2007 Updated 8 augustus 2008
Datum: 26-28 mei 2007
Acts: zie programma

Locatie: Megaland Landgraaf

Entree: 3 dagen met camping kost dit jaar € 115,00. Pinkstermaandag kost € 69,00, dagkaart zondag: € 69,00, dagkaart zaterdag; € 59,00
(v.v. prijzen excl. servicekosten, De voorverkoop start zaterdag 3 maart 2007 om 10.00 uur.)
Bestel je kaartjes via internet in Nederland, België en Duitsland of via Beep je mobiele entreekaartje

Weer: regenachtig

Toeschouwers: 62.000

Presentatie: Giel Beelen en Eric Corton, TV: Dolf Jansen

BELANGRIJKE OPROEP!!!
Heb jij als pinkpopbezoeker mooie foto's gemaakt van de bands en artiesten,
en wil jij dat deze vereeuwigd worden op deze website verzoek ik je om contact op te nemen
BELANGRIJKE OPROEP!!!


Recencies zaterdag  Recencies zondag  Foto's Novib  Statistieken  Krantenartikelen  Picasa Foto's 2007  Pinkpop DVD's


bassist Barry The Fratellis - Feest in de regen!
Muziek: Poppunk trio uit Glasgow. Het nummer Chelsea Dagger - u weet wel, met dat aanstekelijke meelal refrein - werd een instanthit in Nederland dankzij de 3FM glazen huis actie op het Neude in Utrecht. En vandaar dat de MC's Giel Beelen en Eric Corton op het podium vandaag de band als 'feestelijk' aankondigen. Eerder was de band in de clubs van Nederland te zien. Als trio dus. Vandaag staan er drie extra microfoons op het podium. Een blazerssectie mag het feestaspect benadrukken.

Plus: Op een na komen alle nummers van het debuutalbum Costello Music in drie kwartier voorbij. En ook al zet je een kinderkoor, een strijkkwartet of een kudde olifanten naast de band, feit blijft dat de liedjes stuk voor stuk briljant zijn. Want niet alleen Chelsea Dagger steekt boven het maaiveld uit. Ook Everybody Knows, Henrietta en Vince The Loveable Stoner hebben zich in een half jaar tijd in ons muzikale geheugen genesteld. De stem van zanger Jon Fratelli is vroeg op de dag nog (al?) lekker rauw en ook drummer Mince heeft zichtbaar geen last van een ochtendhumeur. Het bas/drums fundament dat hij met bassist Barry legt is stevig en strak genoeg voor de gitaarcapriolen van Jon, die zich live in de korte solootjes van het album, steeds meer als gitaargod ontpopt. En hoe goed het materiaal van Costello Music ook is, het Pinkpoppubliek komt natuurlijk voor die ene hit en natuurlijk wordt het wachten - het nummer is de afsluiter van de set - beloond.

Min: The Fratellis hebben een nadeel ten opzichte van de meeste bands op Pinkpop. Zanger Jon heeft een gitaar om zijn nek en heeft daardoor niet echt oog voor het publiek. Soms heeft hij niet eens oog voor zijn eigen zangpartijen, die hij af en toe een beetje afraffelt. Daarnaast spelen The Fratellis de meeste nummers iets te snel. Daardoor klinken ze af en toe lekker gejaagd, maar soms lijkt het alsof ze de boot terug naar Hull niet willen missen.
Het is begrijpelijk dat drie jongens met gitaar, bas en drums er over nadenken hoe zij hun show tijdens de grote festivals kunnen opleuken. Of de keuze voor blazers zo geslaagd is, durf ik te betwijfelen. Baby Fratelli wordt wel heel erg dixieland en tijdens Chelsea Dagger bekruipt mij het gevoel dat ik ineens in een Duitse bierhal ben terechtgekomen. Het hele meezingrefrein met trompet, trombone en sax is echt iets too much.

Conclusie: Slordig met teveel toeters en bellen, zo zou je de ontbijtshow van The Fratellis kunnen typeren. Maar omdat een blind paard nog geen schade aan het materiaal van de Schotten kan aanrichten gaan toch de duimen omhoog.

Cijfer: 7 door Robert Lagendijk (VPRO 3 voor 12) / Foto:
Frank Vaartjes


30 seconds to Mars 30 seconds to Mars
Ondanks de regen is dit optreden van 30 seconds to Mars een zeer geslaagde show, "I fell in love with your city" speelt de zanger het publiek toe. Sommige uitspattingen doen me denken aan het jonge stemgeluid van Bono van U2. Het publiek is uiterst enthousiast, en "jumpt" en zingt uit volle borst mee op het uitdagende ritme van zanger Jared Leto en drummer Matt Wachter.

