEO
The Script kwam uit Ierland, en had dat niet moeten doen. U2 al heel lang geleden uitgevonden is, en dat je meisjes ook kan versieren met een gestileerde liefdesbrief - je hoeft er geen naar beschimmelde boterham geurende slijmsporen van songs voor te maken.Hall of Fame ', 'Superheroes ', 'Paint the Town Green ': het zal allemaal wel, maar ik kon alleen maar mistroostig m'n bierbeker inkijken en denken: 'Ten tijde van van 'Gloria' viel er tenminste nog wat eendrachtig te oh-oh-oh-en.' En ook: ik heb al te veel tijd verloren aan Albert Heijn-rock.Het moment: Eindelijk was The Script klaar met die vervelende foetus door het geboortekanaal te wringen, en weerklonk dit: stilte.Het publiek: Een jong meisje met Ramones-shirt liep geagiteerd voorbij, druk het programma uitspellend op zoek naar iets échts. Moge ze op deze Pinkpop een punk vinden met wie het leuk zoenen is.Quote: 'Let's create a moment, ' bralde Danny O'Donoghue, en wat volgde was een nuffige speech over niet in het verleden leven. Dankjewel, Danny, maar ik vind het verleden prettig en het heden akelig.Bron: Humo.be door Jeroen Maris / Video: libbent2 Lonely the Brave Eagles of Death Metal VIDEO
Hard-, garage- en desertrockband uit de rijke Californische Palm Desert scene, opgericht door Jesse Hughes en Josh Homme. De JH's zijn de enige permanente leden, maar in verband met drukke werkzaamheden van de laatste geldt het als bijzonder dat hij er deze tournee bij is. Als drummer welteverstaan. Ook op het podium staan een bassist, een gitarist die zo uit ZZ Top gestapt is (met V-baard en bijpassende gitaar) en wat leden die af en toe bijspringen. Staat er nu iemand achter Homme mee te drummen? Van de band zijn tot nu toe drie albums verschenen en Heart On (2008) krijgt nog dit jaar een opvolger. Presentator Marco Roelofs plakt daar de maand oktober op.Het nummer: De heren komen op onder een medley van 'Everybody Dance Now ' (C&C Music Factory) en 'Dance To The music ' (Sly & the Family Stone) Jesse doet zijn snor en wenkbrauwen goed en zet 'Bad Dream Mama ' in. Sterk begin, 'Cherry Cola ' is ook nog een beest van een stonerrocker en eerste hoogtepunt. Daarna dipt de set nogal. In het slot herpakt EODM zich behoorlijk. Van oudje 'Miss Alyssa ' en 'I Like to Move in the Night ' gaat het naar 'I Want You So Hard (Boy's Bad News '. Dat is overduidelijk het nummer waar de tent het hardst op gaat en die ook lekker van het podium spat.Het moment: Hughes: The stage manager just told me to get off stage . I said: 'hell no. We're gonnna play at least two more '. Om dan vervolgens het intro van 'I Want You So Hard ' in te zetten, waar Pinkpop wel op reageert. Misschien hadden ze het nummer eerder in de set moeten stoppen, maar feit is dat Pinkpop nu wel springt. Afsluitend wil iedereen ook 'Boys Bad News ' nog wel scanderen. Momentje.Ook opmerkelijk: : Een schaarsgekleed stel brengt drankjes en daar nemen de bandleden graag even de tijd voor. Dan doet Homme een koebel-intro voor 'Whorehoppin ' (Shit, Goddamn)' en kijkt breed grijnzend rond. De heren hebben er samen duidelijk lol in.Het publiek: Dat heeft wel een hoop aanmoediging nodig zeg. Dat lijkt over te slaan op het podium en is misschien verantwoordelijk voor voornoemd dipje. Er was natuurlijk een hoop softe muziek op deze zaterdag, maar John Coffey en Anouk stonden net nog te rocken. Dit is toch een beetje tam, ook 'Easy ' krijgt het niet voor elkaar. Het applaus en de