1999 Updated 21 december 2013
Datum:
22 - 24 mei 1999
Acts: Maandag:
Kashmir, Sebadoh, Zita Zwoon, Jon Spencer Blues Explosion, Heather Nova, Shawn Mullins, de Heideroosjes, Jewel, Lauryn Hill, Kula Shaker, Ilse de Lange, Soulwax, Manic Street Preachers, Robbie Williams, Skunk Anansie, Alanis Morissette, Faithless

Fotos' van deze artiesten klik hier

Locatie: Megaland Landgraaf

Entree: 75,00 dagkaart maandag, 125,00 (3 dagen incl. camping)
Weer: zonnig heet
Toeschouwers: 61.250
Presentatie: Jan Douwe Kroeske

BELANGRIJKE OPROEP!!!
Heb jij als pinkpopbezoeker mooie foto's gemaakt van de bands en artiesten,
en wil jij dat deze vereeuwigd worden op deze website verzoek ik je om contact op te nemen
BELANGRIJKE OPROEP!!!


Recencies zaterdag      Recencies zondag     


Kashmir
Even leek het erop dat het gat dat de New Radicals hadden achtergelaten niet zou worden opgevuld. Maar een dag voor aanvang is toch een nieuwe band gecontracteerd. Het Deense trio Kasmir maakt de Pinkpop-programmering compleet. De groep is al sinds begin jaren negentig in eigen land aan de weg aan het timmeren, sinds kort probeert de band ook in de rest van de wereld voeten aan de grond te krijgen. Op de laatst verschenen single klinkt Kashmir als een kruising tussen Sting en Pearl Jam! Er is door de recente wijzingen met het speelschema geschoven, maar op de Pinkpop-site vind je de meest actuele stand van zaken.
Vrijdag 21 Mei 1999 - 14:00 door Erwin Blom

HOOGTEPUNT: Leuke nummers, met een hoog anthemisch gehalte die de aandacht vasthielden van een goedgevulde 3FM-tent.
DIEPTEPUNT: Het feit dat weinig mensen in het publiek de nummers kende.
PODIUMPRESENTATIE: Niks om op aan te merken.
SAMENSPEL: Ook prima.
PUBLIEKSREACTIE: Een tent vol nieuwsgierig publiek voor een tot dan toe onbekende band. Deed me een beetje denken aan Eurosonic. Gezien de omstandigheden (pas 5 dagen voordat het festival zou beginnen werd duidelijk dat ze zouden spelen, en tot nu toe waren ze een relatief onbekende band) konden de Denen zich niets beters wensen.
BIJZONDERHEDEN: Het hele concert
CIJFER: 7,5 Maandag 24 Mei 1999 - 12:30 door Ariën Rasmijn


Sebadoh   Klik
hier voor de playlist
Sebadoh in de 3FM tent, Pinkpop maandag 24 mei DE FEITEN: Amerikaans indie-rock-trio onder leiding van voormalig Dinosaur Jr.-bassist en lo-fi held Lou Barlow. Sebadoh begon aanvakelijk als thuisproject voor Barlow waarbij hij hulp van Eric Gaffney kreeg. De albums Freed Man en Weed Forestin zijn daarvan het resultaat. Later werd bassist Jason Loewenstein aangetrokken en kon Sebadoh een volwaardige band worden genoemd. In 1993 werd drummer Gaffney vervangen door Bob Fay. Met John Davis vormde Barlow tegelijkertijd Folk Implosion, een project waarmee hij in Amerika een heuse Top 10-hit scoorde met de single Natural One. Sebadoh zelf verwierf in de hoogtijdagen van de grunge een cultstatus in independent-kringen en bleef deze tot op de dag van vandaag behouden met Sebadoh-platen als Bakesale en Harmacy. Begin 1999 kwam het goed onthaalde album The Sebadoh in de schappen. Intussen is Bob Fay vervangen door Ross Pollard.
DE MUZIEK: Veelzijdige indie-rock doordat alle bandleden songmateriaal aanleveren. Barlow's werk is vaak gevoelig en ingetogen, terwijl Jason Loewenstein de minder genuanceerde noise aan het Sebadoh-repertoire toevoegt.
HOOGTEPUNT: De nummers van Lou Barlow.
DIEPTEPUNT: De rest. Nou, dat is wellicht overdreven, maar Barlow is simpelweg de beste liedjesschrijver van de groep.
PODIUMPRESENTATIE: Zonder opsmuk. Beter geschikt voor kleine zalen dan grote tenten.
SAMENSPEL: Goed, alleen zouden ze een paar roadies kunnen gebruiken. Vaak te lange gitaar-stem-pauzes tussen nummers.
PUBLIEKSREACTIE: O.K., niet overdreven enthousiast.
RAPPORTCIJFER: 7 door Erwin Blom


