47e EDITIE / 29e KEER IN LANDGRAAF
2016 Updated 2 mei 2017
Datum: 10 t/m 12 juni 2016
Acts: zie programma  Info voor Landgraaf bezoekers

Locatie: Megaland Landgraaf

Entree: 3 dagen met camping kost dit jaar € 195,00. losse dagkaart kost € 95,00 (v.v. prijzen incl. € 5,00 servicekosten). De start van de voorverkoop staat gepland op zaterdag 20 februari 2016. o.v.
Bestel je kaartjes via internet in Nederland, koop je kaartje in ieder geval NIET hier.
Buro Pinkpop steunt de strijd tegen het doorverkopen van kaarten tegen woekerprijzen via de actie: weet waar je koopt. Toch opgelicht, meldt dit hier

Weer: warm en een regelmatig regenbui
Toeschouwers: 70.000 totaal

Presentatie: Giel Beelen, Eric Corton

BELANGRIJKE OPROEP:
Heb jij als pinkpopbezoeker mooie foto's gemaakt van de bands en artiesten,
en wil jij dat deze vereeuwigd worden op deze website verzoek ik je om contact op te nemen
BELANGRIJKE OPROEP!!!

Recencies vrijdag  Recencies zaterdag  Krantenartikelen  Statistieken  Veel online videoclips  Veel foto's  Pinkpop foto's  NPO Cultura  Setlists  Pinkpop App 2016  Pinkpop App IOS



Harts
Darren Hearts is een soloartiest van 24 jaar uit het Australische Melbourne. Zijn claim to fame komt via wijlen Prince. Vlak voor zijn dood liet hij Harts overvliegen om met hem te jammen in de studio. Trots staat op Harts zijn twitterbio de quote van Prince: 'He reminds of how I was at that age.' Als Hendrix nog geleefd zou hebben, zou hij vast hetzelfde gezegd hebben. Vanmiddag speelt Darren Hearts samen met een drummer. Eerder dit jaar verscheen zijn debuut album Daydreamer met de singles 'Lovers In Bloom' en 'Red & Blue'. Deze week kwam daar de Breakthrough EP bij.

Het nummer: 'Breakthrough' is zijn sterkste eigen nummer. Lekker riffje aan het begin en dan wachten op de allesverzengende solo.
Het moment: 'Dit is een speciaal optreden!' roept Harts, en knalt er tot besluit nog de Hendrix cover 'Purple Haze’ tegenaan. En wow, met verve.
Het publiek: Staat nog net niet met de bingokaart in de aanslag om af te vinken: snelle loopje van Prince en dan opeens stilhouden, check. Pose met de bek open à la Gary Moore, ja. Ga zo maar door. Alle klassieke gitaarposes komen voorbij. Harts moet het knap druk gehad hebben voor de spiegel, hij kan zelfs met de handen op zijn rug gitaar spelen. Alleen het vakje ‘gitaar in de hens steken à la Hendrix’ blijft nog open. Zou een mooie stunt zijn geweest, Hendrix stierf in het jaar van de eerste Pinkpop.

Het oordeel: Kap maar met je gitaarlessen, zo goed als Harts word je toch niet. Het is dat hij nog zoekende is naar de juiste eigen nummers om zijn kunnen te etaleren. Hij kan nog niet echt kiezen tussen funk en rock en probeert het nu beide. Maar dat hij talent heeft, staat vast, het is steeds even wachten tot hij los gaat op de solo en dan is het episch. Over een paar jaar zullen meer mensen claimen er vanmiddag bij geweest te zijn dan er in die Pinkpop tent passen..
Bron:
VPRO door Menno Visser


Jungle By Night
Deze negenkoppige groep is een Nederlandse band uit Amsterdam. Hun muziek bestaat uit een mix van Afrobeat, Ethio-jazz, funk, dub en rock. De formatie bestaat uit een samenraapsel van negen broers, neefjes en schoolvrienden uit Amsterdam. Met 4 en 5 sterren reviews voor hun eerste albums trok de band op zegetocht over de wereld. Lowlands, Sziget, Dour, Fuji Rock in Japan, Montreal Jazz in Canada en Rough Trade in New York en zo'n 300 andere shows.

