PINKPOP 35 JAAR
2004 Updated 13 september 2005
Datum: 29-31 mei 2004
Acts: Zie programma

Locatie: Megaland Landgraaf

Entree: 3 dagen met camping kost dit jaar € 95,00. Pinkstermaandag kost € 59,00(v.v. prijzen excl. servicekosten)
Bestel je kaartjes via internet in Nederland, België en Duitsland

Weer: zonnig, later in de middag buien

Toeschouwers: 36.000 (verwacht 50.000)

Presentatie: Claudia de Breij, Giel Beelen en Howard Komproe

BELANGRIJKE OPROEP:
Zijn er mensen die nog oude opnames, beeld en geluid hebben van de oudere Pinkpop edities, zoals 1969 tot 1998, mail me dan.
BELANGRIJKE OPROEP:

Recencies zaterdag  Recencies zondag  Krantenartikelen   Suggesties 2004  Statistieken  Pinkpop DVD's  Hi op Pinkpop  Amnesty op Pinkpop


Wealthy Beggar, invallen voor the Lost Prophets is moeilijk
MUZIEK: Halfslappe studeerkamerpop
PLUS: Het publiek wil op afroep zich wel warmklappen voor de underdog. Maar na een halve minuut is de fut er wel uit, omdat de band zich concentreert op het vermijden van valse noten. Hallo, het gaat over het overbrengen van emotie! Vooraan bij het dranghek staat iemand met een bellenblaas apparaat de show te stelen, of zijn ze door buro Pinkpop ingehuurd om de aandacht van de recensenten af te leiden? Slim dat de band een kwartier te laat begint, of hadden ze gewoon hun boek nog niet uit?
MIN: De zanger informeert over last van muggen in de tent en dat is het wel zo'n beetje qua communicatie met het publiek. Zeker bang om gestoken te worden. Wealthy Beggar is de ultieme radio sessieband en ook op plaat weten de kasplantjes heel wat te maskeren. Maar hun saaie midtempo nummers vallen in het volle daglicht genadeloos door de mand. Met Selling The Vibe hebben ze precies één aardig nummer. Waarom geen leuke cover als de rest van je materiaal zo zwak is?
CONCLUSIE: Was het geen beter idee geweest om The Datsuns een uurtje eerder te wekken en Wealthy Beggar ergens weg te moffelen in een stil hoekje van de 3FM-tent? Wealthy Beggar is geen festivalband. Puntje extra voor het invallen dan.
CIJFER: 3,5 door Menno Visser

Novastar, Joost Zweegers krijgt pinkpop 2004 weer plat
MUZIEK: Warme en melodieuze popliedjes, met subtiele gitaarpartijen, piano en flink uithalende vocalen.
PLUS: Het is dan officieel wel al middag, maar voor vele Pinkpopgangers wil 12 uur toch nog wat vroeg zijn. De zon laat zich vanmiddag niet in de lucht zien, maar wel op het podium van de 3FM Tent. Daar stralen Joost Zweegers en band één en al energie en enthousiasme uit. Vanaf het eerste nummer weet Novastar het publiek met de intense, maar toch ook krachtige nummers, voor zich te winnen en de luisterpop mist zijn uitwerking niet. Bekende nummers worden meegezongen en bij de minder bekende liedjes is het gewoon genieten.
MIN: Wat passen er toch relatief weinig liedjes in een uur.

