Locatie: Megaland Landgraaf / Kaart van gebied rond Pinkpop met afgezette gebieden, parkeerplaatsen en campings
Entree: 3 dagen met camping kost dit jaar € 160,00. losse dagkaart kost € 80,00 (v.v. prijzen excl. € 5,00 servicekosten).
De voorverkoop voor Pinkpop 2012 start zaterdag 3 maart
Bestel je kaartjes via internet in Nederland, Koop je kaartje in ieder geval NIET hier.
Natuurlijk wel ff goed checken dat je originele kaarten koopt. Buro Pinkpop steunt de strijd tegen het doorverkopen van kaarten tegen woekerprijzen via de actie: weet waar je koopt.
Weer: heerlijk droog, warm en zonnig Toeschouwers: 38.000 totaal
Presentatie: Eric Corton, Giel Beelen, Michiel Veenstra, Roosmarijn Reijmer
BELANGRIJKE OPROEP:
Heb jij als pinkpopbezoeker mooie foto's gemaakt van de bands en artiesten, en wil jij dat deze vereeuwigd worden op deze website verzoek ik je om op te nemen
BELANGRIJKE OPROEP!!!
Moss MUZIEK: Het moet een hele opgaaf voor Moss zijn geweest: Never Be Scared / Don't Be A Hero overtreffen. Ornaments zit inmiddels een half jaar in de cd-speler en we kunnen stellen dat het album op zijn minst geslaagd is. Moss is gewoon verder gegaan waar Never Be Scared ophield: mooie, gedragen donkere liedjes die lucht krijgen door de fraaie meerstemmigheid. Moss is een mooi voorbeeld van een band die meer is dan de som der muzikanten. Schijnbaar eenvoudige bas- en gitaarpartijen worden verweven tot ingewikkelde, hypnotiserende nummers. Nummers die overigens stuk voor stuk van internationale klasse zijn, waardoor de band zich suf kan toeren door Europa. Afgelopen week nog in een donkere club in Hamburg, vandaag dus de zonovergoten vallei van Jan Smeets. De mannen van Moss zijn zo vaak onderweg dat scheren er niet meer bij is. Verder beginnen de jaren zichtbaar te worden in de - ietwat bleke - koppies. Moss is echt volwassen geworden.
PLUS: Het vertrek van bandlid van het eerste uur Gibson is prima opgevangen. Leuk ook om te zien dat drummer Finn vandaag een T-shirt van The London Police, het graffiti-collectief van Gibson, aan heeft. Het geluid is nog even rijk als voorheen en de uitgekiende harmonieën vliegen nauwelijks de bocht uit. De stemmen zijn ook vandaag goed gesmeerd en de zo kenmerkende snik van frontman Marien Dorleijn klinkt ook vandaag prima.
MIN: Iemand die geregeld naar concerten gaat, zal er na een aantal jaar altijd een paar op kunnen noemen: onvergetelijke concertmomenten. Eddie Vedder die uit een camerakraan in het publiek duikt. De dames in kooien bij de Beastie Boys. De BH-show van Anouk op Pinkpop. De Butthole Surfers met teddyberen op het hoofd. Hendrix op Woodstock. Moss op Lowlands in 2010 kende ook zo'n moment. Het was toen band en publiek opgetild werden door de inzet van een handvol extra drummers. Het ultieme wauw-gevoel. Je zag het ineens ook in de ogen van Dorleijn: victorie! We kunnen zowaar op de grote festivals spelen, leek hij te denken. Vandaag straalt de zanger/gitarist iets anders uit. Hij lijkt een beetje knorrig. Alsof alles vandaag tegenzit. Vreemd, want op zich valt er weinig te klagen. Goed, het geluid vervliegt door de wind een beetje, waardoor de drums af en toe een beetje lijken te trekken. Verder is het voor het publiek bijzonder goed toeven op het terrein. Mooi zonnetje, lekker biertje, leuk bandje. Maar Moss lijkt zich meer op zijn gemak te voelen in een donkere club, waar het publiek kan opgaan in de zalvende klanken van Dorleijn & Co. Vandaag zegt Dorleijn nauwelijks iets tussen de liedjes door tegen het publiek, knijpt veel ongemakkelijk met zijn ogen en verliest ook nog eens zijn bril. Moss moet het sowieso niet echt van het charisma hebben en vandaag al helemaal niet. Na de hit 'I Apologize' had het optreden natuurlijk gewoon afgelopen moeten zijn.
