PINKPOP 35 JAAR

2004 Updated 13 september 2005
Datum: 29-31 mei 2004
Acts: Zie programma

Locatie: Megaland Landgraaf

Entree: 3 dagen met camping kost dit jaar € 95,00. Pinkstermaandag kost € 59,00(v.v. prijzen excl. servicekosten)
Bestel je kaartjes via internet in Nederland, België en Duitsland

Weer: zonnig, later heftige buien

Toeschouwers: 36.000 (verwacht 50.000)

Presentatie: Claudia de Breij, Giel Beelen en Howard Komproe


BELANGRIJKE OPROEP:
Zijn er mensen die nog oude opnames, beeld en geluid hebben van de oudere Pinkpop edities, zoals 1969 tot 1998,
mail me dan.
BELANGRIJKE OPROEP:

Recencies zaterdag  Recencies maandag  Krantenartikelen   Suggesties 2004  Statistieken  Pinkpop DVD's  Hi op Pinkpop  Amnesty op Pinkpop


Seeed, opent de tweede dag op het Noordpodium
Seeed op het Noordpodium MUZIEK: Bijna het hele reggaespectrum, van rocksteady en ska tot roots-reggae en dancehall, gespeeld door een achtmansband uit Berlijn met drie zangers: Pierre Baigorry, Frank Dellé en Demba Nabé. Respectievelijk de blanke, de dread en de kale. De percussionist is de enige bona fide Jamaicaan, verder bestaat Seeed uit een trompettist, een saxofonist, een gitarist, een drummer, een bassist, een dj en een toetsenist.
PLUS: Zoals Edwin Starr ooit bijna zong: "Vooroordelen! Huh! Waar zijn ze goed voor?" Het antwoord luidt nog steeds: helemaal nergens voor. Wat ik moest overwinnen bij het vooruitzicht van Duitse reggae smolt als sneeuw in de vroege middagzon van Landgraaf. De samenzang van de Seeeds is één van de sterke punten van de band, evenals de enthousiaste presentatie in het algemeen en danspasjes in het bijzonder. De band kent zijn genre van binnen tot buiten en vervalt nergens in loomheid. Het knalt, het is to the point. Regelmatig worden geinige uitstapjes gemaakt, van het Close To Me-riddim (altijd goed op een alternatief popfestival) tot bewerkingen van P.I.M.P. (50 Cent) en Milkshake (Kelis).
MIN: Veel diepgang moet je hier niet zoeken, het is entertainment - meer niet. Maar wel erg goed entertainment.
CONCLUSIE: Wij hebben Beef, Duitsland heeft Seeed. Met voetballen gaan we winnen (toch?) maar als we het over reggae hebben, maakt dit elftal zijn Nederlandse collega's helemaal in. Een betere opener op het zonovergoten noordpodium was nauwelijks denkbaar.
CIJFER: 8,5 door Job de Wit (VPRO)


The Rasmus laat jonge meisjes flauw vallen?
Lauri Ylönen MUZIEK:Stevige gitaarrock uit Finland met als blikvanger zanger Lauri Ylönen. In Finland brachten ze al meerdere albums uit en de band brak vorig jaar door in Oostenrijk, Zwitserland, Duitsland en Nederland! Vooral dankzij de twee hitsingles van het album Dead Letters.

PLUS: Het zijn vooral jonge meisjes waarbij The Rasmus succes boekt. Geen onbelangrijk detail. De Muse-achtige uitstraling, het gitzwarte haar van het spannend lekker ding Lauri Ylönen, de super meezingbare en simpele rockliedjes: het klopt helemaal. 'In The Shadows' is de grootste bonafide hit die tot nu toe op Pinkpop 2004 werd gespeeld.
MIN:Tja, wat The Rasmus muzikaal brengt is een soort Bon Jovi rock, maar dan geupdate voor de Britney generatie. Totaal afgelikt en superzacht. Daarbij is de stem van Ylönen niet altijd stemvast en is het songmateriaal niet erg sterk.

CONCLUSIE:Er wordt lekker meegezongen op de voorste rijen en er vallen heel wat meisjes in katzwijm. Dat geldt niet voor iedereen en zeker niet voor de recensent die zich moet inhouden om niet heel hard te roepen: wat een zeikband!