Deze opzwepende muziek doet me in de eerste instantie denken aan de molukse groep Massada, die in 1979 furore maakte op pinkpop, de aanstekelijke klanken en een trio koperwerk met een sausje van opzwepende klanken van het Hammond orgel maken deze derde dag alweer tot een waardig begin.

In mei is het album The Traveller uitgekomen. De festivals die Jungle by Night ditmaal aandoet zijn o.a. Pinkpop en Glastonbury
Caldera is een compleet nieuw nummer van deze allernieuwste release , en tijdens de intro van "Bout du Monde" wordt het publiek met de ogen dicht naar een compleet andere wereld gezogen op de betoverende klanken van de handorgel.

Al naar gelang het concert vordert, is de vergelijking met Massada minder aanwezig, en komen de eigentijdse sympathieke en tegelijk expressieve muzikale talenten van deze Amsterdamse formatie naar boven drijven.
Oordeel: De muzikaal sterke combinatie van koperwerk, djembé, conga, Roland- en Hammond orgel zorgen ervoor dat het publiek enorm geniet van deze band, die een waardige start van deze derde dag maakt. Sommige deuntjes op "Morning stretch" lijken regelrecht uit een soundtrack van een spannende film te kunnen komen.
Bron: 12 juni 2016 door Jean Wertz/Foto


Douwe Bob
"Sweet Sunshine" is even een moment om samen te zingen zodat de zon op het veld voor de mainstage kan neerstrijken. "Gini" is het volgende nummer, maar kan het publiek niet meteen raken waar het zou moeten. Na een vlotte gitaalwissel gaat dan eindelijk ook de zon weer schijnen, en het bekende nummer "You don't have to stay" zorgt ervoor dat de mensenmassa langzaam opwarmt tijdens dit optreden.

Douwe Bob neemt weinig kansen om met zijn publiek in contact te komen, maar bij de intro van "Slow Down" krijgt hij het publiek toch eindelijk op zijn hand, en er wordt meegezongen en geklapt. Oké het refrein kan iedereen meezingen ook diegene die dit nummer niet kennen, maar dat lijkt me stug. De vraagstelling van Douwe Bob "Hoeveel geluk hebben we dat we hier mogen zijn" is dan ook meteen het begin van "how lucky we are". Als het weer meezit en de zon blijft schijnen en de regen wegblijft, dan zijn we allemaal gelukkig. Toch?

"Fine Line" is het volgende nummer (alweer een gitaarwissel). "Golden Hair" wordt enthousiast ontvangen en meegeklapt. Na alweer een gitaarwissel gaat de sessie verder met "A Damn good time". Maar dat lijkt in Landgraaf maar relatief betrekkelijk.

"The News" volgt verder en het publiek zingt mee. "Pass it on" zorgt ervoor dat dit optreden als in het geheugen gegrift wordt. "Keep your memories alive" roept Douwe op naar zijn jong publiek. Douwe probeert vervolgens het publiek uit de kleren te kletsen bij de intro van "Take it off" dat uiteraard bij dit natte weer helemaal in de regen valt. Maar dat zal niet gebeuren, het waait en regent inmiddels, dus de poncho's gaan aan. "Gaat het regenen of niet...?" roept Douwe vervolgens naar het publiek. Vandaag geen slipjes en geen bh's op het podium, jammer joh.
"Multicolored Angels" met een excerpt van "Hey Jude" is dan tijdens een hevige regenbui een waardige afsluiter van dit spectaculaire optreden van de meisjes magneet.
Bron: 12 juni 2016 door Jean Wertz/Foto


