2008 Updated 7 maart 2010
Datum: 30 mei t/m 1 juni 2008
Acts: zie programma

Locatie: Megaland Landgraaf

Entree: 3 dagen met camping kost dit jaar € 129,00. losse dagkaart kost € 69,00
(v.v. prijzen excl. servicekosten, De voorverkoop start zaterdag 16 februari 2008 om 10.00 uur.)
Bestel je kaartjes via internet in Nederland, België en Duitsland of via Beep je mobiele entreekaartje

Weer: Zonnig, heet en broeierig

Toeschouwers: 64.000

Presentatie: Giel Beelen en Eric Corton

BELANGRIJKE OPROEP:
Heb jij als pinkpopbezoeker mooie foto's gemaakt van de bands en artiesten,
en wil jij dat deze vereeuwigd worden op deze website verzoek ik je om op te nemen
BELANGRIJKE OPROEP!!!


Recencies vrijdag  Recencies zaterdag  Sfeerfoto's  Statistieken  Krantenartikelen  Pinkpop DVD's  Veel online videoclips

pinkpop 2008 zit er weer op, het terrein stroomt leeg Pinkpop 2008 - dag 3
Met een glimlach gingen we de nacht in en met een net zo grote lach worden we vandaag wakker. Goh, wat was het een heerlijke muziekdag op de tweede dag van Pinkpop. Gaat het vandaag worden geëvenaard? Dat wordt erg moeilijk! Neemt niet weg dat er toch nog wel een aantal erg aardige acts op het program staan. Roisin Murphy, Saybia, Queens Of The Stoneage… Oh ja, en nog iets obscuurs uit de jaren negentig. Rage Against The Machine…

Waar de zaterdag en heen en weer geren van jewelste was, kon vandaag worden volstaan met rustig opstaan, ontbijtje doen, even gaan zwemmen in Thermae 2000 (ligt vlakbij het terrein. Even de modder tussen de tenen vandaan spoelen) en op het dooie gemakkie richting terrein. Waar op het moment van aankomst net Gavin DeGraw begint te spelen. Degelijke set, goede zang, maar echt vlammen doet DeGraw niet. Daarvoor is zijn optreden net iets te veilig. Rock die nét niet rollt.

Dat doet Cavalera Conspiracy ook niet. Maar die beuken de boel wel lekker wakker. Niet zo legendarisch als toen de gebroeders Cavalera in 1996 met hun band Sepultura het terrein in vuur en vlam zetten, maar wel ontzettend hard en meedogenloos. Max Cavalera brult nog steeds als een demoon, maar blijft ogen als een knuffelbeer die te lang in de wasmachine heeft gezeten. Heerlijk optreden. Of je nu van de beukmetal van de band houdt of niet. Waarna het aan het geheel niet rockende of rollende Racoon de beurt is op het hoofdpodium. Die doen wat ze altijd doen. Kalmpjes en rustig mooie liedjes brengen. Maar dat hebben we ze al zo vaak zien doen, dat wij kiezen voor een patatje en wat drank. Als gezegd, relaxed een dag als dit.

Met een volle maag naar The Hives en die rocken en rollen op hun beurt wel. Deze fantastisch geklede (zo'n pakje wil ik ook wel) band is op het hysterische af, maar oh, wat een lol hebben ze op het podium. En wij in het publiek. Lekkere riffs, strakke drums en catchy melodietjes doen de rest. WE ARE THE HIVES!!!" wordt er vanaf het podium geroepen, terwijl de vonken er vanaf vliegen. We zullen het nooit vergeten. Graag meer. Nog mer! Maar dat is er niet. Want Alanis Morissette1996 treedt aan op het hoofdpodium. Of beter, ze rolt het podium op. Zouden de zwangerschapsgeruchten kloppen? Of is ze juist blij met haar vrouwelijke vormen en wil ze die accentueren door tonnetje rond rond te lopen? Opener Uninvited is prachtig, maar daarna verzandt haar optreden een beetje in muzak.

Het optreden van Saybia in de tent is een ware triomftocht. De Denen zijn in Nederland mateloos populair. Van hun uiterlijk en podiumpresentatie moeten ze het niet hebben. Van de prachtige liedjes des te meer en die worden vurig en vlekkeloos uitgevoerd. Nederland houdt van Saybia en andersom. Vooral de hits van het eerste album uit 2003 krijgen veel bijval, maar recente tracks van het album Eyes On The Highway worden net zo hard meegezongen. Met een beetje smokkelen (lees: eerder stoppen dan was afgesproken) weten ze als eerste band vandaag een toegift af te dwingen.

Die wordt gespeeld terwijl op het hoofdpodium Queens Of The Stone Age aan een vlammend optreden begint. Op een draf daarheen dus voor een vuig potje rocken met Josh Homme en zijn mannen. Tien jaar geleden speelde hij met zijn Queens Of The Stoneage nog voor anderhalve paardenkop op het kleinste Lowlands podium. Nu - met Homme als enig overgebleven bandlid - zijn de Queens een van de grootste bands van hun generatie. Het kan verkeren. Maar het repertoire is er dan ook naar. Recent werk als Sick Sick Sick en 3's & 7's sluit naadloos aan op oudere tracks als No One Knows en Go With The Flow. Make It Wit Chu blijkt de grote publieksfavoriet en wordt door 60.000 kelen meegezongen.