CONCLUSIE: In België is Joost Zweegers met zijn Novastar een superster en ook Pinkpop gaat helemaal plat. Deze man heeft het talent om fraaie liedjes te schrijven en gelukkig wil hij die delen met de rest van de wereld.
CIJFER: 8 door Jesse Voorn (VPRO)

The Datsuns, onverslijtbare gitaalduels
MUZIEK: Roestvrije retrorock
PLUS: Het moet al zo'n twintig jaar geleden zijn dat de laatste Datsun van de band rolde. Toen ze nog gemaakt werden waren het onverslijtbare auto's. De retrorock van het Nieuw-Zeelandse viertal met dezelfde naam is even onverslijtbaar. Het is muziek uit de tijd dat de voorhoede van een voetbalelftal nog bestond uit een links- en rechtsbuiten, -binnen en een midvoor. De tijd van de Les Paul Sunburst, de pre-CBS Stratocaster, de Marshall 100W Top Boost, en de slag- en solo-gitaar. In die tijd stond of viel het succes van een rocknummer met de onsterfelijkheid van de gitaarlick. Denk aan Smoke On The Water van Deep Purple of Whole Lotta Love van Led Zeppelin.
The Datsuns hebben een aantal van die onsterfelijke gitaarlicks. Denk aan het nummer Motherfucker From Hell. The Datsuns koesteren het cliché en doen dat met volledige overgave, inclusief de bijbehorende choreografie, de gehakte laarzen en de lange haren. The gitaarduels tussen Phil Datsun en Christian Datsun (ja, The Ramones zijn een invloed) zijn echo's uit een ver verleden, maar worden op het scherp van de snede uitgevochten. The Datsuns spelen bovendien retestrak en met de tank vol testosteron. Als ze tenminste niet dronken zijn, zoals bij eerdere optredens in Nederland. Gelukkig was daarvoor het tijdstip waarop ze de planken van Podium Noord moesten beklimmen te vroeg. Of zou iemand ze verteld hebben dat beroemd worden gewoon hard werken is en dat vriendschap één van de grootste misverstanden uit de rock 'n' roll is?
MIN: Retrorock is van alle tijden en zal van alle tijden blijven. In een andere omgeving doet dat een mens dan wel eens verlangen naar wat meer variatie. De dreiging van de drumsolo (die nu achterwege bleef) gloort altijd aan de einder. En vernieuwing is al helemaal niet aan de orde. Maar misschien moet je dat, in de wetenschap dat de rock 'n' roll een cyclische beweging is, ook helemaal niet willen. Net zo cyclisch als Christian Datsun de molenwiek van Pete Townshend van The Who imiteerde.
CONCLUSIE: Het concept van de auto is ook al meer dan een eeuw oud en in essentie nooit veranderd dus waarom zou dat met één van de oergenres in de rock 'n' roll moeten? Zeker niet wanneer het zo wordt uitgevoerd als door The Datsuns. Dat ze er maar net zo oud mogen worden als hun Grote Helden. Alleen blijft de grote vraag waarom mannen die dit soort muziek maken altijd van die dunne jongetjes zijn.
CIJFER: 8 door Gerard Walhof

The Thrills,
MUZIEK: Door de sixties beïnvloede pop.
PLUS: The Thrills klinken vrolijk en triest tegelijk. De toon is van vervlogen tijden. Ze waren mooi, maar ze zijn wel al weer lang voorbij. Kijken naar The Thrills is melancholiek terugblikken met hard werkende Ieren. The Thrills snappen dat een succesvol optreden begint met de passsie van de muzikanten. Ze zwoegen en zweten en krijgen daarmee het publiek mee.
MIN: Maar ze zien er wel zorgwekkend uit. Ingevallen bekkies. Bleke koppen. Iemand moet ze hoognodig eens goed instoppen en volproppen met een fikse portie vitamine. Ze zien eruit als levende lijken die opgewarmd moeten worden. Maar vreemd is dat niet als je hoort dat de bandleden zes maanden niet thuis zijn geweest en voortduren reizen en werken. The Thrills zijn onafgebroken op tournee. Als ze de Arbo-dienst voor muzikanten op bezoek krijgen, dan hangen ze!
CONCLUSIE: Mooie pop met aangename melancholie.
CIJFER:8 door Erwin Blom (VPRO)