CONCLUSIE: Moss blijft een van de beste en eigenzinnigste bands van het moment. En dus moeten we Moss koesteren. Ook vandaag wordt er een prima potje muziek gemaakt. Maar zoals MC Eric Corton al in de aankondiging zei: een festival openen is altijd een moeilijke taak, en dat blijkt ook vandaag weer. Het publiek is nog op zoek naar een plekkie, wil nog even bijkletsen en is - kortom - nog niet helemaal klaar voor de Moss-trip. Een kippenvelmoment blijft dan ook dit keer uit. O, en Marien, koop je volgende bril gewoon bij de Hans Anders. Dan krijg je er een zonnebril op sterkte gewoon bij. CIJFER: 7 door Robert Lagendijk (VPRO)
MUZIEK: Engelse band die popmuziek maakt met veel invloeden uit ska en reggae. Will And The People scoorde een knijter van een hit met 'Lion In The Morning Sun', die je ongetwijfeld op 3FM hebt langs horen komen. Deze maand verschijnt in Nederland hun gelijknamige debuutalbum.
PLUS: De muziek heeft live vooral een stuk meer body dan op plaat, die door Will nog grotendeels zonder The People is opgenomen. Maar die akoestische kant van het album - die enigszins aan de laidback akoestische pop van Justin Nozuka doet denken - wordt door de band live achterwege gelaten. De setlist bestaat al grotendeels uit nummers van de nieuwe plaat waar Will And The People druk mee bezig zijn. De wat meer uptempo nummers van de debuutelpee, zoals 'Salamander', worden met verve gespeeld. Andere nummers, zoals 'Trouble Pro' krijgen een veel opzwepender uitvoering dan op de cd. Het zijn deze nummers die van het optreden een geslaagd openingsfeestje van de Converse Tent maken. Will komt op met soepjurk, kisten en een hoed, die hem in combinatie met zijn sprieterige haar het uiterlijk van een soort verlopen wc-juffrouw geven (tijdens een stagedive later in het optreden raakt hij het grootste deel van zijn outfit trouwens kwijt). Het geeft aan wat we kunnen verwachten: een band die zichzelf vooral niet te serieus neemt en er vooral een feestje van wil maken. Die boodschap wordt goed opgepikt door het publiek, dat de band vanaf de eerste minuut alle credits geeft. Meeklappen, crowdsurfen, dansen: de sfeer zit er goed in.
MIN: Het is niet het publiek, maar de band die ervoor zorgt dat dit feestje toch niet echt tot volle bloei komt, door een groot deel van de show net iets te gezapig te spelen. Bij opener 'Trouble Pro' zit de sfeer er al goed in, maar daarna kakt het een beetje in. De band bouwt soms goed op naar een climax, maar breekt die dan veel te snel weer af. Dit terwijl de tragere nummers in de set weer te lang uitgesponnen worden. Pas bij afsluiter 'Lion In The Morning Sun' komt het écht los.
CONCLUSIE: Will And The People is net niet het feestje dat het zou kunnen zijn. De band mag zijn jolige kant nog wel wat meer benadrukken. Als je al in een soepjurk op het podium staat, vraag je nogal veel van het publiek als dat zich vervolgens een groot deel van de show door voortkabbelende reggaepop heen moet slepen. Pas het slot van de show zorgt weer voor zo'n energie-uitbarsting, dat de mensenmassa na afloop alsnog in feeststemming de tent uit marcheert. CIJFER: 7- door Sjoerd Huismans (VPRO)/ Video: Youtube 3voor12
Major Tom
Het 3FM Stage wordt dit jaar geopend door Major Tom, de winnaar van bandwedstrijd Nu Of Nooit. De band staat geconcentreerd op het podium, hoogstwaarschijnlijk strak van de zenuwen. Dat maakt de podiumpresentatie wat statisch en sober en er is geen lachje op de gezichten van de heren te ontdekken.