Róisín Murphy komt op en lijkt een kledingstuk vergeten. Ze zal het vast met opzet hebben gedaan. Maar ja, ze zet zo'n dampende discoshow neer dat je dat snel vergeet. Plus, ze verandert wel vijf keer van outfit. Maar alleen het visuele is niet haar kracht. Die ligt in het feit dat ze haar nummers (met af en toe een herinnering aan haar vorige band Moloko) compleet overhoop gooit en er een langgerekt dansbaar geheel van maakt. Erg indrukwekkend. Dat de show eindigt in een rommeltje en Murphy in een soort 'catfight' met haar achtergrondzangeressen over de grond rollebolt, draagt alleen maar bij aan de feestvreugde.

Daarna de act waar iedereen naar heeft uitgekeken. Rage Against The Machine. Jaren geleden goed voor een lichte aardbeving en iedereen is voornemens die weer te herhalen. De band heeft geen nieuwe cd uit. Sterker nog, ze treden maar sporadisch op. Dus het wordt een 'greatest hits', warbij je kan afvragen hoe boos ze nu nog kunnen zijn. Vijftien jaar na het debuut op Pinkpop. Nou, dat zijn ze. Frontman Zack de la Rocha is nog steeds een tonnetje buskruit. Maar dan met een ietwat minder kort lontje. Het is dus explosief, maar het duurt wat langer voor de vlam echt in de pan slaat. Al is de set exact hetzelfde als jaren eerder. Openen met Bombtrack (gekleed in Guanténamo Bay outfits), Bulls On Parade er achteraan, People Of The Sun en niet veel later Know Your Enemy. Het publiek lust er wel pap van. Maar het is natuurlijk wachten op Killing In The Name, die in de toegift komt. Het publiek kolkt, de band is strak en als afsluiter van Pinkpop stukken beter dan de Smashing Pumpkins een jaar geleden. Toch is het geen hoogtepunt. Daar was de rest van de line-up toch te goed én stukken relevanter voor. Neemt niet weg dat Pinkpop 2008 een van de beste in jaren was. Volgend jaar viert het festival op 30, 31 mei en 1 juni haar 40ste verjaardag. Benieuwd hoe ze dit gaan toppen.
Bron: Zeenz.nl door Edgar Kruize / Foto: Jean Wertz


Patrick Watson


gekke bekkentrekker Watson MUZIEK: Je kunt heel wat zeggen over de muziek van Patrick Watson. Dwingende ritmes, repeterende geluidjes, falset uithalen, uitwaaierende gitaren en onlogische songstructuren, het zijn de vaste bestanddelen van de set van de Canadees. Vandaag speelt chaos ook een grote rol. Patrick Watson kun je bestempelen als de grootste eigenwijs van de muziekschool. Maar je kunt hem ook duiden als de grootste fan van Radiohead, CocoRosie, Jeff Buckley, Pink Floyd en Kurt Weill.

PLUS: Veel bands op Pinkpop kiezen eieren voor hun geld en spelen hun recente cd foutloos zonder blikken of blozen. Het kwartet van Watson heeft vrijheid hoog in het vaandel en zoekt constant het avontuur op. Van de kakofonie aan het begin van de show tot het nagenoeg onversterkte laatste nummer. Laat je meevoeren in de wereld van Watson en je hebt een onvergetelijk begin van deze derde Pinkpopdag. De ingewikkelde ritmepatronen werken hypnotiserend. Eenmaal in trance zuigt Watson met zijn bezwerende stem de katers uit de koppen van zijn publiek. Hoe zenuwslopend de show ook is, aan het eind loop je evengoed de tent uit met een bepaalde rust in je donder.

MIN: Wie niet van gekweel houdt, zit verkeerd bij Patrick Watson. Ook voor de liedjes van Close to Paradise hoef je vandaag niet voor het podium te staan: die worden met kastjes vermalen tot blokken experiment.

CONCLUSIE: Zoals Patrick Watson vandaag speelt, zal hij het hoofdpodium van Pinkpop wel nooit halen. Daarvoor was de band vandaag te vrij van geest en te chaotisch. Maar voor wie het avontuur zoekt op deze editie van Pinkpop, was dit een lekkere binnenkomer.
CIJFER: 7 door Robert Lagendijk (VPRO) / Foto:
Herman Roggeveen


Wombats

Wombat gezellig samen MUZIEK: Indiedisco. Britpop met een funkende onderlaag.

PLUS: Britten krijgen het pop-gen mee. Dat is bij The Wombats niet anders. Sterker nog, ze zijn opgeleid op Paul McCartney's Liverpool Institute Of Art. Als een Beatle aan je basis staat, weet je hoe je pakkende refreinen schrijft, weet je hoe nummers zich in het hoofd nestelen. En The Wombats weten dat hard werken op het podium op het publiek overslaat. Dat was te merken. En niet alleen bij een hit als Let's Dance To Joy Division. Lekker alcohol uit het bloed dansen en meebrullen.

MIN: The Wombats zijn heel erg hier en nu. Goed om te ondergaan, lekker om naar te luisteren. Maar om op lange termijn te beklijven komen ze toch net tekort. Of ze volgend jaar mijn iPod nog vullen, dat vraag ik me af. Daarvoor zijn de nummers net niet oorspronkelijk genoeg, is de band net te gewoontjes. Maar hier en nu was het goed toeven in de indiedisco. De meisjes dansten, de jongens volgden.