Zita Swoon
Zita Zwoon in de 3FM tent 1999 FEITEN: Antwerpse band rond ex-dEUS zanger/gitarist Stef Kamil Carlens. De band heette aanvankelijk Moondog jr., een groep met een cultstatus binnen het Belgische en Nederlandse clubcircuit. Als eerste project na de naamsverandering, koos men in 1997 voor de muzikale begeleiding van de stomme film Sunrise. Deze voorstelling was een van de meest indrukwekkende optredens tijdens Lowlands dat jaar. In 1998 verscheen het album I Paint Pictures On A Weddingdress, een plaat die de hooggespannen verwachtingen meer dan waar maakte en voor volle zalen in het clubcircuit zorgde. Opvolger Life=A Sexy Sanctuary is een minder extreme plaat, die vooral de popliedjeskant van Zita Swoon belicht.
MUZIEK: Soms breekbaar, dan weer over the top dramatisch, soms aan Queen (!) herinnerend dan weer verwant aan Broadway-musicals. Afwijkende pop in de beste traditie van dEUS en het toegankelijkere werk van Captain Beefheart.
MENING: "Op de plaat soms wat overdone, maar op het podium altijd feest!"
: De disco-medley met korte stukje van oude hits van onder meer Abba ('Money, money'), Carl Douglas ('Kung Fu fighting'), Anita Ward ('Ring my bell'), John Paul Young ('Standing in the rain') en de Bee Gees ('Staying alive'). Met zijn outfit zou zanger/gitarist Stef Kamil Carlens overigens in elke disco de blits maken. En het moment dat de tent na het laatste nummer op z'n kop staat en de mensen om een toegift schreeuwen. Indrukwekkend.

DIEPTEPUNT: Drummer en bassist dreigen elkaar tijdens de disco-medley ritmisch even kwijt te raken en moeten hard werken om de draad weer op te pakken.
PODIUMPRESENTATIE: Op het podium staan duidelijk zeer gedreven muzikanten, die het publiek nauwelijks adempauze gunnen.
SAMENSPEL: De Belgen gaan er flink tegenaan en laten weinig steken vallen. Veel nummers van de recente cd 'I paint on a wedding dress', die echter door de spelwijze in de tent veel bombastischer overkomen dan op de cd. Is bij sommige nummers niet zo erg (ze behouden hun karakter), maar bij andere songs gaan jammergenoeg de subtiele, sfeerbepalende elementen - die op de cd wel aanwezig zijn - verloren. Maar dat is door de overtuigende en pakkende manier van spelen minder vervelend dan het in eerste instantie lijkt.
PUBLIEKSREACTIE: Het publiek lijkt zich in het begin op te maken voor een rustig uurtje met fraaie luisterliedjes. Maar de gedrevenheid van de muzikanten slaat op hen over en langzaam verandert de 3FM tent in een groot zweethok vol geestdriftige mensen.
BIJZONDERHEDEN: De podiumaankleding. Aan de beide zijkanten van het podium staan grote stellages met een bonte verzameling oude elpee-hoezen, die veel Pinkpopgangers in de platenkast van hun ouders misschien nog wel kunnen vinden. Enkele sprekende titels: 'Alle dertien goed', '16 sappige zomerhits' en 'Hits van Bert Kaempfert'.
RAPPORTCIJFER: 8 door André Keij


Jon Spencer Blues Explosion
Jon Spencer Blues Explosion aan het werk in de 3FM Tent DE FEITEN: Voor een lekkere portie rauwe fuck-the-shit-up-herrie kun je terecht bij Jon Spencer en zijn Blues Explosion: exponent van de duivel, huilend als een wolf in de hitte. Nadat garagepunk-band Pussy Galore in New York uit elkaar ging, richtte Jon Spencer samen met voormalig Honeymoon Killers drummer Russel Simmins en gitarist Judah Bauer de Blues Explosion op. Niet lang daarna verscheen het eerste album Crypt Style. Sindsdien bleef de band zich muzikaal ontwikkelen en kreeg het langzaam maar zeker gehoor bij een steeds groter publiek. Een echt gevestigde naam zijn Jon Spencer en de zijnen sinds het verschijnen van hun vierde album Now I Got Worry, met daarop de single Wail. In 1998 verscheen Acme, een plaat met een scala aan uiteenlopende producers, van Steve Albini tot Alec Empire.

DE MUZIEK: Energieke mix van lo-fi garagepunk, blues, R&B, funk en op de laatst verschenen plaat ook hiphop en electronica. Iedere plaat van de Blues Explosion klinkt anders door de experimenteerdrift van de band, maar de rauwe blues en rock 'n' roll blijft altijd in de muziek doorklinken. Live is het drietal overweldigend. Het lijkt alsof de heren zich telkens weer tegenover hun publiek willen bewijzen, met niet meer dan twee gitaren, een drumstel, een paar kleine versterkers en een theremin. De obscene rauwheid van de muziek druipter letterlijk in zweetdruppels vanaf.

