42e EDITIE
2011 Updated 12 november 2013
Datum: 11 t/m 13 juni 2011
Acts: zie programma  Info voor Landgraaf bezoekers

Locatie: Megaland Landgraaf

Entree: 3 dagen met camping kost dit jaar € 150,00. losse dagkaart kost € 75,00 (v.v. prijzen excl. € 5,00 servicekosten).
De voorverkoop voor Pinkpop 2011 start zaterdag 19 maart
Bestel je kaartjes via internet in Nederland, Koop je kaartje in ieder geval NIET hier.
Natuurlijk wel ff goed checken dat je originele kaarten koopt. Buro Pinkpop steunt de strijd tegen het doorverkopen van kaarten tegen woekerprijzen via de actie: weet waar je koopt.

Weer: zonnig met afwisselend een regenbui
Toeschouwers: 67.000 totaal

Presentatie: Giel Beelen en Eric Corton

BELANGRIJKE OPROEP:
Heb jij als pinkpopbezoeker mooie foto's gemaakt van de bands en artiesten,
en wil jij dat deze vereeuwigd worden op deze website verzoek ik je om op te nemen
BELANGRIJKE OPROEP!!!

  Veel online videoclips  Meer online videoclips  Setlists  Kim Fotografeert  Cultura24

De Pinkpop-maandag is traditioneel het drukst bevolkt. Afsluiter Foo Fighters is de ultieme festivalband, Deadmau5 mag de tent op zijn kop komen zetten en de dames komen aan hun trekken bij onder meer Plain White T's, All Time Low en 30 Seconds To Mars. Een gevarieerd programma.

Te beginnen met het momenteel immens populaire Scouting For Girls. Ze draaien al een poosje mee, maar braken pas onlangs door met hits 'This Ain't a Lovesong' en 'Famous'. Het veld is al behoorlijk gevuld als de heren rond het middaguur opkomen. Zo gelikt als de nummers zijn, zo gewoontjes is de uitstraling van Scouting For Girls. Geen danspasjes of hippe kapsels, gewoon leuke en vrolijke liedjes. Vaak met een verborgen seksueel laagje. Een vrolijke dag-opener met weinig om het lijf.

De tent loopt ondertussen lekker vol voor onze eerste nationale trots van vandaag. Dazzled Kid maakte weinig indruk tijdens de Pinkpop Persconferentie eerder dit jaar, maar leverde wel een enorm leuk debuutalbum af. Vandaag heeft Tjeerd er duidelijk zin in. De muzikant sleept het publiek mee. Tussen de goede nummers zitten wat voorzichtige hits. Met maar een album op zak is het bij tijd en wijle wel wat voorspelbaar, dus toch terug naar het hoofdpodium. Daar mag Two Door Cinema Club komen bewijzen waarom zij de volgende indie-dance belofte zijn. Het heeft net zo weinig om het lijf als Scouting For Girls, maar is een stukje frisser. Jammer genoeg is het podium net wat te groot voor de nog jonge band. Hier en daar wordt er meegezongen, terwijl de muziek verdwijnt in de menigte. Leuk bandje om bij in het gras te liggen. De belofte blijft intact.

Maar de vroege maandag begint pas echt rond een uurtje of drie. Als grote onbekende Beatsteaks Nederlandse fans heeft geronseld met hun ska punk, is het tijd om het terrein eens echt wakker te schudden. De ideale band hiervoor is natuurlijk Go Back To The Zoo. Twee jaar geleden nog te zien als support bij vele obscure bandjes, sinds een jaar niet meer weg te denken uit het Nederlandse rocklandschap. De radiovriendelijke singles trekken de weide vol. Voor iedereen die dacht dat het hoofdpodium nog een maatje te groot was voor de Hollanders, is een waar jungle entourage meegenomen. Het grote bamboe doek achter het podium was al eerder te zien tijdens de clubtour, aangevuld met onder meer een olifant.

Maar gelukkig vertrouwt de band niet teveel op zijn attributen. Door de jaren heen is Go Back To The Zoo van een stelletje rammelende schoffies verandert in een geoliede machine. Helemaal vlekkeloos is het nooit, maar dat is ook de charme van de band. Zonder rafelig randje zou deze muziek doodslaan. Via singles als 'Electric' en natuurlijk 'Hey DJ' krijgen ze de massa voor het eerst vandaag echt aan het dansen.

Terwijl de ouders blijven hangen rond het hoofdpodium, trekken hun kinderen alvast naar de Converse Stage. All Time Low verkocht de Melkweg al een aantal keer uit en ook vandaag staat de tent bij aanvang stampvol. De band staat bekend om zijn strakke show, dus pop punk van hoge kwaliteit wordt verwacht. Daarin wordt het publiek gelukkig niet teleurgesteld. Bij vlagen schiet met name zanger Alex Gaskarth iets te ver door richting de jonge fans. Zinnen als “Tonight I'm gonna have sex with one of you” zullen niet helemaal in goede aarde vallen bij papa en mama. Aan de show zelf valt als verwacht weinig af te dingen. Nummers van het nieuwe Dirty Work vallen in de smaak en afsluiter 'Dear Maria, Count Me In' is de gedroomde hit. Een goede, maar ingestudeerde show.

Hetzelfde geldt voor hoofdpodiumact Volbeat. Schijnbaar uit het niets werd de band na Pinkpop 2009Pinkpop 2009 groot in Nederland. Met onder meer een show in de HMH als gevolg. Maar de boyband onder de metalheads lijkt zijn beste tijd alweer te hebben gehad. Vandaag is, met uitzondering van de setlist, een exacte kopie van dat prima concert twee jaar geleden. Al na een paar nummers verkiezen veel mensen een plekje in het warme gras weer boven staan, en wordt de tocht richting het 3FMpodium, waar The Script mag komen opdraven, ingezet. Ook zij traden twee jaar geleden al op in Landgraaf. Toen net doorgebroken en in de tent. De Ieren hebben ondertussen bewezen geen eendagsvlieg te zijn. Dit wordt nog maar eens bevestigd met een prima uurtje spelen. Opnieuw ontbreekt een stukje spanning, terwijl 'mooie liedjes' de boventoon voeren. De zestig minuten die The Script krijgt is precies genoeg voor alle hits, die dan ook uit volle borst meegezongen worden. Zelfs de 30 Seconds To Mars-fans, die al in grote getallen klaar staan, geven toe aan de catchyness van deze mannen. Hoe cool je ook bent, het is nog verdomde lastig om The Script niet oké te vinden.

De tocht terug naar het hoofdpodium durven we eigenlijk niet meer te maken. Kaiser Chiefs heeft zichzelf hervonden en mag het publiek op komen warmen voor Foo Fighters. Dit doen ze door vooral veel nieuwe nummers op de festivalweide af te vuren. Een gemiste kans. Terwijl de tent volgestampt wordt met Deadmau5-fans, worden we bij het 3FMpodium overspoelt met 30 Seconds To Mars-fans. De band rondom Jared Leto kan al jaren op sterk wisselende reacties rekenen. Obsessief aanbeden door fans en de grond in geschreven door critici. De performances zijn dan ook vaak verre van vlekkeloos. Leto's kapsel is vaak spannender dan zijn stem. Maar na dit festivalseizoen gaat de band er een tijdje uit, dus dit is de laatste kans om nog een uur 30 Seconds To Mars mee te pakken.

Het viertal geeft het aanwezige publiek vandaag gelukkig waar voor zijn geld. Al bij opener 'A Beautiful Lie' is te horen dat de zanger vandaag wél bij stem is en de opening is dan ook glorieus. De fans vooraan zijn uitzinnig zoals verwacht en showman Leto bedient ze op hun wenken. Als het hem even niet meer lukt laat hij Landgraaf zingen. Afsluiters 'Vox Populi' en 'Kings and Queens' toveren een glimlach op iedereens gezicht. Al was het maar omdat opvallende fans stuk voor stuk het podium op mogen. Op de valreep bewijst 30 Seconds To Mars ook live meer te zijn dan zomaar een hobbyproject.

