2008 Updated 7 maart 2010
Datum: 30 mei t/m 1 juni 2008
Acts: zie programma

Locatie: Megaland Landgraaf

Entree: 3 dagen met camping kost dit jaar € 129,00. losse dagkaart kost € 69,00
(v.v. prijzen excl. servicekosten, De voorverkoop start zaterdag 16 februari 2008 om 10.00 uur.)
Bestel je kaartjes via internet in Nederland, België en Duitsland of via Beep je mobiele entreekaartje

Weer: Redelijk droog, warm weer af en toe een fikse plensbui

Toeschouwers: 58.000

Presentatie: Giel Beelen en Eric Corton

BELANGRIJKE OPROEP:
Heb jij als pinkpopbezoeker mooie foto's gemaakt van de bands en artiesten,
en wil jij dat deze vereeuwigd worden op deze website verzoek ik je om op te nemen
BELANGRIJKE OPROEP!!!

Recencies vrijdag  Recencies zondag  Sfeerfoto's  Statistieken  Krantenartikelen  Pinkpop DVD's  Veel online videoclips

Pinkpop 2008 - dag 2
Zo, met frisse moed aan de dag begonnen. Het is iets minder druk dan op vrijdag, maar het programma is vandaag stukken beter. Wat zeggen we? Het is om van te kwijlen. Moke, The Verve, Stereophonics, Editors, Foo Fighters, Justice… where to begin? Nou gewoon op het hoofdpodium dus.

Waar Moke om even voor 13.00 uur de dag opent. Een jaar geleden wist nog niemand wie Moke was, nu staan ze toch maar mooi op Pinkpop. Waar de band geroutineerd een erg degelijke show weggeeft. Wellicht iets te degelijk. Want hoewel ze geen noot missen en elk nummer staat als een huis, reageert het publiek iets minder enthousiast dan zou moeten met zo'n puik optreden. Wellicht zitten de oren nog dicht van een dag eerder.

Daarna is het op het 3FM podium wakker worden met Bad Religion. Letterlijk en figuurlijk. De band komt zo de bus uitgerold en lijkt zich aanvankelijk niet goed te realiseren wat ze precies moeten. "Oh ja, optreden! Maar waar is de drummer?" Een rommelige start, maar als de drummer het podium gevonden heeft en 21st Century digital Boy wordt ingezet, is de band retenstrak. Maar desondanks niet heel opwindend. Misschien zijn ze wel iets te oud voor punkrock… wie zal het zeggen? Hadden we nu maar gekozen voor Voicst in de tent. Daar ging naar verluid het dak er af, met gastbijdragen van diverse collega's en een heleboel opblaasbeesten.

KT Tunstall weet vervolgens ook al niet te overtuigen. Ze slaapwandelt door haar alles behalve opzwepende set heen. Is vandaag echt wel zo'n goede dag? Gelukkig zijn daar de Eagles Of Death Metal nog. Rockend, rollend en in de stromende regen weten ze een dampende set neer te zetten met een hoofdrol voor Jesse 'Jessias' Hughes. Dave Grohl van Foo Fighters staat in de coulissen en ziet dat het goed is.

Zanger Tom Smith van Editors is zenuwachtig. Niet voor het 58.000 koppen tellende publiek. maar omdat zijn vriendin is 'uitgerekend' tijdens Pinkpop en hij dus elk moment vader kan worden. Het optreden heeft er niet onder te lijden. Editors vlamt, is hartverwarmend duister en stapelt alternatieve meezinger op meezinger. Prachtig van eerste tot laatste minuut en het veld staat voor het eerst vandaag op de achterste benen te applaudisseren.

De verrassing van de dag volgt daarna. Stereophonics. Normaal trek ik die band persoonlijk nog geen twee nummer. Het is die raspstem, hè? Doet me persoonlijk meekuchen. Maar live, tsjongejonge. Wát een uitstraling, wát een power, wát een uitvoering. Wát een goede band gewoon! Toch nog even naar de andere kant van het terrein gehobbeld om nog wat flarden Justice op te vangen. Potdorie, dat is ook niet mis! Welke idioot programmeert die twee band nu tegelijk? Super!

Bij Kaiser Chiefs op het hoofdpodium is het feest vanaf de eerste seconde. Misschien is de band wel over het hoogtepunt heen. Creatief gezien. Want de eerste cd is toch net iets beter dan de tweede. Maar goed, live staat de band voor een onderhoudend geheel waarbij het publiek als niet eerder vandaag bij het optreden wordt betrokken. Zanger Ricky Wilson springt in no-time de voorste rijen in, klimt in stellages en is 'all over the place'. Muzikaal misschien niet de meest interessante band van de dag, maar als live entertainment ongeëvenaard

The Verve zorgt daarna voor kippenvel, recht overeind staande nekharen en traantjes in de ooghoeken. Richard Ashcroft klinkt dan wel arrogant als hij "this is music" roept als het gelijknamige nummer wordt ingezet. Maar hij heeft wél gelijk. Wat een liedjes. Stuk voor stuk de perfectie benaderend. Tekstueel, muzikaal en in de uitvoering. Uit niets blijkt dat deze band een jaar of tien uit elkaar is geweest. Bezieling die je als toeschouwer tot in de tenen voelt. Ashcroft verontschuldigt zich dat ze niet langer mogen spelen. Jammer inderdaad, want absolute favoriet History ontbreekt. Een nieuw nummer dat wordt gespeeld doet echter de verwachtingen voor de toekomst toenemen. Laat die band maar snel terugkomen als de nieuwe cd af is!