"Fuck You" schreeuwt Leto naar de aanstormende meisjes die vooraan willen staan, en die daarna rijen dik staan te wachten om vooral maar een liefdevolle blik van hun idool op te vangen. Maar deze 'acteur' kijkt over deze vrouwelijke massa heen en lijkt overal dwars door te kijken met zijn donker opgemaakte ogen.

Het alom bekende nummer "From Yesterday" wordt een meezinger, Leto presenteert dit nummer met passie en vol overgave en het overenthousiaste (voornamelijk vrouwelijke) publiek neemt het ervan en geniet ondanks de regen van deze formidabel opgezette show, waarin een redelijk bekende acteur nu een hoofdrol speelt.

Ik vond dit een van de meest waardige optredens op maandag.

Cijfer: 8 door Jean Wertz / Foto:
Frank Vaartjes


Five O'clock Heroes Five O'clock Heroes
Muziek: Engels/Amerikaanse new wave band die Elvis Costello, The Police, Joe Jackson en Dexy's Midnight Runners als grootste inspiratiebronnen noemt. Het levert muziek op die ook ergens in de buurt ligt van The Jam (de Heroes vernoemden zich naar een nummer van die band) en het meer recente Canadese Hot Hot Heat.

Plus: De liedjes, met Head Games en Time On My Hands als bekende uitschieters. Met eerdergenoemde invloeden hebben de Heroes flink wat fijne, echt aanstekelijke songs op het menu staan. Verder ook de looks en swagger van de band: een soort nette versie van The Clash. En natuurlijk die goede kopstem van zanger Anthony Ellis, die de verder redelijke kale en staccato nummers draagt.

Min: Het geluid in de tent is niet optimaal: veel drums en bas, te weinig volume in de scherpe gitaren (die bij deze muziek van levensbelang zijn).

Conclusie: Goed dat ze er staan en de kans krijgen om zich te presenteren op Pinkpop. Een driekwart volle tent staat er bij, kijkt er naar, schuilt vooral ook voor de regen en steekt af en toe een vinger in de lucht. Wat wil je ook om twaalf uur 's middags. Het is nog vroeg, misschien nog net te vroeg, ook voor de Five O'Clock Heroes.

Cijfer: 6,5 door Sander Kerkhof (VPRO 3 voor 12) / Foto: VPRO


Wolfmother Wolfmother
Muziek: Ouderwetse hardrock die onverbloemd gebaseerd is op de hardrock zoals bands als Black Sabbath, Led Zeppelin en Deep Purple die in de jaren zeventig speelden. Maar schrik niet, want Wolfmother is zowel op de gelijknamige debuut-cd als live nergens oubollig of belegen, maar juist uitermate energiek, fris en overtuigend. En dat is knap.

Plus: Het begint er al mee dat zanger/gitarist Andrew Stockdale opkomt met een heuse Flying V, een gitaar die vooral tijdens de hoogtijdagen van de hardrock bij zowel gitaristen als fans mateloos populair was. De toon is daarmee gezet. Het concert dat volgt is uitstekend. Lekkere vette, energieke hardrock met alle ingredienten die daarbij horen. Zoals het stevige, vette en bevlogen gitaarspel van Stockdale en zijn klagerige en loepzuivere zang, die sterk doet denken aan Ozzy Osbourne in zijn hoogtijdagen. En het spel van bassist en toetsenist Chris Ross, die op zijn keyboard staat de rammen alsof zijn leven ervan af hangt en het instrument als een gitaar regelmatig woest heen en weer een slingert. En Stockdale houdt de monologen tussen de nummers, onder het motto 'niet lullen, maar spelen', beperkt. En dat is ook goed zo, want de muziek spreekt voor zich.

Min: Stockdale heeft net iets te vaak de neiging om flink te freaken. En ik weet het: solo's horen bij de hardrock als regen bij Pinkpop, maar de frontman zou zich af en toe iets meer in moeten houden. Want zijn uitspattingen halen hier en daar toch en beetje het tempo uit de show.

Conclusie: Hoewel ik een beetje het idee heb dat de band niet doorlopend op de top van zijn kunnen speelt - het is tenslotte nog vroeg - is het een prima concert van het Australische trio. Uitstekend jeugdsentiment voor de wat oudere Pinkpop-ganger en een leuk, nieuw muzikaal avontuur voor allerjongsten op het veld.

Cijfer: 8 door André Keij (VPRO 3 voor 12) / Foto:
Frank Vaartjes


The Magic Numbers
Magic Numbers Muziek: Aaibare indiepopliedjes uit Engeland met een liefdevolle West Coast sfeer, gemaakt door twee setjes broer en zus. Het titelloze eerste album staat vol perfecte popliedjes, het tweede album Those the Brokes verscheen krap een jaar later. The Magic Numbers zijn een graag geziene gast in Nederland. Ze speelden in amper twee jaar tijd al twee keer op Lowlands, en in Paradiso en in Tivoli.