Tegen de tijd dat de show eindigt, begint het eindelijk keihard te regenen. Vanuit alle hoeken van het veld stromen mensen in poncho's richting het hoofdpodium, alwaar Foo Fighters aan het laatste concert van Pinkpop 2011 begonnen is. En hoe. Met een geweldig nieuw album op zak is iedere verloren fan terug gehaald en al na drie nummers is een duidelijke regenboog boven het terrein te zien. Een magisch moment. Dave Grohl op het podium ziet het ook. Samen met de mannen achter hem rocken ze de regen richting Duitsland. Want wat een fantastische show is dit.
Een kritiekpunt bij deze laatste band is dan lastig te vinden. Het publiek eet uit de hand van Foo Fighters en om de paar nummers wordt een hit gespeeld. Zo blijft de vaart er lekker in. Na anderhalf uur is er nog zoveel bekend materiaal niet te horen geweest, dat de band er 'gewoon' nog een half uurtje aan vast plakt. Aangevuld met covers van onder meer Queen brengen de ex-leden van Nirvana en Sunny Day Real Estate knallers als 'All My Life' en het prachtige 'Everlong' als allerlaatste nummer van Pinkpop 2011. Vooraf misschien een wat gekke afsluiter, maar voor een keertje is het gelijk aan Jan Smeets' kant. Fenomenaal
Bron: Roarzine door Maartje Buise


Scouting for Girls
Scouting for Girls door Richard van der Klaauw MUZIEK: Meisjespop uit Londen. Scouting For Girls verkocht sinds 2007 ruim 1,2 miljoen albums en meer dan anderhalf miljoen singles.

PLUS: Scouting For Girls heeft drie nummers die goed in elkaar zitten en meegezongen worden. 'Elvis Ain't Dead', 'This Ain't a Love Song' en '1+1'.

MIN: Scouting For Girls is precies dát. Zoals scoutinggod Robert Baden-Powell jongens snapte en in het gareel hield met zijn handboek Scouting for Boys doen deze Britten dat voor de meisjes. Zanger Roy Stride heeft stiekem het dagboek van zijn jongere zusje gepakt en verwerkte alle pijn, dromen en twijfels van tienermeisjes in de saaiste eenvormige liedjes in tijden. Scouting For Girls heeft niets, maar dan ook werkelijk niets onderscheidends. Zelfs de bandleden zien er niet uit en stralen niets uit. Wat willen meisjes? Beroemd worden ('Famous'), hun twijfels kwijt raken ('Little Miss Naughty'), leuk en mooi gevonden worden ('She's So Lovely'), hun verliefdheid kunnen projecteren ('Elvis') en al hun geliefden dicht bij zich houden ('Heartbeat'). Nou, dan schrijft Scouting For Girls daar toch gewoon twee albums over vol? Zijn het zulke briljante popliedjes? Nee! De hooks zijn vaak rommelig, de refreintjes werken maar bij drie nummers en muzikaal is het zo dun, verjaard en geijkt dat zelfs meedeinen wordt tegengewerkt.

Dan trakteert de band het festival op een wereldprimeur van een nieuw nummer dat wel eens 'Without You' zou kunnen gaan heten. 'You tell me everything is okay, tell me you will stay,' daar moet Roy toch smakelijk om gegrinnikt hebben achter zijn piano. Wat is trouwens the deal met zijn Amerikaanse accent? Roy, je komt uit West-Londen. Je ging in South Ruislip naar school en speelde met je middelbareschoolband in pubs rond Harrow. Doe normaal! Even doemt het beeld van de Britse VanVelzen. Maar zelfs ons nationale pianognoompje heeft een betere stem. Roy knijpt regelmatig zijn strot en is al buiten adem na een paar passen richting de andere kant van het podium.

CONCLUSIE: Dat deze band de soundtrack van de Nederlandse film Loft schreef en mocht jureren in een van de vaderlandse televisie-talentenjachten geeft ze nog geen vrijbrief om de Pinkpop-maandag te constiperen. Wanneer Roy een 'sad song about a girl' aankondigt, doet bassist Greg met pierrotgezicht zijn duimen omlaag. Ernst, Bobby en de fucking Rest maken het nog niet zo bont. En dan heeft de band de knallers 'Silly Song', 'Blue as Your Eyes', 'The Mountains of Navaho' en 'I Wish I Was James Bond' nog niet eens gespeeld. Hup, MOOVUH!
CIJFER: 3 door Erik Zwennes (
VPRO) / foto: Richard van der Klaauw


Dazzled Kid
Dazzled Kid door Paul Bergen MUZIEK: Dazzled Kid is het solo-project van Voicst-frontman Tjeerd Bomhof. Aan het begin van dit jaar bracht hij de plaat Fire Needs Air uit. Een mix van catchy popliedjes en meeslepende ballads.

PLUS: Dazzled Kid lijkt soms wat ingetogen de nummers van Fire Needs Air moeiteloos te kunnen ombuigen tot opzwepende, krachtige songs. Dat maakt Dazzled Kid tot een ideale festivalact. Er wordt met twee rustige nummers opgebouwd naar een blok van energie met nummers 'Weight Of My Days', 'Yes No Maybe' en 'Love And'. De uitvoeringen zijn krachtig, dansbaar en vol overgave. Dazzled Tjeerd heeft er dan ook 'fakking veel zin in'. De tent staat op zijn kop. De climax is met een geslaagde gypsie-uitvoering van Voicsts' 'A Year And A Bit'. Inmiddels is Two Door Cinema al begonnen met spelen op de Mainstage, maar dat maakt Bomhof en band niet uit. Er wordt hard overheen gespeeld. Uitsmijter '99 Cent Dreams' zorgt voor een ravage op het podium, waar Bomhof het drumstel finaal uit elkaar trekt.

MIN: Met de twee eerste nummers worden voorzichtig begonnen, misschien iets te voorzichtig. Het zijn mooie uitvoeringen, maar de show begint pas echt te leven bij het derde nummer. Het nummer 'Stronger' pakt ook wat minder goed aan. De ballad voelt een klein beetje misplaatst tussen de energieke, dansbare nummers. Bomhof is niet altijd even goed bij stem, wat vooral merkbaar is bij rustige uithalen.

CONCLUSIE: Maar dat maakt vanmiddag weinig uit. Er wordt gezorgd voor een ontlading aan energieke songs. Katers worden weggedanst en -gezongen. Dazzled Kid is een uitstekende festivalact met een goede uitwerking op Pinkpop. De tent wordt op zijn kop gezet.
CIJFER: 7,5 door Tamara Jansen (
VPRO) / foto: Paul Bergen


Plain White's
Plain White's door Sascha Teschner MUZIEK: Vrolijke niets-aan-de-hand-pop met catchy elementen. Plain White T's heeft dankzij de gigahit 'Hey There Delilah' miljoenen exemplaren van het derde album uit 2007 verkocht. Om te onderstrepen vooral geen one hit wonder te zijn, kwamen ze vorig jaar met het vierde album en gingen op tournee.

PLUS: Het was een beter begin dan VersaEmerge gister op de 3FM Stage. Opener 'Irrational Anthem' is een vrolijk festivalmeezinger voor de maandag. Het zonnetje schijnt, het vijftal heeft er zin in en het publiek ook. Feestje dus. Niks aan de hand.

MIN: Helaas geldt dat ook voor de muziek. 'Boomerang' herbergt geweldige lines als 'You spin me round and round and round and back again. I keep coming back like a boomerang.' En '1, 2, 3, 4' dat in 2009 voor platinum singleverkoop zorgde, wordt gedragen door de tekstuele vondsten: 'It's as easy as 1, 2, 3, 4. There's only one way to say, three words for you: I love you.' Op veel meer inhoud valt de groep niet te betrappen. Of wacht, 'Last Breath' gaat over de ex van Tom Higgenson. 'With my last breath I surrender to your attack,' kwezelt de frontman. 'How do I get back to the good times…' Dan moet een versnelling met drumsalvo's zijn boosheid maar gestalte geven. Lafjes. Zoals veel van de nummers van de Amerikanen ook klinken. Wel vrolijk, maar zo niksig.