"En nu allemaal naar het hoofdpodium, daar beginnen de Foo Fighters", roept Pinkpop-baas Jan Smeets vervolgens. Alsof we dat nog niet wisten. Dave Grohl en zijn mannen maken er - ondanks een hardnekkige verkoudheid, naar verluid - een groot feest van. Waarbij Grohl zichzelf voor de verandering eens niet continue overschreeuwt. Op sommige nummers geruggesteund door drie extra muzikanten (waar onder Foo Fighter van het eerste uur Pat Smear) weet Foo Fighters een glimlach op een ieders gelaat te toveren. Een gedroomde afsluiter voor ieder festival. En dus gaan ook wij met een glimlach de nacht in.
Bron: Zeenz.nl door Edgar Kruize / Foto: Jean Wertz


Blood Red Shoes
MUZIEK: Zelf zeggen ze grunge/punk. Beide genres zijn zeker vertegenwoordigd, maar voeren zelden de boventoon. Blood Red Shoes maakt indierock in de brede zin van het woord. Steven ramt zich een tennisarm op de drums en Laura-Mary speelt uiterst koel en schijnbaar achteloos bijzonder catchy gitaarpartijen. Op plaat beklijft het lang niet altijd, maar live werkt dit duo erg goed. Het moet wel een perfecte uitdaging zijn voor gerenommeerde producers om de live-energie en de kracht van de liedjes zo goed mogelijk op plaat vast te leggen. Wie meldt zich?

PLUS: Waar Blood Red Shoes op London Calling nog schuin achter elkaar waren gepositioneerd, bemanden ze nu elk een helft van het podium. In deze opstelling krijgt het publiek meer Steven en hij de aandacht die zijn inbreng verdient. Laura-Mary hoeft zich bij het begin van een nummer niet meer om te draaien en bij vlagen voel en zie je ook de chemistry tussen de twee. Vanaf moment één heeft de band het publiek in zijn macht. "Wie sain Blood Red Shoes!", probeert Steven in zijn beste Limburgs om daarna weer los te gaan op de gespannen vellen. Het voordeel van de simpele opzet is dat deze perfect klinkt. Binnen drie nummers staat de tent vol.

MIN: Vorige week schreven we over de Nederlandse gitaar-Barabas Yuri Landman die voor Laura-Mary een unieke gitaar heeft ontworpen. Deze Springtime maakt het mogelijk om het geluid van drie gitaren uit één instrument te toveren. Zonder 'vals spel' en vele pedalen kan het geluid van dit tweetal ineens een stuk dikker klinken. Veel bands zou je dit afraden, maar Blood Red Shoes zou hiermee wel eens een flinke stap kunnen zetten. Je voelt vandaag in de mindere nummers dat het verrassingseffect weg is. Als Steven dan ook nog eens als verrassing vanachter zijn kit kan kruipen om een nummer met losse handjes te zingen, kan het deze band alleen maar beter maken.

CONCLUSIE: Dit is het beste dat deze band in deze bezetting uit dit materiaal en kan halen. Verdienen ze daarom een 10? Als jij dat wil. Volgens mij kan deze band nog veel meer. Als de vijf mindere nummers uit de set vervangen zijn door hits, Steven een enkele keer vanachter zijn drumkit kan kruipen en Laura-Mary nog iets meer gewend is aan de sterrenstatus, gaat deze formatie nog een flinke stap zetten. Lowlands-baas Eric van Eerdenburg staat vanaf de zijkant van het podium de band te observeren. Hij zal het duo in augustus verwelkomen op zijn festival en knikt al snel genoegzaam en instemmend. Bij enkelen was er de twijfel of deze band zou werken op dit festival; ze hebben het vandaag bewezen. En het leuke is: iedereen gunt het deze twee. Blood Red Shoes is een dankbare band om fan van te zijn.

CIJFER: 8 door Erik Zwennes (VPRO) / Foto: Bart Notermans

DVD van Blood Red Shoes kan je hier downloaden


Air Traffic
MUZIEK: Supermelodieuze pianopop met hoge uithalen. Denk aan Keane/Supergrass/Coldplay, maar dan de vederlichte variant. Vorig jaar verscheen het goed ontvangen debuutalbum Fractured Life met daarop de nodige radiohits.

PLUS: De liedjes van Air Traffic zijn over het algemeen dik in orde. Voor uitschieters als het opzwepende Charlotte (Your Face, My Place) en het frispuntige Never Even Told Me Her Name zou de gemiddelde britpopband een moord willen doen. Van de paar nieuwe nummers valt vooral het pittige Take Your Hands Off Me op. Met zijn psychedelische ondertoon en gevaarlijke spanning is het net Muse light. En oops, het woordje 'fucking' viel zowaar….