Plus: Tussen de gemaakte rockposes (lees: Jared Leto) is de naturel uitstraling van The Magic Numbers een verademing. Zanger Romeo heeft niet alleen een gouden stem, zijn lach is ook nog eens aanstekelijk. The Magic Numbers hoeven er ook nu niet veel voor te doen om de tent mee te krijgen en zelfs de meezingmomenten zijn niet geforceerd. Een terecht open doekje is er voor toetsenist Angela als ze de lead vocalen van I See You, You See Me voor haar rekening neemt.

Min: De hoogtepunten uit de set komen vooral van het eerste album. De zes nummers van het debuut zijn stuk voor stuk hits, terwijl van het 'nieuwe' album nog maar drie nummers op de setlist staan. Het eerste deel van de show is met nummers als Forever Lost, Love Is a Game en Take A Chance bovendien zwaarder bezet dan het tweede. In dat tweede deel vinden we onder meer een nieuw nummer (Fear of Sleep) en een onbekender nummer (Anima Sola) dat alleen als 7 inch single verscheen. Als dat nieuwe nummer een indicatie is voor de EP die binnenkort gaat verschijnen, gaan The Magic Numbers een iets stemmiger pad op. Natuurlijk wordt de set vakkundig afgesloten met Love Me Like You en Mornings Eleven. Niemand iets te klagen, iedereen een glimlach.

Conclusie: Hoe kun je nou niet van The Magic Numbers houden? De vier Engelsen verstaan de kunst van het liedjesschrijven en zijn alleen door hun familiebanden al perfect op elkaar ingespeeld. Voor mensen die de band al eerder zagen, voegt deze show weinig toe, maar The Magic Numbers hebben ongetwijfeld ook heel wat nieuwe zieltjes gewonnen.

Cijfer: 7,5 door André Keij (VPRO 3 voor 12) / Foto: VPRO


Stone Sour Stone Sour
Muziek: Stevige tegen de metal aanhangende rock. Het eerste album van het vijftal deed nog erg denken aan Slipknot, maar de eind vorig jaar verschenen cd Come What(ever) May is een mooie evenwichtige en sterke rockplaat geworden, die zelfs heel radiovriendelijk is. Met zowel hele stevige als een aantal rustige nummers.

Plus: De mannen hebben er onder aanvoering van een luidruchtige en enthousiaste Taylor duidelijk zin in en beuken er lekker op los. Er wordt lekker strak gespeeld en de vooral de wat stevigere nummers komen goed uit de verf. En ondanks het gegeven dat de muziek van Stone Sour minder extreem is dan die van Slipknot fungeert Taylor ook vandaag als een prettig gestoorde brulboei.

Min: Er zijn net als gisteren aanzienlijke geluidsprobemen op de 3FM-Stage en dat resulteert aan het begin van het optreden meteen al in langere wachttijden tussen de nummers. Voor Taylor reden om zijn ervaringen m.b.t. het eten van zijn eerste 'mushrooms' in Amsterdam met het publiek te delen (conclusie: hij doet het nooit meer). Het gaat er bij het publiek natuurlijk is als zoete koek en het verhaal is ook wel grappig, dus daar gaan we niet teveel over muiten. Maar Taylor lult, ook waar dat tijdstechnisch niet nodig is, net iets teveel. En hij heeft de neiging om na elke drie woorden 'fuck', 'fucking' of 'fucked' te roepen. Ja ja we weten nu wel dat je een grote jongen bent. Maar als minister Rouvoet het hoort, komt hij wellicht al snel bij Jan Smeet op de koffie voor een serieus gesprek (een Christenunie-bestuurder in Ermelo wilde tenslotte recent al serieus optreden tegen het vele gevloek op het metalfestival in zijn dorp; het moet niet gekker worden). Verder is het jammer dat een aantal subtiele accenten van de rustiger nummers live verloren gaat in het gitaargeweld en dat de band een kwartier minder speelt dan op het programma staat aangegeven.

Conclusie: Stone Sour levert een goede prestatie. Want ondanks de tekortkomingen blijven na het concert het lekkere strakke spel en de overtuigende composities in je hoofd hangen. En daar gaat het uiteindelijk om.

Cijfer: 7,5 door André Keij (VPRO 3 voor 12)


zanger Jake Shears en zangeres Ana Matronic Scissor Sisters
Muziek: Mainstream disco pop. De vergelijkingen vind je in iedere recensie van de twee albums en de live shows: The Bee Gees, Elton John, George Michael, Kool & The Gang. Je zou ieder liedje kunnen terugbrengen tot flarden van gouwe ouwes. Dolly's Nine to Five, Survivors Eye of the Tiger en Spirit in the Sky van Norman Greenbaum. Dat weten we nu wel. Who cares! Dit is een gevalletje 'beter goed gejat, dan slecht gecomponeerd'.