CONCLUSIE: De akoestische versie van 'Hey There Delilah' wordt natuurlijk massaal meegezongen. Zo moeilijk hoeft het ook allemaal niet van Pinkpop en zeker niet aan het begin van de derde festivaldag. Dus Plain White T's is hier prima op zijn plek. Inhoudelijk is het wel erg ondermaats. Veel teksten verraden evenveel vernuft als de bedenker van de bandnaam. We kunnen ons niet aan de indruk onttrekken dat hetvoornaamste verschil tussen deze groep en een doorsnee caféband 'Hey There Delilah' heet.
CIJFER: 4,5 door Ingmar Griffioen (
VPRO) / foto: Sascha Teschner


Two Door Cinema Club
Two Door Cinema Club door Ben Houdijk Of de heren van Two Door Cinema Club na één hitje en één album thuishoren op het grootste podium van het grootste poppodium van Nederland valt te betwijfelen, maar feit is dat die debuutplaat vol staat met dansbare rockliedjes die het goed doen op het begin van de dag. Dat de band het vooral met hebben van die liedjes weten ze zelf ook, want in slechts drie kwartier speeltijd werden ze er allemaal doorheen gejaagd zonder dat ze echt woorden vuil maakten aan een band met het publiek.

Wees blij dat je erbij was want: Zo aan het begin van de festivaldag konden dankzij Two Door Cinema Club de benen even goed los gedanst worden en wie de nummers kent wordt daarnaast ook nog gedwongen mee te zingen met het catchy materiaal.

Wees blij dat je ergens anders stond want: De drie kwartier die de band had om te vullen was eigenlijk ook wel genoeg, omdat er niet zoveel variatie zit in de songs en er tijdens de set dus bijna geen moment was om even rustig te beseffen dat je wakker was.
Bron:
Metronieuws door Edwin van Dalen / foto: Ben Houdijk

MUZIEK: Two Door Cinema Club werd onder de hoede genomen door het Franse Phoenix, dat patent heeft op luchtige maar toch slimme popsongs. In dezelfde lijn moeten we ons deze groep ook voorstellen, zij het wat springeriger. De band is nog erg jong en oogt als een clubje eerstejaars studenten, nog niet bezoedeld door de verlokkingen van slecht voer en schraal bier. Een beetje braaf misschien, maar wel lekker fris.

PLUS: Ineens is daar de gedachte aan Jack Penate, die sympathieke jongen uit Londen die met wat moeite een paar heel aardige songs neerpende. Bij Two Door Cinema Club lijkt het allemaal veel gemakkelijker te gaan. Met name aan het begin van de set rijgen ze de sterke liedjes moeiteloos aan elkaar. 'Undercover Martyn', 'Do You Want It All?', 'Something Good Can Work', 'This Is The Life'. De vocalen zijn vaak gejaagd, het gitaargeluid hoog en vinnig.

MIN: Na het vlammende begin volgt een wat moeizamer stuk, waarbij de aandacht verslapt. Het zijn liedjes in dezelfde stijl, maar net wat minder memorabel dan de hits. Echt massief is het geluid ook niet, en dat maakt het lastig om op dit grote podium de achterste rijen te bereiken. Gelukkig zijn nog twee goede liedjes achter de hand gehouden. Eerst 'What You Know', met slim intro: in eerste instantie wel de hook, niet het refrein. Als afsluiter 'I Can Talk', een van de dansbaarste tracks. Jammer dat de prominente blazers die de climax van opener 'Cigarettes In The Theatre' vormen uit een doosje komen, maar dat zal een budgetkwestie zijn.

CONCLUSIE: In een half uurtje speelt Two Door Cinema Club evenveel liedjes als Elbow zaterdag in een uur. In veertig minuten zijn ze klaar. Prima, dat zouden meer bands goed doen. Two Door Cinema Club is bepaald geen band die je leven gaat veranderen, maar op ieder festival kun je ze er prima bij hebben. Benieuwd hoe deze band zich de komende jaren kan ontwikkelen. Nog drie zulke platen erbij, wat meer variatie, en dan zou deze band zomaar Phoenix achterna kunnen.
CIJFER: 7 door Atze de Vrieze (VPRO)


Eliza Doolittle
Eliza Doolittle door Saskia Bosch Ze was de enige dame van de Pinkpopmaandag en wist aan het begin van haar set het publiek tot ver buiten de tent te verzamelen voor een glimp van de mix tussen Amy Winehouse en Macdonald die op haar titelloze debuutalbum te horen is. Met een lieve glimlach won ze in ieder geval aan het begin van die set een groot deel van het publiek voor zich, maar haar loepzuivere stem en een hit 'Pack Up' in het muzikale arsenaal kunnen natuurlijk ook geen kwaad.

Wees blij dat je erbij was want: Ze zei steeds schattig 'dankjewel' in het Nederlands om haar sympathieke persoonlijkheid te bevestigen en een heerlijk lome versie van 'Grenade' van Bruno Mars kwam als geroepen zo midden op de dag met het zonnetje op de achtergrond.

Wees blij dat je ergens anders stond want: Eliza Doolittle is een beetje het type X Factor-kandidaat die technisch goed kan zingen maar daarbuiten net iets te eigen smoel heeft. Brave covers van 'Lovely Day' van Bill Withers en 'Runaway' van Kanye West bevestigden dat beeld alleen maar.
Bron:
Metronieuws door Edwin van Dalen

MUZIEK: Volwassen, zomerse popmuziek met fifties-, swingbeat- en jazzreferenties. Geen pretenties, gewoon met je kont schudden en meeneuriën. Eliza Doolittle is de Britse Caro Emerald, maar dan jonger en kleiner. Daar hoort een dito stem bij: hoog en frêle.

PLUS: Die stem van Eliza is niet zomaar een mooie stem. Hij is hoog, soms bewust wat Amy Winehouse-nasaal, meestal superhelder en zuiver. Ze is zuinig op haar uithalen en intonaties en klinkt vaak bewust wat laid-back en lui. Het is geen stembandgymnastiek à la Christina Aguilera, maar kent veel goed geplaatste nuances. Toegegeven, de eerste nummers moet het strotje nog los komen, maar halverwege de set is ze in topvorm en speelt ze met klank en intonatie. Een eerste hoogtepunt ontstaat al bij haar doorbraaksingle 'Skinny Genes'. Tussen de nummers door is Eliza wat stil. Eerst lijkt ze moe, maar de Britse is gewoon verlegen. Elk zinnetje eindigt in een zenuwachtige giechel. Wanneer de fotografen na drie nummers weg moeten, schrikt ze en zegt ze de heren netjes gedag.

De band bestaat uit topmuzikanten. Gelukkig kleurrijk en fris genoeg om niet constant het gevoel van sessiemuzikanten op te roepen. De bassist heeft een contrabas meegenomen. Daarmee scoor je punten, zeker als je het zo goed en swingend bespeelt. De nummers worden niet ingekleurd, maar krijgen ruimte om te ademen en groeien. Uitschieter in deze band is de drummer. Hij heeft een jazzy touch, maar schakelt ook zo over op een rockroffel of subtiele pop-roll. 'Back to Front' begint als duet met de gitarist en bouwt uit met drupjes melancholie. Deze jongedame heeft soul en een flinke dosis levensvreugd in haar donder.
Na 'Grenade', een zeer geslaagde cover van Bruno Mars, is de spanning en het ochtendgloren uit haar lichaam verdwenen. Met brutale dansjes, vocale trucjes en een dikke grijns haalt ze twijfelaars over de streep. Na het ritmische lenteliedje 'Mr. Medicine' rent Eliza langs het publiek om de eerste rij de vijf te geven. Een enorm applaus valt haar ten deel. Ze geeft de zaal een zoen terug. De set eindigt met haar tweede single 'Pack Up', dat met veel muzikaal spektakel en leuke breaks door bas, viool en xylofoon een laatste hoogtepunt vormt.

