PINKPOP 40e EDITIE
2009 Updated 19 mei 2012
Datum: 30 mei t/m 1 juni 2009
Acts: zie programma

Locatie: Megaland Landgraaf

Entree: 3 dagen met camping kost dit jaar € 140,00. losse dagkaart kost € 75,00
(v.v. prijzen excl. servicekosten, De voorverkoop start zaterdag 7 maart 2009 om 10.00 uur.)
Bestel je kaartjes via internet in Nederland, België en Duitsland of indien mogelijk via Beep je mobiele entreekaartje

Weer: hopenlijk droog en warm

Toeschouwers: 65.000

Presentatie: Giel Beelen en Eric Corton

BELANGRIJKE OPROEP:
Heb jij als pinkpopbezoeker mooie foto's gemaakt van de bands en artiesten,
en wil jij dat deze vereeuwigd worden op deze website verzoek ik je om contact op te nemen
BELANGRIJKE OPROEP!!!


Recencies zaterdag  Recencies zondag  Statistieken  Krantenartikelen  Pinkpop DVD's  Veel online videoclips  Meer online videoclips


All American Rejects The All-American Rejects
Bij de dagopeners in de tent, The All-American Rejects, staan op de eerste vijf rijen ook alleen maar meisjes, die om te beginnen al het geduld moeten zien op te brengen om een wel erg lang en bombastisch intro uit te zitten.
Bron:
NU.nl door Ester Meerman/Lenny Boschman / Foto: Ben Houdijk

Shinedown drummer in actie Shinedown
Shinedown opent de laatste dag van Pinkpop het 3FM podium. Giel Beelen is blij dat er "eindelijk wat metal" staat. Maar meer dan een nog net niet vervelendere versie van Creed is de typisch Amerikaanse mainstream rockband niet. Metal voor mietjes dus. De zanger is er van overtuigd dat wij niet komen om hem te horen praten.

Kennelijk hoort hij zichzelf maar al te graag, want zijn klep houden doet hij niet. De band weet er in drie kwartier maar een beperkt aantal nummers doorheen te jagen en het anti-racismebetoog voegt ook niet veel toe. Het veld loopt dan ook snel leeg en bij de zanger valt het kwartje: "Wat zijn jullie stil zeg, vinden jullie de show niet leuk?"
Bron:
NU.nl door Ester Meerman/Lenny Boschman / Foto: Bram Muller

The Gaslight Anthem
Gaslight Anthem MUZIEK: The Killers hebben hun liefde voor Springsteen vermengd met die voor Bowie en jaren '80 new wave en komen zo tot een futuristisch indie-glam-geheel. The Gaslight Anthem blijft dichter bij de basis: ze maken ferme rootsrock met af en toe een bluesuitstapje, zonder in braderiekitsch te vervallen.

PLUS: The Gaslight Anthem kent zijn klassiekers. Eerst een stukje Stand By Me, dan Motownklassieker What Becomes Of The Broken Hearted. Ergens in die oerblanke jongens schuilt een zwart hart, en dat is altijd een compliment. De songs van doorbraakalbum '59 Sound zijn compact en pakkend. Niet erg gelaagd, maar ook minder voorspelbaar dan op het eerste gehoor lijkt. Respect voor die tattoos trouwens. Brian Fallon heeft ze zelfs op zijn vingers. Dan ben je een echte, en dan mag je ook best het hele optreden je zonnebril ophouden. Met zijn vieren zien ze eruit als een nietsontziende New York hardcore band, maar de frontman heeft ook iets aaibaars. Een ongeforceerde popsterrenlook.

MIN: Jammer dat The Gaslight Anthem zijn belangrijkste kruit al meteen verschiet. De band opent met Great Expectations en knalt er vrijwel meteen Old White Lincoln - de hit - achteraan. Die had natuurlijk gewoon voor het slotoffensief bewaard moeten worden. Het tweede deel van de set bevat minder opvallende songs. Veel interactie met het publiek is er niet, in podiumdynamiek kan ook nog het een en ander gewonnen worden. Maar misschien is dat grote podium gewoon nog een beetje te groot.