HOOGTEPUNT: Elke gil, kreun, uitspatting, pose en instorting die zich op dat podium had voltrokken. Jon Spencer die met ontbloot bovenlijf beneden bij het publiek kwam terwijl Judah Bauer op een versterker ging staan en Russell Simins zich de tering wegdrumde.
DIEPTEPUNT: Toen het afgelopen was.
PODIUMPRESENTATIE: Pure belijdenis. Was het energieker, dan waren de heren stuk voor stuk aan een hartaanval bezweken. Spencer zelf was in topvorm.
SAMENSPEL: Samen te vatten in drie woorden: timing, timing, timing.
PUBLIEKSREACTIE: De relatief kleine groep pogo-ers en crowdsurfers daargelaten stond men erbij en keek men met stomme verbazing ernaar.
BIJZONDERHEDEN: Memorabel. De band brak eigenhandig de tent af.
RAPPORTCIJFER: 10 maandag 24 mei 1999 - 18:00 door Ariën Rasmijn


Heather Nova
Ademloos kijken en uitzinnig juichen.
Heather Nova in de 3FM tent - maandag 24 mei '99 Pinkpop DE FEITEN: Singer/songwriter, geboren als Heather Frith te Bermuda. Tijdens haar opleiding aan een filmacademie in Amerika besluit ze dat haar roeping toch in de muziek ligt en verhuist ze naar Londen. Daar maakt ze enkele platen, waaronder het live-album Blow. In Europa vergaart zij al snel een cultstatus, totdat in 1994 de doorbraak naar het grote publiek volgt met de major-release Oyster, een album met daarop de hit Walk This World. In 1998 verschijnt de opvolger Siren.
MUZIEK: Melodieuze, soms breekbare, soms in hevig gitaargeweld uitbarstende nummers. Heather Nova's stem is feëriek en bloedstollend tegelijk en geeft haar nummers een meerwaarde aan intensiteit. Vergelijkingen met Jeff Buckley zijn zeker niet uit de lucht gegrepen.
HOOGTEPUNT: Het nummer dat Heather (zichzelf begeleidend op gitaar) met uitsluitend de celliste vertolkt. Het geeft precies de sfeer aan, die de zangeres en haar band neer willen zetten.
DIEPTEPUNT: Geen.
PODIUMPRESENTATIE: De zangeres staat met haar gitaar tussen bassist en gitariste, sluit tijdens de zang meestal haar ogen en gaat helemaal op in haar zeer sfeerbepalende muziek. De veelal statische houding van de overige bandleden past geheel in dat concept.
SAMENSPEL: De band speelt lang uitgesponnen, dromerige nummers - die slechts een enkele keer langdradig klinken - en lijkt het publiek te willen betoveren. De zorgvuldige opbouw van de nummers, de uitermate sfeerbepalende zang van Heather en de duidelijk hoorbare accenten van de celliste vormen de hoofdbestanddelen van de specifieke sound. Alles valt op zijn plaats. Een enkele keer gaan de rustige passages plotseling over in uitermate explosieve intermezzo's. Het zijn echter slecht korte onderbrekingen van de dromerige rode draad.
PUBLIEKSREACTIE: Het grootste gedeelte van het publiek staat ademloos te kijken en klapt tijdens de songs slechts een enkele keer mee. Maar na het einde van elk nummer wordt de band uitzinnig toegejuicht. Het is dat iedereen in de 3FM tent al staat, anders zou het keer op keer een staande ovatie zijn.
RAPPORTCIJFER: 8 Maandag 24 Mei 1999 - 20:15 door André Keij


Shawn Mullins   Klik
hier voor de playlist
Shawn Mullins, de openingsact in de Roskilde tent - Pinkpop, maandag 24 mei '99 DE FEITEN: Jarenlang werkte Shawn Mullins gestaag aan een tamelijk bescheiden carriere als singer-/songwriter. Hij bracht platen uit in eigen beheer en speelde met zijn gitaar en hond als enige metgezellen in kleine kroegen en koffiehuizen in en rond Atlanta, Georgia. Toen een invloedrijk radiostation zijn nummer Lullabye aan de heavy rotation-list toevoegde, had hij onverwacht een heuse hit. Talloze grote platenlabels stonden vervolgens aan de deur met de geldbuidel te wapperen. Het album Soul's Core werd uiteindelijk door Sony uitgebracht en nummers als Gulf Of Mexico en de tweede single Shimmer gaven er blijk van dat hij meer in zijn mars heeft dan een toevalstreffer. Begin 1999 werd zijn doorbraakhit Lullabye in Europa uitgebracht.
DE MUZIEK: Commerciële folk-pop met kraakheldere teksten over de interessante mensen die Mullins door de jaren heen on the road is tegengekomen.
HOOGTEPUNT: Pardon? Hoogtepunt? De laatste noot misschien ...
DIEPTEPUNT: Kijk dat is makkelijk. Een slaapverwekkende vertoning. Had Soulwax me net vrolijk gemaakt, ziet deze bebaarde troubadour kans om mijn goede humeur in een nummer als sneeuw voor de zon te doen verdwijnen.
PODIUMPRESENTATIE: Saai.
SAMENSPEL: Goed natuurlijk, maar who cares.
PUBLIEKSREACTIE: Enthousiast. Wat is er mis met die mensen? Hebben de bezoekers geen smaak, geen enkel kritisch vermogen, of vinden ze alles goed omdat ze nu eenmaal betaald hebben.
BIJZONDERHEDEN: ...
CIJFER: 3 Maandag 24 Mei 1999 - 12:15 door Erwin Blom.