Franz Ferdinand, 4 Schotten jagen op enthousiast pinkpop-publiek
MUZIEK: Schotse rock, op Engelse leest geschoeid en vaak ondersteund door een flinke disco beat. Het debuutalbum van Franz Ferdinand verscheen in 2003 en leverde de hitsingles Darts Of Pleasure en Take Me Out op.
PLUS: Het enthousiasme van vier Schotten werkt aanstekelijk. Al bij de eerste nummers gaan de handen mee de lucht in. De set opbouw is goed. De beste songs - Matinée, Jacqueline, Michael, Take Me Out en Darts Of Pleasure (als afsluiter) zijn mooi over het optreden verdeeld. En ook de andere songs hebben genoeg festivalvibe om de vaart er goed in te houden. 3VOOR12 zag de band al diverse keren in Nederland, onder meer in Club 3VOOR12 en vroeg zich wel eens af of de band het hier zou redden. Maar alles klopt gewoon en het enthousiaste Pinkpopklapvee laat zich gemakkelijk naar de slachtbank leiden. Op een gegeven moment wordt zelfs de polonaise ingezet. Opvallend is ook de podiumsprong van Franz Ferdinand's eigen pretty boy, gitarist en tweede zanger Nick. De moves zijn goed, de smiles zijn breed, en de zon schijnt weer.
MIN: Zanger Alex Kapranos is af en toe niet goed te horen en laat wel eens een steekje vallen, maar dat mag de pret niet drukken.
CONCLUSIE: Wat fijn om weer eens zo'n toffe Britse band op Pinkpop te zien. En meeklappen met Franz Ferdinand is makkelijk. De supercatchy liedjes met disco dreun zijn heel goed te verteren en Franz Ferdinand windt zonder enkele moeite het Pinkpoppubliek om zijn vingers. Superfantastisch!!
CIJFER: 9 door Sander Kerkhof (VPRO)


Sugababes, de eieren blijven in de dozen.
MUZIEK: Zoete en uiterst hitgevoelige r&b. Tienerpop.
PLUS: Wat is het lekker gezellig en leuk bij de drie babes. Jaaaaaah, we hebben het allemaal reuze naar onze zin en we vinden het ook super fantaaastisch om hier te zijn. Toch geven de meiskes de azijnpissers het nakijken. Met band zijn de lichtvoetige nummers wat zwaarder geworden en daarmee een stuk geschikter voor het festivalpubliek. Nagenoeg alle hits passeren de revu en de sporadische albumnummers kunnen er ook prima bij. De dames zijn goed bij stem, zingen krachtig en er valt eigenlijk geen valse noot te bespeuren. De eieren blijven dan ook in de dozen.
MIN: Bij de ballads is het af en toe vechten om de aandacht erbij te houden en ook visueel valt er weinig te beleven.
CONCLUSIE: De Sugababes zetten hun eerste stappen richting volwassenheid. Ondanks alles is het wel een beetje een tuttige vertoning. Veel meisjespraat tussendoor, wat giecheltjes en wie zwaaide kon rekenen op een zwaaitje terug. Het blijft wel een geregisseerde show, waar geen greintje spontaniteit te bespeuren is. Aan de verplichte danspasjes en plaatswisselingen valt dan ook niet te ontkomen. Toch gaan de nummers er in als koek en is de herkenbaarheidsfactor ultra hoog. En nee hoor, jullie vervelen ons niet. Ach, dat moesten ze voor hun eigen zekerheid toch even vragen.
CIJFER: 7 door Jesse Voorn (VPRO)