CONCLUSIE: De middag is amper begonnen, maar de zon brandt al op de lome Pinkpopmenigte. The Gaslight Anthem is een goede opener, een degelijke rockband met een relatief fris geluid. Dat wil zeggen: songtitels als '59 Sound, Miles Davis & the Cool en Film Noir verraadt The Gaslight Anthem dat het de blik vooral op het verleden gericht heeft. Dat doen ze goed en stijlvol, maar iets meer blik op de toekomst kan geen kwaad.

CIJFER: 6,5 door Atze de Vrieze (
3voor12-VPRO) / Foto: Ben Houdijk


Hollywood Undead
Hollywood Undead blijkt een vreemde mix van Backstreet Boys, raprock en, met dank aan de maskers die de heren dragen, Slipknot. Het publiek lijkt het in ieder geval allemaal prima te vinden, gezien de enthousiaste reacties van vooral de voorste rijen.
Bron:
NU.nl door Ester Meerman/Lenny Boschman

Mando Diao
Mando Diao...uit Zweden Voor Mando Diao komt de Pinkpopontmaagding eigenlijk veel te laat. De Zweedse band heeft al vijf studioalbums uitgebracht en trekt in Duitsland al jaren volle zalen. Dit verklaart waarschijnlijk ook het opvallend grote aantal Duitsers op Pinkpop dit jaar. Bij Nederland begint het kwartje eindelijk te vallen met radiohitje Dance With Somebody. En terecht, de Zweden verdienen het.

Tien minuten voor aanvang is het veld voor het 3FM-podium haast afgeladen. Mando Diao is het rauwe geluid ondertussen een beetje kwijt, maar het publiek slikt de Zweedse poppy garagerock voor zoete koek. De vijf zweden openen met Sheepdog, het nummer waarmee het allemaal voor Mando Diao begon.

Vanaf dat moment is de menigte gelijk goed los. De handjes mogen op elkaar en Mando Diao laat veel meisjes dansen. Vooraan ontstaat zelfs een ware pit. Nederland is eindelijk overtuigd, Mando Diao is dé ontdekking van het mainstream Pinkpop-publiek.
Bron:
NU.nl door Ester Meerman/Lenny Boschman / Foto: Ben Houdijk


Joost Zwegers als Novastar Novastar-expres komt moeizaam op gang
De Nederlandse Belg Joost Zwegers (aka Novastar) is het type ideale schoonzoon. Zo'n jaloersmakende eeuwige jongen, die de ouders van zijn vriendinnetje bij de eerste ontmoeting met zijn ogenschijnlijk jeugdige onschuld meteen inpakt. Ook op het podium hanteert Joost dat vertederende kunstje om mensen voor zich te winnen. Op den duur kan dat behoorlijk op de zenuwen gaan werken. Te braaf, te saai, te lief! Kom op Joost, laat de rebel, die vast ergens in je verstopt zit, eens in je los komen. Prop je neus vol, giet drank naar binnen, trek desnoods je broek naar beneden - doe iets!

MUZIEK: Novastar maakt bijna perfecte popliedjes met diepgang. Een pakkende melodie, mooie teksten, een verleidelijke stem en sferische muziek. Nederland is al jaren gek op de in Sittard geboren maar in Antwerpen wonende Joost Zwegers.

PLUS: Joost heeft stiekem geluisterd naar mijn smeekbede; hij heeft het beest wat meer laten loskomen. Soms oogt het wat onbeholpen en overgeacteerd wanneer hij als een zegevierende Romeinse held met wijd gespreide armen op zijn piano gaat staan, maar hij brengt in ieder geval wat leven in de Limburgse brouwerij. Hij wisselt intieme liedjes achter de piano (waar hij zich nog steeds het meest thuis voelt) af met een grootse en meeslepende uitvoering van zijn hit The Best Is Yet To Come. En je kunt veel van de anders zo introverte Joost zeggen, op het podium gooit hij er zijn volle ziel en zaligheid in. Wie een concert standaard afsluit met een rood, nee paars, aangelopen hoofd, moet wel iets goed gedaan hebben. Veel artiesten kunnen nog wat leren van Joosts aandoenlijke bevlogenheid.