MIN: Voor zanger Chris Wall moet het een enerverend optreden zijn geweest, want zijn jasje ging al na het tweede nummer uit. Maar weggedoken achter de piano communiceert hij liever met zijn geluidsman dan met het publiek. Na de fruitig gespeelde opener Never Even Told Me Her Name zakt de set als een plumpudding in elkaar. Dan volgt een blok uitwisselbare midtempo pianopop, die vast lekker glijdt op de meisjeskamer, maar waar je op festivals de aandacht niet mee vasthoudt. Wie heeft deze ongeïnspireerde setlist geadviseerd? De joker in de vorm van de dubbele drums bij No More Running Away wordt veel te laat ingezet, maar werkt ook niet zonder feestelijke verlichting midden op de dag. De enige dynamiek komt nu namelijk van het wippen van Wall op de flightcase, die hij als pianokruk heeft omgedoopt. Voor het hanteren van de tamboerijn heeft hij met beide handen op de toetsen simpelweg te weinig ledematen. Pas wanneer hij halverwege de set eindelijk zijn gitaar omhangt, doorbreekt dat de verveling. Daarbij komt nog dat de rest van de band volkomen inwisselbare indie-in-het-dozijn-muzikanten zijn, die je niet zou herkennen bij een toevallige ontmoeting bij de bushalte.

CONCLUSIE: Een beleefd applaus voor sympathieke saaierikken, dat is niet waarvoor je naar een festival komt. Air Traffic is ondanks hun vaak sterke songmateriaal simpelweg te saai voor een festival. Zeker als telkens het tempo uit de verkeerd opgebouwde setlist verdwijnt. Een cursus publieksmennerij zou de amusementswaarde verdubbelen…
CIJFER: 5,5 door Menno Visser (VPRO) / Foto: Anne Helmond

Moke
MUZIEK: De britrock van Moke heeft veelal een jaren negentig tempo. Dat is ook niet zo gek, want frontman Felix Maginn stamt min of meer uit die tijd. Met zijn vorige band Supersub speelde hij al eens op Pinkpop, exact tien jaar geleden, maar het lijkt erop dat Moke nu al succesvoller is. In singles Last Chance en This Plan duikt de gitaarklank van Editors op.

PLUS: Ja, ze zien er goed uit. Schoenen netjes gepoetst, Lagerfeld-overhemd, dasje, haar tot over de oren. En dan die stijlvolle stapel Orange versterkers. Heel mooi, maar veel belangrijker: Moke weet hoe je een goed liedje moet maken. Kop, staart, daartussen alles zoals het hoort. Eerdergenoemde singles steken er met kop en schouders bovenuit.

MIN: Vlak voor de band op komt is op de schermen links en rechts een filmpje te zien met geruchtmakende beelden uit de geschiedenis van Engeland en Maginn's thuisland Ierland. Dat gaat van voetbal tot IRA-aanslagen. Het is weer eens wat anders dan 'goede morgen Pinkpop, hoe issie?' De rauwheid en de spanning van die beelden mist in het optreden dat volgt. Moke speelt goed, is duidelijk geroutineerd, maar stijgt nergens boven zichzelf uit. Liedje begint, liedje is afgelopen, volgende liedje begint, dat werk. Maginn en zijn mannen zijn vaklui, maar ze zijn er niet het type naar om de britpop een nieuwe richting in te schoppen. Bij slotnummer The Long Way komt dat beetje extra er toch nog even. De speciale glazen kooi voor de gelegenheidsstrijkers van het Mokey Quartet (verboden voor naaldhakken!) blijft tot het laatste nummer ongebruikt, maar dan gebeurt er ook meteen wat. Dan wordt ook een traditioneel Iers instrument uit de hoge hoed getoverd.

CONCLUSIE: Zou er een moment zijn dat de mensen voor altijd bij blijft? Weet je nog, Pinkpop 2008 bij Moke? Och, dat was me wat! Vooruit, misschien dat laatste nummer met die strijkers, waar ineens een ander soort gevoel ontstaat in het publiek. Felix Maginn met een trotse glimlach op de voorste monitor, de gitaar omhoog, terwijl het nummer langzaam verder bouwt? Op dat uitzonderlijke slotakkoord na speelde Moke een meer dan degelijke set met een half dozijn sterke nummers. Moke kun je er op elk festival bij hebben, dat bleek maar weer eens. Maar nu is het tijd voor de volgende stap. Zou die erin zitten?
CIJFER: 6,5 door Atze de Vrieze (VPRO) / Foto: Herman Roggeveen


Voicst
MUZIEK: Dat Voicst een wereldband uit Nederland is, weten we natuurlijk. Dat ze kans zien om de grenzen van een in verkeerde handen uitgekauwd genre op te rekken en van nieuwe impulsen te voorzien, is ook al eerder betoogd. En dat ze wereldvictorie verdienen is een feit. Veel en vaak wordt op voorman Tjeerd ingezoomd. Terecht. Maar te weinig wordt ingezoomd op de basis van Sven (bas) en Joppe (drums). Wat spelen die gasten gemakkelijk, wat spelen die mannen strak. Als je ze bezig ziet wil je zelf ook op een podium staan.