Heideroosjes...Enthousiasme breidt zich als een olievlek uit.
Marco Roelofs van de Heideroosjes in de Roskilde tent-1999 FEITEN: Nederland's meest vooraanstaande en succesvolle punkband. Hoewel lol met name tijdens de optredens voorop staat, zijn de Heideroosjes meer dan een pretpunk-band. Zanger/tekstschrijver Marco Roelofs neemt -melige uitspattingen daargelaten- in zijn teksten geen blad voor de mond en behandelt op ondubbelzinnige wijze onderwerpen als de media, kindermisbruik en de verhoudingen tussen Nederlanders en Duitsers. De vier heren uit het Limburgse Horst hebben in een paar jaar tijd een grote staat van dienst opgebouwd. Niet alleen hebben ze vier studioalbums opgenomen, ook hebben ze met bands als Die Toten Hosen, Bad Religion en Pennywise getoerd, hebben ze op Pinkpop en Lowlands gespeeld en hebben ze zelfs hits gescoord met de nummers Klapvee en Wurst und Käse. In 1998 tekenden de Heideroosjes een contract bij het prestigieuze Epitaph-label, een nieuw album verscheen in 1999 waarna de Heideroosjes Europa voor promotie introkken.

MUZIEK: Heftig, maar nooit zwaar op de maag. De Heideroosjes maken energieke, melodieuze punkrock. Zowel Engels- als Nederlandstalig kan zanger Roelofs uit de voeten, met gevatte ongekunstelde teksten over de zin en onzin van het leven.
HOOGTEPUNT: De uitvoering van het nummer 'Regular day in Bosnia' over de burgeroorlog in Bosnië. De groep is daar geweest en liet op diverse tv's en een groot scherm een daar gemaakte videofilm meedraaien. De Heideroosjes werden op het podium bijgestaan door Within Temptation-zangeres Sharon den Adel, die op de momenten dat zij niet zong, wild met haar lange haren heen en weer zwaaide. Haar gitzwarte fluwelen jurk stak mooi af bij de wel heel erg gele haren van zanger Marco Roelofs.
DIEPTEPUNT: De Spice Girls-cover 'Wannabee', wat vooraf door Roelofs werd aangekondigd als een heel slecht liedje. Evenals de spontane andere coverstukjes binnen dat nummer (onder meer 'I can't get no satisfaction' van de Stones).
PODIUMPRESENTATIE: Zoals verwacht maakten de heren er op het podium een leuk feestje van. Roelofs is de grote motor en tussen de nummers door steeds 'in gesprek' met het publiek om wat nummers toe te lichten. Maar ook de andere leden zoeken regelmatig de rand van het podium op om dichtbij het publiek te kunnen staan.
SAMENSPEL: Het viertal speelt als vanouds en stuurt de nummers soepel en lekker hard de tent in. Veel materiaal van de - overigens uitstekende - recent verschenen laatste plaat 'Schizo', zoals 'Time is ticking away' en 'Jerry rules in the land of the free' (een aanklacht tegen de tv-show van de Amerikaanse presentator Jerry Springer). Maar ook leuke oude nummers worden niet vergeten.
PUBLIEKSREACTIE: Vlak voor het podium is de meute meteen enthousiast en zijn de crowdsurfers talrijk. Het enthousiasme breidt zich als een olievlek uit over de rest van het publiek in de werkelijk overvolle Roskilde-tent.
BIJZONDERHEDEN: De oproep van Marco Roelofs aan het publiek om bij de tent van Amnesty International een handtekening te zetten tegen de doodstraf voor minderjarigen in de VS.
CIJFER: 8 Maandag 24 Mei 1999 - 14:00 door André Keij


Jewel
Jewel, Pinkpop '99 - Roskilde tent DE FEITEN: In Amerika razend populaire singer/songwriter. Jewel Kilcher treedt als kind voor het eerst samen met haar vader op in kroegen en op eskimo-feesten (!) in haar thuisstaat Alaska. Later gaat ze, deze keer samen met haar moeder in een bestelbusje, als troubadour de koffiehuizen van Amerika langs. Het duurt niet lang of zij krijgt een platencontract aangeboden. In 1995 verschijnt haar debuut-CD Pieces Of You, die in Amerika al snel een enorm succes wordt met hits als Who Will Save Your Soul en You Were Meant For Me. In Europa wordt deze plaat pas veel later uitgebracht, ongeveer een jaar voor de release van het tweede album, Spirit, in 1998. Bijna tegelijkertijd met het tweede album brengt Jewel ook een eigen dichtbundel uit: A Night Without Armor.
DE MUZIEK: Toegankelijke middle-of-the-road countryfolk. Jewel's teksten varieren per plaat. Op Pieces Of You gaan de nummers over onderwerpen als relaties en Het Leven, terwijl Spirit -de naam zegt het al- een etherische inslag kent met veelal positieve teksten van spirituele aard.
HOOGTEPUNT: Stemacrobatiek aan eind van de set. Ze kan ook jodelen!
DIEPTEPUNT: Die muziek zeurt en zevert. Maar gezien de massale publiekstoeloop zal ik wel gek zijn.
PODIUMPRESENTATIE: Enthousiast, zelfverzekerd.
SAMENSPEL: Vakkundig, maar veilig.
PUBLIEKSREACTIE: Uitzinnig.
BIJZONDERHEDEN: - (Ze is heel bijzonder)
CIJFER: 4 door Erwin Blom (Hoezo Erwin een VIER?)