MIN: Eliza is dus zenuwachtig, maar laat dat ook haar stem aantasten. De eerste nummers klinkt ze echt te vlak en gebruikt ze te vaak die nasale klank. Het lukt haar lang niet om aansluiting te vinden met het gretige publiek. Ze drentelt wat, hupst onhandig en weet niet wat ze moet zeggen tussen de nummers door. Haar plaat schreef Eliza met diverse tekstschrijvers en soms bekruipt het gevoel dat de woorden haar weinig doen. Het wordt af en toe wat ouwelijk en dan zingt ze de teksten als vellen woorden, niet als verhalen die ze wil delen. In combinatie met haar zangstijl wordt een nummer dan saaier dan het in de studio tot stand kwam.

CONCLUSIE: Wat er gisteren bij Laura Jansen allemaal niet klopte, zit bij Eliza Doolittle helemaal goed: de liedjes, de band en de houding. Interactie en zelfvertrouwen zijn dingen die je niet kunt forceren en daar moet Eliza zeker nog in groeien. Haar tweede cover, Kanye West's 'Runaway', laat precies zien waarom ze het voor elkaar heeft. De kracht van het nummer wordt gebruikt, de eigen draai zit in het vrolijke basloopje en de ontspannen maar dicterende zang. Een stoere keuze en dito vertaling. Of we over een jaar Eliza Doolittle nog herinneren is de vraag, maar aan dit optreden heeft het in ieder geval niet gelegen.
CIJFER: 7 door Erik Zwennes (VPRO) / foto: Saskia Bosch


Beatsteaks
Beatsteaks door Bart Notermans MUZIEK: Berlijnse (punk)rock met veel citaten. Denk aan: skareggae, pop, emo en wat elektronica. Beatsteaks is de eerste Duitse band, die op Epitaph tekende. De Berlijnse groep bouwde door jarenlang touren een hele sterke live-reputatie op. Na een live-compilatie in 2008 verscheen dit jaar het zesde studioalbum Boombox.

PLUS: Beatsteaks begint met redelijk straight-forward punkrock met drie gitaristen in korte, felle songs en zet zo meteen een punt. Maar de heren verwachten meer: "Is it too early this monday?" De band heeft een aantal sterke songs, zoals de nieuwe track 'Milk & Honey' (live gedragen door een stevige raggarap en een Tribe Called Quest-toetsenloopje), de springerige in skank gedoopte punkrocker 'Hand In Hand' en het aan Joe Strummer (The Clash, The Pogues en 'de beste zanger ooit') opgedragen rockende 'Hey Joe'. Frontman Arnim Teutoburg-Weiß heeft veel energie en bravoure en tilt de show naar een hoger niveau. Hij klimt rustig het publiek in, vraagt op de eerste rijen om ruimte en wordt beloond met twee breakdancers. Jammer dat die chagrijnige security-dude hem daarna het publiek uit duwt.

MIN: En dan zijn we opeens een hele mep songs en een half uur verder, tijd die nogal rimpelloos voorbijtrok. Zonder dat we er erg in hadden. Dat kun je een kwaliteit noemen (band voert publiek mee), maar feit is dat er toch weinig is blijven hangen. Met de oproep "Are you ready for real punkrock, ready to die?" reanimeert de groep de wat ingezakte set. Het door de linkse, stramme gitarist gezongen nummer is inderdaad punkrock, niet de gemene variant, maar wel punkrock. Verder is de groep die roots nogal uit het oog verloren, wat vast een gemengd publiek aantrekt, maar tot weinig coherente albums en optredens leidt.

CONCLUSIE: Het is waarschijnlijk dat er op het terrein weinig mensen zijn die een hekel hebben aan Beatsteaks, maar ook even weinig die het echt goed vinden. Welbeschouwd is er weinig mis met het optreden van Beatsteaks. Leuke festivalact ook, maar met punkrock heeft het allemaal akelig weinig meer te maken. Oprechte punkrock komt uit een andere attitude voort. Hoe dat klinkt onderstreept de dj door direct na afloop Sex Pistols op te zetten.
CIJFER: 6 door Ingmar Griffioen (
VPRO) / foto: Bart Notermans


Go Back To The Zoo
Go Back To The Zoo door Hans Kreutzer MUZIEK: Go Back To The Zoo bracht in augustus afgelopen jaar debuut Benny Blisto uit. Sindsdien gaat de band als een trein. Niet gek, de plaat is gevuld met aanstekelijke hits als 'Electric' en 'Beam Me Up'. Ook nieuwe single 'Smoking On The Balcony' doet het goed.

PLUS: Voor aanvang is het al duidelijk dat Go Back To The Zoo zijn best gaat doen om er iets moois van te maken. De aankleding op het podium spreekt tot de verbeelding. Een groot doek met een jungle-achtig natuurtafereel en twee enorme opblaasolifanten. Cas Hieltjes doet daar nog een schepje bovenop en heeft een shirt met Afrikaanse print aangetrokken. Bij opener 'Fuck You' wordt direct de toon gezet door uit te pakken met confetti. De mannen vinden het nog een beetje eng, maar daar is niets van te merken. De show is strak en er wordt met volledige overgave gespeeld. Benny Blisto heeft flink wat aanstekelijke hits opgeleverd en deze worden uit volle borst meegezongen. Pinkpop ligt aan hun voeten. Tijdens 'I'm In The Night' wordt er een reusachtige gorilla opgeblazen, die vervolgens 'vrolijk' meebeweegt op de muziek. En geef hem eens ongelijk. Er wordt afgesloten met het hit 'Electric', inclusief opnieuw confetti en een uitgelaten Pinkpop. Welk nummer van Go Back To The Zoo is eigenlijk géén hit?

MIN: Ze zijn er wel, een aantal nummers die niet hitgevoelig zijn. Ze vallen hier ook een beetje in het niet bij de rest van de show. Opener 'Fuck You' en 'Oh No (We Stayed)' zijn daar voorbeelden van. Zonde, want ze halen de drive weg die in de rest van de show optimaal aanwezig is.

CONCLUSIE: Go Back To The Zoo heeft Pinkpop ingepakt met een sterke show. De aankleding is goed en dat maakt het geheel nog aantrekkelijker. Het is mooi om te zien hoe de band het afgeladen veld moeiteloos meekrijgt.
CIJFER: 8- door Tamara Jansen (
VPRO) / foto: Hans Kreutzer

All Time Low
All Time Low door Bart Notermans MUZIEK: Mijn vader vindt het niks, dat All Time Low. Hij is net een biertje gaan halen. Beetje flauw allemaal, vindt hij. Standaard poppunk. Toen hij terug kwam vertelde hij dat het verder naar achteren heel rustig is en dat mensen helemaal niet meeklappen, ook niet als de band daar om vraagt. Maar dat maakt niet uit, de echte fans staan toch vooraan. Mijn vader wil straks naar Band Of Horses, die hierna in de tent spelen. Zal wel net zoiets zijn als Elbow. Heel goed, zegt hij. Daar luister ik wel naar als ik 35 ben. Als Elbow staat voor volwassenheid, dan blijf ik liever jong. Ik vind de liedjes van All Time Low juist leuk. Juist makkelijk dat ze allemaal op elkaar lijken: lekker meezingen en springen.

