PINKPOP 35 JAAR
2004 Updated 13 september 2005
Datum: 29-31 mei 2004
Acts: Zie programma

Locatie: Megaland Landgraaf

Entree: 3 dagen met camping kost dit jaar € 95,00. Pinkstermaandag kost € 59,00(v.v. prijzen excl. servicekosten)
Bestel je kaartjes via internet in Nederland, België en Duitsland

Weer: droog en zeer zonnig

Toeschouwers: 15.000 (verwacht 50.000)

Presentatie: Claudia de Breij, Giel Beelen en Howard Komproe

BELANGRIJKE OPROEP:
Zijn er mensen die nog oude opnames, beeld en geluid hebben van de oudere Pinkpop edities, zoals 1969 tot 1998,
mail me dan.
BELANGRIJKE OPROEP:

Recencies zondag  Recencies maandag  Krantenartikelen   Suggesties 2004  Statistieken  Pinkpop DVD's  Hi op Pinkpop  Amnesty

37 Stabwounz, winnaar van nu of nooit
37 Stabwoundz met zanger Mike Scheyen Opener 37 Stabwoundz maakte het ten dele waar. Het publiek keek dan ook de kat uit de boom bij de Limburgers. Metalcore van het straffe soort. Een gruntende zanger brulde zich door de nu-metalen hardcore songs heen, met een opvallende rol voor de drummer. Het geluid was hard maar niet verfijnd en daarmee kwam de metal niet helemaal over.
(Bron: Sven Schlijper /
Kindamuzik.net)

MUZIEK: Nu-metal
PLUS: Jan Smeets knipte het lint door met een oproep te gaan stemmen bij de Europese verkiezingen. Wouter Bos zei daarna dat hij de verkeerde man op de verkeerde plaats was, en Max van den Berg, kandidaat voor de PvdA, keek alsof hij hem de woorden uit de mond haalde. Kortom: Om vier uur zaterdagmiddag werd Pinkpop tot drie maal toe (ook nog door Howard Komproe) voor geopend verklaard en konden de winnaars van "Nu Of Nooit", zeg maar de Grote Prijs van Limburg, de planken pletten met hun nu-metal.

Alle vrienden en bekenden uit Brunssum waren uitgelopen om het Wonder van Landgraaf te aanschouwen, maar wat er ook gebeurde, Onze Lieve Vrouwe ter Zee wilde haar zegen maar niet laten neerdalen op 37 Stabwoundz. Maar laat ik beginnen met het goede nieuws.
"Fucking" verliest uit de keel van zanger Mike Scheyen haar negatieve connotatie. "Fucking" op z'n Limburgs is alsof je twee egeltjes hoort neuken. "Agressie" krijgt bij de bewegingen van Bas Braam (bas) en Servé Olieslagers (gitaar) een hoge schattigheidswaarde.
Ze stampen de planken met twee voeten tegelijk alsof het maar niet lukt de zojuist weggegooide peuk te doven. Ik zou het bepaald schattig willen noemen. Goed besteed testosteron. Ook goed nieuws is dat 37 Stabwoundz retestrak speelt. En dat is een eerste voorwaarde bij deze stijl van muziekbeoefening. De niet altijd even makkelijke overgangen lopen goed. Bas, Servé en drummer Roy Moonen beheersen hun instrument en de stem van Mike verliest geen moment z'n kracht. De groep verwerkt vakkundig alle stijlkenmerken van het genre. Maar...
MIN: Waar was 37 Stabwoundz? In een genre waarin de bandbreedte toch al smal is zijn eigenheid en originaliteit een eerste vereiste. En die mist de groep ten enen male. De noodzaak tot muziekmaken weerklinkt maar zelfs in Nederland heeft ieder dorp zijn eigen 37 Stabwoundz. Voor vrienden en bekenden wereldberoemd in Brunssum maar de rest van de wereld zal niet eens de moeite nemen de schouders op te halen. Zoals bleek bij de wel zeer plaatselijke uitbarsting van dansgeweld in het publiek. Been there, done that. En dat is jammer want het is ze van harte gegund.
CONCLUSIE: 37 Stabwoundz and then you're dead.
CIJFER: 5 door Gerard Wlhof (VPRO)

ADHD met veel Brainpower ADHD, beter dan Brainpower of toch niet?
Alle ogen waren vervolgens gericht op Brainpower en zijn ADHD. Ten onrechte, want Brainpowers nieuwe clan verviel voornamelijk in clichés, al funkte het hier en daar behoorlijk. Natuurlijk kwam Brainpowers' 'Dansplaat' nog even voorbij, maar verder leek het oude jongens/hiphop krentenbrood op het podium, met een gastrolletje voor Di-rect gitarist Spike.