CIJFER: 5 door Sander Kerkhof (VPRO)


Audio Bullys, deugnieten maken weer pompende hooligan-house
Simon Franks MUZIEK: Groovy house, vermengd met 2-step, garage en hiphop. Two turntables and a microphone.
PLUS: Nog steeds weten de Audio Bullys de handjes op elkaar te krijgen. Op zich wel logisch, want de twee hadden je buurjongens kunnen zijn en dat schept een band. De hits staan voor het merendeel inmiddels ook in het geheugen gegrift van het publiek, dat bij tijd en wijle vrolijk mee blaat. Vooral in het begin is het een echte Audio Bullys show, maar halverwege wordt het toch echt de grote Tom Dinsdale show en doet mc Franks nu en dan ook een duit in het zakje, maar dat is toch echt meer voor de vorm. Dinsdale zet een soepele dj-set neer, met stevige en pompende house en zo wordt de 3FM tent langzaam aan een kolkende dansclub.
MIN: Het wordt nu toch echt wel tijd voor nieuw materiaal, want deze nummers kunnen we nu wel dromen. Niet dat het allemaal zo vervelend is, maar verandering van spijs doet eten. Verder staat mc Simon Franks erbij alsof hij zich er nu echt wel van bewust is dat hij nummers als Real Life en We Don't Care voor de miljoenste keer meezingt, want hij maakt zich er met een jantje van leiden vanaf. En meezingen is het, want grote delen van de vocalen staan al lang en breed op band.
CONCLUSIE: Audio Bullys hebben inmiddels wel bewezen dat ze thuishoren in het dance gebeuren, maar nu is het zaak te bewijzen dat ze ook een blijvertje zijn. Ook mag het allemaal wat minder statisch en mag de enthousiasme factor stukken omhoog. Het antwoord van de Audio Bullys: We Don't Care.
CIJFER: 6 door Jesse Voorn (VPRO)


Dave Clarke, 75 minuten Punk, House en Hiphop in 3fm tent
MUZIEK: Techno. Hard. Swingend. Beukend.
PLUS: Dave Clarke is God voor een ongelovige. Een set van de man brengt het gevoel van de belangrijkste stromingen van de afgelopen decennia bijeen. Van punk tot house tot hiphop. En niet de gelikte versies van die muzieksoorten, altijd de hardste en meest radikale varianten. Dave Clarke doet pijn aan je oren, maar is een genot voor je gemoed. Zo extreem dat de mainstream nooit bereikt gaat worden. Maar de volle 3FM-tent gaat uit zijn dak. Hoe zijn platen bij een grootmacht als Sony zijn terechtgekomen, is een groot raadsel. Als we het t-shirt van Dave mogen geloven, vraagt hij dat zichzelf ook af. Of sterker: is hij er van overtuigd dat het hem weinig goeds heeft gebracht. "Don't suck corporate cock," aldus het t-shirt.
MIN: Dave Clarke is niet gezellig. Geen glimlach te zien. Dat imago moet hij vasthouden. Zijn oproepen tot op de maat meeklappen kwamen dan ook vreemd over. Dus Dave: niet meer doen. Verder geen minpunten voor meester Dave. Of het moet zijn dat het backstage deel op het podium in tegenstelling tot bij andere concerten helemaal verlaten was. Oftewel: Dave Clarke is niet cool meer. Schande! Het concert was klasse en heel bijzonder. Gelukkig was Dolf Jansen backstage wel van de partij. Ik was er altijd al van overtuigd dat voor zo'n ADHD-mannetje techno passender muziek is dan een act als The Counting Crows waar Dolf naar het schijnt doorgaans warm voor loopt!
CONCLUSIE: Geniaal. Hard en meedogenloos.
CIJFER: 9,5 door Erwin Blom (VPRO)