PLUS: Zack heeft zijn roze basgitaar weer bij zich. Die had hij ook in de Melkweg een paar maanden geleden. All Time Low is heel vaak in Nederland, dus je leert ze een beetje kennen, in elk geval hoe ze op het podium zijn. Alex, de zanger, is best wel rustig. Hij heeft een hoge, heldere stem, maar eigenlijk vind ik Jack dus leuker. Hij is degene die steeds heen en weer rent met zijn gitaar, met een heel vrolijke blik. Zijn gitaarspel is heel belangrijk voor de band. Speciaal voor hem zijn voor op het podium twee tafeltjes neergezet, waar hij op kan gaan staan. Eigenlijk wel jammer dat hij er niet een keer vanaf springt. Tussen de nummers door maakt hij de hele tijd seksgrapjes. Zo zei hij vandaag dat hij een erectie van ons kreeg. Nou ja, vast niet van de jongens. Hij zei dat hij vanavond met een van ons naar bed wil, als we geluk hebben met vier. Dat vind ik dan eerlijk gezegd wel weer een beetje ver gaan. Hij klapte ook met zijn handen tegen de microfoon en deed zo iemand na die aan het masturberen was. Ik moest er wel om lachen. De meeste van mijn favorieten kwamen langs: aan het begin al 'Damned If I Do Ya, Damned If I Don't', even later dansliedje 'I Feel Like Dancin''. 'Weightless' kwam aan het eind. Mijn favoriet is 'Lost In Stereo'. Het heeft zo'n melodie die je uit duizenden herkent. Bij de eerste keer kun je het refrein direct meezingen.

MIN: Jack zei na het vierde nummer al dat dit de beste show ooit in Nederland was. Flauwekul om dat zo vroeg te zeggen. Dat zegt hij alleen maar om ons te pleasen. De cirkelpit die ze na een paar nummers willen opzetten komt helemaal niet op gang, al zijn de fans om me heen wel heel erg enthousiast. Steeds meer meiden klimmen op de schouders van iemand anders. Halverwege was er nog tijd om een nummer te spelen dat niet op de setlist stond. Ze kozen voor 'Stella' (het refrein gaat: 'Stella, won't you take me home'). Best een leuk liedje, maar ik heb natuurlijk liever dat ze voor mij kiezen.

CONCLUSIE: All Time Low is eigenlijk altijd tof, al had ik het idee dat ze er nu meer zin in hadden dan anders. Ze waren best gretig. Zometeen gaat de band signeren in de Free Record Shop tent. Niet alleen boobies, maar ook penissen, zegt Jack. Ik weet nog niet of ik ga; waarschijnlijk is ook het tegelijk met Thirty Seconds To Mars.
Ze krijgen van mij een dikke 9, van mijn vader een 3 en van die gierige recensent van 3VOOR12 vast en zeker een CIJFER: 5 door Atze de Vrieze (
VPRO) / foto: Bart Notermans


The Gaslight Anthem
The Gaslight Anthem door Dave van Hout De volgetoeëerde working class heroes van The Gaslight Anthem uit New Jersey brachten de afgelopen jaren een drietal albums uit waarvan de twee laatste, The '59 Sound en American Slang, niet mogen ontbreken in de kast van punkrock- en/of Bruce Springsteenliefhebbers. De band stond twee jaar geleden ook al op Pinkpop.

Wees blij dat je er bij was want: The Gaslight Anthem geeft waar voor zijn geld; de mouwen zijn opgestroopt, de stem is gesmeerd en knallen maar! Zanger Brian Fallon is één van de leukste frontmannen op Pinkpop 2011; elk applaus wordt met pretoogjes ontvangen.

Wees blij dat je ergens anders stond want: Het geluid waait alle kanten op en de band blijkt een stuk enthousiaster dan het publiek.
Bron:
Metronieuws door Mario Wisse / foto: Dave van Hout

MUZIEK: Honderd procent Amerikaanse rock met punk- en bluesinvloeden. Amerikanen noemen de rode draad in deze muziek 'folk', maar voor Europeanen neigt het eerder naar classic/roots-rock. In 2009 stond The Gaslight Anthem hier ook al, maar dan vroeg op de dag op het hoofdpodium. In 2010 stonden ze op Lowlands in de Grolsch Tent en nu wederom op Pinkpop maar dan op de 3FM Stage. Niet zo raar, hun laatste plaat, American Slang, kwam al weer een jaar geleden uit. Inmiddels is de band bezig met een vierde studioalbum. Pinkpop krijgt een klein voorproefje. De band speelt het nieuwe poppy nummer 'Biloxi Parish'.

PLUS: De band is pas een dikke week op tour in Europa. Ze ogen fris en energiek, een wereld van verschil met Lowlands vorig jaar. Dat was sterk, maar ook log en wat routineus. Daar zagen de bandleden er wat moe en murw uit. Hier staan vier heren die plezier hebben in het toeren. Gewoon weer die groep vrienden uit New Brunswick, New Jersey. Ze grappen met elkaar en het publiek. Zanger Brian Fallon kan soms zijn mond niet houden. Af en toe klinkt tussen de nummers een roffel van de drummer. 'Dat betekent dat ik te lang aan het lullen ben, sorry hè,' grapt de olijke zanger.

De set opent sterk met 'Orphans' en 'American Slang' van de laatste plaat. Bij de intro van 'Even Cowgirls Get the Blues' steekt Fallon zijn hoofd en gitaar tussen de benen van zijn gitarist en speelt rustig door. Vanaf hun hit 'Old White Lincoln' is de stem van Fallon ook op gang (het is nog te vroeg voor whiskey) en blijkt maar weer eens wat een uniek stemgeluid hij heeft. Zijn dictie en overgave is van wereldklasse. Het is een echte bandleider en innemend persoon. Waneer hij mensen met een rood shirt van sponsor Coca-Cola ziet, vraagt hij of iemand er een voor hem kan regelen. 'Ik ben een simpele Amerikaan. Ik hou van eten, vrouwen en cola... ja, en van mijn gitaar. Zo werkt het mannenbrein nu eenmaal, breng me nou zo'n shirt!' De titeltrack van doorbraakplaat The '59 Sound krijgt alle handen op elkaar. 'Bring It On' van de laatste plaat is zo'n sterk nummer, dat je er live weinig aan kan verneuken. Maar het lukt The Gaslight Anthem zelfs om het mooier te spelen. Wederom met een hoofdrol voor Fallon in het prachtige refrein. Net wanneer je denkt dat een minder nummer begint, volgt een knappe twist of sterke gitaarsolo. En wederom die glimlachen en onderlinge geintjes.
Een eerste slipje belandt op het podium. Even verderop speelt een jongen luchtgitaar op de nek van zijn vader. Dat is precies wat deze muziek met je doet: die worstelt zich in lijf en leden en grijpt je bij het hart. Het zijn geen diepe poëtische teksten of politieke bespiegelingen, maar pure liederen over het leven van alledag. 'I got your name tattooed inside of my arm,' zingt Fallon in American Slang. Een simpele zin, een beetje plat zelfs, maar het raakt en zeker door deze rauwdouwers gespeeld.
Het nieuwe nummer 'Biloxi Parish' is een opvallend poppy hit. Zelf weet de band nog niet zo goed wat het ermee aan moet. Het zou zomaar niet op de nieuwe plaat kunnen komen. Maar breng het uit als single en je hebt een nieuwe Amerikaanse klassieker voor in de boeken. Dan nog zo'n sterk liedje, 'Queen of Lower Chelsea'. Een behoorlijk mollige man klimt op de schouders van een paar vrienden en rockt uit zijn sokken. Fallon kan zijn lach niet inhouden en grinnikt door zijn zinnen heen. Tijdens 'Great Expectations' en de hieropvolgende balad ('verzoekje van een van jullie') zweeft het podium even. Fallon dicteert elk woord. Dit zijn geen zinnen voor hem, maar verhalen die moeten worden overgebracht. Dat doet hij met verve en emotie in zijn stem. De set eindigt veel te vroeg met 'The Backseat'. Volgend jaar Lowlands?

MIN: Amerikanen, en zeker deze Amerikanen, kun je beter ergens laat op de avond programmeren. Dan is de stem op gang, een beetje drank in de man en de spieren los. De eerste drie nummers lijkt Fallon meer te grunten dan te zingen. De geluidsman lost het op door zijn vocalen laag in de geluidsmix te leggen, maar dan verstaan we hem weer niet. Gelukkig komt het daarna op gang en gaat ook zijn volume omhoog. Het enige nummer dat niet zo goed werkte was 'The Patient Ferris Wheel'. Het is niet het sterkste nummer van The '59 Sound en het mist gastvocalist en überheld Dicky Barrett.