De muziek van Major Tom is toegankelijk en melodieus, maar mist de nodige spanning en energie. In combinatie met het warme weer zorgt dat voor een lome en futloze sfeer op het veld. Ook jammer: de bas staat zo hard dat de andere instrumenten en de zang naar de achtergrond worden verdreven. Een vervelende samenloop van omstandigheden. (LdJ) Bron:nu.nl
MUZIEK: Na het winnen van de lokale bandwedstrijd Nu of Nooit ging de band Major Tom de studio in voor de opnames van de debuut-EP. More Than Meets The Eye zal na Pinkpop verschijnen. De vier Limburgers maken sinds september 2010 rockmuziek met een typische jaren negentig alternatieve touch.
PLUS: Major Tom heeft al een flinke professionaliteitsslag geslagen, zo blijkt. Technisch is dit een sterke band. Het geluid is dik in orde, de look klopt en er is nagedacht over de setlist. Geen onnodig gelul tussendoor en gewoon SPEULUN! Zanger Jelle van Leeuwen is de ster van de band. Zijn sterke en veelzijdige stem en ontspannen houding maken van hem een prettig baken op het podium. Zijn lange uithalen hangen tussen Thom Yorke en Moss' Marien Dorleijn, tijdens de uptempo liedjes neigt hij naar James Dean Bradfield van Manic Street Preachers en de ballades kennen veel pathos en stemgymnastiek in de lijn van Rufus Wainwright. Van Leeuwen haalt ontspannen vrijwel elke noot. Ook in de samenzang met zijn gitarist is Major Tom vocaal van een hoog niveau.
MIN: Helaas is de band in sound en liedjes er nog niet. De jongens lijken een fascinatie te hebben voor Radiohead ten tijde van Pablo Honey en aanverwante bands uit die tijd. Hun nummer 'Plastic' is gewoon een directe ripoff van 'Creep' (Radiohead). Maar dat is dan nog een nummer dat goed in elkaar zit. De meeste liedjes van Major Tom zijn niet zo sterk. Het tweede nummer van de set, 'Wings', kabbelt als een matige albumtrack. 'Feet', een gedragen track met veel lange uithalen wil ook maar niet pakken. Dieptepunt is 'Start Today' dat echt het niveau braderieband niet ontstijgt.
CONCLUSIE: Major Tom zit beter in elkaar dan hoe menig succesvolle band is begonnen. Technisch zijn deze jongens veel beter dan bijvoorbeeld Rigby, Handsome Poets of Kensington in hun begindagen. Maar zij hadden wel de tracks, of in ieder geval één liedje waarmee ze potten konden breken. 'Randy Newman','Ruby' en 'Practising Me' zijn de beste nummers van Major Tom, maar ze zullen echt nog wat meer ervaring op moeten doen, meer moeten schrijven en iets meer eigenheid in de sound moeten krijgen om echt stappen te zetten. CIJFER: 6,5 door Erik Zennes (VPRO)
MUZIEK: De stevige temperaturen op het Pinkpopterrein passen wel bij deze band, die zijn oorsprong vond in de Palm Desert bij Los Angeles. Kyuss wordt algemeen beschouwd als de uitvinder van de stoner rock, een psychedelische harde rockstijl met karakteristiek laag gestemde gitaren. In de eerste helft van de jaren negentig verschenen vier klassieke albums, en toen was het ineens klaar. Een jaar geleden begon deze reformatie op Roadburn, in Tilburg.
PLUS: John Garcia heeft een klassieke heavy metal stem - afgeknepen, snijdend - maar dan zonder de show en de kitsch. Zeker niet de kitsch die regeerde in LA aan het eind van de jaren tachtig, met macho sterren als Mötley Crüe en Guns N Roses. Garcia is ook nu een meer statische, introverte frontman, zonder moves, met zonnebril. Brant Björk is een ferme, imponerend ogende drummer die zijn tanden graag laat zien. Belg Bruno Favery (Arsenal) neemt de riffs van Josh Homme waar. Ze zijn diep en zwaar, nooit frivool, meer gericht op jams dan op solo's. Alles in dienst van de groove. Die komt het meest nadrukkelijk uit de verf aan het eind van de set, met nummers als 'Whitewater' en 'El Rodeo'. De up tempo boogie van 'Greenmachine' is te classificeren als het 'hitje' van de band, terwijl elders slogans en popstructuren volstrekt ondergeschikt zijn aan de sound.