Walking On Cars
Bron:
... 12 juni 2016 door / Video:


St. Paul & The Broken Bones
Retrosoul van de zuiverste soort. Zanger Paul Janeway is het prototype meest gepeste jongetje in de klas, die bij de karaokebar iedereen lachend naar huis zingt. Je zou het niet verwachten dat iemand die eruit ziet als een blanke tweedehandsautoverkoper zo’n gouden soulstrot zou hebben. Tel daarbij op dat zijn begeleidingsband van wereldklasse is en je begrijpt dat dit een veel gevraagde live-act is, ze mochten al eens openen voor de Stones. Binnenkort verschijnt het tweede album van deze band uit Birmingham, Alabama.

Het nummer: Afsluiter 'Try A Little Tenderness', bekend van Otis Redding, is de perfecte Blues Brothers revue. St. Paul wappert met de vingertjes voor nog meer applaus en krijgt het ook.
Het moment: Halverwege de show gaat St. Paul opeens kruipen naar de rand van het podium, blijft doorzingen, en rolt als een salamander van het kleine trapje naar het voorstukje van het podium. Een staande ovatie van het publiek valt hem ten deel voor dit stukje entertainment.

Het publiek: Of we willen gaan dansen, vraagt St. Paul. De grapjas. Haringen in een ton hebben meer ruimte in de door stortbuien omgeven tent. Als halverwege de show Buienradar de kust vrij geeft, blijft het toch nog druk in de tent. Vele zieltjes gewonnen.

Het oordeel: We kijken naar een goed geoliede livemachine. Een perfect ingespeelde band, dit is het eerste optreden van de Europese tak van hun toer. Ronkend orgeltje, spetterende blazers en daar overheen de hunkerende soulstem van St. Paul. De geluidsmix klinkt ook nog eens perfect in balans. Toevallig komt de Beatles-cover van I Want You (She’s So Heavy), die ze wel vaker spelen, als geroepen vanwege de afsluitende set van Paul McCartney vanavond. Aan de andere kant: misschien is het wel te perfect als een musical die voor de 200ste keer wordt opgevoerd. De beste nummers zijn covers, en hun eigen nummers komen wat belegen over. Het blijft smachten naar een niet-ingestudeerd foefje of een valse noot. Alleen de regen was van tevoren niet geregisseerd...
Bron:
VPRO door Menno Visser


Tom Odell
Tom Odell maakt gedreven pop van het ongevaarlijke soort. Daar brak hij een jaar of drie geleden met zijn debuutalbum mee door, en daar gaat hij op zijn net verschenen album gewoon mee verder. De Engelse singer-songwriter heeft de uithalen, de looks en het oor voor hits om echt een grote te worden. Daar valt weinig tegen in te brengen.
Het nummer: Odell heeft ondertussen en handvol bescheiden hits, die al goed vallen en worden mee gezongen. Maar de grootste bewaart hij natuurlijk voor het eind. Al bij de eerste noten van 'Another Love' gaan de telefoons massaal de lucht in, en snakt de halve tent opgelucht naar adem. 'Yes, hij doet hem toch nog!'
Het moment: Odell begint het allemaal met wat ingetogen werk. Logisch, hij heeft er best de stem voor, maar dat zijn dus ook de nummers waar het meest opvalt hoe zwak de liedjes eigenlijk zijn. Pas als er een platte kickdrum onder geplakt wordt halverwege, begint het echt te leven.
Wat verder opviel: Tom Odell heeft een prima band. Wat heet, achter de drums zit Andy Burrows. Ooit de drummer van Razorlight en We Are Scientists, later ook nog solo op Pinkpop. En nu dus weer achter de drums.