CONCLUSIE: Goed voor hier en nu.
CIJFER: 7,5 Erwin BLom (VPRO)/ Foto:
Anne Helmond


Fiction Plane

Joe Sumner van Fiction Plane Joe Sumner en Co openen zondag
Juist, inderdaad de zoon van Gordon Sumner AKA Sting (The Police
1979), mag met zijn band Fiction Plane openen op zondag, en ook nog wel op het hoofdpodium.

Het publiek dat alleen op zondag komt stroomt langzaam binnen en het frontstage-veld vult toch al redelijk snel. De zon schijnt volop en pakkende reggae-retro deuntjes schallen over het nog niet compleet gevulde Megaland. Veel mensen weet niet wat hun te wachten staat en voegen zich toe aan de massa die er al staat. Maar toch weet Joe Sumner te boeien en start zijn optreden met "goeiemiddag Pinkpop". Hij heeft zicht de moeite genomen om een aantal woorden Nederlands te leren

Met het 2de nummer "Death Machine" van de nieuwe CD komt de menigte al redelijk los, vooral vooraan bij de foto-pit. Het stemgeluid is overduidelijk te vergelijken met dat van zijn bekende vader, en de sprongen die hij maakt zijn hem vroeger goed aangeleerd. Afwisselende nummers van Everything Will Never Be OK uit 2003 en It's A Lie van het nieuwe album Left Side Of The Brain en "Put on your shoes" komen heel overtuigend over. De muziek is het best te omschrijven als een cocktail-mix van The Police, Coldplay en een niet te overhoren U2-gitaargeluid. Het bekende nummer Two Sisters, dat nog het meeste aan The Police doet denken laat toch menigeen meezingen "I'm in love, I'm in love, I'm in love". Om welke twee zussen zou het hier gaan??? Fiction Plane weet mij in ieder geval te boeien tot het spectaculaire eind.

In de Free-record Shop tent is een een druk bezochte signeersessie, waarbij de meest gekke attributen worden voorzien van de handtekeningen van de bandleden.
Dit is zeker een band waar we nog meer van gaan horen en ook zien
Cijfer: 7,5 door Jean Wertz / Foto: Bart Notermans


Kate Nash overtuigt en overwint de tent
Kate Nash interview met L1 De twintig jarige Singer/songwriter Kate Nash is helemaal in haar element achter de piano met I just want your kiss en speelt meteen de complete GM-next tent plat, met haar aanstekelijke meezingers. Vrolijke deuntjes volgen elkaar op in strak tempo, dat zelfs de best getrainde fan de teksten niet snel genoeg kan meezingen en overgaat in swingen en meeneurieën.

Haar teksten zijn scherp, simpel maar doeltreffend en vaak bijzonder grappig zodat de menigte die het begrijpt veelal in de lacht schiet, ook al waren de teksten bekend. Dit maakt Kate Nash tot een aankomend talent dat we niet snel zullen vergeten. Alanis Morissette is ook ooit eenvoudig begonnen.

Iedereen maakt graag vergelijkingen met andere artiesten, Kate wordt veelal vergeleken met Lily Allen en Joni Mitchell, maar creëert langzamerhand gelukkig een geheel eigen stijl, met een goed ingespeelde begeleidings-groep waarmee ze aardig communiceert tijdens het spectaculaire optreden.

Zelf gaat ze totaal uit haar dak, en heeft hierdoor af en toe een rustige intro nodig om weer op adem te komen, ja het zijn toch allemaal stuk voor stuk snelle nummers met snelle teksten in haar eigen aangrijpende taaltje. Het heerlijk swingende nummer Foundations" met de tekst Then you'll call me a bitch and everyone we're with will be embarrassed and I won't give a shit" grijpt iedereen aan. Het Merry Happy met de teksten I can be alone, yeah, I can watch a sunset on my own,I can be alone, yeah dwingt uiteindelijk het publiek tot een langzaam afkicken van Kate Nash en zorgt voor een spetterende afsluiter van deze performance die blijft boeien van het begin tot het eind. Ze hoeft amper naar adem te happen. In een woord: "Fabulous"

Na afloop geeft ze nog een snel interview voor L1, waarvan ik zelf een aantal foto's heb mogen nemen.
Kate komt tijdens het interview een beetje onwennig over, terwijl ze op het podium een glansrijk optreden verzorgt.
Cijfer: 8 door Jean Wertz / Foto: Jean Wertz
2e foto en 3e foto - Beluister hier het concert op de 3voor12 site van de VPRO

DVD van Kate Nash kan je hier downloaden


Joe Duplantier van Cavalera ConspiracyCavalera Conspiracy
MUZIEK: Helden komen en helden gaan, maar sommige dingen veranderen nooit: de Braziliaanse vlag op de gitaar van Max Cavalera bijvoorbeeld, zijn zweterige dreads en zijn korte broek in legerprint. Cavalera was door de jaren heen frontman van Sepultura, Soulfly en Cavalera Conspiracy, maar die nieuwe bands zijn eerder het gevolg van relationele ontwikkelingen dan van creatieve inzichten. Het muzikale recept is al jaren min of meer hetzelfde: brute trash-metal met niet mis te verstane politieke statements en een subtropisch temperament. Op de setlist vandaag staat - op één nummer na - het complete nieuwe album Inflikted, plus Sepultura-klassiekers Refuse/Resist, Attitude en Roots Bloody Roots. Zou Soulfly anno 2008 het verboden woord zijn?