Plus: In korte tijd verandert het festival terrein van Pinkpop zo'n beetje in een openluchtversie van de legendarische, New Yorkse disco Studio 54. Uiterlijk vertoon staat bij zanger Jake Shears en zangeres Ana Matronic voorop. Jake heeft vandaag een colbert met korte mouwen en latex opzetstukken aan. Lange dames handschoenen tot over de elleboog maken het af. Daaronder een mouwloos rood shirt met zwarte stropdas. Ana draagt vandaag een glimmend bordeaux liflafje en heeft oranje nagels en een kitsch ring formaatje stoeptegel aan haar linkerhand. Jake danst als een opgeprikt haantje op een kookplaat met kortsluiting, terwijl Ana goed in de nachtclub moves zit. Ieder woord krijgt de punctuatie die het verdient met een ferme stomp of schop. Jake's kopstem sluit naadloos aan bij de gewone zangstem van Ana. Beide stemmen zakken geen enkele keer in. Al met al 'pretty gay' dus, maar op een bijzonder vermakelijke manier. Jake: 'This next song is about doing drugs, whooo!' Of deze van Jake: 'I make the sun shine out of my ass.'

Ook Ana is lekker grof gebekt. 'It ain't a party 'till the tits come out!', kondigt ze Tits on the Radio aan. De band, met blazers, klinkt soms een beetje rommelig maar over het geheel genomen blijft de show van The Scissor Sisters een lekker swingend dansfeest. Laura, Take Your Mama Out en I Don't Feel Like Dancing blijven de prijsnummers in de set maar eigenlijk valt ieder nummer tijdens de show op zijn plek.

Min: Het is allemaal wel heel erg camp en kitsch wat de klok slaat. Hang het schilderijtje van het 'zigeunerjongetje met traan' naast de band en het verwordt al snel tot een puik staaltje abstracte kunst. Kijk door je oogharen naar Jake en Ana op Pinkpop en je ziet gewoon Geer en Goor in een Joop van den Ende musical staan.

Conclusie: Iedere week naar een show van The Scissor Sister zou wat mij betreft niet hoeven, maar vandaag zorgen de Amerikanen in ieder geval voor een onvergetelijk festivaloptreden. Hier, tussen de roze Pinkpop-petjes valt de band perfect op zijn plek. Je zou er bijna homo van worden.

Cijfer: 8,5 door Robert Lagendijk (VPRO 3 voor 12) / Foto:
Frank Vaartjes


Maria Mena op de John Peel Stage Maria Mena - een mooie Noorse in het regenachtige zuiden
Muziek Middle Of The Road Pop.

Plus: Oops, de 'fucking' uit 'Now get him off his fucking throne' uit He's Hurting Me komt een stuk harder aan dan alle 'fuckings' op een rijtje van de metalbands vandaag. Mena is een goede communicator een deelt haar liefdesverdriet gretig met het publiek. Het is welkome informatie dat ze gek is op onze bitterballen en onze jongemannen - de flirt. Maar haar beste wapen is haar uitstekende zangstem, die haar intimiteiten voelbaar maakt.

Min: Helaas halen niet al haar ballads het niveau van haar hits Miss You Love en Just Hold Me. De overvloed aan langzame nummers maakt het optreden wat statisch. De meeste composities blijven in traditionele Eurovisie Songfestivalpaden steken, al mag de pittige uitvoering van haar nieuwe single Our Battles er best wezen.

Conclusie: Maria Mena is als een vrouwenblad: mooi op de cover, niet te veel diepgang, maar leest verdomd lekker weg. Dat ze zich staande houdt op de glibberige festivalweide mag een bescheiden verrassing worden genoemd. De tent was aan het begin afgeladen vol en bleef ook het hele optreden afgeladen vol. Noorwegen heeft er weer een prettig exportproduct bij, een aardsere versie van Heather Nova.

Cijfer: 7 door Menno Visser (VPRO 3 voor 12)


Dave Matthews Dave Matthews Band
MUZIEK: Met zijn oerdegelijke rock vult Dave Matthews in de Verenigde Staten al jaren de grootste zalen. Al meer dan tien jaar geleden werd hij beloond met een Grammy. In Nederland is de aanhang een stuk bescheidener, al stond hij in
1994 en 1995 ook al wel op Pinkpop. Wellicht heeft hij aan zijn contacten uit die tijd een plekje op deze editie overgehouden?

PLUS: Vergis je niet. De zeven muzikanten zijn heus geen mietjes. Niet zo gek natuurlijk, want de band is al jaren bij elkaar en staat in eigen land wel voor hetere vuren dan deze paar duizend man.