After Forever, een sprookje verveelt nooit
Sprookjesfee Floor Jansen Podium presentatrice en 3FM-dj Claudia de Breij heeft er weer eens weinig van begrepen wanneer ze ter introductie van After Forever het publiek vraagt te 'grunten'. Het zijn namelijk niet de spaarzaam toegepaste donkere mannengrommen maar de ijle uithalen van zangeres Floor Jansen die centraal staan in hun sprookjeswereld. Terwijl de Randstad uit zijn bol gaat op de trance van DJ Tiësto, schudt het platteland zijn bol uit op After Forever... MUZIEK: Volgens sommigen heavy metal met klassieke invloeden, volgens anderen gothic symfo.
PLUS: Saai wordt het nooit bij After Forever - net als je denkt de song door te hebben volgt weer een onbegrijpelijke tempowisseling, en op valse noten kun je de dame en heren niet betrappen. De band entertaint naar behoren, geholpen door een effectief gebruik van de lichtshow waarbij zangeres Floor Jansen, zelfs als ze even niet zingt, het stalende middelpunt is door met haar lange donkere manen te wapperen.
MIN: Slechts één keer gaat de band in de fout. Hoewel ze duidelijk fans zijn, valt de Iron Maiden cover The Evil That Men Do te veel buiten de rest van het repertoire en eigenlijk buiten de onderste zangregionen van Floor Jansen. Verder staan de synthesizers iets te sterk afgesteld, waardoor je vaak bang bent dat ze in The Final Countdown van Europe zullen uitbarsten, maar gelukkig houden ze het bij een grapje tussendoor in de vorm van het thema van Pippi Langkous. Tenslotte kunnen de presentatieteksten nog wat professioneler.
CONCLUSIE: Ironisch genoeg speelt After Forever in de 3FM-tent, zeker de laatste zender die de band zal draaien, al zou de Kate Bush-achtige ballad van het nieuwe album Invisible Circles andere stations niet misstaan. After Forever zal door zijn genrevastheid nooit de commerciële hoogten van Epica of Within Temptation evenaren, maar blijft zo wel zijn heavy metal roots trouw. Hun gedegen show kan zich meten met de internationale concurrentie.
CIJFER: 7 door Menno Visser (VPRO)
Uitzending van hun concert op
VPRO 3voor12 Webtv Zaterdag 12-06 van 20.00 tot 20.49 (Bootleg hier / pw=darkbattm14.blogspot.com)

The Pixies, overtuigen met greatest hits verzamel concert
Frank Black van de Pixies MUZIEK: Een van de invloedrijkste Amerikaanse alternatieve gitaarbands van eind jaren tachtig. De combinatie van de gejaagde noisy gitaren van Joey Santiago, de baslijnen en zang van Kim Deal, staccato drums van David Lovering en de gecontroleerde woede-uitbarstingen van Frank Black. Gecombineerd met een vernieuwingsdrang waar pop hooks, crypitische teksten en de elkaar versterkende man/vrouw vocalen de structuur van de alternatieve popsong voor altijd veranderden. In 1989 speelden de Pixies op Pinkpop. Rond 1992 ging de band uit elkaar. Frank Black ging solo, Kim Deal ging verder met haar band The Breeders en drummer David Lovering werd goochelaar.
PLUS:Time warp! Vanaf de eerste drumslagen en baslijn van Bone Machine staat het kippevel duimendik op de armen. De sfeer op het podium is opvallend ontspannen, op het veld veel blije gezichten. Kim Deal zingt fantastisch en heeft een glimlach van oor tot oor. Frank Black is ook in vorm en nog altijd even bewegings- en uitdrukkingsloos als altijd, hoewel ook hij op een gegeven moment een flinke glimlach niet kon onderdrukken. De hits volgen elkaar in snel tempo op, er wordt bijna geen pauze genomen tussen de nummers. Isla De Encanta, Hey, Tame, Caribou, Debaser enzovoort. Heel raar om die nummers voor het eerst live te horen na al die jaren.

Plotseling stormt een gek het podium op, trekt zijn shirt uit en stort zich aan de voeten van Frank Black voordat hij - met veel moeite - door de security wordt afgevoerd. Black doet alsof er niks aan de hand is en start 'Gouge Away'.
En na vijftig minuten is het plotseling over. Tot slot: Where Is My Mind. En met de laatste 'woehoe' van Kim Deal is het echt over. Frank Black zegt dankjewel en de vier komen naar voren op het podium om de staande (natuurlijk) ovatie in ontvangst te nemen. Wat een helden! Je vraagt alleen af. Wat denken die gasten? Wat denkt Kim Deal als ze een beetje sloppy de baslijn van Gigantic plukt. Wat denkt Joey Santiago als hij zijn gitaar feedbackend op het podium neerzet en als een verveelde roadie alle pedalen indrukt. En wat denkt Frank Black? Had ik dit maar tien jaar eerder gedaan? MIN: Weinig nieuwe nummers ;)
CONCLUSIE: Is dit nu jeugdsentiment? Een brok in de keel krijgen omdat je vroeger in je oefenruimte Gigantic probeerde na te spelen. En nu staan ze er gewoon. We pinken een traantje weg, en hopen alvast dat ze over tien jaar op Arrow Classic Rock spelen.
CIJFER: 9 door Sander Kerkhof (VPRO)