Het publiek: 'Mooi he?' 'Ja, ik ben alleen maar meer verliefd geworden' Ja, de tent staat ramvol met mensen die verliefd willen worden op Tom. En dat gebeurt dan ook.
Het oordeel: Tom Odell pakt het graag groot aan. Nee, geen piano. Een vleugel. Een uithaal in een nummer? Nee, nee. Het liefst meerdere per refrein. Een drummer? Ha, twee natuurlijk. Daarnaast combineert hij aardig typische Britpop met Billy Joel-achtige piano loopjes, die verhullen dat hij het grootste deel toch gewoon simpelweg akkoorden aan het rammen is. Maar dankzij de eeuwige kickdrum lijken die hamerende akkoorden heel wat. Dankzij de steengoede achtergrondzangeres, en zijn eigen stem mag er ook wezen, klinkt alles nóg groter. Zo'n sound waarvan je meteen denkt dat het een groter podium verdient. Totdat je het op een echt groot podium hoort. Want het heeft uiteindelijk veel te weinig om het lijf. Hij heeft wel een geluid, maar niet de hits. Of beter, niet de echt goede songs. Maar als je je verstand op nul zet, dan hoor je gewoon een hele goede band en een zanger met een gouden strot. Dat mag best genoeg zijn.
Bron:
VPRO 13 juni 2016 door Ralph-Hermen Huiskamp / Video:


John Newman
In Nederland is John Newman vooral bekend van zijn hits met Rudimental. In Engeland heeft hij er solo al meer op zijn naam staan. Het is groots opgezette pop, van het type dat je in de auto automatisch harder draait en dat het goed doet tijdens het stofzuigen. Live is het dan nog maar bezien hoe het uitpakt. Bij de opening wordt dat al duidelijk. Doeken verhullen het hele podium, terwijl bombastische muziek langzaam aanzwelt. Die doeken vallen natuurlijk naar beneden als de band vol inzet, en om het af te maken staat Newman strak in een wit 80's colbert, inclusief mouwophouders, in een strakke pose boven op een extra podium óp het podium. Even staat hij stil, om vervolgens met z'n elastieke benen de start nog meer vaart te geven en al bij het eerste nummer op z'n knieën te eindigen. De toon is gezet, het wordt een show met strakke danspasjes, en grote gebaren.

Bron:
... 12 juni 2016 door / Video:


Slaves
Bron:
... 12 juni 2016 door / Video:


Jamie Lawson
Jamie Lawson komt uit Engeland en is getekend bij Ed Sheerans label Gingerbread Man Records. Dat zal niemand verbazen: Lawson maakt vergelijkbare akoestische gitaarpop, maar heeft een nog onverwoestbaarder normcore-uitstraling.
Het nummer: 'Wasn’t Expecting That' is de enige hit van Lawson tot nu toe, vandaag als een na laatste gespeeld. Bij die teksten over onverwachte liefde ('Did I misread the sign? / Your hand slipped into mine / I wasn't expecting that') voelt iedereen de vlinders. Als je je ogen even dichtdoet, zie je de bijbehorende romantische komedie er gewoon bij. Een scène dat je je latte macchiato op straat over iemand heen flikkert en het de liefde van je leven blijkt te zijn. Of je multomap op de werkvloer laat vallen en de ware de papieren bij elkaar raapt.
Het moment: Bij de afsluiter 'Ahead of Myself' vormt het publiek een koortje, om de blazers op de plaat te vervangen. De linkerhelft doet een ander stuk dan de rechterhelft, en het resultaat is best fraai.
Wat verder opviel: Jamie Lawson gooit vanavond een 'nieuw' liedje (hij speelt het volgens YouTube al sinds 2011, maar bracht het nooit uit) in de première. Maar is bescheiden genoeg om erbij te zeggen dat waarschijnlijk een groot deel van de liedjes die hij vanavond speelt nieuwe liedjes zijn voor de meesten. Het heet 'Letter Never Sent' en het gaat over een brief die je nooit verstuurd hebt, verduidelijkt hij.