CONCLUSIE: De beste rockband van dit festival heeft dan wel geen nieuw album te presenteren, maar speelt wel met vuur, passie, emotie en overgave. Deze band vindt het leuk om te spelen en weet dat als geen ander over te brengen. Kom maar door met die volgende plaat of met het zijproject The Horrible Crowes
CIJFER: 8+ door Erik Zwennes (VPRO)


Volbeat
Vollbeat door ?? MUZIEK: Heavy rock/metal met opvallende invloeden als rockabilly. Bestaand uit vier zware Deense boomstammen. Frontman Michael Poulsen paart een iconische rockstem (als een donkere Dee Snider van Twisted Sister) aan soulvolle Elvis-vocalen. De podiumopstelling is groots, op het megalomane af, met enorme stalen loopbruggen, die een snelle show en talloze voet-op-de-monitor momenten faciliteren.

PLUS: Volbeat is in tien jaar (van de huidige line-up is alleen lead-gitarist Thomas Bredahl er pas sinds 2007 bij) een strakke band geworden. Het beproefde recept van Volbeat bestaat uit tamelijk eendimensionale heavy rock, gekruid met wat punk, metal en/of rock-'n-roll, die voor iedereen te volgen en mee te blèren is, of anders toch zeker wel mee te neuriën. Merkt toch niemand, want deze muziek gaat er het best in na consumptie van enkele liters bier. Aftrappen met het loopje van 'The Beautiful People' is misschien niet origineel, het werkt wel. Met 'Heaven Nor Hell' hebben ze een nieuwe rockklassieker willen schrijven. Laten we eerlijk zijn: dat is aardig gelukt.

MIN: Totdat ze op driekwart die mondharmonica erin gooien! Dat is sowieso een beetje het probleem met Volbeat. Denk je net dat ze een goede song te pakken hebben, komt er een gruwelijke stijlbreuk voorbij die strafbaar zou moeten zijn. Wat moet je als respectabele heavy band in godsnaam met een akoestische gitaar op een fokking standaard?! Met wat moeite kunnen we twee nummers er uitlichten (ook 'Pool of Booze, Booze, Booze' is hard), maar eigenlijk bestaat de set uit een dozijn eendere songs. Als je het publiek vraagt wat ze willen horen en het antwoord luidt 'Foo Fighters' dan kun je niet volstaan met: 'Me too' en de belofte om je na afloop onder het publiek te mengen. En als ode aan Johnny Cash de bewerking 'Sad Man's Tongue' inzetten. De cover 'I Only Wanne Be With You' (Dusty Springfield) is helemaal jammerlijk. Een cover moet respectvol zijn, een toevoeging en anders is het gewoon een poging om creatieve armoe te verhullen.

CONCLUSIE: Volbeat is een strakke, maar geen opwindende live-band geworden. We zijn halverwege de set, de hoogtepunten zijn nog op één thumb down te tellen, en eigenlijk vinden we het wel genoeg zo. Niettemin gaat de set er in als platgestampte koek. Maar zoals het logo van de groep op twee gedachten hinkt (Blues Brothers en classic rock), zo tweeslachtig opereert Volbeat. Jazeker mensen: Volbeat rockt hard, maar het is bepaald geen Mastodon. Er wordt zelfs een reggaegitaar in de strijd geworpen en na een hele show is het aantal vraagtekens rond deze band verveelvoudigd. Een greep: hoe de neuk kom je erbij om Cash en Springfield te verkrachten en vooral: is dit niet een uit de hand gelopen tributeband? Dat ze dat circuit ontstegen zijn, is een regelrecht wonder
CIJFER: 4,5 door Ingmar Griffioen (
VPRO)

Band of Horses
Indierockband uit de beroemde Amerikaanse muziekstad Seattle die tot nog toe drie albums uitbracht, waarvan eerste twee Everything All The Time en Cease To Begin de beste zijn. Infinite Arms, dat vorig jaar uitkwam, is een stuk softer en minder spannend dan zijn voorgangers.

Wees blij dat je erbij was want: De Horses gaan als wilde paarden tekeer in de tent en brengen denderende uitvoeringen van klassiekers als 'The Great Salt Lake' en 'Is There A Ghost'. Afsluiter 'The Funeral' is het mooist. En zei zanger Ben Bridwell nou echt "Take care of each other this festival, otherwise you end up in one of these…?"

Wees blij dat je ergens anders stond want: Wat een hitte in die tent! En The Script, op hetzelfde tijdstip op de 3FM Stage, was ook niet verkeerd hebben wij ons laten vertellen.
Bron:
Metronieuws door Mario Wisse

MUZIEK: Gedragen folkrock uit Seattle met een sterk jaren-zeventig-gevoel.

PLUS: Band Of Horses spint zijn songs graag lang uit. Dat is maar goed ook, want de instrumentale stukken zijn het imponerendst. Dan ontwikkelt de band drive en spanning. Opvallend: een nummer als Is 'There A Ghost' heeft eigenlijk niet echt een refrein, meer een soort openingszin die steeds terugkomt: 'I could sleep'. Niet bepaald een anthem om mee te brullen, maar de handen gaan wel degelijk omhoog. Andere hoogtepunten: 'Cigarettes', 'Wedding Bands', 'Factory' en de lange afsluiter 'Funeral', al zit er niet een ECHT monumentale song bij.

MIN: Op het podium gebeurt weinig. Er is weinig dynamiek en weinig charisma. Bij de beste momenten vergeet je dat, maar de andere helft van de set is toch wat saai. In vergelijking met genregenoot My Morning Jacket mist Band Of Horses een frontman wiens stem die echt door merg en been gaan. Anders dan The National weet Band Of Horses de spanning niet een uur lang hoog te houden.

CONCLUSIE: Band Of Horses krijgt wel eens voor de voeten geworpen dat het met de laatste plaat voor het grote publiek ging. Dat is onterecht. Dat grote publiek zal deze band namelijk nooit bereiken, niet met dit soort songs. Wat we wel krijgen is een bij vlagen intense, maar ook wat wisselvallige set van deze vreemde eend in de bijt.
CIJFER: 6,5 door Atze de Vrieze (VPRO)

/ foto: Bart Notermans


The Script
The Script door Bart Notermans Net als twee jaar geleden kwam The Script naar Pinkpop met een collectie meezingbare popliedjes onder de arm, die met het verschijnen van tweede album Science & Faith alleen maar groter is geworden. Het drietal uit het Ierse Dublin wordt vaak weggezet als een band voor meisjes, maar de vele luidkeels meezingende mannen iets verder naar achteren in het publiek bewijzen dat The Script ook getypeerd kan worden als gewoon een popband met steengoede liedjes.

Wees blij dat je erbij was want: Menig band zou wel eens een lesje 'het publiek bij de show betrekken' mogen komen volgen bij The Script, want vooral zanger Danny O'Donoghue weet als geen ander hoe je fans die bij een optreden komen kijken gelukkig maakt. Daarnaast was het moment dat het publiek massaal samen met O'Donoghue a capella 'The Man Who Can't Be Moved' inzette er eentje die zich leende voor kippenvel.

Wees blij dat je ergens anders stond want: Precies op de helft van de show ging de stem van O'Donoghue ineens heel erg achteruit, waardoor de band niet met de overtuiging kon spelen die bij eerdere shows in Nederland vaak wel aanwezig was.
Bron:
Metronieuws door Edwin van Dalen

MUZIEK: The Script is een Iers drietal bestaande uit Danny O'Donoghue, Mark Sheehan en Glen Power. Ze brengen soulvolle pop met een vleugje rock. De band heeft inmiddels twee albums op hun naam staan, waar ze verschillende hits uit hebben gesleept.

PLUS: Het veld is afgeladen. Stuk voor worden de nummers van The Script meegezongen. De band speelt hier goed op in en laat zich in met de fans. Ze worden betrokken in de show, met meezingmomenten en lovende woorden. De sfeer op het veld is goed. De show heeft aardige momenten. Nummers als 'Break Even' en 'For The First Time' komen goed tot zijn recht. De band lijkt op deze momenten zich in te leven in de show die ze staan te geven. O'Donoghue en Sheehan zorgen voor de energie tijdens de show.