MIN AUHAU! Wat een valse start. Joost Zwegers slaat met het openingsnummer Never Back Down de plank volslagen mis. Het geluid is erbarmelijk slecht, de band zit er regelmatig nog meer naast dan cabaretier Eric van Sauers met zijn grappen en Joosts zang voelt als een martelgang. Het is een zege dat het bier in plastic bekers wordt geschonken, anders waren de glazen spontaan gesprongen. 'Mevrouw van Personeelszaken, geldt dat aanbod van die oordopjes nog?' We mogen onze lieve heer op onze blote knieën danken dat de band zich daarna toch weet te herstellen, maar helemaal er overheen komen ze niet. Daarvoor was de ouverture te pijnlijk. Ook het publiek lijkt hem zijn fout niet helemaal te kunnen vergeven. Joost vuurt heel wat liefdespijlen af, maar mist de scherpte om de mensen echt in hun hart te raken. Dit ritje met de Novastar-expres komt moeizaam op gang; het start met flink wat vertraging en je komt uiteindelijk redelijk uitgeput op de juiste bestemming aan.
CIJFER: 5 door Atze de Vrieze (
3voor12-VPRO) / Foto: Ben Houdijk


The Script volgt het script, Pakkend maar voorspelbaar
The Script - uptempo met aanstekelijke refreinen Pinkpop mag dan veertig jaar zijn en een sympathieke opa als goeroe hebben, het begin van de maandag is geknipt voor de jeugd. Eerst The All-American Rejects en Hollywood Undead, en vervolgens The Script, een trio uit Dublin dat de meisjesharten sneller doet kloppen. De zanger verandert binnen drie nummer in Mr. Big Smile. The Script is zelf verrast door de hysterische ontvangst op Pinkpop. De band heeft fans, die alle liedjes uit hun hoofd kennen en die schattige spandoeken maken. "Can I have a plectrum or a drumstick?"

MUZIEK: Poptrio met een piano. Keane? Bijna: The Script. De band uit Dublin houdt van uptempo songs met aanstekelijke refreinen. Ze hebben een hit met The Man Who Can't Be Moved.

PLUS: Drummer Glen Power begint met een drumsolo. Zou The Script zowaar het schrijnend gebrek aan pit goedmaken dat hun album zo'n lange zit maakt? De euforie wordt enigszins teruggefloten als zanger Danny O'Donoghue achter zijn elektrische piano stapt en de voorzichtigheid alsnog de boventoon voert. Maar soit: Danny heeft een goede stem. Hij is een mooi-zinger, zo iemand die de eerste ronde van Idols fluitend door zou komen. Gordon zou waarschijnlijk luid applaudisserend opstaan van achter zijn desk, want deze jongen heeft iets wat op soul lijkt.

MIN: Het kwartje valt wat betreft die bandnaam: The Script maakt popmuziek volgens het boekje. Gordels zijn niet nodig, deze band is zo veilig als de pausmobiel. Dat zit hem vooral in de klankkleur van de liedjes: alles warm, geen verstorende elementen, fijn meezingen. Op een middag als deze is dringend behoefte aan een charismatische frontman, maar Danny is gewoon je buurjongen.

CONCLUSIE: Ai, we zijn alweer halverwege de dag en de eerste spannende band moet nog komen. De Pinkpopmaandag staat voorlopig vooral in het teken van wansmaak en middelmatigheid. The Script hoort in de tweede categorie. Het is een sympathiek ogend clubje met een paar aanstekelijke meezingliedjes, maar over veertig jaar heeft gegarandeerd niemand meer van ze gehoord. Behalve misschien dat stelletje met dat spandoek vooraan, want die drumstick krijgen ze natuurlijk.
CIJFER: 5,5 door Atze de Vrieze (
3voor12-VPRO) / Foto: Bart Notermans