Lauryn Hill
Lauryn Hill maandag 24 mei '99 in de Roskilde tent - Pinkpop DE FEITEN: Hiphop/R&B-diva uit South Orange, New Jersey. Ze maakte aanvankelijk naam als actrice in onder meer de soap As The World Turns, maar koos voor een carriere met de Fugees omdat muziek haar meest dierbaar was. Met succes. Het in 1996 verschenen tweede album van de Fugees, The Score, werd dankzij hits als de Roberta Flack-cover Killing Me Softly en Ready Or Not het meest verkochte hiphop-album aller tijden. Sindsdien hebben de diverse leden zich op hun solo-carrieres gestort. Wyclef Jean bracht in 1998 The Carnival uit. Pras Michael kwam hetzelfde jaar op de proppen met Ghetto Supastar. Beiden scoorden hits, maar konden uiteindelijk bij lange na niet tippen aan het succes van Hill's langverwachte solo-debuut The Miseducation Of Lauryn Hill. Het album was zowel een grote hit bij de critici als bij het publiek en leverde haar uiteindelijk in 1999 een aantal Grammy's op, waaronder die voor Album Of The Year.
DE MUZIEK: Mix van hiphop en R&B die niet vervalt in de sex-, geld- en geweld-cliche's die tegenwoordig in beide genres tot droevens toe worden herhaald. Lauryn Hill combineert hiphop met Jamaicaanse invloeden en R&B-elementen en is soulful als Stevie Wonder en Marvin Gaye op hun best. Liefde, emancipatie en politiek zijn onderwerpen die in haar nummers aan bod komen

HOOGTEPUNT: ik weet niet meer tijdens welk nummer, maar: koude rillingen van wangen tot enkels.
DIEPTEPUNT: iemand met een Pink Floyd-t-shirt in het publiek.
PODIUMPRESENTATIE: drie achtergrondzangeressen, een drummer, een percussionist, twee gitaristen, een rastabassist, twee toetsenisten, een hiphop-dj, een backup-mc en Lauryn zelf, met wollen muts, strak zwart naveltruitje, zilveren broek met twee enorme splitten en hoge hakken. Zoontje Zion mocht ook nog even yo roepen.
SAMENSPEL: hiphop, funk en reggae van grote klasse.
PUBLIEKSREACTIE: uitzinnig.
BIJZONDERHEDEN: een medley van Ooh-La-La-La, If I Ruled The World en Ready Or Not, een cover van wijlen schoonvader Bob Marley's War en Killing Me Softly als uitsmijter.
RAPPORTCIJFER: 8 door Job de Wit


Kula Shaker
Kula Shaker maandag 24 mei '99 in de Roskilde tent - Pinkpop DE FEITEN: Brits viertal dat als The Kays een anoniem bestaan leidde, maar na de naamverandering in Kula Shaker midden jaren negentig in het kielzog van het succes van groepen als Oasis en Blur in eigen land razen populair werd. Maart 1999 verschijnt de opvolger van debuutalbum K, getiteld Peasants, Pigs and Astronauts.
DE MUZIEK: Overduidelijk op de Beatles in hun psychedelische en spirituele periode geinspireerde pop. Retro maar wel degelijk met eigentijdse invloeden. In de teksten veel verwijzingen naar spirituele zaken.
HOOGTEPUNT: De Hits; Rush, Tattva en Govinda. Zanger Crispian Mills die op eigen wijze de nummers introduceerde; "Thiiiiis is a soooong.......aboooout spiiiritual haaaarmonyyyyyyy".
DIEPTEPUNT: Geen
PODIUMPRESENTATIE: Wat we van de band gewend zijn.
SAMENSPEL: De band was in topvorm. Het resultaat: een rijke mix van oosterse psychedelica en stampende rock. Doe daar een goede opbouw van de nummers en frisse arrangementen voor het bekendere materiaal bij en je hebt een geweldig concert.
PUBLIEKSREACTIE: Er hing een weldadige sfeer in de Roskildetent. Op elk nummer werd superenthousiast gereageerd. De sfeervolle intro's werden met fladderende handbewegingen onthaald. Je zou haast denken dat al die mantra's die Crispian Mills in zijn teksten zet hun uitwerking hebben gehad. Of was het eerder de walm van joints die tot aan de nok van de tent hing? Vishnu zal het weten....
BIJZONDERHEDEN: Gewoon een geweldige afsluiter voor de Roskildetent.
RAPPORTCIJFER: 9,5 maandag 24 mei 1999 - 17:00 door Ariën Rasmijn