PLUS: Voicst trok alle registers open. Niet alleen werd het eigen oeuvre strak en bezeten gespeeld, ook werd een blik aan Nederlandse artiesten open getrokken waarbij de revue van André van Duin verbleekt. Zo deed Kypski een gastoptreden en kwamen een paar in roze konijnenpak gestoken Amerikanen opblaasbeesten over het publiek uitstrooien. Maar het hoogtepunt werd door Voicst in combinatie met Pete Philly en Perquisite verzorgd. Halverwege de hit Everyday I Work On The Road viel Voicst compleet stil. De bewegingen van de band bevroren alsof het straattheater was, alsof ze een plek in Madam Tussaud's hadden gekregen. En in die bevroren stand kwamen Pete Philly en Perquisite op die een funky versie van Dazzled Kids ten gehore brachten. En Voicst maar stilstaan en stilstaan. Spannend! En op het moment dat Dazzled Kids eindigde, ging Voicst verder waar de band gebleven was; het slot van Everyday I Work On The Road werd euforisch onthaald. Toen Tjeerd later ook nog in een opblaasboot op handen van het publiek door de tent surfte, was het duidelijk: dit is een Pinkpop hoogtepunt!

MIN: Tja, Tjeerd pakte af en toe een stem een octaaf lager dan gewoon, zat af en toe tegen de melodie aan. Maar dat doet niks af aan zo'n concert, een kniesoor die daar op let. Voicst is perfecte pop met een rauwe rand en Tjeerd bevestigt dat op die momenten.

CONCLUSIE: Voicst verzorgde een optreden in overtreffende trap. Alle registers gingen open. En echt, als Voicst zo in vorm is, krijgt de band zelfs de beelden Madam Tussaud's aan het dansen.
CIJFER: 9 door Erwin Blom (VPRO) / Foto: Anne Helmond


Bad Religion

MUZIEK: Melodieuze Amerikaanse oerpunk met pakkende riffs, knallende koortjes en meezingbare refreinen.

PLUS: De vijf Amerikanen beginnen heel rommelig, mede omdat ze net uit de tourbus rollen en de drummer nog even zoek is terwijl de rest al op het podium staat. En dat komt het spel het eerste kwartier niet ten goede. Maar Bad Religion toont de nodige veerkracht. Want het spel wordt in de loop van het concert steeds beter, de mannen houden de vaart erin en de band krijgt met vooral de oudere bekende nummers de handen van de voorste rijen in het publiek toch nog makkelijk op elkaar.

MIN: Ondanks de getoonde veerkracht kun je toch niet heen om het feit dat het optreden een stuk plichtmatiger is dan het optreden op Lowlands in 2005. Want een jaar daarvoor leverde de band met de cd 'The empire strikes first' nog een knallend punkrockalbum met sterke maatschappelijke thema's af en tijdens het net aangehaalde Lowlands-concert leek de kracht van dat album ook live zijn weerslag te hebben, want de mannen hadden er zichtbaar zin in. Maar dat heilige punkvuur lijkt nu toch grotendeels te zijn verdwenen. De Amerikanen doen wat ze moeten doen en doen dat technisch allemaal heel goed, maar daar blijft het helaas ook bij.

CONCLUSIE: Het is lovenswaardig dat Bad Religion de draad na het rommelige begin toch nog goed oppakt, maar het is gezien het matige concert sterk de vraag of de band het heilige punkvuur ooit weer zo zal kunnen aanwakkeren als vroeger.
CIJFER: 5 door André Keij (VPRO) / Foto: Frank Bakker

KT Tunstall

MUZIEK: De Schotse singer-songwriter (met Chinees bloed) maakt pakkende liedjes, waarin diverse stijlen, zoals folk, pop, rock en blues, op fraaie wijze met elkaar worden vermengd.

PLUS: De zangeres heeft een mooie, ietwat rauwe stem en haar repertoire is erg sterk. Zij schrijft mooie liedjes, die heel makkelijk blijven hangen en daardoor terecht de nodige aandacht krijgen in de media. En zij toont op een zeker moment tijdens het vaak matige concert, dat zij het publiek wel degelijk kan boeien. En dat is het moment dat zij alleen met gitaar een van haar songs vertolkt. Het is bijna jammer dat de band op een gegeven moment toch het podium betreedt om tijdens de laatste akkoorden nog even mee te spelen.

MIN: KT Tunstall voelt zich na haar nieuwe cd 'Drastic fantastic' naar eigen zeggen gedurfder, volwassener en energieker dan ooit, zo staat te lezen in een kort interview in het Pinkpop-magazine van dit jaar. Maar daar is tijdens het concert erg weinig van te merken. Haar performance is uiterst statisch en veel minder energiek dan het optreden van de tengere zangeres tijdens Lowlands in 2005. En ze is weliswaar zelf erg blij met haar eerste eigen live-band - zoals zij in het net al aangehaalde interview meldt - maar waarom zij daar zo over denkt, is een raadsel. Want de band voegt zowel visueel als muzikaal weinig tot niets toe. Alleen tegen het einde van het concert lijkt het gezelschap een heel klein beetje los te komen.