PLUS: Pinkpop 2008 zou de hardste editie ooit zijn, maar na een uurtje kleffe pop van Gavin Degraw zou je haast het tegendeel denken. Gelukkig is het daarna tijd voor oerbeest Max Cavalera, nog altijd op een missie om je hersenkwabben op te schudden. Cavalera Conspiracy is met voorsprong de hardste band van het festival en een agressieve pit is onvermijdelijk. Bassist Joe Duplantier - die er nog inheemser uitziet dan zijn baas - heeft maar één snaar nodig: de laagste. Drummer Igor houdt het tempo met zijn twee basdrums moordend hoog. En de leider van de revolutie? Die keert nog steeds zijn longen binnenstebuiten. Wil je los? Dit is je kans.

MIN: Voor humor en zelfrelativering moet je niet bij Max en Igor zijn, ook niet nu de jaren langzaam gaan tellen. Max wordt volgend jaar veertig, Igor loopt een jaartje achter. Zou je ook een luchtig praatje met zo'n man kunnen hebben? Of is de revolutie over weet ik veel welke misstand altijd belangrijker. Max brult dat hij de Messias is, en brandende lava. Daar mag je niet om lachen: dat meent hij. Aan het begin van de show is het geluid net zo ondoordringbaar als het Braziliaanse oerbos, maar dat wordt na een paar nummers netjes rechtgetrokken.

CONCLUSIE: Tja, wat moet je er nog van zeggen. In 1996 was
Sepultura een sensatie op Pinkpop. Toen was net het zesde albums Roots uit en Sepultura was zowel creatief als qua populariteit op zijn top. Twaalf jaar later is Max Cavalera muzikaal niet meer echt interessant. Ach, voor mijn part noem je het old school. Terug naar de roots.
CIJFER: 6,5 door Atze de Vrieze (VPRO) / foto: John Klijnen


Gavin Degraw
Gavin aan de piano MUZIEK: Gavin DeGraw is een singer-songwriter met Pete Murray vandaag als grootste concurrent: Gavin is van de soepel glijdende piano- en drumpartijen met een rockrandje.

MIN: Laten we met de min beginnen, dan hebben we dat gehad. Gavin heeft last van het Boyband-syndroom. Nooit van gehoord? Door het Boyband-syndroom kun je niet meer stoppen met zingen. DeGraw zingt al zijn nummers tot aan de knok toe vol. Hij gunt zijn stem geen seconde rust. Heeft hij even geen tekst, dan komen de ooh's en aahh's te voorschijn, of herhaalt hij zijn laatst gezongen zin gewoon nog een keer. In een uur tijd zijn drie rustmomenten te vinden: twee voor een gitaarsolo, de derde voor een orgelsolo. Hierdoor is niet alleen nergens rust te vinden in de muziek, het zorgt er ook voor dat de muziek niet de kans krijgt om gehoord te worden. Heeft Gavin dan zoveel te vertellen? Niet specifiek. Je hoort hem over vreemdgaan, verliefdheid, zichzelf en relativisme, dat hij iets te vaak uit op het niveau van sinterklaasrijmelarij. Neme het voorbeeld: “Wait a minute sister, I know I ain't your mister.
Heeft hij dan iets te verbergen? Ja, daar lijkt het eerder op. DeGraw wisselt tussen piano en gitaar. Om hem heen hebben zich vier jan jokers verzameld om hem te begeleiden op gitaar, bas, drum en orgel. Die vier man is overdreven, want zoveel is er niet te spelen en dus te verdelen. Tijdens de meer rock nummers geeft de drummer een iets hardere klap op zijn drumstel en zijn gitaristen slaan nog even iets harder de gitaar aan. Maar verder blijft het te veel in een stuurloze middelmaat hangen. Op het Pinkpop podium wordt duidelijk dat DeGraw geen festival-, maar Vondelparkmateriaal in huis heeft.

PLUS: Aan het einde zet Gavin eindelijk zijn richtingaanwijzer aan. I Don't Wanna Be en Chariot zijn verreweg zijn sterkste nummers. Die nummers doen het wel goed bij het publiek. Dan krijgt hij eindelijk voor elkaar wat hem eerder met zijn laatste single In Love With A Girl nog niet lukte. De oorzaak? Deze hebben smoel, nemen je mee. I Love With A Girl is daar een slap aftreksel van. Daarbij weet DeGraw het publiek dicht bij hem te krijgen, door ze simpelweg op te zoeken. Hij loopt een paar rondjes door de barrier, schudt handen, laat zich aanraken. Het heeft effect: DeGraw bereikt haast het niveau van een grote ster.

CONCLUSIE: Aan het begin van zijn optreden stelt DeGraw zich voor: "Hello I'm Gavin DeGrawiiehh. I like you. Do you like me?" Dan is het opvallend stil. Die vraag had hij ook beter aan het einde kunnen stellen. Dan had hij zeker meer respons gekregen. DeGraw krijgt het publiek te laat mee.
CIJFER: 12 (nummers in totaal)/4 (sterke): 3. Bonuspunten: 1 punt voor sterke binding met publiek en 1 punt voor sterke afronding. Dat brengt het totaal op: 5. door Fiona Fortuin (VPRO)/ Foto:
Bart Notermans


Pete Murray, de Australische knuffelbeer
Pete on guitar MUZIEK: Opportunity en de nieuwe single You Pick Me Up kun je vast ongemerkt mee kunnen neuriën. Murrays vierde album Summer At Eureuka staat zoals gebruikelijk weer nummer 1 in Australië. Murrays helden zijn Nick Cave, Neil Young en Bob Dylan, maar die invloeden hoor je maar zelden terug. Waar Australische muziek vaak een combinatie is van Britse en Amerikaanse invloeden, neigt Murrays muziek meer naar de Amerikaanse rock van de jaren zeventig. Soms zou je zweren dat je naar The Eagles luistert.