Dus veel armengezwaai en meer dagelijkse aanbevolen hoeveelheid dopeness. Jammer dat een van Neerlands beste rappers op een van Neerlands grootste festivals niet aan het stigma 'wel aardig' kan ontkomen.
(Bron: Sven Schlijper /
Kindamuzik.net)

The Sheer The Sheer, iedereen mag meezingen en meeklappen.
MUZIEK: Pop met een Britse inslag. Enthousiast, onstuimig en ongeremd. Dertig jaar muziekgeschiedenis in een uur samengevat.
PLUS: Van voormalig Mojo-man Willem Venema heb ik geleerd dat het belangrijk is dat meiden een band weten te vinden. Dan komen de jongens vanzelf, doceert hij graag. En de meiden waren in groten getale bij The Sheer aanwezig. Ze zongen de nummers woord voor woord mee. In hun kielzog ging de hele 3FM-tent volgens de wet van Venema plat voor de powerpop van The Sheer. En terecht. Vrolijkmakende deunen, pakkende songs, een muur van geluid, muzikanten met 'the looks': The Sheer is klaar voor de top. En die versie van Material Girl van Madonna doet het goed bij een groot publiek!
MIN: Bij The Sheer ligt het gevaar van gladheid op de loer. Dat geldt op cd, dat telt op het podium. Teveel oproepen tot meezingen, tevaak aanzetten tot meeklappen. Daar moet The Sheer mee uitkijken. De bandleden moeten hun klasse koesteren, maar zonder de rauwe rafelrand (die hen live juist zo goed maakt) kwijt te raken.
CONCLUSIE: The Sheer is klaar voor de top. De band heeft alles om een groot publiek te bereiken, maar het gevaar van gladheid ligt op de loer. Uitkijken, mannen!
CIJFER: 8 door Erwin Blom (VPRO)

The Godfather Roy Paci Roy Paci, The Godfather van de ska
MUZIEK: Ska rock 'n steady uit Italië. Het land van mafiosi, Ramazotti, Berlusconi en Maldini. Paci werkte onder meer samen met Manu Chao. Het tweede album Tuttapposto verscheen in 2003.
PLUS: De opkomst in Godfather stijl, compleet met de zwarte pakken en Tony Soprano accent. Roy Paci verontschuldigt zich telkens weer voor zijn slechte Engels, heel schattig. Het is een goeie blikvanger die de aandacht wel even vast houdt. Het publiek heeft er in ieder geval zin in met dit mooie weer. Paci's band houdt het tempo er goed in, er vallen weinig gaten tussen de voornamelijk up tempo ska songs. Niets mis mee.
MIN: Er zal wel een psychologische verklaring zijn waarom een mens niet kan blijven stilstaan bij het horen van een ska ritme. Ook bij Roy Paci dus. En toch houdt recensent van dienst het niet langer dan een half uur uit bij deze muziek. Murw geslagen door de eenvormigheid, de feestelijke maar nietszeggende ska brei.
CONCLUSIE: Of Roy Paci een absolute topper is in het genre? Geen idee. Feit is wel dat de Pinkpoppers gewillig meehupsen en klappen. En weer blijkt dat die hoekige Nederlanders helemaal niet kunnen dansen. Een groot deel van het publiek zit trouwens met een biertje in het gras. Ook een goede optie. Je kunt deze man en zijn band bij je opa en oma in het bejaardenhuis neerzettten en ze hebben het feest van hun leven. All you need is Roy. Maar het doet helemaal niemand kwaad. Verdomme!
PS Die bassist met de coupe soleil, zat die vroeger niet in Kane?
CIJFER: 7 door Sander Kerkhof (VPRO)