CONCLUSIE: De verwachtingen waren gezien het repertoire van KT Tunstall bij velen hooggespannen, maar het concert van de Schotse zangeres is ronduit teleurstellend. Het is de vraag of het slim was om KT op het hoofdpodium van Pinkpop neer te zetten (wellicht sloeg zij daardoor ook enigszins dicht?). In een optreden in de iets intiemere setting van de Tent zou zij wellicht beter tot haar recht zijn gekomen. Het is in ieder geval te hopen dat KT tijdens de rest van haar festivaltour - die vandaag is begonnen - beter uit de verf komt.
CIJFER: 4 door André Keij (VPRO) /


Amy Macdonald, helaas een beetje te laat
Klik rechts voor een concert van Amy in Paradiso op 3 maart 2008

Amy McDonald veel te laat
Zangeres Amy McDonald kwam zaterdagmiddag veel te laat voor haar optreden op het GM podium. De Schotse zangeres had vertraging met het vliegtuig. Rond half vijf kwam ze met een taxi het Pinkpopterreein opgescheurd, om snel aan haar set te beginnen. Die werd na een ruim half uur weer afgebroken, omdat het tijd was voor de Editors op het hoofdpodium.

MUZIEK: De pas twintigjarige Schotse singer-songwriter Amy Macdonald gaat als een speer in Engeland, Nederland en Scandinavië. Haar debuutalbum This Is The Life met folky vaak Iers aandoende countrypop is hard op weg naar edelmetaal. Het waren dj's Frits Spits en Paul Rabbering die het eerst doorhadden dat Macdonald wel eens mega zou kunnen worden in Nederland.

PLUS: Je moet maar lef hebben om acht minuten voor je zou moeten eindigen alsnog het podium te bestijgen. Amy kan er zelf waarschijnlijk weinig aan doen - ze zal wel geleefd worden deze dagen - dat ze zo laat is: “Ik was vandaag in drie landen”, luidt haar verklaring. “Maar elk nadeel heeft zijn voordeel,” zou Johan Cruijff zeggen. Vlak na het optreden van KT Tunstall was de Pinkpop Tent te klein voor het aantal belangstellenden voor Macdonald en het begon ook nog eens flink te hozen. Toen uiteindelijk de doedelzakken begonnen, scheen de zon en was de tent zodanig uitgedund dat het makkelijk was binnen te komen. En laten we niet vergeten dat Amy een imponerend groot stemgeluid heeft vergeleken met haar verschijning. Dat haar huidige nummer 1 hit This Is The Life woordelijk werd meegezongen, kikkerde haar weer een beetje op. En cynici zouden opmerken dat de pauze-cd tijdens het wachten - Prince live - stukken boeiender was dan het gebodene daarna…

MIN: Het was niet leuk voor de roadie, die de gitaren gestemd wilde houden, om als bliksemafleider het boegeroep in ontvangst te moeten nemen. Het is natuurlijk een pure blamage voor management en boekers een artiest zo af te laten gaan door een logistieke blunder. Dat gehaast kwam de set natuurlijk niet ten goede. De overgebleven zes van de geplande tien nummers werden behoorlijk afgeraffeld. Voor het uitleggen waar de songs over gingen en het contact maken met het publiek - een wezenlijk onderdeel in het singer-songwriter genre - was natuurlijk geen tijd meer. En dan hebben we het nog niet eens over de arme geluidstechnicus, die zijn knoppen nog moest instellen terwijl het optreden al bezig was. Nee, het was een optreden om maar weer snel te vergeten.

CONCLUSIE: Je zal maar speciaal voor Amy Macdonald vanochtend op tijd uit Groningen vertrokken zijn en dan getracteerd worden op een afgeraffelde set van 24 minuten. Waarom wel drie helicopters voor Metallica en niet eentje voor Amy Macdonald in de file? Het is ongelijk verdeeld in de wereld. Op This Is The Life na was haar boerse afgeraffelde countrypop ook niet zo wereldschokkend als de hitparadenoteringen beloven.
CIJFER: 5, en omdat het maar een half optreden was halveren we het cijfer: 2,5 door Menno Visser (VPRO) / Foto: Anne Helmond

Eagles of Death Metal
MUZIEK: Rock-'n-roll in de puurste vorm. Lekker incestueuze links met Foo Fighters, Queens of the Stone Age, Kyle Gass, Millionaire, Liam Lynch en Mark Lanegan. Frontman Jesse Hughes draagt deze muzikantenband naar grote hoogten.