Na twaalf jaar zijn ze weer bij elkaar en treden ze weer op: de Pixies. Hun aftrap voor de nieuwe Europese tournee op Pinkpop zondagavond bleek een doorslaand succes. En als klap op de vuurpijl maakte Pinkpopbaas Jan Smeets na afloop van hun optreden bekend dat de band tijdens zijn tournee ook de Heineken Music Hall in Amsterdam zal aandoen. Het optreden van de Pixies in Landgraaf kwam wat moeizaam op gang, maar al na enkele nummers was de aloude 'new wave jaren tachtig-sound' er weer, die vaag doet denken aan The Cure, met een knipoog naar de Velvet Underground uit de jaren zestig. Vooral het nummer Here comes your Man roept zulke associaties op. Een nummer dat het aanvankelijk wat matte publiek onder de druilerige regen wist te enthousiasmeren.
Zanger/gitarist Black Francis wist het publiek te overtuigen met nummers als In Heaven everything is fun en de afsluiter Where is my mind?. Het optreden duurde een uur, direct daarna stapten de vier bandleden de klaarstaande bus in, het publiek dat meer wilde, teleurgesteld achterlatend. De band zal ook op andere festivals in Europa optreden.
Het was zondag duidelijk drukker dan zaterdag op het festivalterrein, maar met 35.000 verkochte kaartjes valt de belangstelling voor Pinkpop tegen. Bezoekers hebben daarvoor verschillende verklaringen: Pinkpop is duur, er is veel concurrentie van andere festivals, het muziekaanbod zou de doelgroep (18 - 24 jaar) niet echt interesseren en je kunt je geld maar een keer uitgeven. Dan worden er keuzes gemaakt: Pinkpop of toch naar bijvoorbeeld Rock Werchter in België.
De campings boden zondagmiddag en -avond een relatief verlaten aanblik. Volgens een woordvoerder van de politie Limburg Zuid is het zondag erg rustig geweest. Enkele mensen hebben aangifte van vermissing van spullen of diefstal gedaan.
(Bron: De Telegraaf 31-05-2004)


DJ Tiësto, begeleid door Violiste en Zangeres
Tiësto overwint MUZIEK: Grootschalige, melodramatische trance maar ook straffe techno en zelfs een stukje breakbeat. Brabander Tijs Verwest alias Tiësto is natuurlijk niet alleen een dj, maar ook de producer van zijn eigen platen. Zijn nieuwe cd Just Be staat momenteel zelfs met kop en schouders op nummer één in Nederland. Hij is de enige dj op een openluchtpodium dit Pinkpop-weekend, en hij draaide alleen zijn eigen muziek. Van de twee draaitafels gebruikt hij er eentje (na vijf kwartier), om zijn huidige hit Love Comes Again te draaien. De rest komt uit twee van de drie opgestelde cd-spelers, waarmee Tiësto ritmetracks, synthesizerpartijen en het één en ander aan electronische riedels aan en over elkaar mixt. Rechts van hem (links voor de kijker) staat een klein podiumpje op het podium waarop af en toe een violiste of een zangeres plaats neemt. Het ziet er allemaal niet erg ingewikkeld uit. Ik geloof best dat Tiësto dj-skills bezit, maar tijdens dit soort optredens wordt daar nauwelijks een beroep op gedaan. Tussen het cuen door, leeft hij zich uit op de filters en effectknoppen van zijn mengpaneel.
PLUS: Hij flikt het toch maar wel mooi. Ook op Pinkpop. Live-optreden? Waarom moeilijk doen als het publiek zo ook loos gaat? Tiësto zelf geniet duidelijk van zijn eigen muziek en haar effect op de menigte. Als hij een vrij oppervlakkige en herkenbare formule hanteert (en die indruk heb ik wel) dan is het er eentje waar hij ook zelf nog geen genoeg van lijkt te hebben. You go, Tijs. Niemand wordt gedwongen naar je optredens te gaan. Deze nieuwsgierige recensent was ook vrijwiliger. En je techno-tracks zijn best te doen.
MIN: Wat is die trance-muziek van Tiësto toch een gruwelijke kitsch. De diepgang is nul komma nul, maar ondertussen wel interessant doen met stijlmiddelen uit de klassieke (Europese) muziek. Tiësto is de populairste jongen van de electronische dansmuziek, maar bijna alles wat disco, house en techno zo de moeite waard maakt, onttrekt zich aan zijn output. De bijdragen van het anonieme huppeltutje met de microfoon was ook om dieptreurig van te worden. En het ergste: ik schrok me elke keer weer de tering wanneer dat knalvuurwerk op het podium afging.
CONCLUSIE: De volksheld uit Breda getroost zich nogal wat moeite om niettemin gewoon op het affiche te prijken. Kraftwerk neemt de hele studio mee op tournee, Tiësto draait wat cd'tjes aan elkaar. 's Werelds beste dj? Het zal wel. Het maakt ook weinig uit. 's Mans fans vreten zijn afgezaagde eurotrance, uw verslaggever rechtte met moeite zijn tenen bij het aanhoren van quasi-emotionele kwijlerij als Sweet Misery of bombastische nonsens als Lethal Industry. Toch leuk om een keer van dichtbij meegemaakt te hebben want de man is wel een fenomeen.
CIJFER: 6,5 door Job de Wit (VPRO)