Het publiek: laat zich gewillig inpakken door de romantische teksten van boy next door Lawson.
Het oordeel: 'Mijn nummers zijn niet zo geschikt om op te dansen,' zegt Lawson voor hij aan een (ietsje) minder kwezelig nummer van zijn repertoire begint. Dat denk je immers als de band het iets vlottere 'Someone for Everyone' inzet. Maar bij het refrein smelten alle harten in de tent weer: 'Don't worry, don't worry, if you can't find love in a hurry / Don't fret, don't fret, know love hasn't given up yet'. Zo waar. Maar het maagzuur heeft het inmiddels toch ruimschoots gewonnen van het weke hart.
Bron:
VPRO 12 juni 2016 door Sjoerd Huismans / Video:


All Time Low
Bron:
... 12 juni 2016 door / Video:


Kygo
Bron:
... 12 juni 2016 door / Video:


The London Souls
Bron:
... 12 juni 2016 door / Video:


Vintage Trouble
De regen komt met bakken omlaag, als deze band het optreden start met een zwarte versie van Elvis Presleys "You ain't nothin' but a hound dog". Opener "High times" moet dan heel wat goed maken op deze zeiknat groene grasmat. Allerlei kleuren poncho's staan vooraan de hekken en verdeeld over het veld, maar dat mag de pret niet drukken tijdens het optreden van deze Amerikaanse rhythm & blues band.

"Hands above your head" smeekt zanger Ty Taylor bij de intro van "Blues Hand Me Down" maar iedereen houd liever zijn of haar poncho vast zodat deze niet wegwaaid. Taylor pobeert dan tevergeefs met "Can we do a raindance together", het publiek op te roepen om een regendansje te doen tijdens de intro van "Not alright by me"...Oké regen is er genoeg, dan toch maar liever een zonlievend liedje.

Uiteindelijk laat het publiek toch de handjes los van de poncho's en klappen en zingen uitbundig "Ooohooh...Ooohooh...Ooohooh...". Taylor roept op om elkaar in de hand te nemen met "Feel the People", voel elkaar dan voel je de regen niet meer. "Doin what you were doin" is het volgende nummer waardoor het lijkt of de regen ineens verdwijnt. "Alright, Everybody" klinkt het over het veld bij de 3FM stage. Geweldig om te horen. "Bring it on sun" roept Taylor tijdens "Pelvis Pusher" en kijkt veelbelovend naar de Landgraafse hemel. De sfeer is goed en het publiek zingt uit volle kracht mee.

Er komt vervolgens een preek dat niet iedereen dezelfde kansen heeft als de mensen die hier op pinkpop staan. De volgende song "Nobody told me" is hiermee een klaagzang, doch rustig en zeer gevoelig. "This is a message Pinkpop!" en vervolgens val er weer een grote bak water uit de Landgraafse hemel..Amen.
"Who many people know how to do the wave" waarmee Taylor het publiek uitdaagt om mee te doen aan de golslag van een wilde natte rivier is de opener van het nummer "Run like the river", het regent nog steeds.
Oordeel: Deze band uit Hollywoord weet ondanks de wind en hevig regenval het publiek te motiveren en krijgt het zelfs zover dat de regen verdwijnt en een sprankje zon over het veld schijnt. Amen
Bron: 12 juni 2016 door Jean Wertz/Foto