PLUS: In een ideale wereld, geschapen door Koning Rock-'n-roll, is Jesse Hughes de satanistische Messias. Iconischer dan deze held, met zijn glimmende moustache, stampende laarzen en nichterige gromgil, zal Jezus van Nazareth nooit worden. De Jessias loopt vanuit de kleedkamer vrijwel direct het podium op, snel nog even een groepsknuffel met een collectieve kus op den mond. Het gehele veld veert op en bijt zich meteen vast in de in oud vet gebakken vatsige worst, die hen wordt voorgehouden. Een smerige zweetmodderpit expandeert onophoudelijk als het universum vanuit het centrum naar buiten. De Jessias geniet van het ontvangst, de mooie Hollandse dames en de half-ontblote jongens met opplaksnorren en roze opblaasgitaren. Wanneer één van de Jessias' getalenteerde begeleiders uitglijdt over de beregende vloer, schrikt de band even. Gitarist Davis Catching (46), kaal op een streepje peroxidewit haar na, gebaart dat hij okay is en dat hij een ouderwetse glamsplit uitprobeerde. Inmiddels is de regen door de Jessias en de zijnen weggespeeld en persen zich zelfs enkele helse stralen brandend zonlicht door de atmosfeer. "Laat ik eerlijk zijn: we waren best bang voor dit hongerige kannibalenpubliek. Maar goddammit ik ben de gelukkigste hillbilly in deze hele fuckin' wereld. Are you ready to rock-'n-roll!", de Jessias blijkt ook angst te kennen. Met een minuscuul zwart kammetje wordt het angstzweet uit het plukje aswitte haar van Davis gekamd, daarna uit de snor van de Jessias. "Wanneer je me nu zou doden, zou ik de rock-'n-roll nog niet opgeven. Goddammit!"

MIN: Helaas, ook planeet Pinkpop is niet de ideale wereld. Ook hier heerst het besef dat rock-'n-roll de wereld niet zal redden. Dat de Eagles of Death Metal nauwelijks vernieuwen of verrassen. En dat de gromgil van de Jessias niet alle zonden met de mantel der liefde bedekt en niet alle pijnen doet verdwijnen.

CONCLUSIE: Maar goddammit, wat waren we er vanmiddag dichtbij om dat te vergeten. Foo Fighter Dave Grohl kijkt vanaf de zijkant van het podium toe en geeft met de nichterigste knipoog ooit zijn blijk van goedkeuring aan de Jessias. Met enkele gerichte Paul Simenon-gitaarschoten schiet de Jessias de laatste ongelovigen aan gort. "I want you so hard / I want you so good / Now take a chance, momma / You know you should / Trust your instincts and let me in / Just be my ride and I'll be my friend."
CIJFER: 8,5 door Erik Zwennes (VPRO) / Foto: ??

Editors
MUZIEK: De zwaarmoedigheid van Joy Division gekruist met de stadionrock van U2. Geen muziek om vrolijk van te worden, wel muziek om van onder de indruk te zijn. Eigenlijk optimaal voor donkere holen, maar ook werkend op een zonnige middag voor een massa.

PLUS: Editors trad een paar jaar terug op in een sessie op het Pinkpopgras en akoestisch was het indrukwekkend. Maar even makkelijk blijft het geluid vandaag tot achter op het festivalterrein overeind. Zwaar, weemoedig, melancholiek en dat alles in pakkende popsongs gegoten. Hits in mineur. De band neemt je mee, weg van de zonneschijn, weg van de massa.

MIN: Persoonlijk vind ik Editors te eenvormig voor een compleet concert. Te weinig ontwikkeling, te weinig afwisseling. Maar ja, als een collega dan zegt dat je bij Editors toch zeker geen opblaasbeesten verwacht of aan het einde niet opeens vrolijke meezingnummers wil horen, kan ik alleen maar instemmend knikken. Ze zijn stijlvast ;-)

CONCLUSIE: Knap hoe Editors met een underground geluid een massa publiek weet te boeien. Ze zijn de welkome donkere wolk op een zonnig Pinkpop.
CIJFER: 7,5 door Erwin Blom (VPRO) / Herman Roggeveen


Justice
MUZIEK: Volgens de eigen MySpace maken Xavier de Rosnay en Gaspard Auge Christian/Club-muziek. Ik weet niet of de gemiddelde zwarte kous zijn of haar kroost er vanavond bij had willen hebben. Nee wacht, dat weet ik wel: een dergelijk bezoek zou tot een directe verstoting of religieuze moord hebben geleid. Justice maakt schurende, krakende, maar ook uiterst intelligente en melodieuze dansmuziek, flink beïnvloed door de Franse filterdiscohistorie. Geen wonder, de heren komen uit het land van de camembert en appelcider. Waar genrepappa's Daft Punk hun grootste hits scoorden met prima zijstappen naar de discopop en zomerhouse, zeg maar de Côte d'Azur, daar begeeft Justice zich op de koude en harde grond van de dance, zeg: de dreigende Parijse banlieues.

PLUS: Kom op Dave, ga nu eens wat voor jezelf doen. Eerst volg je me naar de Eagles of Death Metal en nu moet je weer mee naar Justice. Je kunt niet de hele tijd aan mijn handje mee naar de goede concerten. Ik ga niet wachten tot kwart over 9 voordat ik even tijd voor mezelf heb. Ga nu maar vast inzingen ofzo. O, en als je dan toch gaat: neem even je artiestenvriendjes van Editors en Blood Red Shoes mee. Zij mogen dan klaar zijn, alle aandacht gaat nu even naar de leren jasjes achter het felle witte kruis. Nou vooruit nog even dan, maar dan ben je wel stil en erken je dat hier niet alleen een wereldwijde hippe dancehype acte de presence geeft, maar dat er daadwerkelijk iets fenomenaals plaatsvindt. Waar op Lowlands 2007 de hits van de debuutplaat nog voornamelijk van kop tot staart langskwamen, is het vanavond een waar ctrl-x, ctrl-c, ctrl-v extravaganza. De schaduw van tijdgenoot en Justice-remixer Alexander Ridha aka Boys Noize hangt zo nu en dan boven de tent. Rosnay en Auge knippen en schaven namelijk op een voor hem typische wijze ongegeneerd in het eigen materiaal.