MIN: Muse liet gisteren zien hoe je met veel noten op je zang toch een steengoede band kan zijn. Dave Matthews laat zien hoe het niet moet. Bijna elk nummer eindigt met een nodeloos lang instrumentaal stuk, waarin elke muzikant tot vervelens toe zijn kunsten mag vertonen. Voor een driekwart zwart gezelschap (drums, blazers en viool) heeft de band verdomd weinig soul in zijn donder, en spannend is het al helemaal niet. Matthews zelf straalt niet het minste greintje plezier uit, zodat je je langzamerhand kunt afvragen wie nu eigenlijk wél blij wordt van dit optreden. Vooruit, enkele tientallen fans vooraan zijn wel enthousiast.

CONCLUSIE: 'We hebben nog een paar liedjes, daarna laten we jullie weer met rust,' zegt Dave Matthews twintig minuten voor het einde. Heel goed idee. Volgend jaar Pinkpop Classic? Of weet je wat: blijf voortaan maar gewoon helemaal weg. En neem je bescheiden reutelpop mee.
CIJFER: 4 door Atze de Vrieze (VPRO 3 voor 12) / Foto: ??


Arctivc Monkeys puntgave songs Arctic Monkeys
MUZIEK: Indierock band uit Sheffield die begin 2006 debuteerde met het immens succesvolle Whatever People Say I Am, That's What I'm Not. Ruim een jaar en een EP later verscheen al (en zo hoort het) de opvolger Favourite Worst Nightmare, die de sterrenstatus van de band in thuisland Engeland en de rest van de wereld alleen maar versterkte. De Monkeys speelden gisteravond nog een show in het Utrechtse Tivoli nadat ze de eerste drie weken van mei in Amerika op tournee waren.

PLUS: In krap een uur worden er zeventien puntgave Monkeys hits doorheen gejaagd. Op hun eerste album hebben de vier een eigen sound en stijl gecreeerd die punkfunk-achtige hooks verbindt met de geweldige stem en verhaaltjes van zanger Alex Turner. De tweede plaat is bovendien nog gevarieerder dan het debuut en gelukkig zitten er vandaag vrij veel nieuwe bij: Teddy Picker, D Is For Danger, de geweldig knallende single
, de zomerhit-in-spe Fluorescent Adolescent en Do Me A Favour. Want die andere nummers, die kenden we al live natuurlijk. Drijvende kracht achter de band is hard hitting drummer Matt Helder, die vooral in een song als Balaclava zijn skills kan etaleren. De muziek van de Arctic Monkeys heeft een enorme urgentie en een lekkere en dansbare drive, daar past een achteloze houding eigenlijk helemaal niet bij. Maar ze komen er mee weg. Je vraagt je af wat zanger Alex Turner denkt als hij met die schattige bruine teddybeerogen uitkijkt over een veld met 50.000 mensen. 'Ik zou hier dus echt nooit tussen willen staan als bezoeker' misschien, of 'wat waren die broodjes bij de lunch toch slap'. Is het arrogantie, of is het spel? We krijgen wel degelijk een paar richtinggevende antwoorden op die prangende vraag. De jongens zitten opvallend beter in hun vel dan tijdens het Lowlandsoptreden vorig jaar en zijn minder afstandelijk. Er wordt onderling wat gegrapt en zanger Alex Turner maakt tussen de songs door wat aardige opmerkingen. Over de in de lucht zwevende Spongebob Squarepants ballonnen, over de Bob Marley vlag in het publiek en over de roze Pinkpop petjes, die de zanger ietwat cynisch omschrijft als 'uniforms'. Beste opmerking zit bijna aan het einde van de show: 'We've only got two more songs, after that rusty Linkin Park are coming on.' Pure arrogantie dus. Maar goed, om kort te gaan: strakke uitvoering, wat meer pret en levenslust in de oogjes en genoeg meezingers om groot succes op de main stage van Pinkpop te claimen.

MIN: Het geluid op het veld is tijdens de eerste nummers nog niet perfect. Pas later krijgen de songs op vol volume de zeggingskracht die ze op plaat hebben. En de achterste regionen van het veld gaan pas echt los bij When The Sun Goes Down.

CONCLUSIE: De Monkeys hebben geen afzakkende jeans, filmstervriendinnetjes, rood/zwarte pakken of een waanzinnige en pompeuze lichtshow (zie Muse) nodig om je te vermaken. Deze ultieme boys next door hebben de beste Britse gitaarpopliedjes van deze tijd en spelen die zo tight als mogelijk. En die Clearasilkoppen lijken gemiddeld veertien, en het is best knap als je dit al kan op die leeftijd natuurlijk ;)
CIJFER: 8,5 door Sander Kerkhof (VPRO 3 voor 12) / Foto: ??


Soul diva Macy Gray Macy Gray
MUZIEK: Hiphop, soul, funk, ska en R&B.