'Elvis' en Benjamin Kowalewicz Billy Talent heeft absoluut geen enkel spoortje... Talent
MUZIEK: Noem het maar muziek. "Billy Talent is een Canadese punkrockband uit Mississauga, Ontario, bestaande uit Benjamin Kowalewicz (zang), Ian D'Sa (gitaar, zang), Jonathan Gallant (basgitaar, zang) en Aaron Solowoniuk (drums). De band is ontstaan in 1993, oorspronkelijk onder de naam Pezz. Aangezien deze naam al in gebruik was werd in 2001, na de dreiging van een proces, de bandnaam veranderd in Billy Talent." (bron Wikipedia)

PLUS: Ja, met zo'n bandnaam en bio moet je wel een grap zijn. Een soort Canadese Band Zonder Banaan of Wipneus en Pim...

MIN: ...maar Billy Talent is geen persiflage. Nee echt! Dit is niet als grap bedoeld, maar het schoolvoorbeeld van wansmaak en diepe treurnis. Waar je deze zin eerder hebt gelezen? In de Volbeat recensie van gisteren. Billy Talent niet creatief en origineel...dan ik ook niet. Daarom:

CONCLUSIE:
oordeel zelf
CIJFER: 3 Erik Zwennes (3voor12-VPRO) / Foto: Bram Muller


Amy Macdonald
De charmante verschijning Amy Macdonald Amy Macdonald blijft een aandoenlijke verschijning. De charmante Schotse heeft haar donkere haar ingewisseld voor blonde lokken, maar de mannen geven er waarschijnlijk niet minder om. Amy is goedgemutst, kletst lekker en past zelfs prima op dat grote podium. De blazersectie blijkt een goede aanvulling.

Voor de show covered Macdonald Bruce Springsteen's Dancing in the Dark maar eens. Soms brabbelt ze met haar Schotse accent wat onverstaanbaars. Het deert allemaal niet, Amy mag alles.
Bron:
NU.nl door Ester Meerman/Lenny Boschman

De schattige extroverte lieve ontdeugende Katy Perry Katy Perry
Katy Perry is vandaag de act die iedereen toch stiekem even wil zien. Kan de kleine Amerikaanse van het stoute liedje over zoenen met een meisje een uur lang boeien? De zangeres geeft een wervelende liveshow, met als podiumdecoratie een opblaaskat en geglazuurde appels ter versiering van haar microfoonstandaard.

De mierzoete popliedjes doen het glazuur bijna van de tanden spatten. Als Pinkpop ooit met een barbie-set zou komen, zou het er ongetwijfeld zo uitzien.
Bron:
NU.nl door Ester Meerman/Lenny Boschman / Foto: Martijn Eerens

De Jeugd van Tegenwoordig
Wat kunnen we nog zeggen over De Jeugd van Tegenwoordig? Hossen gegarandeerd. Bruce Springsteen wordt flink geëerd, P. Fabergé heeft zelfs drie dagen voor Bruce in de rij gelegen. Het is bijna een wonder dat het Rode Kruis geen overuren heeft gedraaid - blikken bier en gesigneerde cd's worden zonder pardon het publiek in geslingerd.

Ook worden we massaal welkom geheten in de kerk van De Jeugd van Tegenwoordig, maar het ziet er naar uit dat we niet voor het zingen de kerk uit gaan. 'Bier en tieten', roept Vieze Fur. Even ziet het er naar uit dat ons feestje wordt verpest door donkere regenwolken, maar de bui lijkt richting Anouk te drijven. Helaas, we worden niet gespaard maar getrakteerd op een ware hoosbui. Het deert niet, een feestje in de regen mag ook.
Bron:
NU.nl door Ester Meerman/Lenny Boschman / Foto: Bram Muller


Franz Ferdinand in de badkamer Franz Ferdinand
sta je om de juiste Franz Ferdinand-sfeer te proeven tussen het met roze hoedjes getooide Pinkpoppubliek, valt er voor je door de hooikoorts geïrriteerde neus plots een meisje flauw. Ok, het was een uiterst sierlijke val (ten points) en Franz Ferdinand treft blaam noch schuld, maar het belooft weinig goeds voor het verloop van het verdere concert

MUZIEK: Oer-Britse alternatieve post-punkband met een neus voor uiterst plezierige, en niet uit het hoofd te krijgen, deuntjes. Veel lalalalala's dus. En soms hoor je zowaar, en ja dat klinkt cynisch en zo is het ook bedoeld, voor de afwisseling een krachtige Ooohhoooo Yeah!

PLUS: Wie zegt dat de Britse gitaar- en de-Beatles-waren-mijn-grote-voorbeeld-al-was-ik-toen-nog-niet-eens-geboren-bandjes die een aantal jaren geleden Europa veroverden passé zijn, komt bedrogen uit. Franz Ferdinand probeert op het laatste album hun horizon te verbreden, maar de grootste kracht blijven toch simpelweg de rechttoe rechtaan nummers van vooral hun debuutplaat. Waarom moeilijk doen als het makkelijk kan. Natuurlijk komt de uiterste houdbaarheidsdatum akelig dichtbij, op deze Pinkpop slaat het oude Franz Ferdinand-geluid nog altijd in als een Noord-Koreaanse kernproef. Pinkpop ontwaakt massaal uit het wat verlengde middagdutje zodra Franz Ferdinand de eerste klanken van wereldhit Matinee over de lome festivalgangers uitstort.

MIN: Er valt weinig beweging in de heren op het podium te krijgen. Alleen het hoofd van de charismatische zanger Alex Kapranos schudt af en toe wat heen en weer, verder lijkt op elke vorm van beweging een standrechtelijke executie te staan.

CONCLUSIE: Al is het al honderd keer gedaan, Franz Ferdinand is nog steeds dé ultieme festivalband. Nooit onvergetelijk goed, maar ook nooit overgeeflijk slecht. En Pinkpop kon wel weer even een degelijk geluid gebruiken.

CIJFER: 7 door Martijn van der Vlist (
3voor12-VPRO)

Franz Ferdinand op Pinkpop: Dansvloervriendelijke schop voor de kont
Frontman Alex Kapranos omschreef Tonight: Franz Ferdinand onlangs nog als "muziek van de nacht". Geen tijdstip ongelukkiger dus om die derde plaat te presenteren dan het heetste ogenblik van de middag. Toch slaagde de Schotse band er evengoed in om je een uur lang voor de kont te schoppen met dansvloervriendelijke postrock. Een evenwichtige en uiterst dynamische mix van oude hits ('Dark of the Matinee', 'This Fire', 'Take Me Out'...) met gloednieuwe crowdpleasers ('Ulysses', 'No You Girls') zorgde ervoor dat je geen moment onbewogen kon blijven onder de rubberen grooves van de groep. Meer nog: de eerste drie kwartier leek Franz Ferdinand zelfs alléén maar classics uit zijn mouw te schudden.

In 'Walk Away' maakte Kapranos daarna evenzeer indruk als louche crooner - denk aan Ted Bundy die scheepscruises opluistert met Sinatrasongs - terwijl een jachtige Nick McCarthy steeds scherp bleef uithalen op gitaar. Het mag intussen zonneklaar zijn: de identiteitscrisis die Franz Ferdinand doormaakte na hun tweede plaat is officieel overwonnen.
Bron: De Morgen door Gunter Van Assche


The Ting Tings
Jules de Martino en Katie White, That's my name The Ting Tings bewijzen maar weer eens dat het duo live velen malen beter uit de verf komt dan op plaat. Zangeres/gitarist/toetsenist krijgt het publiek al vroeg in de set op haar hand door in gebroken Nederlands een briefje voor te lezen.

"Gefeliciteerd met jullie verjaardag. Mijn Nederlands is shit, maar het enige dat we willen is dat jullie gaan dansen." Als de band dan ook nog als toegift een mix van Walk This Way, Ghostbusters en nog wat gouwe ouwe jaren '80 hits doen is de tent definitief om.
Bron:
NU.nl door Ester Meerman/Lenny Boschman / Foto: Ben Houdijk

MUZIEK: Katie White en Jules de Martino stonden op het punt hun mislukte muzikantenbestaan te beëindigen en een day job te zoeken. Katie faalde met girlpowergroup Total Knock Out en Jules met enkele indiebandjes. In een laatste poging tot die doorbraak begonnen ze The Ting Tings. Geen baanbrekende act, geen vernieuwende muziek, simpelweg slimme synthpop met girlband- en elektrorock-elementen. Over het pretentieloze is de band ook heel open en eerlijk. De debuutplaat heet We Started Nothing, maar herbergt wel vier hits: Fruit Machine, Great DJ, That's Not My Name en Shut Up and Let Me Go.

PLUS: Een jaar geleden stonden The Ting Tings op het bandjesfestival London Calling. Daar was het duo er duidelijk nog niet. De livevertaling was nog niet gemaakt, de houding van beiden vlak en en de matige nummers van het debuut klonken nog wat magerder. Inmiddels zijn die mindere nummers zo opgepoetst en geperfectioneerd dat ze wél overkomen. De setup is ook uitgebreid. De twee vullen het podium en blijven in beweging. Een nieuwe grote trom wordt door Katie omver gegooid, een koebelstellage eveneens... er is zowaar branie te bespeuren. Het publiek geniet en verwelkomt de vier hits met nog meer sprongen, gebrul en applaus.

MIN: Ting Tings blijft een dode band. Deze twee hebben echt nul uitstraling. Als doorgesnoven beursboys blijven de koppen emotieloos en dichtgeplamuurd. Dat deden de Spice Girls toch beter. Katie kan zeker zingen, maar raakt snel buiten adem. Halverwege strompelt ze even het podium af om bij te komen. Dit is het dieptepunt van de show met matige liedjes en zang. Als opvulling laat Jules zien welke beats hij allemaal uit zijn kastje kan toveren. Maar wat we nu met een casiotone Rappers Delight moeten...

CONCLUSIE: Een ideale popband bestaat uit de meest in het oog springende tieners die uit vele auditierondes naar voren komen. Hier staan twee te kleine en seksloze paspoppen die een kunstje doen. Maar dat kunstje is dan wel weer geweldig bedacht en gerepeteerd. Het blijft een dubbel gevoel met The Ting Tings . Maar op dit tijdstip, op deze plek en met deze hits en inzet zorgt de act er toch voor dat werkelijk iedereen danst en lacht. Dan heb je het goed gedaan.
CIJFER: 7,5 door Erik Zwennes (3voor12-VPRO)


The Kooks onder invloed The Kooks
The Kooks trapt af met Always Where I Need To Be en het publiek pikt het gelijk. The Kooks weet zijn reputatie echter niet waar te maken, zanger Luke Pritchard zit er regelmatig naast en is duidelijk onder invloed van iets.

Niet dat de fans dat wat deert, slipjes en andere liefdesverklaringen vliegen de band om de oren. De condooms zweven dan ook door de lucht. Alleen de drummer van The Kooks lijkt zich uit het zweet te werken, de rest van de band stelt zich vrij zoutloos op. "Are We Still There?" vraagt Pritchard. Wij wel, maar jij ook Luke?
Bron:
NU.nl door Ester Meerman/Lenny Boschman / Foto: Bram Muller



Anouk
Anouk in Armani??? Maandagavond stond Anouk voor de vierde keer op Pinkpop in het Limburgse Landgraaf. Het hele Pinksterweekend was het stralend weer maar rond kwart voor 7 betrok de lucht en vielen de eerste regendruppels op het volle veld voor de mainstage waar Anouk om kwart over zeven zou gaan spelen. Om tien over zeven barste er een behoorlijke regenbui los die ruim 10 minuten zou duren en daardoor het begin van het optreden van Anouk vertraagde, aangezien het podium niet watervrij was gebleven. Nadat de vloer weer droog was kwam Pinkpop baas Jan Smeets hoogstpersoonlijk het optreden van Anouk aankondigen, waarna ze op de eerste klanken van de klassieker "Home is in My Head" het podium betrad. Gehuld in een witte broek, met TH-shirt en een witte boa om gaf ze aan dat ze er zin in had. Een selectie van bekende nummers brachten de tienduizenden zowel vocaal als fysiek in beweging met If I Go, Nobody's Wife, Modern World en One Word. Ondertussen was de zon weer gaan schijnen boven Landgraaf en dat zou de rest van haar optreden gelukkig zo blijven.