Goldfrapp, een band om naar te luisteren, en naar te kijken
MUZIEK: Electropop, ondersteund met een vette discobeat, klassiek en een vlaagje new wave.
PLUS: Allison houdt wel van een beetje kinky en sexy. In een zwart pakje, hoge laarzen met flinterdunne naaldhakken, een kek hoedje en een staart op haar achterste beweegt ze zich over het podium. Haar kraakheldere, lieflijke en indrukwekkende stem is een genot om naar te luisteren en de sferische nummers zijn spannend en doen nogal nostalgisch aan. Deze vrouw straalt pure seks uit.
MIN: Wat een chagrijnig mens zeg, die Allison Goldfrapp. Ze kijkt steeds lelijk en arrogant, ze vindt het geluid nooit goed en ze lijkt er ook niet erg veel zin in te hebben. Ze zit behoorlijk in haar eigen wereldje. Iedereen staat trouwens een beetje voor zichzelf op het podium.
CONCLUSIE: Hortend en stotend komt Goldfrapp op gang, maar eenmaal warm stoomt het lekker door. Vooral de stevige elektro doet het goed. De rustige luisterliedjes vallen een beetje in het niets. Ook contact met het publiek is er nauwelijks, maar de hits worden wel weer opgepikt. Goldfrapp is sowieso meer een band om naar te luisteren dan om op te dansen.
CIJFER: 7 door Jesse Voorn (VPRO)


Jet, laat het publiek meebrullen
MUZIEK: Hedendaagse rock 'n' roll.
PLUS: Deze band heeft songs. Dit zijn liedjes met kop en staart. Lekker meeschreeuwen en meebrullen met een band die er zin in heeft. Rock anno nu.
Hard, maar uitermate pakkend. Pop met venijn. Waar The Vines live altijd de fout in gaan door hysterisch de bocht uit te vliegen, weet Jet te overtuigen met kort maar krachtige rock hits. 1,2,3,4, gaan!
MIN: Weinig. De sound staat als een huis. Maar... Een band als Jet hoort eigenlijk in een club thuis. Open lucht is minder dan een afgesloten ruimte. Jet in de 3FM Tent was nog beter geweest.
CONCLUSIE: Jet hoor je te vaak via de ster-reclame, maar live overtuigd de band absoluut.
CIJFER: 7,5 door Erwin Blom (VPRO)

The Black Eyed Peas, zet een enorm sterke live performance neer
MUZIEK: West Coast hippop
PLUS: Wat op cd een zwakte is blijkt live hun kracht. Het mengen van verschillende stijlen uitgevoerd door een band met superieure muzikanten (met name drummer Keith Harris maakte indruk) die voor een enorme afwisseling zorgde zonder dat de flow van de funk verloren ging. Met korte, goed uitgevoerde solo's, met speels ingevoegde thema's van de Stones en de White Stripes. Een hoofdrol was weggelegd voor zangeres Fergie die ook live over een glasheldere stem, maar vooral over veel meer power dan op cd blijkt te beschikken. Of het dan nog hiphop is? Who cares. Let's call it hippop. Het was in ieder geval voor het eerst op deze editie van Pinkpop feest. Inclusief de met veel plezier uitgevoerde hits Shut Up en Where Is The Love.
MIN: Het zijn en blijven Amerikanen, dus elk politiek statement is een genante platitude. "People in Holland, please pray for the people in America to get rid of George Bush". Je lost oorzaak en gevolg van 9/11 niet op door als belangrijkste vraag te stellen "Where is the love?" En meer van dat soort dingen. "Shut up" and party.
CONCLUSIE: The Black Eyed Peas wil je er graag bij hebben op de zomerfestivals. Met hun mix van genres in funky West Coast style maken ze elk optreden tot een feest. Met als absoluut auditief en visueel (in die volgorde) hoogtepunt zangeres Fergie. Zolang ze maar niet, alle beste bedoelingen ten spijt, proberen met hun muziek de wereld te veranderen.
CIJFER: 8 door Gerard Walhof (VPRO)