PLUS: Macy Gray is acht jaar na haar debuut een pimped down versie van haarzelf geworden. De lichtblauwe bontjas van toen heeft plaats gemaakt voor een sober herenkostuum en de extravagante krullenbol is eraf. Haar slaapdronken motoriek is er wel nog altijd. Zelfs al houdt Macy Gray het hele optreden haar zonnebril op, het blijft een fascinerende frontvrouw. Tussen de nummers door klinkt ze meer als een hijgerige captain Jack Sparrow dan een souldiva. 'Beautiful peopah, thank ya, sexy peopah.' Af en toe doet ze een cool dansje met de twee geweldige achtergrondzangeressen: ze draaien als kleine draaitafels op You Spin Me Round, een cover van Dead or Alive, en ze zakken leuk door de knieen in een reggae uitstapje. In het laatste kwartier van de set wordt het tempo flink opgeschroefd met een skanummertje en iets wat veel van een polka wegheeft. Een soulvolle versie van I Try is natuurlijk het hoogtepunt van de show. De tent ontploft, de missie geslaagd.

MIN: Toch valt er heel veel af te dingen op het concert, vandaag op Pinkpop. Want hoe 'straat' Macy Gray ook probeert te zijn, de veelkoppige band windt er geen doekjes om dat de bul van het conservatorium in de instrumentenkoffer zit. Het is allemaal wat gladjes. Denk aan Prince die extra goed geoefend heeft om op het North Sea Jazz festival te mogen spelen. Het mooi slepende wat de muziek van Macy Gray kenmerkt wordt er vandaag krachtig uitgeslagen. De band dreutelt er technisch flink op los. Het lukt de band zowaar om Why Didn't You Call Me in de helft van de tijd te spelen. Helaas, voor The Ramones ooit een verdienste, voor de muziek van Macy Gray geen vooruitgang.
Wat echt niet kan is het aantal covers dat in een uur tijd de revu passeert. Tel effe mee: You Spin Me Round dus, Do You Think I'm Sexy van Rod Stewart, Groove Is In The Heart van Dee-Lite en It's Like That van Run DMC. Verder klinkt halverwege de muziek van de serie Six Feet Under uit de speaker. WHY?

CONCLUSIE: Na uitstapjes in Holywood en Las Vegas moet dit de comeback tour van Macy Gray worden. Maar de glitters op haar microfoonstandaard laten zien dat Las Vegas nog niet ver weg is. Met (goede) oude hits en een vuistvol covers kom je natuurlijk weg op een festival als Pinkpop, maar deze recensent laat zich niet voor de gek houden. Het forum is geopend! ;)
CIJFER: 4 door Robert Lagendijk (VPRO 3 voor 12) / Foto:
CZ Photography's


Jonathan Davis aan de tapkast Korn
MUZIEK: De godfathers van de nu-metal.

PLUS: Korn laat de concurrentie even horen hoe het moet: retestrakke nu-metal zonder te veel opsmuk. Want daar gaat het natuurlijk om: als publiek in je ritme te komen. Eerst gaan de knietjes meeknikken, dan het hoofd en vervolgens steek je de duivelsvingetjes in de lucht. Met twee drummers en ook nog percussie loopt Korn het gevaar hakkerig over te komen, maar ze komen er mee weg. Afgaand op de toegankelijke nieuwe track Evolution zal het nieuwe album weer als vanouds worden. De schare liefhebbers reikte tot verder dan de mengtafel, dus dat moet goed komen.

MIN: Die ergodynamische microfoonstandaard mag dan wel een trademark zijn, het staat wel erg parmantig. En ook die Schotse rok van zanger Jonathan Davis was weer de voorbode van de verplichte doedelzakkenact, wat nu wel wat flauw wordt. Wat meer andere variatie zou de setlist goed doen. Tenslotte kunnen de lange pauzes waarbij ook nog eens het licht uitgaat beter opgevuld kunnen worden met wat aankondigingen, maar erg spraakzaam is Korn niet.

CONCLUSIE: Vergeleken met Korn is Linkin Park een boyband. Het moet Korn toch steken dat Linkin Park er met hun ideeen vandoor gaat, misschien overspeelt Korn zijn set daarom wel met tien minuten. Bij Korn geen concessies in de festivalsetlist, geen covers van bijvoorbeeld Word Up van Cameo, nee Korn doet gewoon z'n eigen ding. De enige tegemoetkoming is Freak On A Leash - maar dan wel in de heavy uitvoering. Lekker puur.
CIJFER: 7,5 door Menno Visser (VPRO 3 voor 12) / Foto: ??


Linkin Park beheerd het podium Linkin Park
MUZIEK: Meezingmetal met rapper en gevoelige zanger. Linkin Park brak door in 2000 met Hybrid Theory, in de slipstream van Korn, Limp Bizkit en Deftones. Waar Korn zeven jaar later gedegradeerd is tot het kleine podium, staat het nieuwe album Minutes to Midnite van Linkin Park gewoon bovenaan in de hitlijsten.