Bring Me The Horizon
Metalcoreband uit Engeland, poppy genoeg om Linkin Park (check ook een geslaagde mash-up) achterna te gaan met hits als 'Throne'. En emo genoeg om hele volksstammen getroubleerde middelbare scholieren met spikes en zwarte T-shirts naar Pinkpop te trekken.
Het nummer: Absoluut 'Throne'. De moshpits en wall of deaths zijn op dat punt al niet meer bij te houden, maar het publiek laadt zich nóg een keer op voor de grootste hit die Bring Me The Horizon in huis heeft. Echt zo’n song waar je de nare omschrijving ‘slim liedje’ op kunt loslaten. Het rockt hard, heeft wat rustiger coupletten en een oersterk refrein met ultiem meezingbaar oooooooh-achtergrondzang.
Het moment: Tijdens 'Avalanche', het vierde nummer, wordt het definitief duidelijk: de helft van de zang komt van de tape! Frontman Oliver Sykes richt zich met overgave op de schreeuwzang, de toetsenist pakt een deel op, maar dat is echt lang niet alles wat we horen. Maar ja, als Kygo het mag, waarom dan Bring Me The Horizon niet? Rockpurisme is immers ook iets voor de vorige eeuw.
Wat verder opviel: Sykes is niet snel tevreden, hij blijft het publiek maar uitdagen. 'Noem je dat een moshpit? Dat is toch geen moshpit!' Het publiek doet gewillig mee, laat de pits wel geregeld uitdoven, maar dat komt ook door de rustigere stukken in de muziek – zo’n song als 'Sleepwalking' is eigenlijk te langzaam voor een goede moshpit. Ballade 'Follow You' werkt dan wel weer heel goed.

Het publiek: De die-hards vooraan doen toch wel heel goed hun best, en krijgen gaandeweg steeds meer verdiende shout-outs van Sykes. Opvallend hoeveel mensen zich aan het begin laten wegjagen door de bui, maar des te meer ruimte om lekker te moshen. Overigens gaat het er lomp maar vriendschappelijk aan toe, zoals het hoort.
Het oordeel: 'Dit nummer gaat over depressie', 'Deze is voor iedereen die heel veel pijn is gedaan door zijn beste vrienden': Sykes weet het goed te verkopen. De band zet het nummer ‘True Friends’ in, een slepende rocker met dramatische strijkers (live gedaan door de toetsenist) met 'true friends stab you in the front' als punchline van het refrein. Het is makkelijk voorstelbaar hoe je als alto op het schoolplein als een blok valt voor Bring Me The Horizon. Maar een heel overtuigende liveband is het niet, alle CO2-kanonnen die ze meegesjouwd hebben ten spijt.
Bron:
VPRO 12 juni 2016 door Sjoer Huismans 10th day



Lionel Richie
Natuurlijk, Lionel Richie heeft een gigantische sloot hits in het collectieve geheugen gegrift, vijf Grammy's staan er in zijn kast, maar vonden we ‘m ook niet een beetje fout? Het toonbeeld van camp, zelfs? Heel lang wel, en daar gaf hij zich zonder problemen aan over: jarenlang toog hij langs de casino’s van Las Vegas. Naar Nederland vloog hij vooral om te verschijnen bij Symphonica in Rosso, en om het eerste steentje om te duwen bij Domino Day (classic televisie, overigens). Toen hij vorig jaar plots als headliner op Glastonbury aantrad én zegevierde veranderde er iets in de perceptie van Richie. Diezelfde zomer deed ie ook North Sea Jazz aan, z’n allereerste festivalshow in Nederland ooit. Inmiddels is het concept 'guilty pleasure' achterhaald: goeie songs zijn goeie songs, en als Robbie Williams Pinkpop mag afsluiten met hits die anderen hebben geschreven, waarom zou Lionel er dan geen plek in Landgraaf verdienen met een gigantische sloot aan eigen hits? Van de sexy R&B-slowjams tot de zwierige Commodores-pianoballads en rammers van funktracks, met een zachtst gezegd nogal gelikte sessiemuzikantenband speelt hij ze vanavond stuk voor stuk. Wie kan 'Easy' nou zó vroeg in de set stoppen, en er alsnog overheen gaan? Lionel Richie, dus. Hij laat het nummer even stilvallen, en overziet het gigantische veld dat al vanaf de eerste tel aan z’n lippen hangt. Met de jaren lijkt zijn gezicht inmiddels uit een wat ruwere klei geboetseerd, maar het enthousiasme en de verbazing zijn bijna kinderlijk: 'Wow, wat deed ik al die jaren in Las Vegas? Wat zijn jullie een heerlijk uitzicht.'
Het nummer: Geen B-kantje of albumtrack zit er in de setlist, Richie blijft louter hits serveren. Hij deelt ze uit als snoepjes, die we een voor een oppeuzelen totdat we allemaal veranderen in poeslieve suikerpoppetjes. En dan? Dan klapt 'ie vier van zijn grootste hits er in één blok uit: Dancing on the Ceiling, 'Hello' en als slotsong 'All Night Long', maar daarvoor… jawel: 'We Are The World', geschreven ‘met mijn goede vriend Michael Jackson’. Denk je voordat de avond valt nog: ‘Daar laat ik me niet door inpakken, die draak van een song is zó gedateerd’, inmiddels is zelfs de grootste hater zozeer ontdooid dat we allemaal in elkaars armen vallen als één. Als de gehaaidste doch sympathieke autoverkoper heeft Richie ons vandaag naar binnen gehaald, en voor we het weten gaan we tevreden met een Opel Astra naar huis. Ja, Lionel, ja! We zijn klaar om de wereld tot een betere plek te maken! Zeg ons wat te doen!