MIN: Het duurt wel even voor de machine echt op gang komt. Zeker de eerste drie nummers zijn erg rechtdoor, en Fevery - een begenadigd muzikant - lijkt voorzichtig de stoffige woestijnpaadjes te volgen waar hij Homme heeft zien lopen. Pinkpop hangt erbij en kijkt ernaar, met het voorste vak nog niet eens voor de helft gevuld. Dan realiseer je je dat Kyuss eigenlijk niet echt songs heeft voor een groot festivalveld als dit. Het was de sound die de band befaamd maakte, de popvertaling kwam later pas met QOTSA. 'Supa Scoopa and Mighty Scoop' breekt de set gelukkig fraai open, maar pas naar het eind van de set komt het jam-gevoel echt over. En dan nog is natuurlijk het geen echte jam, geen stomende vulkaan, maar lauwe lava.
CONCLUSIE: Heeft ie nou gelijk, die geldwolf van een Josh Homme? Die zuurpruim, die matennaaier? Of moet-ie deze jongens gewoon lekker laten spelen? Is Kyuss geen Kyuss zonder hem? Wat kan het hem schelen? Had hij het zelf willen doen? Was het zijn band? Wel, een halve reünie moet je eigenlijk niet doen. Wie alle flauwekul vergeet, ziet een behoorlijk overtuigende band met een geluid dat nog altijd overeind staat, maar die zonder een echte breedgedragen ster op het podium nergens echt legendarisch voelt. CIJFER: 7 door Atze de Vrieze (VPRO)/ Video: Youtube 3voor12
MUZIEK: Oh Land, Agnes Obel, Trentemøller, Alphabeat, Efterklang en het immer spetterende Safri Duo, Denemarken zit de afgelopen jaren goed in de elektronica en popmuziek. De echte knaller is echter al een aantal jaar The Asteroids Galaxy Tour. Mette Lindberg en haar mannen braken in 2009 door met debuutalbum Fruit, voorprogramma's voor Katy Perry en internationale commercials van Heineken en Apple. Begin dit jaar verscheen opvolger Out of Frequency met nog dikkere producties, stevige beats en de typische nasale stem van zangeres Lindberg.
PLUS: Wat een fijne ingrediënten heeft The Asteroids Galaxy Tour, ideaal voor zonnige festivals als deze. De beats, de sixtiesreferenties, koortjes, slimme hooks en keiharde meezingers: deze Denen hebben er flink wat van en die missen hun uitwerking niet. En dan durft Lindberg er af en toe ook bewust mee te spelen door kekke ad-libs en sprongetjes over het podium.
MIN: The Asteroids Galaxy Tour leidt een beetje aan een 85 bpm virus. Vrijwel de gehele set hangt in dit lome tempo en wordt zo snel inwisselbaar. Vaak diezelfde swing en hetzelfde geluid met de wat monotone stem van Lindberg. Dan staat hier wel een flinke groep mensen met blazers en al, maar nog klinkt het zo neppig en binnen de lijntjes, zelden durft men zich te laten gaan. En als Lindberg dat dan toch doet, mist ze de juiste toonhoogte nog al eens. Zonde. De eerste vijftien minuten van het optreden zijn lafjes, met opener 'Hero' als dieptepunt. Pas bij de eerste hit The Golden Age ontstaat er terechte respons en de eerste dansjes.