PLUS: Zei daar iemand dat we nu-metal zo langzamerhand toch wel gehad hebben? Leg dat de nieuwe generatie Linkin Park fans maar eens uit. De voorste vakken staan vol met piepjonge fans, die alle hits woordelijk meebrullen. De formule werkt kennelijk nog steeds. En waarom ook niet? Linkin Park is handig in een gat gesprongen: metalgitaren, gecombineerd met rap en scratches. Belangrijkste succesfactor: geen grommend monster als frontman, maar een gevoelige zanger. Het is een simpele rekensom: als je echt een groot publiek wilt bereiken, moeten ook de meisjes je leuk vinden.

MIN: De kracht van Linkin Park is ook zijn zwakte. De benaming metalboyband, die vaak gekscherend gebruikt wordt, is helaas meer dan terecht. In stevige nummers als Crawling en Somewhere I Belong valt dat reuze mee, maar sentimentele metalballads als Numb zijn om te huilen. De tranentrekker over de watersnoodramp in New Orleans aan het eind van de set is echt over de rand. De rol van dj/scratcher Joseph Hahn is intussen een beetje twijfelachtig: zijn bijdrage aan de live bandsound is verwaarloosbaar. De raps van Mike Shinoda klinken bovendien behoorlijk gedateerd. Een echte rapper zou met zo'n flow niet wegkomen.

CONCLUSIE: Stoer maar ongevaarlijk, dat is Linkin Park. Nu-metal als stadionrock werkt nog steeds anno 2007. Al klinkt het nog zo gedateerd en plat, de band staat er wel.
CIJFER: 6,5 door Atze de Vrieze (VPRO 3 voor 12) / Foto: ??


The Kooks The Kooks
MUZIEK: Britpop met een hoog hitgehalte. De jonge Britse band bracht begin 2006 zijn eerste album uit, schiep hoge verwachtingen op Eurosonic dat jaar en maakte die in augustus op Lowlands volledig waar.

PLUS: Piepjong is hij en met zijn slobberige witte shirt en vormeloze vestje ziet hij er helemaal niet uit als een megaster. Maar zanger Luke Pritchard van The Kooks is een held op het podium. Alex Turner van de Arctic Monkeys speelt de afstandelijke ster, Pritchard geeft zich onvoorwaardelijk aan zijn publiek. Hij staat op zijn monitor en daalt regelmatig een treetje af. Tijdens de toegift Sofa Song moet de security alle zeilen bijzetten om hem niet in de menigte te laten verdwijnen. Het publiek wil The Kooks aanraken? Geen probleem! De band kan van dat ene album al heel wat hits trekken, en die worden keurig over de set verdeeld. Eerst Ooh La, even later She Moves in Her Own Way, halverwege Naive en als toegift Jackie Big Tits (solo akoestisch) en Sofa Song.

MIN: Het songmateriaal is niet zo gevarieerd, en dat zou de band op termijn wel eens op kunnen breken. Voor vernieuwing en diepgang hoef je ook niet bij deze jongens aan te kloppen.

CONCLUSIE: The Kooks mag dan niet de meest spectaculaire band van het moment zijn, ze zijn hard op weg om de populairste te worden. In ruim een jaar heeft de band een enorme groei doorgemaakt. Terechte afsluiter van de John Peel tent.

CIJFER: 8 door Atze de Vrieze (VPRO 3 voor 12) /
John Klijnen


Amy Lee in haar element Evanescence
MUZIEK: De Amerikaanse band met als stralend middelpunt zangeres Amy Lee maakt naar eigen zeggen 'epische, dramatische en duistere' rockmuziek, maar kan zonder problemen ook onder het kopje gothic metal worden ingedeeld, want de sound bevat genoeg elementen van het genre. De nieuwe cd The Open Door, die eind vorig jaar verscheen, zorgde voor weinig verrassingen. Meer van hetzelfde, was de algemene teneur.

PLUS: De band heeft zijn zaakjes technisch beter voor elkaar dan in
2003. De stem van zangeres Amy is beter te horen en wordt niet meer door de gitaristen weggeblazen. Ook de elementen die via een geluidsband en samples worden ingebracht, zoals de gothic aandoende koorzang, zijn goed te onderscheiden.

