2008 Updated 7 maart 2010 Datum: 30 mei t/m 1 juni 2008 Acts: zie programma
Locatie: Megaland Landgraaf
Entree: 3 dagen met camping kost dit jaar € 129,00. losse dagkaart kost € 69,00
(v.v. prijzen excl. servicekosten, De voorverkoop start zaterdag 16 februari 2008 om 10.00 uur.) Bestel je kaartjes via internet in Nederland, België en Duitsland of via Beep je mobiele entreekaartje
Weer: Zonnig, heet en broeierig
Toeschouwers: 64.000
Presentatie: Giel Beelen en Eric Corton
BELANGRIJKE OPROEP:
Heb jij als pinkpopbezoeker mooie foto's gemaakt van de bands en artiesten, en wil jij dat deze vereeuwigd worden op deze website verzoek ik je om contact op te nemen
BELANGRIJKE OPROEP!!!
Pinkpop 2008 - dag 3
Met een glimlach gingen we de nacht in en met een net zo grote lach worden we vandaag wakker. Goh, wat was het een heerlijke muziekdag op de tweede dag van Pinkpop. Gaat het vandaag worden geëvenaard? Dat wordt erg moeilijk! Neemt niet weg dat er toch nog wel een aantal erg aardige acts op het program staan. Roisin Murphy, Saybia, Queens Of The Stoneage… Oh ja, en nog iets obscuurs uit de jaren negentig. Rage Against The Machine…
Waar de zaterdag en heen en weer geren van jewelste was, kon vandaag worden volstaan met rustig opstaan, ontbijtje doen, even gaan zwemmen in Thermae 2000 (ligt vlakbij het terrein. Even de modder tussen de tenen vandaan spoelen) en op het dooie gemakkie richting terrein. Waar op het moment van aankomst net Gavin DeGraw begint te spelen. Degelijke set, goede zang, maar echt vlammen doet DeGraw niet. Daarvoor is zijn optreden net iets te veilig. Rock die nét niet rollt.
Dat doet Cavalera Conspiracy ook niet. Maar die beuken de boel wel lekker wakker. Niet zo legendarisch als toen de gebroeders Cavalera in 1996 met hun band Sepultura het terrein in vuur en vlam zetten, maar wel ontzettend hard en meedogenloos. Max Cavalera brult nog steeds als een demoon, maar blijft ogen als een knuffelbeer die te lang in de wasmachine heeft gezeten. Heerlijk optreden. Of je nu van de beukmetal van de band houdt of niet. Waarna het aan het geheel niet rockende of rollende Racoon de beurt is op het hoofdpodium. Die doen wat ze altijd doen. Kalmpjes en rustig mooie liedjes brengen. Maar dat hebben we ze al zo vaak zien doen, dat wij kiezen voor een patatje en wat drank. Als gezegd, relaxed een dag als dit.
Met een volle maag naar The Hives en die rocken en rollen op hun beurt wel. Deze fantastisch geklede (zo'n pakje wil ik ook wel) band is op het hysterische af, maar oh, wat een lol hebben ze op het podium. En wij in het publiek. Lekkere riffs, strakke drums en catchy melodietjes doen de rest. WE ARE THE HIVES!!!" wordt er vanaf het podium geroepen, terwijl de vonken er vanaf vliegen. We zullen het nooit vergeten. Graag meer. Nog mer! Maar dat is er niet. Want Alanis Morissette1996 treedt aan op het hoofdpodium. Of beter, ze rolt het podium op. Zouden de zwangerschapsgeruchten kloppen? Of is ze juist blij met haar vrouwelijke vormen en wil ze die accentueren door tonnetje rond rond te lopen? Opener Uninvited is prachtig, maar daarna verzandt haar optreden een beetje in muzak.
Het optreden van Saybia in de tent is een ware triomftocht. De Denen zijn in Nederland mateloos populair. Van hun uiterlijk en podiumpresentatie moeten ze het niet hebben. Van de prachtige liedjes des te meer en die worden vurig en vlekkeloos uitgevoerd. Nederland houdt van Saybia en andersom. Vooral de hits van het eerste album uit 2003 krijgen veel bijval, maar recente tracks van het album Eyes On The Highway worden net zo hard meegezongen. Met een beetje smokkelen (lees: eerder stoppen dan was afgesproken) weten ze als eerste band vandaag een toegift af te dwingen.
Die wordt gespeeld terwijl op het hoofdpodium Queens Of The Stone Age aan een vlammend optreden begint. Op een draf daarheen dus voor een vuig potje rocken met Josh Homme en zijn mannen. Tien jaar geleden speelde hij met zijn Queens Of The Stoneage nog voor anderhalve paardenkop op het kleinste Lowlands podium. Nu - met Homme als enig overgebleven bandlid - zijn de Queens een van de grootste bands van hun generatie. Het kan verkeren. Maar het repertoire is er dan ook naar. Recent werk als Sick Sick Sick en 3's & 7's sluit naadloos aan op oudere tracks als No One Knows en Go With The Flow. Make It Wit Chu blijkt de grote publieksfavoriet en wordt door 60.000 kelen meegezongen.