PLUS: Grote plus van Murray is zijn dromerige, maar toch krachtige stemgeluid. Zijn band werkt zich vooral vakkundig door zijn degelijke liedjes heen. Murray wisselt met gemak akoestische en elektrische gitaar af, waarbij hij de band soms de gelegenheid geeft wat te rocken, zolang het maar binnen de lijntjes blijft. Murray liet gelukkig ook nog even zijn menselijke kant zien. Hij liet zich zo van zijn stuk brengen door de jubelende ontvangst van Opportunity, dat hij vergat zijn gitaar goed te stemmen voor het volgende nummer…

MIN: Murray zelf is niet echt een gangmaker. Hij houdt het bij de zelfde gezichtsuitdrukking en gaat spaarzaam met zijn communicatie om. Het publieksmennen laat hij over aan zijn keyboardspeler, die aangeeft wanneer de handjes de lucht in moeten. En oops, een drumsolo anno 2008 zorgt wel voor een half puntje aftrek - "de beste drumsolo komt nog steeds van een dooie drummer," zo luidt nog steeds de uitdrukking.

CONCLUSIE: Twee jaar terug stond Pete Murray ook al eens op Pinkpop, toen op het Zuidpodium. Misschien dat hij door zijn supersterrenstatus in Australië wel dacht van: 'dat schiet niet op met dat hoofdpodium'. Maar zo lang deze Brendan Benson zijn Jack White nog niet is tegengekomen om wat peper in zijn reet gestoken te krijgen, zal hij nooit de Raconteur worden die op de mainstage zal komen. Daarvoor is zijn mix van stille liedjes afgewisseld met degelijke southern rock gewoon niet boeiend genoeg live.
CIJFER: 5,5 door Menno Visser (VPRO)/ Foto:
Anne Helmond

Zweden in haute couture The Hives, strak geklede Zweden
MUZIEK: De Zweedse band debuteerde in 1997 met een rauwe punkplaat, maar ruilde die sound drie jaar later op de opvolger Veni, Vidi, Vicious' in voor vuige garagerock en is daar niet meer van afgestapt. The Black and White Album, de vierde plaat van het viertal, verscheen eind vorig jaar.

PLUS: De mannen staan net als jaren geleden nog op het podium in nette zwarte pakken met witte accenten en zijn daarmee na Moke ongetwijfeld de strakst geklede band van Pinkpop 2008. En ook muzikaal is het allemaal nog steeds geen speld tussen te krijgen. De vuige garagerock knalt lekker vet uit de speakers, de herkenbare gitaarriffjes komen ook nog soepeltjes uit de polsen en de inzet van de band is lovenswaardig. Vooral zanger Howlin' Pelle Almqvist en één van de gitaristen zoeken zo'n beetje elke hoek van het podium op en proberen constant contact te maken met het publiek.

MIN: Zanger Almqvist schreeuwt doorlopend en dus veel te vaak letterlijk om aandacht van het publiek. En dat is zeldzaam irritant. De muziek zou wat dat betreft voor zichzelf moeten spreken.

CONCLUSIE: De vijf Zweden trakteren het publiek met hun strakke spel en hun tomeloze inzet op een lekker concert, maar heel voorzichtig wordt toch ook duidelijk dat het beste er na al die jaren wel af is. Het is allemaal net iets minder spontaan en brutaal dan voorheen en de mannen moeten er harder aan trekken om het niveau van een aantal jaren terug te halen. De voortdurende schreeuw om aandacht is wat dat betreft een teken aan de wand.
CIJFER: 7 door André Keij (VPRO) / foto:
John Klijnen


Racoon overstroomt niet
MUZIEK: Zet de radio aan en je weet hoe het Zeeuwse Racoon klinkt. Reuze melodieus, zinloos ongevaarlijk en gelukkig weer voorbij voor je het weet. Of zoals zanger Bart van der Weide tot twee keer toe zelfingenomen op het podium opmerkt: “Voor degenen die geen flauw idee hebben wie we zijn, wij zijn Racoon.” Veertienjarigen die graag Queens Of The Stone Age of Rage Against The Machine willen zien, kunnen het beste hun ouders wijsmaken dat alles zo klinkt als Racoon, dan worden ze vast met een gerust hart door moederlief de festivalweide opgestuurd: “Mam, je kent ze vast wel… dat is die cd Before You Leave, die ik voor Moederdag voor je heb gebrand.

PLUS: Ach, elk festival kent wel zijn loze pauzemomenten. Even lui in het gras de biertjes van de avond tevoren verteren, genoeg lege bekertjes verzamelen om in te kunnen leveren of toch maar even dat stalletje met die gave zonnebrillen uitchecken. En als dat kan met de Sky Radio van Racoon op de achtergrond, waarom ook niet? Foute noten zul je niet horen en des te meer evergreens als Love You More. Hoezeer je hun middelmatigheid ook haat, hun oorwurmen nestelen zich in je geheugen.