MIN: Van de fans moet The Script het vanavond hebben. Zij dragen het optreden door de band elk moment te steunen. Er wordt vlak gespeeld en de show kabbelt maar een beetje voort. De mannen mogen energiek overkomen, er zit geen passie in de show. O'Donoghue is vanavond niet goed bij stem. Hij zingt voorzichtig en emotieloos. Waar dat aan ligt is de vraag, een beter publiek hadden zij zich niet kunnen wensen. De nummers mogen dan stuk voor stuk een hit zijn bij het publiek, het heeft maar weinig om het lijf. Het geheel klinkt rommelig, alsof de zin er niet is om te spelen. Het zorgt voor een saaie vertoning. Genant wordt het als de band zich uitlaat over het gebrek aan bier op het podium. 'We want beer,' schalt het.

CONCLUSIE: The Script probeert er misschien een mooie show van te maken, het wil niet lukken. Het komt energiek over, maar er zit geen passie in het spel. De nummers klinken vlak en voorzichtig. Opmerkelijk, want het is duidelijk dat de band wel beter kan. Daarbij hebben de heren een afgeladen veld voor zich. Daar kan The Script wel wat meer moeite voor doen.
CIJFER: 4 door Tamara Jansen (VPRO)


Kaiser Chiefs
MUZIEK: Kaiser Chiefs is een veel geboekte band voor festivals. Met hun vele hits en meezingers is dat ook niet zo gek. Na de geflopte derde Off With Their Heads, brengt Kaiser Chiefs nu de vierde plaat The Future is Medieval uit. De fysieke release is 1 juli, maar begin juni stelde de band de nummers al beschikbaar via de eigen website. Met een opmerkelijk concept, er zijn twintig nummers, kies er tien en stel je eigen album samen. Eerste single hiervan is 'Little Shocks'.

PLUS: Kaiser Chiefs weet hoe ze met festivalpubliek moeten omgaan. Ricky Wilson is de gangmaker en hij doet er alles aan om iedereen mee te krijgen. Hij rent over het podium alsof hij bezeten is van overmatige energie. Hij slingert zijn microfoon de lucht in en geeft een trap na aan de camera. De band is een jaar weggeweest om te werken aan een nieuwe plaat en daar wordt het een en ander van gebracht. Maar de oude hits hebben de overhand en dat is niet zo gek. Ze zijn gemakkelijk behapbaar, echte meezingers. Zelfs als je ze niet zo goed kent, zing je bij het tweede refrein gegarandeerd de tekst mee: 'Everyday I Love You Less and Less, 'I Predict A Riot', 'Ruby', en 'Oh My God'. Kaiser Chiefs is met dit oeuvre de ultieme festivalband. Het lijkt onwaarschijnlijk dat je bij Kaiser Chiefs van een koude kermis thuiskomt. Een feestje is gegarandeerd.

MIN: Maar laten we wel eerlijk zijn. Kaiser Chiefs is waarschijnlijk een van de meest geboekte bands op festivals van de afgelopen jaren. Begrijpelijk, gezien de aanstekelijkheid van de vele hits, maar de shows blijven altijd hetzelfde. Altijd hetzelfde trucje. Met de vierde plaat The Future Is Medieval is dat niet anders. Een kleine introductie van de vierde plaat wordt vandaag gegeven op Pinkpop. De nummers zijn richtingloos en worden een beetje afgeraffeld. Snel, zodat er daarna weer een hitje kan volgen. Zonde, om je nieuwe materiaal op deze manier weg te cijferen. Echter de nieuwe nummers zijn maar matig. De band heeft na in een jaar afwezigheid niet geprobeerd zich te ontwikkelen in de sound. De nummers zijn vlak en komen vandaag rommelig uit de verf. Single 'Little Shocks' is wel een nummer van het pad af, er zit een wat depressieve ondertoon in. Maar dit komt niet tot zijn recht op Pinkpop. Het is een inkakmoment van de show.

CONCLUSIE: Het is jammer dat het nieuwe werk vrijwel geen ruimte krijgt en wordt overschaduwd door de hitshow die de band geeft. Het lijkt er niet op dat de heren met het nieuwe werk, het geflopte Off With Their Heads kunnen goedmaken. Maar Kaiser Chiefs weet nog wel hoe ze een show neer moet zetten. De vele meezingers zijn gemakkelijk behapbaar. Ricky Wilson zorgt er voor dat je bezweet en met een glimlach achterblijft na de show. Dat is de charme van Kaiser Chiefs.
CIJFER: 6,5 door Tamara Jansen (
VPRO)


Deadmau5
MUZIEK: Techno, trance, progressieve house, electro en dubstep in een voor iedere ziel te behappen jasje. De 30-jarige Joel Zimmerman heeft met zijn uitgekiende mix een behoorlijke status verworven. Zeker sinds zijn derde album 'Random Album Title' rijst zijn ster snel. Deadmau5 staat verder bekend om zijn onafscheidelijke masker; een zelf ontworpen, lichtgevende muizenkop met enorme wapperende oren. Naar verluidt wisselt de man dj'en en live werk in zijn sets af, maar dat valt vanwege de restricties hier niet met waarnemingen te staven.

PLUS: De gelukkigen in de tent zien Deadmau5 op een enorme kubus, die ook als scherm voor de superbe lichtshow fungeert. De man uit Toronto gooit er de ene na de andere technotrack in. Het publiek herkent zijn stijl en begeleidt de gestage opbouw richting de climax geregeld met kreten van herkenning. Zeker bij de fantastische, zoemende technokraker 'Cthulhu Sleeps', die toch wel elementen bevat van twintig jaar oude house. Terwijl de Plain White T's en Beatsteaks met verbijsterde blikken langs de tent lopen, wordt het binnen alsmaar heter en uitzinniger. Deadmau5 is slim genoeg om te doseren. Anders vermoei je zo'n festivalpubliek, zelfs in een uur, en is het de vraag of de EHBO het aantal flauwvallende bezoekers zou kunnen verwerken. Bijzonder om te zien dat veel mensen nummers van zijn jongste cd '4x4=12' herkennen. Prima werk ook, zoals het Daft Punk-achtige 'Some Chords' en het met toetsen aanvangende 'Sofi Needs A Ladder' dat zich ontvouwt tot een fijn staaltje triphop meets techno.

MIN: Om nou te zeggen dat dit heel onderscheidend is; nee. Deadmau5 is inventiever en veel subtieler dan Bloody Beetroots een dag eerder, maar dit is geen set voor de fijnproever. Dit is een set die je van Paaspop, Dauwpop en Pinkpop tot 5 Days Off of Free Your Mind kan neerleggen. Dit snappen mensen. Zeker de mensen die erbij lopen alsof ze resistent zijn tegen foute XTC of een betere apotheker hebben. Maar ook Henk uit Hoensbroek en zijn maten. Zo halverwege dreigt het een beetje langdradig te worden. Saaiheid hadden we na die dampende start niet verwacht.

CONCLUSIE: Die saaiheid duurt echter niet lang, de volgende track gaat over in rauwe dubstep en de tent barst weer uit zijn voegen. Mensen stuiteren gelukzalig rond en dan heeft Deadmau5 nog een verrassing in petto: een langbenige jongedame in spaarzame glitterkleding die als mc de boel verder oppept. Dat werkt nog beter, zeker op een festival. Sowieso lijkt Zimmerman het goed voor elkaar te hebben. Zijn gekoesterde privacy, oftewel: het zorgvuldig gecultiveerde mysterie rond zijn persoon, maakt vooral nieuwsgierig. En het geeft zo'n ontlading als hij het masker in de laatste track afzet en zelf ook hard uit zijn plaat gaat. Je ziet niet veel van de man, maar hij levert op maat en is voor boekers o zo breed inzetbaar.