Persoonlijk hadden voor mij de vocaal ondersteunde nummers niet op het album gehoeven. Hoe knap de clip bij D.A.N.C.E. ook is gemaakt, na enkele luisterbeurten werd het nummer knap vervelend. Ook The Party en DVNO hadden prima zonder Uffie en Mehdi gekund. Echter, vanavond landen juist deze nummers prima in de set. Soms haast onherkenbaar of met compleet verknipte en herpitch'te vocalen wordt de betekenis veel duidelijker. En als je dan met Genesis, Phantom I en II, Stress, Waters Of Nazareth en vier nieuwe (aanzetten tot) nummers vaardig durft te spelen, kun je in deze stomende tent niet meer kapot. Dus wat gebeurt er: de aanwezige jongens, meisjes, dames, heren en alles wat zich buiten deze hokjes begeeft versmelten in een spannend kolkende Bermudadriehoek. Een gevarenzone waar zweet, geil, alcohol, adrenaline, emotie en onvoorwaardelijke overgave de tent even doet zweven. Wanneer tegen het einde van het optreden Klaxons' Atlantis To Interzone, Soulwax' remix van Phantom II en Simians Never Be Alone met elkaar in botsing worden gebracht is zelfs de laatste scepticus voor de bijl.

MIN: Verdien je minpunten wanneer je eigenhandig het collectieve geheugen van een menigte indoctrineert en meteen weer vernietigt? Wanneer je hoofdverantwoordelijke bent voor een sterke stijging van het percentage (onveilige) geslachtsgemeenschap, synthetisch dan wel lichaamseigen drugsgebruik en lichamelijke kortsluiting op Pinkpopcampings? Als je met z'n tweeën de halve dag-line-up doet twijfelen aan hun artistieke kwaliteiten? Minpunten voor oververhitting, uitdroging, spierpijn, hartkloppingen, zweetdampen, grootheidswaan, droogneukpraktijken of epileptische aanvallen?

CONCLUSIE: Nee! Dan verdien je een ongelubriceerde boomstamdikke veer in je anus. Bij deze. -»»
CIJFER: 10 door Erik Zwennes (VPRO) / Foto: SkarNL


Stereophonics

MUZIEK: Stereophonics is stiekem een grote band. In thuisland Engeland belandden vijf van de zes albums op de nummer 1 positie in de hitlijst, ook op de Nederlandse festivalweides is de band uit Wales een graag geziene gast. Unique selling point van de band is de rasperige stem van zanger Kelly Jones.

PLUS: Dresscode: leren jasje en zonnebril. Stereophonics is met het nieuwe album Pull The Pin op de rocktoer. Dat is op zich helemaal geen slecht idee, want met de zuigerige toon in de stem van Kelly Jones wordt het al snel gezapig. Halverwege doet de drummer zijn shirt ook nog uit, alsof hij in een metalband zit. De eerste helft van de set is overwegend stevig, maar uitgerekend bij het enige liedje dat Kelly Jones in zijn eentje zingt - Maybe Tomorrow - gaan de handen omhoog. Dit keer niet om een blote vent omhoog te duwen.

MIN: Het is toch eigenlijk wel treurig als je met zes albums op zak zo weinig echt goede liedjes hebt. Of je moet uit je dak gaan op zeikballade Mr Writer. Have A Nice Day komt nog het dichtst in de buurt, maar een regelrechte klassieker zit er niet tussen. Vooruit, afsluiter Dakota mag er ook zijn. Jones leunt veel te veel op zijn stem en vergeet een beetje vernuft in de songs te leggen. En als je dan ook nog het beste nummer van je nieuwe plaat (Pass the Buck) niet speelt, verdwijnt een hoog cijfer wel uit het zicht. De visuele presentatie is zo mogelijk nog voorspelbaarder.

CONCLUSIE: Het hele festival riekt dit jaar een beetje naar 1997, maar het optreden van Stereophonics doet dat in het bijzonder. Was dat maar het enige probleem. Metallica is blijven hangen in 1989, maar is nog steeds de te kloppen band als het om heavy metal gaat. Stereophonics speelt als John McEnroe op een tennistoernooi voor het goede doel. En John McEnroe heeft tenminste nog humor.
CIJFER: 5,5 door Atze de Vrieze (VPRO) / foto: ??