Het concert waarmee dj Tiësto de zondag van Pinkpop afsloot, is uitgedraaid op een groot feest. Natuurlijk waren er ook dance-liefhebbers die meer waardering hadden voor de techno van Dave Clarke, die vlak daarvoor in de 3FM-tent een flitsende set had neergezet, maar het was zondag overduidelijk dat het grootste deel van het Pinkpop-publiek dol is op de Bredase trance-meester. Het concert dat grotendeels in het teken stond van de laatste cd 'Just Be' begon zwak. Het openingsnummer 'Forever Today' is een goed georkestreerde ouverture die de toeschouwers het gevoel geeft alsof ze in een episch koningsdrama van drie delen beland zijn. Daar is op zich niets mis mee, maar de nummers die daarop volgden, kwamen totaal niet uit de verf. Gedurende het eerste half uur was het volume veel te zacht en klonken de ballades van Kirsty Hawkshaw behoorlijk vals. Dat moet haast wel aan een slecht podiumgeluid hebben gelegen, want later op de avond maakte de zangeres geen enkele misstap meer.
Vanwege deze valse start haakte een aantal bezoekers af. Zij kregen ongelijk, want naarmate de set vorderde, raakte Tiësto steeds beter op dreef. Het was te merken aan het publiek. De sfeer was uitstekend en er hing een mengeling van opwinding en vrolijkheid in de lucht. Meisjes klommen op de schouders van hun vrienden, gooiden hun haren los en zwaaiden met de armen. Jongens staken vooral de gebalde rechtervuist in de lucht als teken van goedkeuring.

Het viel op dat Tiësto steeds meer meer symfonische- en folkachtige elementen in zijn nummers liet doorklinken. Sommige liedjes als 'Sweet Misery' en 'Walking on Clouds' zijn in feite 'gewoon' popballades, maar ook die nummers deden het goed. Overal op het veld stonden groepjes mensen te swingen. Onder de toeschouwers waren ook veel echte Pinkpop-gangers die wel eens wilden zien wat Tiësto allemaal kon. En dat was niet mis. De Bredanaar stak zichtbaar lekker in zijn vel en mixte de ritmes messcherp aan elkaar. De beats werden ondersteund door spectaculaire special effects. Naast de gebruikelijke lasershow, beschikte de dj over zeven vlammenwerpers die op het ritme van de muziek vuur spuwden. Verder kregen de eerste rijen geregeld een bombardement van aluminium slingers over zich heen en werden er smaakvolle videobeelden vertoond. Dat de trance-liefhebbers uit hun dak gingen, was te verwachten, maar dat ook verstokte rockfans mee begonnen te deinen, dansen, klappen en roepen, gaf aan dat de Bredanaar inmiddels door een breed publiek op waarde wordt geschat. "Ik houd eigenlijk niet van deze muziek. Het is me allemaal te gepolijst en te lieflijk, maar ik heb wel respect voor Tiësto en vind het geweldig dat een Nederlander het internationaal zo goed doet", zei een van de vaste Pinkpop-bezoekers. Die mening leek, gezien de uitbundige reacties van de massa, te worden gedeeld door het merendeel van de aanwezigen.
Nadat Tiësto, die alleen eigen werk liet horen, enkele van zijn grootste hits had gedraaid als 'Flight 643', 'Nyana', 'Love Comes Again' en 'Traffic', moesten zelfs de nieuwsgierige toeschouwers overstag. Stilstaan was geen optie meer. Het hele veld stond van voor tot achter op zijn kop. De disk-jockey ontkwam er niet aan om een toegift te geven, waarop het feest helemaal losbarstte. Er viel geen andere conclusie te trekken. Tiësto op Pinkpop was een doorslaand succes.
(Bron: BN De Stem door Rob Musters)

Wil jij je ervaringen en leuke belevenissen op Pinkpop 2004 kwijt, laat 't ons dan weten via