MIN: Aan Racoon-zanger Bart van der Weide zal nooit een blad worden gewaagd, zoals aan Kane zanger Dinand. Van der Weide kan in het dagelijks leven best de toffe peer zijn, die menig heitje voor een karweitje verdient, op het podium valt hij niet op. Op wat ongepast in het Engels aangekondigde nummers na dan. Muzikaal gezien lijkt het onwaarschijnlijk dat Racoon eens Faith No More coverde. Eerder is het te vergelijken met Live in hun nadagen of R.E.M. in hun uitgebluste periode. Nog even en de Amerikanen hebben er weer wat nieuwe foltermuziek bij.

CONCLUSIE: Een carrière stoelen op saaie middelmatigheid, is best knap. Maar als bij het slotapplaus ook nog een kind geknuffeld moet worden, is de maat wel vol. Gelukkig draagt het kind gehoorbescherming.
CIJFER: Een 0 voor spanning en een 10 voor saaiheid: 5 door Menno Visser (VPRO) / Video:
vanallesennogwah


Saybia Saybia
MUZIEK: Melodieuze pop met een serieuze ondertoon. Saybia heeft zich in de loop der jaren ontwikkeld als albumband, al scoren ze af en toe een singlehit met een ballad, zoals Angel van het achteraf beschouwd morbide getitelde laatste album Eyes On The Highway.

PLUS: Is het misbruik van voorkennis of is het echt zo dat Saybia tegenwoordig doorleefder klinkt dan vroeger? Het etiket 'Deense Coldplay', dat ze in het begin nogal eens kregen, is niet meer van toepassing. Het zijn niet alleen meer de ballads waar ze het publiek mee weten te boeien, maar ook de midtempo en uptempo nummers komen goed uit de verf. Verder is het enorme houten gevaarte, waar een orgel in verscholen zit, een prachtig meubelstuk om naar te kijken.

MIN: Saybia blijft een 'acquired taste', zoals de Britten dat zo mooi weten te omschrijven, al is er enige opening gekomen. Was Saybia vroeger een band die je oprecht haatte of tot in den treure ophemelde, op grond van dit optreden moet dat vastgeroeste meningenpatroon wat worden bijgesteld. Ze hadden zelfs nog wel tien minuten langer mogen spelen, maar ze hielden het voor gezien na een kortere set dan was aangekondigd in het programmaboekje.

CONCLUSIE: Het aloude cliché dat de kunstenaar moet lijden om verder te komen lijkt ook voor Saybia op te gaan. De band klinkt boeiender, opener, gevarieerder en doorleefder dan voorheen. Het sectarische van een EO Landdag is er een beetje vanaf, er is ruimte voor nieuw publiek.
CIJFER: 7 door Menno Visser (VPRO)/ Foto:
Anne Helmond

Serj Tankian doet het rustig aan
Serj Tankian MUZIEK: Serj Tankian is de Armeens-Amerikaanse frontman van de momenteel voor onbepaalde tijd pauzerende metalband System Of A Down; hij presenteerde eind vorig jaar zijn eerste soloplaat Elect The Dead. De muziek daarop is weliswaar wat rustiger dan de extreme sound van System Of A Down, maar ligt wel in het verlengde daarvan.

PLUS: Tankian staat vandaag natuurlijk nog meer in het middelpunt dan hij normaal bij System Of A Down al doet. De nummers draaien vooral om zijn hoge, indringende zang met regelmatige lange uithalen. En zijn band - in stemmig zwart, inclusief hoge hoed, maar die gaat al snel af - gaat weliswaar minder tekeer dan System Of A Down, maar kan toch een behoorlijke muur van geluid produceren. En die combinatie levert een aantal hele aardige momenten op, mede omdat de structuur van veel nummers niet voor de hand ligt en af en toe heel verrassende wendingen heeft.

MIN: Die aardige momenten komen net effe te weinig voor. Te veel nummers verzanden na verloop van tijd en kabbelen dan heel vervelend voort en voordat je het in de gaten hebt, sta je iets anders te doen en let je niet meer op het podium. Opvallend is ook dat Tankian tussen de nummers door veel minder politieke statements het veld in slingert dan we van hem zijn gewend. Alleen aan het eind van het concert - na de overige hele leuke cover van Holiday in Cambodja van de Dead Kennedys - spuwt Tankian even zijn gal over VS-president Bush en de zijnen. En laten we eerljk zijn: dan is Tankian op zijn best.

CONCLUSIE: Serj Tankian bewijst vandaag dat hij goed op eigen benen kan staan, maar dat hij nog wel even moet sleutelen aan zijn repertoire en zijn performance.
CIJFER: 6 door André Keij (VPRO)


Alanis Morissette is 'gegroeid'

Alanis in haar element op hoofdpodium Net zoals Rage Against The Machine in 1996 geprogrammeerd stond, was ook Alanis een van de hoofdacts. Alleen doet zijn het met minder opsmuk op het podium dan RATM. De uitbundig en hysterische Alanis zoals we haar kennen uit de voorgaande jaren
1996 en 1999 is bedaard, rustig en vooral in de breedte gegroeid. Maar qua stemgeluid is zij nog altijd een kanjer. Concert begint met Uninvited, het nummer dat ooit vaste uitsmijter was tijdens haar uitbundige optredens.