Róisín Murphy komt op en lijkt een kledingstuk vergeten. Ze zal het vast met opzet hebben gedaan. Maar ja, ze zet zo'n dampende discoshow neer dat je dat snel vergeet. Plus, ze verandert wel vijf keer van outfit. Maar alleen het visuele is niet haar kracht. Die ligt in het feit dat ze haar nummers (met af en toe een herinnering aan haar vorige band Moloko) compleet overhoop gooit en er een langgerekt dansbaar geheel van maakt. Erg indrukwekkend. Dat de show eindigt in een rommeltje en Murphy in een soort 'catfight' met haar achtergrondzangeressen over de grond rollebolt, draagt alleen maar bij aan de feestvreugde.
Daarna de act waar iedereen naar heeft uitgekeken. Rage Against The Machine. Jaren geleden goed voor een lichte aardbeving en iedereen is voornemens die weer te herhalen. De band heeft geen nieuwe cd uit. Sterker nog, ze treden maar sporadisch op. Dus het wordt een 'greatest hits', warbij je kan afvragen hoe boos ze nu nog kunnen zijn. Vijftien jaar na het debuut op Pinkpop. Nou, dat zijn ze. Frontman Zack de la Rocha is nog steeds een tonnetje buskruit. Maar dan met een ietwat minder kort lontje. Het is dus explosief, maar het duurt wat langer voor de vlam echt in de pan slaat. Al is de set exact hetzelfde als jaren eerder. Openen met Bombtrack (gekleed in Guanténamo Bay outfits), Bulls On Parade er achteraan, People Of The Sun en niet veel later Know Your Enemy. Het publiek lust er wel pap van. Maar het is natuurlijk wachten op Killing In The Name, die in de toegift komt. Het publiek kolkt, de band is strak en als afsluiter van Pinkpop stukken beter dan de Smashing Pumpkins een jaar geleden. Toch is het geen hoogtepunt. Daar was de rest van de line-up toch te goed én stukken relevanter voor. Neemt niet weg dat Pinkpop 2008 een van de beste in jaren was. Volgend jaar viert het festival op 30, 31 mei en 1 juni haar 40ste verjaardag. Benieuwd hoe ze dit gaan toppen. Bron:Zeenz.nl door Edgar Kruize / Foto: Jean Wertz
Het publiek dat alleen op zondag komt stroomt langzaam binnen en het frontstage-veld vult toch al redelijk snel. De zon schijnt volop en pakkende reggae-retro deuntjes schallen over het nog niet compleet gevulde Megaland. Veel mensen weet niet wat hun te wachten staat en voegen zich toe aan de massa die er al staat. Maar toch weet Joe Sumner te boeien en start zijn optreden met "goeiemiddag Pinkpop". Hij heeft zicht de moeite genomen om een aantal woorden Nederlands te leren
Met het 2de nummer "Death Machine" van de nieuwe CD komt de menigte al redelijk los, vooral vooraan bij de foto-pit. Het stemgeluid is overduidelijk te vergelijken met dat van zijn bekende vader, en de sprongen die hij maakt zijn hem vroeger goed aangeleerd. Afwisselende nummers van Everything Will Never Be OK uit 2003 en It's A Lie van het nieuwe album Left Side Of The Brain en "Put on your shoes" komen heel overtuigend over. De muziek is het best te omschrijven als een cocktail-mix van The Police, Coldplay en een niet te overhoren U2-gitaargeluid. Het bekende nummer Two Sisters, dat nog het meeste aan The Police doet denken laat toch menigeen meezingen "I'm in love, I'm in love, I'm in love". Om welke twee zussen zou het hier gaan??? Fiction Plane weet mij in ieder geval te boeien tot het spectaculaire eind.
In de Free-record Shop tent is een een druk bezochte signeersessie, waarbij de meest gekke attributen worden voorzien van de handtekeningen van de bandleden.
Dit is zeker een band waar we nog meer van gaan horen en ook zien
Cijfer: 7,5 door Jean Wertz / Foto: Bart Notermans
CONCLUSIE: Tja, wat moet je er nog van zeggen. In 1996 was Sepultura een sensatie op Pinkpop. Toen was net het zesde albums Roots uit en Sepultura was zowel creatief als qua populariteit op zijn top. Twaalf jaar later is Max Cavalera muzikaal niet meer echt interessant. Ach, voor mijn part noem je het old school. Terug naar de roots. CIJFER: 6,5 door Atze de Vrieze (VPRO) / foto: John Klijnen
Het uur durende optreden wordt in rap tempo afgewisseled met songs uit de Jagged Little Pill periode van producer Glenn Ballard. Haar bijna spastische bewegingen van weleer houdt zij bewust onder controle, door haar beide handen voor haar strak ingesnoerde schoot te houden,of heeft ze iets te verbergen - zwanger? Ik hoor in het publiek meer van dat soort uitspraken. "ze is vanddag erg rustig, zou ze zwanger zijn" en "moet je dat buikje zien"
Het publiek is echter razend enthousiast en zingt uit volle borst mee bij You Oughta Know, Thank You en uiteraard de superhit Ironic. Ook mogen een aantal nummers van het nieuwe album Flavors Of Entanglement niet onbreken, je moet toch reclame maken voor je zelf.