CONCLUSIE: Collega's Alphabeat ging enorm lekker vanaf 2008, maar stortte daarna in door matig materiaal. Het tweede album van The Asteroids Galaxy Tour is niet zo goed als het debuut, maar is zeker geen commerciële flop. Toch dreigen ze hetzelfde lot te ondergaan als het shows zo op de automatische piloot blijft spelen. Nog nooit heeft de band in Nederland een echt spetterend optreden gegeven, waardoor het gevoel ontstaat van een publishingband: ideaal voor de verkoop van auto's of biertjes, maar zonder verhaal dat bijvoorbeeld ontstaat door geweldige shows. De hits doen het goed en zitten enorm knap in elkaar, maar als geheel is dit geen optreden dat morgen nog uitgebreid besproken zal worden. CIJFER: 6,5 door Erik Zennes (VPRO)
Anouk
Wellicht is Anouk daar tevens een van de oorzaken van, daar ze even later haar optreden start op het hoofdpodium. Ze grapt over haar blauwe blouse. "Welkom bij vlucht Anouk. Nooduitgangen bevinden zich daar, het drinken hier", grapt de zangeres terwijl ze naar haar borsten grijpt.
Haar optreden is een mix van flauwekul (ze peutert in haar neus, roept dat ze een man nodig heeft) en bevlogen versies van een aantal van haar grootste hits. Als je het publiek nu zo ziet meezingen met Anouk, kun je je maar moeilijk voorstellen dat ze ooit met een ei werd bekogeld op Pinkpop. Eindelijk respect. (PO) Bron:nu.nl
MUZIEK: Die oerhit is nog altijd de blauwdruk voor alles wat Anouk doet: rauwe, open popsongs over de bumpy road die haar leven is. Het constante aantrekken en afstoten van mannen. Het zoeken van intimiteit en het met hand en tand bewaken van haar onafhankelijkheid. Dat alles gegoten in bluespopsongs die klinken als een klok en de weg naar de radio gemakkelijk weten te vinden.
PLUS: 'Ik heb een man nodig! Doe er wat aan! Een vrouw is ook goed.' Anouk is klaar voor een nieuw avontuur, zoveel is duidelijk. Ze oogt licht gespannen, maar niet zo paranoide als tijdens haar vorige Pinkpopshow. Haar setlist is ook guller, met meer megahits. Ze opent met het tamelijk spannende, staccato 'Killer Bee', in de loop van het uur komen ballades 'Three Days In A Row' en 'Lost', spikey popsongs 'Girl' en 'Good God' langs. Stuk voor stuk knappe liedjes, die zelfs de meest onsexy mannen en vrouwen verleiden heupen en schouders los te gooien. De laatste albums voegde Anouk steeds meer soul toe aan haar sound (meest opvallend in het funky 'Down & Dirty', een verbeten song over haar vreemdgaande echtgenoot), en dat klinkt wat frisser dan bijvoorbeeld de bluesrock-reggae-crossover van 'Modern World'.
MIN: De rode-rozen-blauwe-luchtenclichés met stemacrobatiek uit liedjes als 'Lost' countert Anouk met kneiterplatte grapjes. 'Welkom bij vlucht Anouk,' zegt Anouk, terwijl ze haar armen spreidt en de aandacht vestigt op haar KLM-blauwe blouse. 'Links en rechts zijn de nooduitgangen,' zegt ze, voor ze haar handen op haar borsten legt. 'En hier hangt het drinken.' Anouk, schaamteloos ordinair, niet bang voor clichés, maar jammer genoeg ook meer stem dan inhoudelijke diepgang. Haar band is inwisselbaar, zo bewees ze al vele malen. Ze kunnen spelen, natuurlijk, maar vandaag jassen ze de hits er geroutineerd doorheen. Vooral haar leadgitarist - veelvuldig in beeld - is het prototype sessiegitarist in de negatieve zin van het woord: een meer dan uitstekend instrumentalist, maar zo weinig gevoel in zijn spel.