Het uur durende optreden wordt in rap tempo afgewisseled met songs uit de Jagged Little Pill periode van producer Glenn Ballard. Haar bijna spastische bewegingen van weleer houdt zij bewust onder controle, door haar beide handen voor haar strak ingesnoerde schoot te houden,of heeft ze iets te verbergen - zwanger? Ik hoor in het publiek meer van dat soort uitspraken. "ze is vanddag erg rustig, zou ze zwanger zijn" en "moet je dat buikje zien"

Het publiek is echter razend enthousiast en zingt uit volle borst mee bij You Oughta Know, Thank You en uiteraard de superhit Ironic. Ook mogen een aantal nummers van het nieuwe album Flavors Of Entanglement niet onbreken, je moet toch reclame maken voor je zelf.

Het door 't publiek gezongen "Happy Birthday" verraadt wat de meeste mensen in het publiek toch al wisten, Alanis mag vandaag 34 kaarsjes uitblazen. Ze is duidelijk gecharmeed van dit gebaar, tuurlijk wie wordt er tegenwoordig nog toegezongen door zo'n gigantische menigte tijdens je verjaardag.

Ik wilde nog foto's maken van het overhandigen van de verjaardagstaart door Mr. Pinkpop Jan Smeets, maar het was een besloten feestje, zo klein zal die taart toch niet zijn geweest met 34 kaarsjes!
Oordeel: 7 door Jean Wertz / foto: John Klijnen

DVD met concert van Alanis kan je hier downloaden


Roisin solo in de GM-next tent Róisín Murphy, veel confetti
MUZIEK: Ooit was daar de geweldige dance/pop band Moloko. Met twee opperleden: Mark Brydon en Róisín Murphy. Samen delen zij band en bed. Totdat de liefde eindigde en daarmee ook de magie van Moloko. De band stopte, Róisín kwam na een jaar reces met haar, voor Moloko fans moeilijk te verkroppen, jazzy/pop/sample solo plaat Ruby Blue, waarop ze samenwerkte met lichaamssappensampler Matthew Herbert. Ieder die haar dan de rug toekeert, wint ze terug met haar vorig jaar uitgebrachte discoplaat Overpowered.

PLUS: Róisín Murphy is een showgirl à la crème. Ze komt op in strak zwart wit kostuum: zwart is haar broek, doorschijnend wit is haar bovenstuk. Haar prangende borsten steken er ferm doorheen. Ze staat daar als een jonge Annie Lennox met lange blonde haren, geposeerd, met abstracte danspasjes. Na elk nummer duikt ze naast het podium haar kleedkast in, om vervolgens in de meest theatrale haute couture terug te komen. Confetti dwarrelt naar beneden, lasers fungeren als surrogaatvuurwerk.

MIN: Pinkpop 2004: het jaar dat
Moloko voor de laatste keer op Pinkpop stond. De breuk tussen de opperhelden had toen al plaats gehad, maar zelfs de tragiek die de band parten speelde had een werkelijk prachtige weerslag op het podium. Het maakte de interactie tussen de bandleden nog spannender en intenser. Nu Róisín vier jaar later Moloko's Forever More zingt, wordt dan ook meteen duidelijk wat er nu aan ontbreekt: het samenspel. Op een scherm achter de band toont zich een strip in Roy Lichtenstein stijl die het verhaal achter Forever More moet uitbeelden. Maar met Róisín op een podium met bandleden die ze slechts een paar keer aankijkt en achtergrondzangeressen waarmee ze een enkele keer ingestudeerd dansje doet, krijgt deze een geheel andere betekenis: Róisín gestript brengt haar niet tot de hoogtes die ze met Moloko bereikte.

CONCLUSIE: Aan Róisín ligt het niet. Nou ja, deels niet. Want eigenlijk heeft ze net dat duwtje in de rug nodig van topmuzikanten en niet van voorgeprogrammeerde muziek om boven zichzelf uit te kunnen stijgen. Maar ze blijft hoe dan ook een powerezel die zich geen tweede keer aan dezelfde steen stoot. Zelfs nadat ze een paar maanden geleden ongelukkig met haar 'stoel act' tijdens Primitive een enorme smak maakt, maakt de stoel gewoon weer deel uit van haar show. Ditmaal zonder bult tot gevolg. Hulde.
CIJFER: 7 door Fiona Fortuin (VPRO) / Foto: Medialoog


Counting Crows scoren niet goed
Het is uiteraard bekend dat Counting Crows het niet moeten hebben van een spetterende podium-presentatie, het is meer een sober uitgedost werkgebied, zonder veel lichtshow en poespas. Daarom zal de muzikale kant van het optreden dubbel zo goed moeten zijn. Dit valt vanaf het begin direct minder goed bij het publiek. Oké, de echte fans boeit alleen de muziek, maar je wil uiteraard ook kwaliteit tijdens een optreden.

Het magere bijval van het publiek is begrijpelijk, Adam Duritz wandelt over het podium en spreekt zijn toehoorders toe "Have you seen me lately, en maakt een overtuigend vreugdesprongetje.

Het luisternummer A long december is net iets van te weinig power om het reeds weggelopen publiek weer op hun hand te krijgen. Een aantal bekende meezingers maken iets goed, maar mensen die het nieuwe dubbelalbum Saterday Nights & Sunday Mornings nog niet in hun bezit hebben en deze songs niet kennen, haken al snel af.