Mensen klimmen in palen en tillen overal het tentdoek op om het maar mee te maken. Net als bij Bloody Beetroots is duidelijk dat de tent al veel te klein is voor dit formaat dance-act. Mojo en Pinkpop moeten zich afvragen wat ze met dance willen op dit festival. Het genre lijkt niet te negeren, maar of ze moeten kleinere namen boeken voor de tent of dance moet een volwaardig podium krijgen op Pinkpop.
CIJFER: 7+ door Ingmar Griffioen (
VPRO)

Weekdeals (728x90)


30 Seconds To Mars
MUZIEK: Thirty Seconds To Mars maakt veelal langgerekte elektronische emorock (of rocky emolectro, zo u wilt) met af en toe een vleugje nu-metal pathos en stadionrockpretenties. Sinds het begin van de band, in 1998, heeft zanger Jared Leto zijn carrière als Hollywoodacteur op een laag pitje gezet om tijd in de band te kunnen steken. Vier jaar geleden stond Thirty Seconds To Mars ook al op dit podium. Inmiddels zijn de Amerikanen bezig met hun afscheidstournee.

PLUS: Geen band durft anno 2011 op te komen met Orff's Carmina Burana, dus komen Leto en de zijnen op met Carmina Burana. Al rennend gooit hij er een paar pirouettes uit, zijn grote zonnebril vliegt van zijn hoofd. Wat een spektakel. Hier is goed over nagedacht en de art direction, hoe groots en pathetisch ook, versterkt de muziek en verwachting bij de drommen fans. Leto heeft naast topproducers, regisseurs, managers en label een sterke band samengesteld. Wat een beest van een drummer zit er achter de kit.

Jared Leto is een geboren volksmenner. Hij heeft vanaf de eerste zes plectrums (dat is drie minuten in mensentijd) de weide in zijn knuistje. Als Leto wil dat iedereen zo dicht mogelijk bij hem kan zijn, dan roept hij dat iedereen drie passen vooruit moet zetten en drukt de massa zich tegen de barriers. Als Leto voorstelt om zo hoog te springen dat de wolken kunnen worden gekust, dan springt het publiek tot grote hoogte. Er moeten zeker honderd mensen op de schouders van anderen klimmen? Binnen tien seconden wiegt zeker 300 man boven de massa uit. Leto paradeert met een Nederlandse vlag over een speciaal aangelegde catwalk, hij krijgt met zijn ogen en kleine handbewegingen het hele veld aan het zwaaien, brullen, lachen, springen, beuken, dansen, en oud-Siciliaans fistpumpen.

Dan ziet Leto een jonge fan met een stuk merchandise over zijn bovenlichaam. 'Kom eens het podium op, jij.' Hij fluistert hem wat te vertalen woorden in, die met aandoenlijke horten en stoten worden uitgesproken. De fan wandelt trots de verhoging af (zo lang is de zanger niet) maar niet voordat Leto zijn roze hoedje van zijn hoofd grist. Als een clown paradeert hij met het hoedje tijdens het nummer 'This Is War'. Is dit die anale Hollywoodster met rare backstage-eisen, curieuze uitspraken, agressieve bodyguards en verschrikte pillen-look? 'We gaan nogmaals naar voren. Vier stappen ditmaal.' Het voelt zowaar...warm...en...echt. Voor de slottrack worden een kleine tachtig jongens en meisjes het podium op getrokken. Leto springt met ze mee terwijl de woorden worden uitgebruld. Tot slot wandelt een eigen fotograaf naar voren voor een foto van het publiek. 'Kennen jullie Twitter? Bij elk optreden maken we een foto voor Twitter, even lachen!'

MIN: Thirty Seconds To Mars geeft geen optreden. Dit is een beleving, musical, one-man-show, monoloog, seance. De muziek is bijzaak. Je ziet drie gitaristen en vraagt je af of wat er uit de speakers komt zelfs maar door een van de heren wordt gespeeld. Niet door de gekuifde voorman in ieder geval. Die kan rustig tijdens een gitaarpartij met zijn rechterhand het publiek aanmoedigen. 'Kindercore' is misschien wel de juiste term voor deze muziek. Dat klinkt een beetje eng en... dat is het ook wel. De teksten gaan echt nergens over, de muziek is kil, machinaal en leeg. Elk woord wordt overigens meegezongen door het hele veld. Leto zingt misschien iets meer dan de helft van zijn eigen teksten.

CONCLUSIE: Vier jaar geleden stond de band op dezelfde plek. Toen schreef een collega: 'het probleem is dat Leto te veel de rockster speelt, zonder het werkelijk te zijn.' Misschien moet Thirty Seconds To Mars wel helemaal niet als een klassieke rockband worden beoordeeld. Dit is een Hollywoodfilm. Of nee, een mockumentary zoals Joaquin Phoenix dat deed in I'm Still Here. Vrij naar Chantal Janzen: 'Wat kan hij acteren hè!' Een bijzonder schouwspel is het in ieder geval. We hebben gelachen en genoten. En nu weer mooie films maken, Leto.
CIJFER: 7 door Erik Zwennes (
VPRO)


Foo Fighters
MUZIEK: We kunnen er lang of kort over discussiëren, maar Foo Fighters heeft nooit een liedje gemaakt dat zo monumentaal is als Smells Like Teen Spirit. Echt niet. Al te veel ontwikkeling in zijn sound heeft de band ook niet gemaakt, maar in ruim vijftien jaar hebben ze wel een zeer constant niveau gehaald. En een heleboel sterke liedjes geschreven. Het zijn no-nonsense songs, met veel passie gespeeld. Learn To Fly is zeker niet het enige liedje zonder solo. Er zit wel degelijk veel dynamiek en opbouw in de liedjes, maar vaak is het een group-effort. Zeker, alles draait om Grohl, een klein beetje om drummer Taylor Hawkins, maar de basis die daar achter staat is compact en solide. Zeker met Pat Smear als derde gitarist erbij. De veteraan - hij was bij Nirvana al extra bandlid op tour - staat bescheiden in het halfdonker met zijn markante oude kop. Hij was er drie jaar geleden niet bij.

PLUS: Het meest recente album Wasting Light is feller dan we gewend zijn. Albumopener Bridge Burning is dan ook een ideale setopener. De vlam vliegt direct in de pan. Ook Rope, de eerste single van dat album, wordt luidkeels meegeschreeuwd door zo'n beetje iedereen. White Limo, het hardste nummer dat de band ooit maakte, past helemaal in die lijn. Vanaf Breakout gaat de band wat meer de diepte in. Daar komt geen pyrotechnicus aan te pas. Het enige speciale effect is die fascinerende plak kauwgom in Dave Grohls wang.

MIN: Daarna begint een taaier deel, met een aantal standaard trucs om een twee uur durende show interessant te houden. Drummer Taylor Hawkins mag Cold Day In The Sun zingen (in drummen is hij beter), Stacked Actors is vervolgens een wel erg lange blues-jam, die gaandeweg gelukkig meer en meer grunge wordt en op een geweldige manier overgaat in nieuwe single Walk. Ook iedereen die even afdwaalde, is meteen weer bij de les.

CONCLUSIE: Dave Grohl doet vandaag hard zijn best om zijn relaxte imago te onderstrepen. Waar de andere headliners zich niet lieten zien, liep Grohl vanmiddag al ontspannen rond op het backstageterrein. Hij en zijn band vertrekken niet in vier verschillende Mercedessen, zoals Kings Of Leon gisteren. En hij doet ook niet aan toegiften. Waarom zou je immers doen alsof je echt niet meer terug komt, om dan nog een plichtmatige comeback te maken? We spelen door tot we klaar zijn. We wijken vanavond zelfs semi-spontaan af van de setlist, want de band heeft er zin in. Skin & Bones en Queen-cover Tie Your Mother Down worden toegevoegd voor de zinderende apotheose: Everlong. Nou, vooruit, als de Foo's een absolute klassieker hebben, dan is het deze. Drie jaar geleden speelde de band voor het laatst in Nederland, op hetzelfde podium. In de tussentijd is de band twee keer zo populair geworden, zo lijkt het. Overweldigend.
CIJFER: 9 door Atze de Vrieze (
VPRO)