CONCLUSIE: Het meest fascinerende van de artiest Anouk is dat ze veel grilliger en ongrijpbaarder is dan alle andere mainstreamsterren. Ze geeft constant dubbele signalen af. Anouk is de popster die het spel weigert te spelen, maar die precies weet hoeveel ze moet geven om het grote publiek hooked te houden. Ze is een rasperformer zonder de drang om vernieuwend te zijn, daar zelfs lak aan lijkt te hebben, en die toch steeds haar stijl verrijkt met nieuwe elementen. Ze kan vol voor het sentiment gaan, maar ook venijnig uithalen. Belangrijkste conclusie van haar zoveelste grote festivalshow: het werkt nog steeds. CIJFER: 7 door Atze de Vrieze (VPRO)/foto: Spitsnieuws
The Ting Tings
Vier hits, keiharde hits stonden er op debuutalbum We Started Nothing (2008) van The Ting Tings. Het jaar erop was het Engelse duo dan ook een van de hits van Pinkpop. Het verhaal van de band is bijzonder: Katie White en Jules de Martino stonden op het punt hun mislukte muzikantenbestaan te beëindigen en een day job te zoeken. Katie faalde met girlpowergroup Technical Knock Out en Jules met enkele indiebandjes. In een laatste poging tot die doorbraak begonnen ze The Ting Tings. Geen baanbrekende act, geen vernieuwende muziek, simpelweg slimme synthpop met girlband- en elektrorockelementen. Na een jarenlange non-stop wereldtour werd het tijd voor de onvermijdelijke tweede plaat. Naar verluidt verging ze dat een beetje als The Klaxons of bijvoorbeeld MGMT: heel veel gezoek en gegooi, het wegkieperen van een album en vervolgens de release van die 'moeilijke tweede'.
PLUS:Great DJ, Fruit Machine, Shut Up and Let Me Go en That's Not My Name zijn de hits van het vier jaar oude debuut, vandaag krijgen we We Walk er gratis bij. De nummers werken nog steeds en zorgen voor een groot feest op de weide; directe herkenning, dansjes en handen in de lucht. Bij de nieuwe nummers is het stil, maar dat duurt amper drie minuten en dan kunnen we weer door.
MIN: Wat is die tweede plaat, Sounds from Nowheresville, een ongelofelijk drama. Tijdens de set laat de band zelf zien wat er onderweg is gebeurd. In 2010 kwam single 'Hands' uit. De band sloeg een compleet andere weg in met electrohouse geproduceerd door Calvin Harris. Na een half uur minimalistisch surrealisme loopt drummer Jules naar voren en slingert het synthbeest aan. Tien minuten lang knalt een Goose-achtige track over de weide om af te sluiten met twee van de vier oude hits. Er zit geen lijn in de set. Jules zit klem achter zijn drumstel wanneer hij zingt, gitaar speelt of een drumcomputer zijn werk laat doen. Katie blijft een paspop die drukker is met haar kapsel dan met losgaan. Ze zou in de afgelopen drie jaar geleerd te hebben gitaar te spelen, maar het blijkt grotendeels luchtgitaarspel.
CONCLUSIE: Op een metaniveau is The Ting Tings ergens wel heel grappig: twee mislukte muzikanten die elkaar vinden en twee platen maken met titels We Started Nothing en Sounds from Nowheresville. Dan kun je ze in ieder geval nooit kwalijk nemen enige pretenties te hebben of een verhaal om zich heen te verzinnen. Maar vier jaar is wel erg lang voor dit grapje en we staan niet in het Stedelijk maar op een popfestival. Nu zien we gewoon een dertigjarige en een veertigplusser verkleed als tieners een heleboel matige ideeën inpakken in vier jaar oude hits. De hits van The Cure, Linkin Park en Bruce Springsteen zijn toch ook hartstikke oud? Klopt, maar zij hoeven die waarschijnlijk niet te gebruiken als jus over de gortdroge puree. En wat zijn tracks als 'Give it Back' en 'Guggenheim' een partij surrealistisch slechte puree. Dat presentator Giel Beelen per ongeluk Ben Howard in plaats van The Ting Tings aankondigde is na het optreden niet eens zo raar meer. De band weet zelf ook niet meer wie het is, waar de kracht van het debuut lag en hoe het de wereld bestormde. Nee, The Ting Tings zien we ditmaal niet over nog eens drie jaar terug. CIJFER: 6 door Erik Zennes (VPRO)