Het moment: Maar Lionel is niet alleen, ziet hij al snel. 'Hey, Lionel staat op de eerste rij! Man, ik wou dat ik mijn haar nog had zoals jij.' Verdomd, daar staat een lookalike, en hij heeft nogal zijn best gedaan: een krullenpruik op, dun snorretje en een glimlach van oor tot oor. De schermregisseur pikt er nog eens een paar uit, want geen Pinkpop-act heeft zoveel imitators in het veld staan als Richie.
Wat verder opviel: Bij 'Endless Love' bezweert Lionel dat hij normaliter Diana Ross op het podium zou trekken, met wie hij het nummer schreef. ’Helaas kon ze er vandaag niet bij zijn, maar gelukkig heb ik hier 71.000 Diana Rosses in het publiek staan. Jullie doen Diana, ik doe mezelf, oké?'
Het publiek: Nou, die 71.000 Diana Rosses staan met glunderende oogjes toe te kijken. Een vrolijke vrouw van middelbare leeftijd staat te zwaaien met een bordje: 'Lionel, I've loved you since I was 8.' Maar het is niet alleen haar type dat smelt voor zijn gezicht. Ook de brede mannen in Rammstein-shirt, die aanvankelijk nog cynisch toekijken, haken al snel in. En dan zijn er nog de kids die de naam Lionel Richie vagelijk iets zei, en er nu achterkomen hoe veel nummers ze eigenlijk wel niet van hem kunnen meezingen.
Het oordeel: Natuurlijk, de visuals zijn belachelijk goedkoop en echte showelementen had Richie vandaag niet bij zich. Maar met zoveel songs die zo heerlijk naar binnen glijden maakt dat toch niet uit? Nu moest hij Macca nog boven zich dulden, maar met deze show had de koning van het casino ook gerust het hoofdpodium kunnen afsluiten. Als Lionel Richie nog niet credible was, dan is dit het dominosteentje dat hem weer geloofwaardig heeft gemaakt in Nederland. Er zullen minstens tientallen mensen op Pinkpop rondlopen die op dit repertoire zijn verwekt. En wanneer we vanavond in onze tentjes kruipen, komen daar ongetwijfeld weer tien à twintig bij.
Bron:
VPRO 13 juni 2016 door Timo Pisart / Video:


Graveyard
Bron:
... 12 juni 2016 door / Video:


Balthazar
Bron:
... 12 juni 2016 door / Video:


Skunk Anansie
Bron:
... 12 juni 2016 door / Video:


Dj’s Waxfiend & Prime/Sevn Alias/Broederliefde
Bron:
... 12 juni 2016 door / Video:


Paul McCartney
Bron:
... 12 juni 2016 door / Video: