Entree: 3 dagen met camping kost dit jaar € 150,00. losse dagkaart kost € 75,00 (v.v. prijzen excl. € 5,00 servicekosten).
De voorverkoop voor Pinkpop 2011 start zaterdag 19 maart
Bestel je kaartjes via internet in Nederland, Koop je kaartje in ieder geval NIET hier.
Natuurlijk wel ff goed checken dat je originele kaarten koopt. Buro Pinkpop steunt de strijd tegen het doorverkopen van kaarten tegen woekerprijzen via de actie: weet waar je koopt.
Weer: zonnig begin Toeschouwers: 60.000 totaal
Presentatie: Giel Beelen en Eric Corton
BELANGRIJKE OPROEP:
Heb jij als pinkpopbezoeker mooie foto's gemaakt van de bands en artiesten, en wil jij dat deze vereeuwigd worden op deze website verzoek ik je om op te nemen
BELANGRIJKE OPROEP!!!
MUZIEK: Hurts uit Manchester bestaat uit de twintigers Theo Hutchcraft en toetsenist Adam Anderson. Ruim een half jaar geleden verscheen hun debuutalbum Happiness. Dit album, vol gedragen arty synthpop en drie sterke singles, doet het erg goed in Europa en op de podia. Nu volgt een omvangrijke festivaltour. De twee presenteren zichzelf als serieuze, intellectuele mannen ten tijde van Joy Division en de schrale jaren erna. Strak in het pak, haar op z'n Ian Curtis' en uiteraard zonder glimlach of grote gebaren. Die gebaren zitten al in de muziek en show. PLUS: De Dood loopt in tweevoud met stilettohakken het podium op. Ze zwaaien in zwarte capes met zwarte vlaggen het kleurrijke publiek toe. Na openingsnummer 'Unspoken' gaan de capes af en blijken de dames klassieke danseressen, die met een combinatie van ballet en moderne dans simultaan de tonen aan elkaar bewegen. Theo en Adam hebben naast de dames een band, strijkduo en jonge operazanger meegenomen. Met voorzichtige handkusjes en witte rozen worden de vrouwen in het publiek lekker gemaakt. Uiterst gesoigneerd bewegen de heren zich over het podium. De mannelijke fans krijgen een flinke bak bombast, zware orgelthema's en de bewust monotone maar loepzuivere klanken van Theo. 'Silver Lining' en 'Wonderful Life' worden met luid gejuich ontvangen en klinken nagenoeg perfect. Dankzij de full-band nog wat zwaarder aangezet dan op plaat. Een cybergothic-tiener gooit haar poster van Hurts over de barrier en zingt elk nummer woordelijk mee.
Wat dit optreden zo sterk maakt is dat Hurts werkelijk heeft nagedacht over hoe ze zich presenteren. Niet met lege pathos als White Lies of Thirty Seconds to Mars, maar inhoudelijk met goede muzikanten, passende aankleding, styling en een enorm goed geluid. Het is een arty benadering van de eighties revival; immer serieus, met spaarzame explosies en veel overtuiging. De gehele plaat komt op één nummer na langs. Aangevuld met een later uitgebrachte titeltrack, b-kant 'Mother Nature' en Kylie Minogue-cover 'Confide in Me' om af te sluiten met het trancey anthem 'Better Than Love'.
MIN: Je moet houden van dergelijke pathospop, maar Depeche Mode en, in andere vorm, Erasure en New Order deden dit ook. Is het een ordinaire kopie? Nee, daarvoor zitten er te veel jaren nu dansinvloeden en productietechnieken in verwerkt. Maar geheel eigen is het niet, nee. Hoe goed de singles ook zijn, ze hebben tekstueel weinig om het lijf. Single 'Stay' bijvoorbeeld had ook zo bij Take That of Adam Lambert ingeleverd kunnen worden. Het wordt soms wel erg eendimensionaal. Voor een uur show heeft Hurts nog te weinig echt goede nummers.
CONCLUSIE: Maar als het op de ingeslagen weg verder gaat en wellicht nog iets meer dansinvloeden toelaat zou het zomaar richting dagafsluiter kunnen doorgroeien. De combinatie van muzikaliteit, gevoel voor hits, heldere concepten en het ongrijpbare aura van Theo kan deze band nog heel groot maken. Wanneer de danseressen, ditmaal op spitzen en in zwarte tutu, terugkeren voor het slot wordt duidelijk hoe goed deze show staat. Voor ieder wat wils en met een duidelijk eigen gezicht. CIJFER: 7+ door Erik Zwennes (VPRO)/foto: Bart Notermans / Wonderful Life and Stay op Youtube
MUZIEK: Het is inderdaad alweer een tijdje geleden, en in ons land gebeurde inderdaad weinig na MMMbop. Maar het was wel een super slim gitaarpopliedje met knipogen naar de Jackson 5 en andere teenie soulpop. Nadien bleven ze gewoon muziek maken in dezelfde stijl, die in Amerika redelijk bleef verkopen. Ze gingen met ruzie weg bij hun label en bleven drijven toen de internetgolf de muziekwereld overspoelde. PLUS: Zes jaar geleden waren ze voor het laatst in Nederland, in Paradiso. Hanson, dat zijn de drie neven die je al een paar jaar niet meer gezien hebt. De middelste ging geneeskunde, theologie EN filosofie studeren en is daar zes jaar later nog mee bezig. De oudste ging helemaal niet studeren, maar vond al snel een goede baan bij een bank en loopt nu zelfs overdag in een pak rond, gewoon omdat hij zich daar lekker bij voelt. Met de jongste dreigde het even fout te gaan, maar hij kwam uiteindelijk zelf tot de conclusie dat je van blowen ook niets wijzer wordt. Dat beeld. Geflankeerd door twee donkere sessiemuzikanten (om verwarring te voorkomen) zijn ze een superstrak combo. En ze hebben nog veel meer van die luchtige popsongs: 'Where's The Love' (destijds opvolger van MMMbop en nu bijna helemaal aan het begin van de set), oude single 'Penny and Me', het nieuwe liedje 'Give A Little'. Allemaal uptempo, geen vervelende ballads. Frontman Taylor Hanson heeft trouwens nog steeds geen baard, niet in zijn keel, niet op zijn kin.
MIN: Hanson is sowieso een band uit een ander universum. Normaal gesproken heeft de groep helemaal niets op dit festival te zoeken. Hun muziek mist de zweetlucht, klinkt te uitgeslapen. Nog nooit speelde het trio op een Europees zomerfestival, en er is eigenlijk geen goede reden waarom dat nu wel zou moeten. Het festival is dit jaar radiovriendelijker dan ooit, maar het blijft Landgraaf, geen Las Vegas. Mensen die het weten, vertellen dat Hanson nodig was om een belangrijke andere band binnen te halen. Zo gaat dat in festivalland, maar je wilt het liever niet zo overduidelijk zien als nu het geval was. Tot slot: jammer dat ze NIETS speelden van hun 1997 kerstalbum Snowed In!
MUZIEK: Alternatieve rock met roots, die gaandeweg de garage- en Southern bluesy aanpak verruild heeft voor uiterst stadionfähige pop- en rockmuziek. De drie Followill broers Caleb (leadzang en gitaar), Nathan (drums) en Jared (bas) en hun neef en leadgitarist Matthew hebben zich in twaalf jaar met vijf albums opgewerkt tot heuse wereldsterren, die na afloop van de show ieder in een aparte Mercedes afgevoerd worden.
PLUS: Na drie oudere nummers komt met single 'Radioactive' de eerste nieuwe song voorbij van het vijfde album Come Around Sundown, dat welbeschouwd de lijn van de absolute doorbraak, vierde cd Only By The Night, doortrekt. Ondanks het feit dat de band vooraf aankondigde terug te keren naar de rauwere beginperiode. Ook op die jongste plaat hebben de Kings de smaak voor catchy songs weer te pakken. Live komen liefst zes songs van de laatste cd voorbij, waarvan 'Mary' en 'Pyro' prima mee kunnen. Opvallend is dat net zoveel nummers in de set van 21 afkomstig zijn van derde cd Because Of The Times, die megahits ontbeerde, maar wel 'On Call', het Nirvana/Pixies-achtige 'Charmer' en de heerlijk uitdagende opener 'Knocked Up' opleverde. Songs die tot het beste van de Kings Of Leon behoren. Tel daarbij op dat de composities van de eerste twee, meer bluesy en minder opgepoetste platen vaste prik op de setlijst zijn en het is duidelijk dat de groep zich vijf albums sterk waant en dat terecht uitdraagt. Het kwartet, soms ondersteund door een vijfde man voor extra toetsen en gitaar, speelt een set die aan kwaliteit en dan toch ook aan passie wint en toont zich headlinerwaardig.
MIN: De familie Followill staat er in het eerste half uur vooral bij. Ze spelen strak, maar het is niet alsof ze een rock-'n-roll levenstijl ademen. Ook is het allemaal niet sympathiek. Voldoen de drumstokjes van oudste broer Nathan niet meer? Dan flikker je ze toch van je af, het liefst tegen iemand van de podiumcrew aan. Sowieso, als er wat is met je microfoon, monitor of gitaar; dan gebaar je driftig en dient het nederige voetvolk dat zo rap mogelijk op te lossen, want zo hoort dat bij sterren. Vier Mercedessen, de hele backstage afsluiten, je kauwgom naar het publiek spugen, de gitaarroadies afblaffen; het hoort er allemaal bij. Belangrijker in een muziekrecensie: de groep speelt goed, maar knalt maar niet. Alsof het ze niet zo interesseert, alsof de echte drive ontbreekt. Daarbij helpt het geluid niet mee. Voor een groot deel staan de bas en drums zo hard afgesteld, dat het lijkt alsof we in Kadhafi's hoofdkwartier zitten.
CONCLUSIE: Maar gaandeweg de set beginnen de Followills Pinkpop toch te waarderen. Een openhartig babbeltje over heimwee is de inleiding tot de gevoelige song 'Closer' en vormt het eerste haarscheurtje in de onbewogen houding tot nu toe. En tegen het einde is de liefde wederzijds, zeker in 'Sex On Fire' waarbij tienduizenden bezoekers en masse uit hun dak gaan. Een zeldzaam hoogtepunt in het festival tot nu toe. Jammer dat de Kings die passie en sympathieke kant niet wat eerder lieten zien. De vraag is hoe lang je zulke ego's als de Followills bijeen kan houden. Wellicht dat het binnen de familie wat hartelijker is, maar dat is moeilijk voorstelbaar. Wat dat betreft is het resolute gebaar, waarmee Caleb de leadgitaar-partij in 'Sex On Fire' opeist, misschien wel veelzeggend. Als hij het dan gelukzalig het uitzinnige publiek bedankt voor een van de mooiste momenten uit zijn leven, zijn we geneigd hem te geloven. Het is te hopen dat hij meent daarvoor de andere Followills nodig te hebben, want een band die met achttien sterke nummers in de set de twee grootste/bekendste hits nog moet spelen, heeft waarlijk goud in handen. CIJFER: 7,5 door Ingmar Griffioen (VPRO) / foto: John Klijnen
2011 Updated 16 november 2013
Het Engelse Hurts heeft gistermiddag bijvoorbeeld in één uur zestigduizend nieuwe fans geworven. Terwijl het kitscherige duo eerder op Lowlands zou worden verwacht dan op het ronkende Pinkpop. Hurts maakt dancepop en schroomt de grote gebaren niet. Theatraal hebben ze het in Landgraaf wel vaker meegemaakt met complete strijkorkesten die het podium op zijn gestuurd. Maar de opera van Hurts was een overtreffende trap en een die bijzonder goed uitpakte.
MUZIEK: Hurts uit Manchester bestaat uit de twintigers Theo Hutchcraft en toetsenist Adam Anderson. Ruim een half jaar geleden verscheen hun debuutalbum Happiness. Dit album, vol gedragen arty synthpop en drie sterke singles, doet het erg goed in Europa en op de podia. Nu volgt een omvangrijke festivaltour. De twee presenteren zichzelf als serieuze, intellectuele mannen ten tijde van Joy Division en de schrale jaren erna. Strak in het pak, haar op z'n Ian Curtis' en uiteraard zonder glimlach of grote gebaren. Die gebaren zitten al in de muziek en show.
Hanson
MUZIEK: De jonge zanger Tim Knol maakt polder-Americana, kleine popliedjes die veel liefde voor oude songsmids en puur muzikantschap uitstralen. Na het titelloze debuut (2010) verscheen onlangs alweer de opvolger Days. Dit is muziek die je deelt met je ouders. Of ouders met hun kinderen.
MUZIEK: Ergens tussen punkrock en grunge, met een stevig Pixies-stempel en psychedelische uitstapjes. Op zich niets wat we nog niet kenden, maar wel goed gedaan. Hun eerste album was aardig, maar met de tweede erbij heeft de band uit Kentucky een heel aardige set staan. In het intro van 'Tiny Little Robots' wordt een kleine ode gebracht aan festivalanthem 'Seven Nation Army' van The White Stripes.
MUZIEK: Justin Nozuka is een singer/songwriter van Canadese/Japanse afkomst. Soulvolle liedjes worden gecombineerd met een vleugje folk of reggae.
MUZIEK: Australisch heavy rockmonster met veel haar, zware riffs en classic metal vocalen. Frontman Andrew Stockdaleraakte in 2008 zijn twee mede-oprichters kwijt wegens de bekende 'onverenigbare persoonlijke en muzikale meningsverschillen'. Inmiddels zijn ze vervangen door drie kundige en langharige muzikanten.
MUZIEK: Nederlandse pianopop met een jazzy twist. Twee hitsingles waarvan één cover: Use Somebody van Kings of Leon.
MUZIEK: Graffiti6 is het duo Jamie Scott en TommyD; zij maken catchy popsongs met een typische Briste ondertoon. Live hebben ze een band om zich gevormd, die naadloos aanslaat bij het duo.
MUZIEK: White Lies is een Londens trio, dat sinds tweede plaat Ritual live niet wordt versterkt met een, maar twee man extra. Met debuut To Lose My Life scoorden ze een aantal hits. De nummers gaan veelal over dood, verderf en wat liefde. De band is van top tot teen gemaakt en dat laat zich naast de muziek in alles zien. Zo speelt de bijvoorbeeld band altijd in het zwart, al breekt frontman McVeigh vanavond de dresscode door een wit overhemd aan te trekken.
MUZIEK: Vleeshouwers zijn het, lompe Italiaanse vleeshouwers. Geen kaasschaaf, maar een botte hakbijl waar je in een klap een wild zwijn mee zou kunnen splijten. Ze begonnen als dj-duo, in de slipstream van Justice en Boys Noize. Zo stonden ze ooit nog eens op Eurosonic in een lege Simplon met hun blauwe maskertjes. Dit is het niet helemaal, moeten ze zelf ook gedacht hebben. De maskers werden zwart, een groot doek met de tekst Church Of Noise werd aangeschaft en ze rekruteerden een punkdrummer. Succes verzekerd.
MUZIEK: Avenged Sevenfold, je mag a7x zeggen, maakt al sinds de eeuwwisseling een smakelijke mengeling van metal en hardrock. M. Shadows, Synyster Gates, Zacky Vengeance en Johnny Christ hebben al vijf albums gemaakt. Het is geen moeilijke cryptometal, maar instap-rock om kennis te maken en bij te springen en schreeuwen. Stond deze band hoog op het verlanglijstje van het festival? Waarschijnlijk niet, maar nu hun tour ze toch in de buurt bracht, is het wel zo leuk hun vuurspektakel eens van dichtbij te aanschouwen.
Het optreden van Coldplay viel zaterdag goed op Pinkpop, Kings of Leon deed het gisteravond beter. De Amerikanen gaven een zeldzaam sterke demonstratie van hoe je een festival inpakt.