Dus als toeschouwers tijdens een optreden weglopen om een Brand biertje te scoren zegt dat meer dan voldoende. Het optreden in
2003 was in elk geval meer overtuigend dan het mindere optreden dit jaar, Jammer, andere keer beter
Oordeel: 5 door Jean Wertz  de DVD met opnames van Counting Crows kan je hier downloaden


gitarist Troy van Leeuwen Queens of the Stone Age
MUZIEK: Je hebt van die bands die in een vloek en een zucht doorstoten van de oefenruimte naar het hoofdpodium. Dat geldt niet voor stonergoden Queens of the Stone Age. De band bestaat al sinds 1997, en heeft sinds die tijd gestaag een grote aanhang gewonnen, niet in de laatste plaats onder collega-muzikanten. Grote mannen als Nick Oliveri, Dave Grohl en Mark Lanegan dienden al in de band. In de huidige bezetting zijn gitarist Troy van Leeuwen (ex-A Perfect Circle) en drummer Joey Castillo (ex-Danzig) de blikvangers. De eerste is strak in pak, de laatste ziet eruit als een boxer na een wedstrijd. Zijn lijf lijkt wel een tatoeagemuseum. Er is geen twijfel over wie de partij gewonnen heeft: Castillo dient zijn vellen genadeklap op genadeklap toe. Van Leeuwen is de man die de basis van de songs steeds subtiel verlegt.

PLUS: Weet je wat, we knallen er gewoon meteen in. Amper vijf minuten onderweg, midden in single Sick Sick Sick, liggen alle kaarten op tafel: QOTSA is vanavond strak, hard en onwrikbaar. Met een geweldige nonchalance wordt een solide geluidsmuur gebouwd. Vaak met een repeterende baslijn als basis, daar overheen twee gitaren en toetsen, soms drie gitaren. Geen tierelantijntjes, maar een straffe opbouw en slepende gitaarsolo's. En een pluim voor de geluidsman.

MIN: Wat mist is een mijn-god-wat-doet-hij-nu-moment. De set is van een constant hoog niveau, maar zou best een absolute uitschieter kunnen gebruiken. QOTSA heeft psychedelische uitstapjes in huis, maar vandaag wordt in de meeste gevallen gekozen voor een recht toe rechtaan uitvoering van de hits. Wat voor een hits, maar toch. Zo'n uitzonderlijk moment mag ook best visueel zijn. Denk aan Iggy Pop die vorig jaar halverwege de set twintig fans op het podium uitnodigt. Ja, natuurlijk was dat van tevoren bedacht, maar we hebben het hier wel over een optreden op het hoofdpodium van een mainstream rockfestival. Doorzichtige trucs mogen soms.

CONCLUSIE: Misschien wel des te knapper om zonder die trucs zo overtuigend een uurtje te vullen. Queens of the Stone Age: misschien wel de coolste rockband ter wereld.
CIJFER: 9 door Atze de Vrieze (VPRO) / Foto:
Anne Helmond  /  Concert DVD van Queens of the Stone Age kan je hier downloaden


Tom Morello van RATM Rage Against the Machine

De band waar iedereen (harde kern) op zat te wachten, is Rage Against The Machine, die al eerder in
1993, 1994 en 1996 te zien en horen waren. Het is een tijdje stil geweest toen zanger en vuurspuwer Zach de la Rocha de band in 2000 had verlaten. In april 2007 zijn de twee vrienden weer herenigd en spelen in The House of Blues en later ook offcieel als afsluitende act op het Coachella Valley Music and Arts Festival

Het begint al wat te schemeren, het hoofdpodium wordt gevuld door een aantal mannen (RATM) met oranje Guantanamo Bay-pakken en zwarte maskers en het luchtalarm gaat af om de overgebleven schare Counting Crows fans weg te lokken bij de 3fm stage. Dat mocht geen probleem zijn, het grootste deel had zich toen toch al op het terrein voor de Mainstage verzameld

Na de lange luchtalarm-intro en Bombtrack gingen uiteindelijk de bezwete zwarte maskers eindelijk af, en laat de la Rocha zijn eigen opgefokte gezicht weer zien. Gitaarvirtuoos Tom Morello speelt energiek en met volle overgave Bullet in the Head en Take The Power Back, waarna het er steeds heftiger aan toe gaat om met Killing In The Name tot een activistisch politiek gespoten orgasme te komen.

Sinds 2000 is een crowdsurfverbod ingesteld om het publiek zoveel mogelijk te beschermen tegen de bekende "kistjes". Toch heeft zich in de eerste 10 minuten van het concert een incident voorgedaan dat de wereldpers heeft gehaal. Een notoire crowdsurfer werd uit de menigte geplukt door de security met vier man sterk 'mishandeld' en vervolgens hardhandig van het terrein verwijderd. Dit gebeuren is met een amateur-camera vastgelegd en wordt beoordeeld door de organisatie. Jammer maar ook begrijpelijk, hierover zijn verschillende meningen in omloop op internet, de een zegt "eigen schuld, regels zijn regels", een ander verafschuwd de security met dit "onnodig harde geweld". Pinkpop zal dit betreurenswaarid gebeuren volgens mij volgend jaar nog strenger aanpakken, omdat Jan Smeets zelf van zijn publiek houdt en er alles aan wil doen om te zorgen dat ze volgend jaar weer terug komen, hij heeft zelfs ooit gezegd: "al moet ik ze zelf naar huis brengen".

Ondanks dit gebeuren was RATM voor mij een topper, zeker omdat de band net weer een jaar bij elkaar is en met hun vetstrakke nummers als Bombtrack en Killing in the Name nog steeds mini-aardbevingen veroorzaakt op ons Limburgse platteland
Oordeel: 9 door Jean Wertz / foto: John Klijnen


Wil jij je ervaringen en leuke belevenissen op Pinkpop 2008 kwijt, laat 't ons dan weten via