waardering zijn er wel, maar het knalt niet. Tegen het eind komt dit alsnog goed en slotsong 'Speaking In Tongues ' maakt het aardig af. Het heavy intro ontlokt zowaar een circlepit. Terecht. Het nummer drijft op een dikke riff en dat is het sein om allemaal mee te klappen, te springen en te hopen op meer. Na een uitgesponnen gitaarduel is het klaar. Mooi slot wel.Het oordeel: Meer krijgen we dus in het najaar met het vierde album. Ze spelen vandaag naar eigen zeggen een nieuw nummer, maar 'Complexity ' is toch echt een nummer dat Hughes al eens als Boots Electric uitbracht. Wel rock-'n-roll met dat opgefokte pianoloopje en tamboerijn-geklepper. Live valt er nog veel te winnen. Dit was absoluut niet het beste publiek, maar ook niet de meest gedreven EODM-show. Prima band met een prima repertoire, dus dat moet beter kunnen. Ook met Homme, die best een potje kan drummen, maar bepaald geen Dave Grohl is. Alleen op haar en snordracht (die Hughes heeft echt de beste foute pornosnor) winnen ze het vandaag van de ontketende John Coffey. Door dat slot gaan we wel met een even dikke grijns als de heren weg. Eagles Of Death Metal heeft geen boodschap aan de stagemanager. Sterker: ze lachen die meerdere keren uit en plakken er nog even twee nummers bij. De laatste wordt zolang gerekt dat Robbie Williams maar alvast begonnen is. Rock-'n-roll.Bron: VPRO door Ingmar Griffioen / Video: HDH Entertainment AVICII VIDEO
Op Lowlands willen ze absoluut geen EDM hebben. Dom en fantasieloos, vindt directeur Eric van Eerdenburg. Na jaren aarzelen gaat Pinkpop nu wel voor de bijl, en dat is logisch. Met een line-up als die van vandaag heeft Pinkpop eigenlijk geen underground credibility te verspelen, en misschien is dat ook niet erg. Avicii is voor de dance wat The Script voor de softpop is: de absolute wereldtop. En hij is nog innovatief en smaakbepalend ook. Het is dan ook stervensdruk bij het 3FM podium voor aanvang van de set.Het nummer: Avicii staat verscholen achter een enorm podium met een led-scherm ervoor. De fanatiekste fans vooraan zien hem eigenlijk niet, hooguit de wapperende vingers van zijn rechterhand. Het is zijn tic: alsof-ie luchtpiano speelt. In wezen dirigeert hij zijn publiek op deze manier, op en neer. Zijn twee pop-crossoverhits zitten aan het begin en eind van de set, in het midden zijn claim to fame: 'Levels ', uiteraard de vocale versie. Dit was de track die YouTube en Spotify deed ontploffen, met die plagerig eenvoudige synthmelodie, die je zomaar kunt meebrullen. 'Oh, sometimes I get a good feeling, yeah, ' zingt Avicii mee met zijn hit. Zijn oogjes zijn klein, zijn gezicht lijkt een beetje scheef getrokken. Eerlijk gezegd ziet het er een beetje akelig uit. Alsof hij werkelijk geen idee heeft waar hij is, en ook niet meer kan geven dan wat de automatische piloot hem ingeeft. Erger nog: alsof hij in een dwangbuis zit, waar enkel die wapperende rechterhand uit mag. Dan spuit opnieuw een stoot CO2 voor zijn gezicht langs, het geluid harder dan de kicks uit de track.Het moment: Dit is, beste mensen, een EDM-show. Het is een prototype kip-ei-verhaal. Als grote dj op zo'n podium wil je iets meer bieden dan een mannetje met een koptelefoon, en dus kom je met next level visuals en special effects. Maar door diezelfde special effects is het weer volstrekt onmogelijk om nog iets spontaan te laten ontstaan. Het is in het geval van Avicii een neerwaartse spiraal, een opeenvolging van plichtmatige schoten in de lucht, gewapper met zijn handen en lelijke visuals. Het leidt tot bedachte euforische momentjes die daardoor eigenlijk helemaal niet zo euforisch zijn. Als soundtrack hit na hit na hit. Ook tracks van anderen natuurlijk. We horen tracks van onder andere Axwell & Ingrosso, Diddy Dirty Money ft Skylar Grey en Tristan Garner . Het meest opvallende: het wordt allemaal niet echt gemixt, maar komt in start-stop-modus. Really? Als je het allemaal van tevoren vastlegt, kun je niet even een lekkere flow maken? Zo'n EDM-show is eigenlijk een soort deal. Je neemt als toeschouwer genoegen met het feit dat het allemaal niet zo live is als bij een ambachtelijke dj, maar dan wil je er ook iets sensationeels voor terug.Ook opmerkelijk: Direct nadat single 'Wake Me Up ' uitdooft, strompelt Avicii op krukken van podium af. Dat hadden we Dave Grohl ook zo graag zien doen zondag, maar dat mocht niet zo zijn. Navraag bij Michiel Veenstra, die Avicii 's middags interviewde, leert dat de Zweed zijn blessure heeft overgehouden aan een verloren gevecht met een boksbal. Dat is dan wel weer grappig.Het publiek: Er hangt een merkwaardige sfeer in het publiek, een gekke mengeling van kinderlijk enthousiasme en totale apathie. Midden voor is ineens een opstootje, terwijl vijf meter verderop mensen vol enthousiasme hun vriendin op de schouders van een vriend zetten. Een andere jongen legt op de maat van de CO2-kanonnen zijn hand op de borsten van zijn vriendin, die ze geïrriteerd weer verwijdert. Opvallend om te zien dat Avicii publiek uit alle leeftijden trekt. Niet alleen de hele jonge kids met hun beugelbekkies, maar ook hun ouders. Aan de zijkanten loopt het toch wel verbazingwekkend snel leeg, en tegen het eind van de set kun je met gemak weer helemaal tot aan het hek naar voren lopen.Het oordeel: Het is jammer dat Avicii zich meteen met brandende zwaailichten laat afvoeren. Beter had hij nog even kunnen blijven voor een paar lesjes van koning pop, Robbie Williams Tiësto verrast je met tracks die je niet verwacht, Martin Garrix pakt je in met zijn jeugdige enthousiasme, Hardwell slaat je ook om de oren met drops, maar hij neemt je ook op sleeptouw. Op naar Joost van Bellen dan maar?Bron: VPRO door Atze de Vrieze / Video: FlorisChannel Joost van Bellen Robbie Williams Whole Lotta Love ' van Led Zeppelin over 'Wonderwall ' van Oasis tot 'Royals ' van Lorde : de jukebox Robbie Williams is minstens even interessant als de chanteur de charme. Toen hij zich aan 'Bohemian Rhapsody ' vergreep, wist iedereen: hier staat een broer van Freddie Mercury. Maar het meligst werd u (en, toegegeven, ook ik) van zijn eigen werk. De beginselverklaring 'Let Me Entertain You ', de tranentrekker 'She's the One ', het euforisch meegekeelde 'Angels ': Williams was een uitstekend geval van the fun, de hits. Hijwas songfestival, soundmixshow en 'Tien om te Zien' - maar superieur Songfestival, silly soundmixshow, toonvaste Tien om te ZienHet moment: Een klassieke truc, maar hij werkte: Williams haalde een meisje het podium op voor wat chitchat en een selfie.Het publiek: Was intens blij met zoveel good vibes.Quote: 'Ik ben Robbie Williams, geboren in 1974. Ik ging naar school, zat bij een boyband, werd dik, ging aan de drugs, vermagerde, ging in rehab, werd opnieuw dik, zong 'Angels' en veroverde de hitlijsten als een dikke Justin Bieber.'Bron: Humo.be door Jeroen Maris
2015 Updated 1 juni 2017