MIN: Maar inhoudelijk is het allemaal veel te mager. De nummers klinken erg eenvormig en lijken op een paar kleine afwijkingen na allemaal dezelfde melodielijnen en structuur te hebben. Met de net zo eenvormige zang (veel lange uithalen) van Amy Lee als middelpunt. En dat is extra sneu, want de zangeres zit er regelmatig behoorlijk naast. Daarnaast mist ook het spel van de muzikanten de nodige spanning en overtuiging, dus ook van die kant was geen redding te verwachten. En Amy's spel op de af en toe het podium opgeduwde vleugel helpt dan ook niet meer. Nu zouden we natuurlijk kunnen betogen dat de band na het plotselinge vertrek van gitarist John Lecompt en drummer Rocky Gray deze maand maar net met twee nieuwelingen speelt en het daarom niet zo soepel loopt, maar dat is me iets te makkelijk. Ook visueel is het allemaal niet zo spannend: de enige die dapper heen en weer huppelt en haar kleine vuist bijna doorlopend in de lucht steekt, is Amy Lee.

CONCLUSIE: De kans op revanche die Evanescence vandaag had ten opzichte van vier jaar geleden, heeft de groep niet gegrepen. Sterker nog: de band laat vandaag zien en horen dat er in vier jaar tijd heel weinig progressie is geboekt. En dat is uitermate triest. Daarom gaat het cijfer dat ondergetekende vier jaar geleden uitdeelde - een magere 4 - vandaag nog verder naar beneden.

CIJFER: 3 door André Keij (VPRO 3 voor 12) / Foto: ??


The Smashing Pumpkins
MUZIEK: Amerikaanse alternatieve rockband uit Chicago die in de jaren negentig groot mainstreamsucces bereikte met het tweede album Siamese Dream (1993). In
1994 speelden de Pumpkins voor het eerst op Pinkpop, in 1998 kwamen ze nog een keer terug met vooral nummer van het toen net verschenen album Adore. Drummer Jimmy Chamberlin was na een bijna dodelijke overdosis toen vervangen door drummer Kenny Aronoff. In 2003 was Corgan terug met zijn nieuwe band Zwan (waarin ook Chamberlin). Maar na relatief beperkt succes besloot Corgan in 2006 tot een reunie. Ouwe makker Chamberlin deed weer mee, maar originele bassiste D'Arcy Wretzky en gitarist James Iha gaven niet thuis en werden vervangen door Jeff Schroeder (gitaar, The Lassie Foundation) en Ginger Reyes (bas, Halo Friendlies). Het nieuwe album Zeitgeist verschijnt op 10 juli. In de aanloop naar Pinkpop speelden de Pumpkins de afgelopen week drie drie uur durende optredens, waarvan de eerste op 22 mei in Le Grand Rex in Parijs.

PLUS: Het staat wel weer helemaal, de Pumpkins show. Hier en daar nog wat kleine missers, maar de sound is vet en klinkt als vanouds met monsterdrummer Chamberlin. De opening is met Today en Bullet With Butterfly Wings flitsend en een schok van herkenning en liefde gaat over het terrein. Maar ho ho, dit is niet Pinkpop Classic! Die nieuwe plaat moet ook geplugd worden natuurlijk. De nieuwe nummers hebben in ieder geval wel power, zoals de best wel goede single Tarantula, en vallen gelukkig niet helemaal in het niet bij het oude werk. Akoestisch blokje halverweg, ook best tof. En gewoon kippenvel met Tonight, Tonight, Cherub Rock, Disarm, Zero en 1979. Het zijn absolute Pinkpopklassiekers, de hele Pumpkinsgeneratie geniet.

MIN: Weer een geile bassiste en een Aziatische gitarist. Corgans nieuwe bandmaatjes zijn Pumpkins-oude-stijl-lookalikes. Het zal wel toeval zijn. Uiteindelijk zit er wel te veel nieuw materiaal in de festivalset. Het tempo gaat er na twee nummers al uit. En dan het einde. Je verwacht van een toegift ook dat er nog wat knallers komen, maar in plaats daarvan gooit Corgan hem in een lage versnelling en soleert er op los in een twintig minuten durende jam. Zo kun je mensen toch niet naar huis sturen, man! Die willen nog herkenning, en springen en dansen en we zijn zo blij. Een domper op de feestvreugde.

CONCLUSIE: Een nostalgische trip werd het niet, en dat was natuurlijk ook weer niet helemaal goed gweest. Het is Corgans goede recht en zijn ouderwetse eigenwijsheid natuurlijk, maar zo veel nieuwe nummers in een afsluitende festivalset van anderhalf uur was een beetje te veel van het onbekende. UB40 zei het al eens: 'Je nieuwe plaat maak je voor jezelf, live spelen doe je voor je fans.' De Pumpkins waren hier en nu en op dit moment een afsluiter eigenlijk onwaardig. Dan maakte Muse gisteravond een echt stuk meer indruk als Main Stage topper.

CIJFER: 6,5 door Sander Kerkhof (VPRO) / Foto: ??

Wil jij je ervaringen en leuke belevenissen op Pinkpop 2007 kwijt, laat 't ons dan weten via webmaster