Ojos de Brujo, onversneden hippe volksmuziek
MUZIEK: Flamenkillo, oftewel flamenco vermengd met hippe invloeden als rap, zo belooft althans de bijsluiter...
PLUS: Het oog wil ook wat en daar speelt Ojos de Brujo genadeloos op in. Er wordt daarom heel wat zijde gedrapeerd rondom de zangeressen. Ook de danseressen ogen vast geweldig van dichtbij op tv. Sympathiek gebaar van de dj is dat hij soms de Catalaanse teksten in het Engels vertaalt, al komen we daar door zijn vette accent vaak niet veel verder mee: '"Diz Zong Iz About Ther Iz Nothing In Ze Fritz"(vrij vertaald: "de minibar is leeggedronken").
MIN: Ojos de Brujo is absoluut geen wereldmuziek voor beginners. Waar Manu Chao nog rekening houdt met zijn luisteraar en een soort Esperanto voorschotelt, tracteert Ojos de Brujo de argeloze popliefhebber op onversneden volksmuziek, waarbij het hard zoeken is naar een aanknopingspunt. De nadruk ligt daarbij op de Oosterse elementen uit het Spaanse cultuurgoed, maar de mix is absoluut niet consequent. De ene keer ligt het accent op volksdansen, de andere keer ligt het Torremolinos-effect gevaarlijk op de loer. Daar waar nog enige popinvloeden te bespeuren zijn, maakt de band de fout het nummer barstensvol invloeden te stoppen.
CONCLUSIE: Het is maar de vraag waarom Ojos de Brujo op dit festival staat. Krijgt Pinkpop soms net als Lowlands een subsidie van het ministerie voor theater? Of is het allemaal één grote Novib-spot om het aannemelijk te maken dat het vast niet zo erg is om in het buitenland een kind te gaan leasen? Met popmuziek heeft het allemaal bar weinig te maken. Dat biedt nog mogelijkheden volgend jaar voor je plaatselijke groepje Chilenen - alleen nog een fake-dj erbij en klaar is kees.
CIJFER: 4,5 door Menno Visser (VPRO)

The Roots, groove, funk en muzikaliteit in het kwadraat
MUZIEK:Hiphop is traditiegetrouw twee draaitafels en een microfoon maar als er één band al jaren bewijst dat het ook met een levende band kan, is het The Roots uit Philadelphia. Een paar uur nadat The Black Eyed Peas op Pinkpops hoofdpodium de vruchten hebben geplukt van hun voorwerk, stelt komiek Howard Komproe op een druilerig noordpodium The Roots voor aan een fanatiek groepje verregende liefhebbers. "Jullie zijn gekomen voor de echte shit," complimenteert hij ze. En die kunnen ze krijgen, regen of niet. De eerste vier nummers (volgens mij allemaal van de a.s. nieuwe cd The Tipping Point) vliegen in hoog tempo voorbij, als frontman Black Thought de microfoon verslindt. Bij The Next Movement is er even een rustpunt, en langzamerhand neemt de muzikaliteit het meer over van de hardcore beats en raps. Als The Seed, het laatste nummer op de setlist, is afgelopen is er nog zeker een kwartier over, dat voor de helft wordt gevuld door een alleszins genietbare blues-solo van de nieuwe gitarist "Captain" Kirk Douglas, die daarmee het Roots-geluid nog een stukje breder trekt.
PLUS: Voor groove, funk en muzikaliteit moet je hier zijn. De meeste bands plannen voor festivals zorgvuldig een voor de hand liggende greatest-hits-set, The Roots doen waar ze zin in hebben. En omdat ze jaar in jaar uit veel spelen, gaat dat moeiteloos zonder dat ze het publiek vergeten.
MIN: Een zorgvuldig geplande, voor de hand liggende greatest-hits-set van The Roots is natuurlijk ook een erg aantrekkelijke optie, zeker onder dit soort wat onpersoonlijke festivalomstandigheden.
CONCLUSIE: Het is altijd een genoegen om The Roots te horen spelen. De muzikale ontwikkeling zit er nog steeds in en van hoeveel bands die al tien jaar bezig zijn kan je dat zeggen? Maar de volgende keer toch liever in Paradiso of zo. (De volgende keer wordt overigens in het voorprogramma van de Red Hot Chili Peppers in de Amsterdam Arena.)
CIJFER: 8,5 door Job de Wit (VPRO)