The Cure MUZIEK: Geboren als rammelpopbandje in 1976, opgegroeid als doom en new wave band. Gepuberd als Italodisco band en volwassen geworden als eigenzinnige rockband met hier en daar een dansbare beat. In Amerika, waar de band zeer populair is, spreekt men het liefst over The Cure als gothic band. Robert Smith is ruim dertig jaar na het debuut het enige vaste baken. Voor bassist Simon Gallup is The Cure een soort duiventil waar hij geregeld op terugkeert. Vanavond is hij erbij en deelt hij ouderwets dikke mokerslagen op zijn gitaar uit. Robert Smith is nog altijd een held. In de jaren tachtig kleedden hele volksstammen zich naar zijn voorbeeld. Sterker, mensen dansten ook als Robert Smith. En knipten hun haar in dezelfde treurwilgvorm als Smith. Maar toen de jaren tachtig verstreken en iedereen weer verder ging met zijn leven, bleef Robert Smith gewoon Robert Smith. Inclusief zwarte broek, zwart overhemd en parelketting uit zijn tantes bijouteriedoosje. Zelfs de slordig aangebrachte make-up bleef. Ooit een vreemde snuiter met een voorliefde voor het existentialistische. Iemand die met zijn vriendinnetje romantisch rond een meer zou wandelen om vervolgens samen ten onder te gaan in de golven. Een jongen met een vreemd gevoel voor romantiek. Ooit gekleed in de jurk van zijn moeder, in een donkere kast van een rots af donderen, nu een vertrouwd icoon met de uitstraling van een oude eik. 53 donkere winters jong en nog altijd rollend en flirtend met zijn ogen. De schermen aan weerszijden van het podium tonen met regelmaat jonge meisjes die straalverliefd naar de Engelsman kijken. Zijn stem klinkt na al die jaren nog steeds jong en vol karakter. Kijkend naar Smith vraag ik mij af hoe hij - al 24 jaar getrouwd - zijn tijd in zijn landhuis aan de Zuid-Engelse kust doorbrengt. Zit-ie in zijn joggingpak te vissen? Kamt hij thuis wel zijn haar? Zou hij wel eens een boom omhakken op zijn landgoed? En gaat-ie 's avonds net als de rest van het land gewoon naar de pub?
PLUS: Maar ter zake: The Cure speelt vanavond een fantastische doorsnee van het hele ouevre. Van luchtig naar zwaar en van poppy naar trippy. De doom van 'One Hundred Years' wordt afgewisseld met 'The Lovecats' en 'Close To Me' en dansbare popliedjes als 'The Walk' en 'Let's Go To Bed' sluiten weer prima aan op evergreen 'Boys Don't Cry'. De stem van Smith is geweldig en de ingehuurde muzikanten spelen in de beste Cure-traditie. Breed uitwaaierend waar nodig, maar constant strak en recht op het hart gericht. Het valt vanavond pas echt op dat Robert Smith een prima liedjesschrijver is. Alle nummers die vanavond in de tweeënhalf uur durende set voorbij komen, blijven ook op een akoestische gitaar bij een kampvuur prima overeind. Het is mooi om te zien hoe de oude Smith na ieder nummer van gitaar wisselt. Het heeft bijna iets goddelijks: die oude, grote man die zeult met die grote bakbeesten. Alsof vanavond nog iets volbracht moet worden. Een hoger doel.
MIN: Oké, breekie breekie, hier is dus een fan aan het woord. Ik zag de band twee keer tijdens de tour van The Top (1984), mijn favoriet. Alleen het grappige 'Bananafishbones' komt vanavond voorbij. 'Shake Dog Shake' en 'The Caterpillar' worden wegens tijdgebrek van de setlist geschrapt. Tjongejonge, wat vliegt de tijd.