Meer foto's van dit optreden vind je bij
Hilco Arendshorst


Ilse de Lange   Klik
hier voor de playlist
Ilse de Lange de openingsact op main stage - maandag 24 mei '99 Pinkpop DE FEITEN: Almelose schoenenverkoopster gaat eind jaren negentig naar country-mecca Nashville om haar album World Of Hurt op te nemen. In Amerika is een doorbraak nog ver weg, maar Nederland heeft ze al in haar broekzak na het scoren van de hits I'm Not So Tough en I'd Be Yours.
DE MUZIEK: Country-pop in de traditie van Mary Chapin Carpenter.
HOOGTEPUNT: Geen.
DIEPTEPUNT: Geen.
PODIUMPRESENTATIE: Is net als bij haar meeste optredens sober. Alles draait om de liedjes. Visuele toeters en bellen blijven achterwege. Ilse lijkt wel wat beduusd bij het zien van de massa, want veel meer dan een verlegen 'hallo' en 'dankjewel' komt er tijdens het gehele optreden niet uit. Ze probeert af en toe wel met succes om het publiek mee te laten doen, maar iets meer conversatie naar de mensen toe (hoe voelt dat nou, de eerste keer op een Pinkpoppodium?) was leuk geweest.
SAMENSPEL: Niets op aan te merken. Ilse heeft een goede, degelijke band (niet onbelangrijk, denk maar eens aan de kritiek op de band van Anouk een jaar geleden), die duidelijk in dienst staat van de zangeres. Haar stem blijft constant op de voorgrond. Alleen bij het laatste nummers mogen de mannen even los voor een instrumentaal intermezzo. De hits en overige nummes van de cd 'World of Hurt' komen goed uit de verf, maar het is jammer dat Ilse niets bijzonders voor het publiek in petto had. Conclusie: een goed, constant optreden, maar ook niet meer dan dat. In ieder geval een leuke opening voor de maandag.
PUBLIEKSREACTIE: Het zal niemand verbazen dat de crowdsurfers niet in de voorste rijen te vinden waren. Publiek was wel enthousiast en klapte op verzoek van Ilse een paar keer dapper mee. De mensen vonden het goed genoeg voor een toegift.
BIJZONDERHEDEN: Ilse leek aan het einde wat moeite te hebben met hebben met haar stem. Niet tijdens het zingen, maar tijdens de bedankjes tussen de nummers door. Die kwamen er wat krakerig uit.
CIJFER: 7 Maandag 24 Mei 1999 - 10:30 door André Keij      tweede foto



Soulwax   Klik
hier voor de playlist
Soulwax op de Mainstage DE FEITEN: Niet al het Belgisch schoon komt uit Antwerpen. Dat bewijst Soulwax uit Gent, opgericht door de sympathieke gebroeders Stef en David DeWaele. Hun eerste album Leave The Story Untold levert in 1997 het bescheiden hitje Caramel op. In 1998 komt het op meerdere fronten succesvolle Much Against Everyone's Advice in de schappen. De plaat ontvangt de nodige loftuitingen van de muziekcritici.
Onder meer hun optreden tijdens Eurosonic in februari '99 en de 3FM-airplay van de single Conversation Intercom zorgen er voor dat ze in Nederland binnen korte tijd tot één van de meest populaire Belgische groepen uitgroeien. De multi-inzetbare gebroeders DeWaele laten zich daarnaast niet alleen als DJ's ("The Flying/ Fucking DeWaele Brothers") voor feesten en partijen inhuren, ze klussen ook bij als presentatoren van het TMF-programma Alter8.
DE MUZIEK: Toegankelijke, herkenbare, stevige popsongs met een breed scala aan invloeden. Soulwax combineert klassieke rock met elementen uit de dance en klassieke muziek. Met behoud van eigen identiteit, klinken onder meer DJ Shadow, Daft Punk, Jeff Buckley en dEUS door in de muziek van de Belgen.
MENING: "Erg knap gedaan, alleen liggen de invloeden er soms wel erg bovenop. Als DJ's moeten ze ook nog het één en ander leren. Los daarvan hebben die jongens gewoon erg goeie smaak." (Ariën Rasmijn)


Manic Street Preachers   Klik
hier voor de playlist
Manic Street Preachers - maandag 24 mei '99 Pinkpop DE FEITEN: Een van Engeland's meest gerespecteerde bands van de jaren negentig. Begonnen eind jaren tachtig als anarchistische punk-outfit, waarna ze onder leiding van songschrijver/gitarist Richey Edwards evolueerden tot een van de betere politiek getinte 'depri-popbands' van de UK, met als voorlopig hoogtepunt de plaat The Holy Bible. Na de mysterieuze verdwijning van Edwards in 1994, was de verwachting dat het in één klap afgelopen zou zijn met de Manics. Niets bleek minder waar. In 1996 kwamen de overgebleven drie leden, met bassist Nicky Wire als songschrijver, met het album Everything Must Go op de proppen. En dankzij heuse hits als A Design For Life en Australia is de bal sindsdien zelfs harder gaan rollen dan ooit tevoren. Na het horen van de in 1998 uitgebrachte langspeler This Is My Truth, Tell Me Yours heeft Q Magazine de band zelfs tot Best Band In The World Today uitgeroepen. Het politiek getinte Know Your Enemy verschijnt in 2001 en dan staat de band voor de tweede keer op Pinkpop.
DE MUZIEK: Hoog gegrepen, maar nooit over the top of storend pretentieus. Gepolijste, wijd uitgemeten, maar altijd pakkende nummers die ondanks de geladen onderwerpen liedjes in de traditionele zin van het woord blijven. De Manics laten in interviews maar al te graag weten dat ze goed belezen zijn, maar maken er ook een punt van om gecompliceerde onderwerpen als de Spaanse burgeroorlog en abstracte kunst in zo simpel mogelijke termen in hun teksten te behandelen. Degelijke, maar obligate rockshow van de Libelle-band-van-de-maand.
HOOGTEPUNT: Alleen kippevel bij nog steeds fantastische single 'Motorcycle Emptyness'.
DIEPTEPUNT: De spanning tussen podium en veld ontbreekt. PODIUMPRESENTATIE: Statisch en Saai. Wilde haren zijn definitief uitgevallen. "De Libelle band van de maand" SAMENSPEL: Degelijke, maar obligate rockshow.
PUBLIEKSREACTIE: Vooraan wordt hevig gesurfd over hoofden, maar voor de rest wat lauw. Oude hit ' Motorcycle Emptyness ' en nieuwe hit ' If You Tolerate This ' worden voluit meegezongen.
BIJZONDERHEDEN: Manics schijnen zondag een zware dag gehad te hebben in Duitsland en zeggen Broadbox interview af.
CIJFER: 5 maandag 24 mei 1999 - 13:15 door Sander Kerkhof