Tijdens het intro van Girl zat Memru er zodanig naast, dat Anouk besloot om in te grijpen en aan te geven met "stop stop" dat het over moest...Na dit korte intermezzo gaf de band plank gas en werd het nummer top gespeeld en ging het publiek uit haar dak. Tijdens "Heaven Knows" was op de videoschermen goed te zien dat Anouk een nieuwe tattoo op haar rechterarm had met de tekst DOX, drie maal raden waar dat mee te maken had.... :-)

Good God (met blazers) en More Than You Deserve werden superstrak gespeeld en je kon zien dat Anouk en haar begeleidingsband het enorm naar hun zin hadden. De sfeer was top en dat resulteerde dat het publiek nauw betrokken werd bij Lost. Zowel aan het begin als aan het eind (met Anouk als dirigent) had ze de beschikking over een koor van enige tienduizenden kelen, hetgeen kippenvel bezorgde. (Op 3FM werd dat nummer rond half een gedraaid en zelfs discjock Paul Rabbering was diep onder de indruk)

Jerusalem en Everything waren de laatste nummers van deze Pinkpop editie. Althans dat dacht het publiek, maar Anouk gaf een toegift en wel met een nummer dat niemand nog gehoord had, te weten Today. Dat nummer staat op het nieuwe album van Anouk dat in september verschijnt. Pinkpop had de primeur!
Bron: Anouk Fanclub door Fons Pasteur

Anouk wil niet tussen BBløf en Keane staan
Wat een wijf is dat toch, die Anouk. Altijd een eigen willetje en maling aan iedereen. Daardoor slaat ze soms faliekant de plank mis - zoals die keer toen ze in Amerika dichtbij een platencontract zat - maar ik mag haar wel. Dit keer steekt ze een dikke middelvinger op naar Jan Smeets van Pinkpop. Die wilde Anouk rond drie uur 's middags al laten optreden, tussen Keane en Bløf, melden betrokkenen aan Nlpop.blog.nl. Maar Anouk vond het gepaster om zo vlak voor het optreden van de Red Hot Chili Peppers te verschijnen op de bühne. Maar Pinkpop-baas Smeets wil die ruimte liever bewaren voor dure, internationale acts, zoals Deftones en Franz Ferdinand. Voor Anouk reden genoeg om het optreden te annuleren. You go girl!
Bron:
Nlpop.blog.nl / Foto: Ben Houdijk


Zanger Gary Lightbody Snow Patrol
Snow Patrol wordt enthousiast ontvangen, maar afsluitende act van het festival blijkt toch nog een maatje te groot voor de Schots-Ierse band. Aan de inzet van Snow Patrol valt niks af te dingen, maar de meute die nog tijdens de show reeds naar de auto vertrekt in de hoop de files voor te zijn, spreekt boekdelen.
Bron:
NU.nl door Ester Meerman/Lenny Boschman / Foto: Hans-Peter van Velthoven
MUZIEK: Run, Chasing Cars, Shut Your Eyes, Open Your Eyes en de laatste: Take Back The City. Het zijn allemaal singles die ervoor hebben gezorgd dat meerdere platen van Snow Patrol in goud veranderden.