Kaiser Chiefs

DVD van Kaiser Chiefs kan je hier downloaden


Groove Armada


The Verve, een bitterzoet hoogtepunt
MUZIEK: Ashcroft merkt gekscherend op bij het nummer Life's An Ocean van A Northern Soul dat het uit 1995 stamt 'toen sommigen van jullie nog niet eens geboren waren'. Dus enige uitleg is hier misschien wel op zijn plaats. The Verve is bij het grote publiek het best bekend van de melancholieke hits Bittersweet Symphony, Lucky Man en The Drugs Don't Work uit 1997. Niet lang na het succes implodeerde de band vanwege interne spanningen en overmatig drugsgebruik. De met een lucratief platencontract gestarte solocarrière van Ashcroft kwam internationaal maar weinig van de grond, want hij bleef altijd 'Richard Ashcroft van The Verve'. Vorig jaar werden de ruzies in The Verve verrassend bijgelegd. De band zal later dit jaar met een comeback-album komen.

PLUS: Wanneer Ashcroft op dreef is, kan hij met wat clichématige armbewegingen suggereren alsof hij net het wiel uitvindt. Ook wanneer hij niet zingt is de spichtige zanger een pupillenmagneet, een toneelspeler zonder tekst die de aandacht opeist met zijn quasi-nonchalante poses. Op de beste momenten zijn de melancholieke torchsongs hypnotiserend door zijn alsmaar repeterende mantra's.

MIN: Met maar een enkel nieuw nummer in de set - ook al is het de instant hit Love Is Noise met een meeslepende sample - blijft het gevaar van een 'trip down memory lane' op de loer liggen. Nu zes van de in totaal negen nummers komen van het album Urban Hymns uit 1997 kan het voor de nieuwe generatie popliefhebbers zonder nostalgische gevoelens klinken als een zich herhalende galmbak. Dat komt ook doordat maar weinig bands in de tussentijd hebben geklonken als The Verve, waardoor het hiaat van elf jaar maar moeilijk te dichten is.

CONCLUSIE: “Het is jammer dat we maar een uurtje mogen, we kunnen rustig drie uur doorspelen”, merkt Ashcroft halverwege op. En we geloven hem graag. De chemie van The Verve is wat hij al die jaren zo nodeloos heeft gemist. Hoewel het overgrote gedeelte van de set meer dan een decade oud is, is het een genot naar een band te kijken die er weer duidelijk zin in heeft. En die enige nieuwe song geeft hoop op de toekomst.

CIJFER: 7 door Menno Visser (VPRO) / Foto: Herman Roggeveen


De nu al legendarische Foo Fighters
MUZIEK: Wie had ooit gedacht dat Foo Fighters onderhand twee keer zoveel albums zou maken als Nirvana. Dave Grohl richtte Foo Fighters op toen de legendarische grungeband waarin hij drumde ophield te bestaan. De omstandigheden zijn bekend. Foo Fighters is een stuk conventioneler dan Nirvana, maar Foo Fighters heeft een lange adem. Eerder dit jaar verscheen alweer het zesde album Echoes, Silence, Patience & Grace. In meer dan tien jaar hebben ze genoeg hits bij elkaar gesprokkeld om een terechte afsluiter te zijn van deze tweede Pinkpopdag.

PLUS: Grohl is een genot om naar te kijken, en met de vele close-ups op de schermen gaat dat prima. Hij gaat in gevecht met zijn lange haar, lacht zijn enorme gebit bloot. Nee, natuurlijk is Grohl niet in zijn eentje. Gitarist en bassist zijn wat gezichtloos, maar drummer Taylor Hawkins zou zijn blonde broertje kunnen zijn. Geen wonder dat de regisseur die twee steeds in één beeld weet te vangen. Je ziet ze constant naar elkaar kijken, soms zelfs met elkaar praten. Vooral vanaf oude hit This Is A Call, het keerpunt in de set. Halverwege wordt een bluesjam ingezet, opgedragen aan de Eagles of Death Metal. Bij Stacked Actors gaan de remmen helemaal los. Een drumsolo zowaar. Is eigenlijk verboden terrein, maar als je zo goed kunt drummen als Taylor Hawkins mag het. Nu begint de band echt los te komen van de grond. Er worden risico's genomen, je weet als toeschouwer niet wat je te wachten staat. Grohl doet Avalon in zijn eentje, Skin and Bones met viool, percussie en piano.

MIN: Het lijkt wel of Foo Fighters in de eerste helft van de set - voor This Is A Call - probeert tijd te winnen, om zo in het tweede deel naar hartelust zijweggetjes in te kunnen slaan. Met het gas erop is het een beetje gewoontjes. Dan hoor je ook duidelijk dat de meeste liedjes wat eenvoudig in elkaar zitten. Je zou haast het woord powerrock gebruiken, ware het niet dat die term al ingepikt is door lelijke bands.

CONCLUSIE: Na een vrij normale start worden langzaam alle registers opengetrokken. Dave Grohl is geen briljante songschrijver, maar wel een uitzonderlijk muzikant en een charismatische bandleider. En zo valt het eindoordeel veel hoger uit dan de som der delen.
CIJFER: 8 door Atze de Vrieze (VPRO) / foto: John Klijnen

Wijzigingen programma tot op de concertdag(en) voorbehouden

Wil jij je ervaringen en leuke belevenissen op Pinkpop 2008 kwijt, laat 't ons dan weten via