Hoobastank, Nu-metal en pretpunk
Hoobastank in de verte MUZIEK: Het genre dat de Amerikaanse radio 'modern rock' noemt.
PLUS: Ken je alleen de powerballad The Reason, dan is het een aangename verrassing dat ze niet alleen zeurderige ballads schrijven, maar eigenlijk vooral frisgerifde powerrock. De zanger van Hoobastank is net een buitelend aapje, zeker zonder zijn shirt. Met een enorme inzet en ingestudeerd showmanschap is er op zijn presentatie weinig af te dingen. Humor hebben ze ook: na de aankondiging van 'hier komt het beste liedje ter wereld als dank voor jullie medewerking' volgt een stukje hooggezongen Girls Just Wanna Have Fun.
MIN: Na de vaak geweldige introrifjes valllen de nummers een beetje stil bij het eerste couplet - het wachten is dan steeds op het springerige refreintje. Hoobastank leent listig uit de nu-metal en de pretpunk en vermengt dat met pop, zodat het licht genoeg is voor de radio en stevig genoeg voor de festivals. Knap, maar dat foefje verveelt ook na een tijdje - wat ze nog missen is een eigen smoel.
CONCLUSIE: Hoobastank verdient door hun tomeloze inzet het voordeel van de twijfel. Niet echt bijzonder, maar hard werkend en een voorbeeld van 'beter slim gejat dan slecht bedacht'.
CIJFER: 6 door Menno Visser (VPRO)

Vive La Fête, een visueel slonzig getint feestje
Danny en Els MUZIEK: Gitarist Danny "eins, zwei, drei, vier" Mommens (ook van dEUS) en zangeres Els Pynoo uit Antwerpen worden live bijgestaan door een toetsenist, een drummer en een bassist. Samen spelen ze een allegaartje aan electro-pop, huppelhouse, synthidisco en rock 'n' roll.
PLUS: Visueel maakt Vive La Fête er wat van. De verder bewust slonzige mannen hebben vervaarlijk ogende indianenmake-up langs hun ogen en Pyrnoo danst over het podium in niets meer dan een badpak en een paar duizelingwekkende naaldhakken aan haar voeten. Knap dat ze een uur lang schijnbaar moeiteloos overeind blijft! Het beste nummer is AC, niet zozeer vanwege de band, alswel dankzij de smakelijke italodiscoriedel die uit de sequencer rolt. Jammer dat Pynoo er toch doorheen komt piepen.
MIN: Want laten we wel wezen: het zijn niet haar zangtalenten die haar deze frontpositie hebben bezorgd. Een minder fijnzinnige omstander vatte de aantrekkingskracht van Vive La Fête kernachtig samen: "Geil wijf!" Daar is verder niets mis mee, maar als Pynoo nauwelijks kan zingen of dansen en niet kan worden betrapt op iets wat een beetje lijkt op uitstraling, wordt het problematisch. De muziek van Vive La Fête bestaat bovendien vooral uit gebakken lucht en halfslachtigheid. Sterke songs hebben ze niet, het dance-element is aan de armetierige kant en echt rocken wil het evenmin. Als ze hun hit Nuit Blanche overslaan en in plaats daarvan eindigen met een "jam" op het themaatje uit Jesus Christ Superstar lijkt een lang uur eindelijk om te gaan. Maar nee, er komt een toegift. Een cover van Donna Summers disco-hoogtepunt I Feel Love waarbij Pynoo de microfoon toebedeelt aan een van de catwalk geplukte flapdrol die al helemáál niet kan zingen. Een anticlimax van iets dat toch al een gênante vertoning was.
CONCLUSIE: Gelukkig komt dEUS er weer aan (Lowlands!), en kan Danny "un, deux, trois, quatre" Mommens zich weer met zinvoller zaken bezig houden.
CIJFER: 4 door Job de Wit (VPRO)

HIM overtuigt het enthousiaste publiek
en wordt door publiek met enthousiasme en door verslaggever met onbegrip onthaald.
MUZIEK: Middelmatige rock. Miezerige gothic (wie zegt dat HIM gothic speelt?)

PLUS: Het publiek vond het massaal mooi. En zeg niet dat het publiek alles mooi vindt omdat het betaald heeft. Want ik heb het op Pinkpop wel anders gezien. Dus er moet iets zijn aan deze Finse band wat ik niet zie of snap. Leg het me uit fans. Ga naar het forum en vertel me waarom of waarmee HIM jullie raakt. Want bij mij roept de muziek niets anders dan irritatie op.

MIN: Geen memorabele melodieën. De uitstraling van een zak zand. Onvaste zang. Ongebreidelde solo's. En toch vond het publiek het prachtig. Mensen, leg het me uit. Wat snap ik niet? Wat zie ik niet? Wat mis ik?

CONCLUSIE: Verslaggever en publiek hebben een diepgaand verschil van mening. Wat de schrijver bagger vindt, wordt door het publiek met luid gejuich onthaald. Maar de fans gaan me overtuigen. Toch?

CIJFER: 4 Door Erwin Blom (VPRO)

Wil jij je ervaringen en leuke belevenissen op Pinkpop 2004 kwijt, laat 't ons dan weten via