PLUS: Weinig mensen zullen in Gary Lightbody een idool zien. Hij is een onopvallende jongen. Een goedzak, iemand die het graag iedereen naar zijn zin wil maken, van zijn eerste verdiende centen een huis voor papa en mama koopt op het allermooiste stukje grond van Schotland. Ondanks het gebrek aan verschijning gooit hij een bak charme in de strijd. Zijn karaktertrekjes zet hij in om het publiek voor zich te winnen. Lightbody wil het iedereen naar de zin maken, dus ook het Pinkpop publiek. Hij praat met ze, prijst ze de hemel in om hun zangkwaliteiten, zet een roze hoedje op om een van ons te worden en wat vooral werkt: zijn overgave. Meermaals gooit hij zijn armen in de lucht, iets wat na korte tijd iedereen hem na doet. Het andere opvallende aan deze onopvallende jongen is dat hij liefdesanthems schrijft aan de lopende band. In het begin van de show komen er nummers voorbij waarvan je denkt: die zouden zo mooi aan het einde zijn geweest, wanneer de zon onder is. Chocolate bijvoorbeeld en Run, de tranentrekker. Maar dan kom je er achter dat Snow Patrol alleen maar dit soort nummers heeft, want naar het einde van de set toe komen nummers voorbij, zoals You're All I Have en Crack The Sutters, die ook weer perfect passen bij zonsondergang. Denk overigens niet dat Snow Patrol platte songs speelt. Neem zo'n Chasing Cars met een onverwachts einde, en andere songs die juist weer op een vreemde manier beginnen en slepende eindes kennen. En dan heb ik het nog niet eens gehad over wat er op de schermen naast het podium te zien is; dat zijn niet zomaar live-registraties, maar gemixt met visuals alsof je een uur lang naar een videoclip kijkt. Jammer alleen dat de beelden een halve seconde op het geluid achterlopen.

MIN: Toch mis je in Snow Patrol wel dat groteske, dat spannende dat ze afsluiterwaardig voor het gehele weekend maakt. Het moment dat de band je bij de lurven pakt, dat komt niet. Het vuurwerk is er niet tijdens het optreden, maar komt later.

CONCLUSIE: Ja. Snow Patrol is wel degelijk een afsluiter, maar dan wel voor de dag. Want het lukt ze net - maar dan ook echt nét - niet om het gros in euforische staat te brengen. En dat is toch, zoals bij Bruce Springsteen op de zaterdag, iets waar je op hoopt.
CIJFER: 7,5 door Fiona Fortuin (3voor12-VPRO)


Programma 2009
Zaterdag 30 mei: 15.00 - 22.30 uur
Tentstage 3FM Stage Mainstage
15.00 - 15.45 Noisettes 15.00 - 15.45 Kings Of The Day 15.45 - 16.45 Chris Cornell
16.45 - 17.45 Just Jack 16.45 - 17.45 Me First And The Gimme Gimmes 17.45 - 19.00 The Killers
19.00 - 20.15 Dr. Lectroluv 20.15 - 22.30 Bruce Springsteen
19.00 - 20.15 Elbow

Zondag 31 mei: 13.00 - 22.30 uur
Tentstage 3FM Stage Mainstage
13.00 - 13.40 You Me At Six 13.00 - 13.40 De Staat 13.40 - 14.25 Milow
14.15 - 15.20 Kyteman's Hiphop Orkest 14.25 - 15.20 Rowwen Hèze 15.20 - 16.15 Volbeat
16.15 - 17.15 The Rifles 16.15 - 17.15 Maria Mena 17.15 - 18.15 Madness
18.15 - 19.15 White Lies 18.15 - 19.15 James Morrison 19.15 - 20.15 Krezip
20.15 - 21.15 Pendulum 20.15 - 21.15 Keane 21.15 - 22.30 Placebo

Maandag 1 juni: 12.00 - 22.30 uur
Tentstage 3FM Stage Mainstage
12.45 - 13.30 The All-American Rejects 12.24 - 13.30 Shinedown 12.00 - 12.45 The Gaslight Anthem
14.30 - 15.20 Hollywood Undead 14.30 - 15.20 Mando Diao 13.30 - 14.30 Novastar
16.20 - 17.15 The Script 16.20 - 17.15 Billy Talent 15.20 - 16.20 Amy Macdonald
18.15 - 19.00 Katy Perry 18.15 - 19.15 De Jeugd van Tegenwoordig 17.15 - 18.15 Franz Ferdinand
20.15 - 21.15 The Ting Tings 20.15 - 21.15 The Kooks 19.15 - 20.15 Anouk
21.15 - 22.30 Snow Patrol
Wijzigingen programma tot op de concertdag(en) voorbehouden

Wil jij je ervaringen en leuke belevenissen op Pinkpop 2009 kwijt, laat 't ons dan weten via webmaster