Robbie Williams, Nooit gedacht, toch gekregen.
Robbie Williams en band op maandag 24 mei '99 - main stage Pinkpop DE FEITEN: Voormalig lid van de ter ziele gegane jongens-band Take That. Ook de enige van die groep die als solo-artiest het succes van weleer heeft weten te overtreffen. En waar Take That voornamelijk populair bij jonge meisjes was, wordt Williams solo zelfs door de vakpers en (althans in Engeland) door het alternatieve pop-publiek serieus genomen. Aanvankelijk ging het niet hard met de solo-carriere van Robbie Williams. Zijn in 1997 verschenen debuut-album Life Through A Lens ging pas goed verkopen toen single Angels een monster-hit werd. Vanaf dat moment heeft Williams het ene op het andere succes gestapeld. Let Me Entertain You, Millenium en No Regrets waren grote hits en eind 1998 voegde zijn tweede album, I've Been Expecting You, zich bij de debuut-langspeler in de hoogste regionen van de Britse hitparade.

DE MUZIEK: Op zijn best perfecte pop, maar de albums van Williams worden ook vervuild door middelmatige vullertjes. Live is Robbie Williams een top-entertainer, zelfs als hij zijn stem kwijt is (zoals recentelijk in Paradiso) weet hij van een optreden nog een zeer onderhoudende gebeurtenis te maken.
HOOGTEPUNT: Briljante opening 'Let me entertain you', Take That cover 'Back For Good' met een punkrefrein en 'Angels', waarin Robbie zijn eigen slijmteksten op de hak neemt.
DIEPTEPUNT: Robbie viel bijna van het podium, maar ook dat was eigenlijk een hoogtepunt.
PODIUMPRESENTATIE: Nooit gedacht dat Pinkpop uit z'n dak zou gaan op de klanken van een voormalig Take That-lid. Robbie is de absolute ster van de dag. Hij grapt en grolt met het publiek, dolt met een voetbal en schiet een sinaasappel aan flarden.
SAMENSPEL: De backingband speelt degelijk en strak. Wisselt probleemloos mierzoete ballads met 'Should I Stay Or Should I Go' af.
PUBLIEKSREACTIE: Bakvissen bij de vleet die alles woord voor woord meezingen. Maar Robbie overtuigt ook de sceptici van zijn showkwaliteiten. "Come on wave your hands, don't pretend you don't like me', grapt hij. 'Millennium' wordt de handen-meebeweeg-ballad van de dag en 'Song 2' (Blur) kennen iedereen ook wel. Makkelijk scoren dus.
BIJZONDERHEDEN: De opmerkingen van Robbie. Hier een selectie : " If you anyone wants to take their top off, that's fine with me" en "Keep your fruit, you might get a bit peckish later" (tegen de fruitgooiers).
CIJFER: 10 maandag 24 mei 1999 - 15:00 door Sander Kerkhof


Skunk Anansie
Skunk Anansie - Pinkpop, maandag 24 mei '99 DE FEITEN: Britse rockband met als boegbeeld spraakmakende zangeres Skin Dyer. Eerste langspeler Paranoid & Sunburnt en single Weak slaan in 1995 zowel in Engeland als op het vaste land van Europa in als een bom. De soms heftige, soms breekbare, maar altijd pakkende gitaarmuur van Skunk Anansie zorgt samen met de openhartige, vaak controversiële teksten van Skin voor een groot voornamelijk vrouwelijk gevolg. Hun reputatie als live-act wordt in Nederland bevestigd door optredens op Pinkpop en Lowlands. Nadat ook tweede CD Stoosh goed heeft verkocht, verschijnt voorjaar 1999 derde CD Post-orgasmic Chill.
DE MUZIEK: Variërend van heftige maar luistervriendelijke grunge tot mooie ballades. De soulvolle stem van Skin leent zich prima voor die uiteenlopende stijlen. Van schreeuwerig en heftig tot breekbaar en ingetogen.
HOOGTEPUNTEN: Opener Charlie Big Potato, Hedonism.
DIEPTEPUNT: Slaapverwekkende ballads.
PODIUMPRESENTATIE: Skin en haar jongens hadden er zin in. Veel gespring op het podium. Skin die constant op het lagere gedeelte van het podium het publiek kwam opzoeken.
SAMENSPEL: Een goed gemikte kopstoot vanuit de speakers voor wat betreft de harde nummers. De ballads waren echter niet om aan te horen.
PUBLIEKSREACTIE: Uitzinnig als altijd. Veel jonge meiden die helemaal voorin stonden en de volle laag kregen van het crowdsurfende publiek.
BIJZONDERHEDEN: Geen. En dat is jammer. Het concert in haar geheel deed wat vrijblijvend over.
CIJFER: een magere 6 maandag 24 mei 1999 - 17:00 door Ariën Rasmijn
Klik
hier voor een tweede foto