Het door 't publiek gezongen "Happy Birthday" verraadt wat de meeste mensen in het publiek toch al wisten, Alanis mag vandaag 34 kaarsjes uitblazen. Ze is duidelijk gecharmeed van dit gebaar, tuurlijk wie wordt er tegenwoordig nog toegezongen door zo'n gigantische menigte tijdens je verjaardag.
Ik wilde nog foto's maken van het overhandigen van de verjaardagstaart door Mr. Pinkpop Jan Smeets, maar het was een besloten feestje, zo klein zal die taart toch niet zijn geweest met 34 kaarsjes! Oordeel: 7 door Jean Wertz / foto: John Klijnen
MIN: Pinkpop 2004: het jaar dat Moloko voor de laatste keer op Pinkpop stond. De breuk tussen de opperhelden had toen al plaats gehad, maar zelfs de tragiek die de band parten speelde had een werkelijk prachtige weerslag op het podium. Het maakte de interactie tussen de bandleden nog spannender en intenser. Nu Róisín vier jaar later Moloko's Forever More zingt, wordt dan ook meteen duidelijk wat er nu aan ontbreekt: het samenspel. Op een scherm achter de band toont zich een strip in Roy Lichtenstein stijl die het verhaal achter Forever More moet uitbeelden. Maar met Róisín op een podium met bandleden die ze slechts een paar keer aankijkt en achtergrondzangeressen waarmee ze een enkele keer ingestudeerd dansje doet, krijgt deze een geheel andere betekenis: Róisín gestript brengt haar niet tot de hoogtes die ze met Moloko bereikte.
CONCLUSIE: Aan Róisín ligt het niet. Nou ja, deels niet. Want eigenlijk heeft ze net dat duwtje in de rug nodig van topmuzikanten en niet van voorgeprogrammeerde muziek om boven zichzelf uit te kunnen stijgen. Maar ze blijft hoe dan ook een powerezel die zich geen tweede keer aan dezelfde steen stoot. Zelfs nadat ze een paar maanden geleden ongelukkig met haar 'stoel act' tijdens Primitive een enorme smak maakt, maakt de stoel gewoon weer deel uit van haar show. Ditmaal zonder bult tot gevolg. Hulde. CIJFER: 7 door Fiona Fortuin (VPRO) / Foto: Medialoog
Het begint al wat te schemeren, het hoofdpodium wordt gevuld door een aantal mannen (RATM) met oranje Guantanamo Bay-pakken en zwarte maskers en het luchtalarm gaat af om de overgebleven schare Counting Crows fans weg te lokken bij de 3fm stage. Dat mocht geen probleem zijn, het grootste deel had zich toen toch al op het terrein voor de Mainstage verzameld
Na de lange luchtalarm-intro en Bombtrack gingen uiteindelijk de bezwete zwarte maskers eindelijk af, en laat de la Rocha zijn eigen opgefokte gezicht weer zien. Gitaarvirtuoos Tom Morello speelt energiek en met volle overgave Bullet in the Head en Take The Power Back, waarna het er steeds heftiger aan toe gaat om met Killing In The Name tot een activistisch politiek gespoten orgasme te komen.
Sinds 2000 is een crowdsurfverbod ingesteld om het publiek zoveel mogelijk te beschermen tegen de bekende "kistjes". Toch heeft zich in de eerste 10 minuten van het concert een incident voorgedaan dat de wereldpers heeft gehaal. Een notoire crowdsurfer werd uit de menigte geplukt door de security met vier man sterk 'mishandeld' en vervolgens hardhandig van het terrein verwijderd. Dit gebeuren is met een amateur-camera vastgelegd en wordt beoordeeld door de organisatie. Jammer maar ook begrijpelijk, hierover zijn verschillende meningen in omloop op internet, de een zegt "eigen schuld, regels zijn regels", een ander verafschuwd de security met dit "onnodig harde geweld". Pinkpop zal dit betreurenswaarid gebeuren volgens mij volgend jaar nog strenger aanpakken, omdat Jan Smeets zelf van zijn publiek houdt en er alles aan wil doen om te zorgen dat ze volgend jaar weer terug komen, hij heeft zelfs ooit gezegd: "al moet ik ze zelf naar huis brengen".
Ondanks dit gebeuren was RATM voor mij een topper, zeker omdat de band net weer een jaar bij elkaar is en met hun vetstrakke nummers als Bombtrack en Killing in the Name nog steeds mini-aardbevingen veroorzaakt op ons Limburgse platteland Oordeel: 9 door Jean Wertz / foto: John Klijnen
Wil jij je ervaringen en leuke belevenissen op Pinkpop 2008 kwijt, laat 't ons dan weten via webmaster