Nerd, charisma versluitert de vocale tekortkomingen
MUZIEK: Van soul en funk schuift N*E*R*D steeds meer naar pop en rock. Zanger Pharrell Williams uit Virginia Beach is misschien wel de meest succesvolle songschrijver van de afgelopen vijf jaar en die laat zich niet zo eenvoudig in een muzikaal hokje stoppen. Zijn muzikale N*E*R*D-partner Chadu Hugo gaat nooit mee op tournee en zoals gebruikelijk worden Williams en rappende secondant Shay Haley begeleid door de band Spymob, die zich het N*E*R*D-repertoire eigen hebben gemaakt. Tegen het einde van het optreden zet de groep een medley in van succesvolle hitproducties van The Neptunes, noms de plumes van Williams en Hugo.
PLUS: Williams is in het bezit van een grote dosis charisma, die zijn vocale gebreken voor een groot deel verhult. Er gaat een siddering door de voorste rijen wanneer hij het podium (een kwartier te laat) op komt lopen. Er is een echte popster gearriveerd! Het is N*E*R*D's eerste festivaloptreden, vertelt Williams, en hij houdt de stemming er in. Weinig mensen zitten er mee als het steeds een beetje harder begint te regenen.
MIN: De zanger en zijn adjudant schieten vocaal te kort, zeker voor dit soort grote shows. De microfoon gaat bovendien net even te veel richting publiek. We zijn hier voor Pharrell, en die willen we horen. Met dit repertoire zou je Pinkpop finaal kunnen inpakken, maar dat gebeurt dus niet. En groupies zoek je na afloop van het optreden maar uit, niet er tijdens.
CONCLUSIE: De verleiding om grootschalig op tournee te gaan is groot, als alles wat je aanraakt schijnbaar in goud verandert. Op charisma en persoonlijkheid komt Pharrell Williams heel erg ver, maar als performer is hij er nog niet. N*E*R*D's achteloze genre-versmeltingen en sympathieke songs maken een hoop goed.
CIJFER: 7 door Job de Wit (VPRO)

Moloko Afsluiter op het Noordpodium
MUZIEK: Engelse discopop met een twist. Vanaf 1995 bracht de uit Sheffield afkomstige groep vier albums uit. De laatste, Statues, stamt uit 2002. En vanaf dat moment veroverde Moloko pas echt Nederland.
PLUS: Roisin Murphy ziet er uit als een aangerande pauw en hangt in het tweede nummer al aan een monitorbox te hijgen. Van opwinding. Oma's verkleeddoos gaat open en daaruit komt geen tight sweater, maar wel een helm, zwarte rubber laarzen en een nieuw pakje voor de toegift. En rozen natuurlijk. Met sure fire festival hits als Pure Pleasure Seeker, The Time Is Now en natuurlijk Sing It Back blijkt het een eitje te zijn om het Pinkpop-publiek ook dit jaar weer blij te maken. De wijze waarop Moloko stoeit met haar eigen materiaal - live staat te remixen eigenlijk - wekt nog steeds bewondering op. De combi tussen live band en dansbeats zit hier wel goed, in tegenstelling tot veel andere dans-acts. Maar Moloko komt dan ook traditioneel meer uit de band-hoek. Met Indigo en het bijbehorende mantra: 'Rammelzee, Colossus!' start de toegift, waarbij Roisin zelf ook nog even gaat crowdsurfen. Topvrouw!
MIN: Echt stomen zoals eerder in de tenten op Lowlands en Pinkpop deed het niet. Daarvoor was het net iets te koud en ongezellig in de buitenlucht. Roisin Murphy klaagt er zelf ook nog even over: "You're so far away. So I'm gonna make big statements."
CONCLUSIE: Moloko komt toch het best tot haar recht in een danstent, hoewel het vandaag opnieuw gewoon goed was. Roisin Murphy stal alweer de show met haar outfits en waanzin. Een geijkte festivalgroep die in Nederland gewoon heel goed valt. Maar nu maar even een jaartje niet. Het moet geen Faithless worden.
CIJFER: 7,5 door Sander Kerkhof (VPRO)