Alanis Morissette, Te harde band doet Alanis Morisette weer de das om.
Alanis op haar mooist op de Mainstage DE FEITEN: Canadese popdiva. Begon als kindsterretje op televisie, maakte vervolgens als tiener enkele vergetelijke popplaten die slechts in eigen land opzien baarden. Eenmaal ouder en wijzer, maakte ze samen met producer Glenn Ballard het album Jagged Little Pill waarvan dankzij hits als You Oughta Know en Ironic miljoenen exemplaren werden verkocht. De CD betekende niet alleen voor Morissette haar wereldwijde doorbraak. Platenmaatschappijen zagen vanaf die plaat opeens ook brood in andere vrouwelijke singer-songwriters en brachten en masse en met succes platen uit van artiesten als Tracy Bonham, Ani di Franco, Joan Osborne en Nathalie Imbruglia. In 1998 verscheen opvolger Supposed Former Infatuation Junkie, wederom geproduceerd door Glenn Ballard.

DE MUZIEK: Geladen, maar nooit moeilijk in het gehoor klinkende popsongs met een veelheid aan invloeden: van zeventiger jaren gitaarrock tot dance tot klassiek en Indiaas. In recensies duiken vergelijkingen met Liz Phair en P.J. Harvey op, maar mede dankzij de hitgevoelige oren van producer Glenn Ballard laat Morissette die artiesten in populariteit ver achter zich.
HOOGTEPUNT: Geen.
DIEPTEPUNT: Het nummer, waarin Alanis de mondharmonica bespeelt. Klinkt op een of andere manier knullig.
PODIUMPRESENTATIE: Het beeld dat we van Alanis gewend zijn. De zangeres danst en dwarrelt over het podium en speelt af en toe gitaar. De resterende bandleden staan er wat statisch bij.
SAMENSPEL: De Canadese zangeres heeft hetzelfde probleem als een paar jaar geleden, toen zij ook op Pinkpop speelde. Haar stem wordt tijdens het grootste deel van de nummers opgeslokt door de het harde geluid van de band. En dat is jammer, want de composities zitten goed in elkaar. Luister maar eens naar haar recente cd 'Supposed former infatuation junkie'. Op die plaat ligt haar stem duidelijk bovenop de muziek. En de accenten die zij met haar stem aanbrengt, geven de nummers nu juist de extra charme. Dat is op het podium in Landgraaf ook duidelijk te horen tijdens de rustige stukken, als de band grotendeels stilvalt en Alanis het alleen moet opknappen. Maar die momenten zijn jammergenoeg schaars.
PUBLIEKSREACTIE: Het publiek is tevreden en juicht vooral dapper mee bij alle bekende nummeres die voorbij komen.
BIJZONDERHEDEN: Geen.
CIJFER: 6 maandag 24 mei 1999 - 19:00 door André Keij
Photo by Didier Messens     Klik
hier voor een tweede foto
Setlist: Hand In My Pocket, Sympathetic Character, You Learn, Forgiven, So Pure, All I Really Want, You Oughta Know, Uninvited, Thank U, Ironic


Faithless
De spanning is er af, maar goed blijft het.
Faithless in actie op Mainstage DE FEITEN: Groep onder leiding van de Brit Rollo, een dance-producer die onder tal van namen grote hits heeft gescoord en ook een graag gezien remixeris van andermans materiaal. Rollo is zelf alleen betrokken bij de plaatopnamen, live-optredens laat hij graag aan de andere bandleden over. Die doen dat met verve. Waar Faithless ook optreedt (Lowlands, Pinkpop, Crossing Border), geen bezoeker blijft stil staan op hits als Salva Mea, Insomnia en God Is A DJ.
DE MUZIEK: Van stampende vrolijkmakende house tot indrukwekkende trieste ballads.
HOOGTEPUNT: De lekkere grooves, een prima afsluiter van een goed festival.
DIEPTEPUNT: Voetballeuzen en yoho-yells. Een onsje minder mag wel. En af en toe muzikaal niet spannend genoeg.
PODIUMPRESENTATIE: Vakwerk, dat is inmiddels wel bekend.
SAMENSPEL: Top. Een geoliede machine.
PUBLIEKSREACTIE: Overdonderdend. Een juichende massa.
BIJZONDERHEDEN: Faithless is een van de beste live-bands die er is, alleen heeft de groep dat de afgelopen tijd in Nederland zo vaak laten zien en horen dat de verrassing er af is.
CIJFER: 8 Maandag 24 Mei 1999 - 21:15 door Erwin Blom

Bron: Uit het Pinkpop archief van de VPRO