CONCLUSIE: Hoewel The Cure nooit opgehouden heeft te bestaan, voelt het vanavond als een reünie-optreden; een aangenaam weerzien. De band is mooi oud geworden en kan nog jaren mee. Nog nooit klonk The Cure zo goed. Maar de negens en de tienen delen we liever uit aan de jonge honden. CIJFER: 8,5 door Robert Lagendijk (VPRO)/foto: Spitsnieuws
Pinkpop op Fonos
Op Fonos vindt u een schat aan albums van memorabele bands en artiesten uit Nederland die ooit furore maakten op Pinkpop. We hebben alvast tien tips voor u geselecteerd maar uiteraard is het aanbod niet beperkt tot deze juweeltjes...lees verder
2012 Updated 4 juni 2017
Het 3FM Stage wordt dit jaar geopend door Major Tom, de winnaar van bandwedstrijd Nu Of Nooit. De band staat geconcentreerd op het podium, hoogstwaarschijnlijk strak van de zenuwen. Dat maakt de podiumpresentatie wat statisch en sober en er is geen lachje op de gezichten van de heren te ontdekken.
Wellicht is Anouk daar tevens een van de oorzaken van, daar ze even later haar optreden start op het hoofdpodium. Ze grapt over haar blauwe blouse. "Welkom bij vlucht Anouk. Nooduitgangen bevinden zich daar, het drinken hier", grapt de zangeres terwijl ze naar haar borsten grijpt.
Vier hits, keiharde hits stonden er op debuutalbum We Started Nothing (2008) van The Ting Tings. Het jaar erop was het Engelse duo dan ook een van de hits van Pinkpop. Het verhaal van de band is bijzonder: Katie White en Jules de Martino stonden op het punt hun mislukte muzikantenbestaan te beëindigen en een day job te zoeken. Katie faalde met girlpowergroup Technical Knock Out en Jules met enkele indiebandjes. In een laatste poging tot die doorbraak begonnen ze The Ting Tings. Geen baanbrekende act, geen vernieuwende muziek, simpelweg slimme synthpop met girlband- en elektrorockelementen. Na een jarenlange non-stop wereldtour werd het tijd voor de onvermijdelijke tweede plaat. Naar verluidt verging ze dat een beetje als The Klaxons of bijvoorbeeld MGMT: heel veel gezoek en gegooi, het wegkieperen van een album en vervolgens de release van die 'moeilijke tweede'.
MUZIEK: Geboren als rammelpopbandje in 1976, opgegroeid als doom en new wave band. Gepuberd als Italodisco band en volwassen geworden als eigenzinnige rockband met hier en daar een dansbare beat. In Amerika, waar de band zeer populair is, spreekt men het liefst over The Cure als gothic band. Robert Smith is ruim dertig jaar na het debuut het enige vaste baken. Voor bassist Simon Gallup is The Cure een soort duiventil waar hij geregeld op terugkeert. Vanavond is hij erbij en deelt hij ouderwets dikke mokerslagen op zijn gitaar uit. Robert Smith is nog altijd een held. In de jaren tachtig kleedden hele volksstammen zich naar zijn voorbeeld. Sterker, mensen dansten ook als Robert Smith. En knipten hun haar in dezelfde treurwilgvorm als Smith. Maar toen de jaren tachtig verstreken en iedereen weer verder ging met zijn leven, bleef Robert Smith gewoon Robert Smith. Inclusief zwarte broek, zwart overhemd en parelketting uit zijn tantes bijouteriedoosje. Zelfs de slordig aangebrachte make-up bleef. Ooit een vreemde snuiter met een voorliefde voor het existentialistische. Iemand die met zijn vriendinnetje romantisch rond een meer zou wandelen om vervolgens samen ten onder te gaan in de golven. Een jongen met een vreemd gevoel voor romantiek. Ooit gekleed in de jurk van zijn moeder, in een donkere kast van een rots af donderen, nu een vertrouwd icoon met de uitstraling van een oude eik. 53 donkere winters jong en nog altijd rollend en flirtend met zijn ogen. De schermen aan weerszijden van het podium tonen met regelmaat jonge meisjes die straalverliefd naar de Engelsman kijken. Zijn stem klinkt na al die jaren nog steeds jong en vol karakter. Kijkend naar Smith vraag ik mij af hoe hij - al 24 jaar getrouwd - zijn tijd in zijn landhuis aan de Zuid-Engelse kust doorbrengt. Zit-ie in zijn joggingpak te vissen? Kamt hij thuis wel zijn haar? Zou hij wel eens een boom omhakken op zijn landgoed? En gaat-ie 's avonds net als de rest van het land gewoon naar de pub?