Starsailor, liefste bandje van 2004
MUZIEK: Tradititionele Britpop in Beatlestraditie met orgel.
PLUS: James Welsh blijft natuurlijk een prachtige zangstem hebben en op de kracht van de liedjes is weinig aan te merken. Tel daarbij op dat hij herinnert aan het optreden van Lowlands als hun beste festivaloptreden van vorig jaar en nog meer van die hartelijkheden. Maar uit zijn mond klinken ze gemeend.
MIN: Hoe degelijk ook de liedjes, soms wordt het een ietse-pietsie saai. Zeker omdat Starsailor nog beter is in ballades dan in uptempo werk. Niet alle liedjes zijn helaas van het kaliber van een Alcoholic of een Silence Is Easy.
CONCLUSIE: Het charme offensief van Starsailor werkt wel. Als oldschool Britpoppers worden ze natuurlijk links en rechts ingehaald door de Keanes en Franz Ferdinanden van deze wereld, maar er kan maar een band de liefste zijn. En ook zijn ze natuurlijk een perfecte opwarmer voor Muse.
CIJFER: 7 door Menno Visser (VPRO)

Lenny Kravitz rockt weer stevig
MUZIEK:Gedegen rock met soul-invloeden.
PLUS: Lenny Kravitz is van vaste waarde. Zet de man op het podium en succes is verzekerd. Het publiek krijgt de hits waar het op wacht. Op een manier die het verwacht. Rock voor de massa.

MIN: Ik ben meestal niet van de massa. Van McDonalds vind ik het de grote kracht dat een hamburger in Moskou niet afwijkt van een hamburger in Amsterdam. Maar van bands verwacht ik iets anders. Natuurlijk, niet ieder optreden iets totaal anders. Maar wel afwisseling, verrassing, spanning. Ik heb van Lenny net te vaak precies gekregen wat ik verwachtte. Dat ben ik zat. Ik wil nu iets anders. Ik wil nu iets nieuws.

CONCLUSIE: Gedegen, maar daardoor saai.
CIJFER: 5 door Erwin Blom (VPRO)

Muse als afsluiter op Pinkpop 2004
MUZIEK: Barok 'n' roll onder leiding van de groot denkende zanger/gitarist/toetsenist Matthew Bellamy. Samen met drummer Dominic Howard en bassist Chris Wolstenholme is hij Muse, in zijn eentje eist hij alle aandacht op. Volgende week wordt hij pas 26 jaar maar de man heeft nu al een eigen geluid op de electrische gitaar, die rechtstreeks gevoed lijkt te worden door de stroomstoten uit Bellamy's fantasie. Met zijn galmende stem en grandioze pianopartijen neemt hij Muse - en haar fans - mee naar grote hoogten. Het enorme zuidpodium is daarvoor de locatie bij uitstek.

PLUS: Muse zet hoog in en als je daarin mee gaat, krijg je daar veel genoegen voor terug. Het is een delicate balans tussen leuke pathos en ergerlijke pretentieusheid en Muse blijft heel knap aan de goede kant van de streep. De band heeft geleidelijk maar zeker het traject naar de top afgelegd en voor het grote examen (afsluiten op Pinkpop) zijn ze bij deze geslaagd.

MIN: Als Bellamy zijn beheersing loslaat en de emotie in muziek en zang buiten zijn oevers laat treden, wordt het razendknappe rockgeluid van Muse onderuit gehaald ten faveure van ongeloofwaardige dramathiek. Ik noem een ballad als Blackout.

CONCLUSIE: Thuis uit de cd-speler hoef ik de band niet te horen en hun complete repertoire zou ik zonder slag of stoot inruilen voor één Paranoid Android maar als live-band is Muse op deze Pinkpop-avond niets minder dan magnifiek.
CIJFER: 8,5 door Job de Wit (VPRO)

Wil jij je ervaringen en leuke belevenissen op Pinkpop 2004 kwijt, laat 't ons dan weten via