2000 Updated 24 juni 2013
Datum: 10 - 12 juni 2000
Acts:
Zaterdag:
Dead Punk Society, The Get Up Kids, Caesar, The Tea Party, Bush, Oasis

Zondag:
Lais, Green Lizard, Def Rhymz &Spookrijders, Laurent Garnier, Junkie XL, Andreas Johnson, Tracy Bonham, Novastar, Krezip, Guano Apes, 16 Horsepower

Maandag:
Madrugada, Muse, Arid, Gomez, Travis, Kane, Die Toten Hosen, Postmen, Counting Crows, The The, Venice, De Dijk, Korn, Pearl Jam, Live, Moby


Locatie: Megaland Landgraaf

Entree: 95,00 (v.v. 87,50 Excl. Servicekosten) 3 dagenkaart 145,00 incl. kamperen
Weer: zonnig warm
Toeschouwers: 60.000 op maandag en 30.000 op zaterdag en zondag
Presentatie: Dolf Jansen

BELANGRIJKE OPROEP!!!
Heb jij als pinkpopbezoeker mooie foto's gemaakt van de bands en artiesten,
en wil jij dat deze vereeuwigd worden op deze website verzoek ik je om op te nemen
BELANGRIJKE OPROEP!!!

Recencies zaterdag  Recencies zondag   Krantenartikelen  Verslag

Op deze pagina vindt je een tabel met alle artiesten die ooit op Pinkpop hebben opgetreden.

Kane
MUZIEK: Bush-rock.
De wonderen zijn de wereld nog niet uit. Zo is er met de Haagse groep Kane eindelijk een grungeband opgestaan, die lol in het spelen lijkt te hebben. En waarom ook niet. Want om te beginnen bestaan ze nog (dit in tegenstelling tot Soundgarden), hebben ze een zanger die niet dood is (zoals de exemplaren van Nirvana en Mother Love Bone), niet in de gevangenis (Stone Temple Pilots) of de ontwenningskliniek (Alice In Chains) zit. En met zijn frisse koppie alles in zich heeft om tot een heus tieneridool uit te groeien. Los daarvan kan hij zingen als een lijster (beetje verkouden, misschien), gunt hij zijn medemuzikanten een plekje in de spotlights en stijgt hij op de vleugels van een enthousiast publiek tot ongekend grote hoogten. Met een twinkel in zijn ogen, die lijkt te willen zeggen: huilen onderweg naar de bank kan altijd nog. Dat heeft Pearl Jam wel bewezen.
(Bron: OOR Live 2000, HvdH)
HOOGTEPUNT: Het lef waarmee Kane het podium betreedt nadat er op het hoofdpodium al gespeeld is door Live en Pearl Jam. Beiden bands waar Kane nogal wat mosterd haalt.
DIEPTEPUNT: Muzikaal is het Bush - the B-sides. De show is erg doorspekt met rock 'n roll clichés. Het publiek smult er echter van.
PODIUMPRESENTATIE: Kane zet echt een show neer. Met alle positieve en negatieve bijkomstigheden. Zanger Dinand Woesthoff weet goed welk publiek hij voor zich heeft.
PUBLIEKSREACTIE: Uitzinnig. De veelal jonge meisjes voor het podium gaan massaal plat voor Kane. Maar ook de mensen die wat verderop staan, steken massaal, al dan niet op commando, hun handen de lucht in.
BIJZONDERHEDEN: Kane zet zoals gezegd een gelikte show neer. Muzikaal is Kane eigenlijk ook precies wat er past bij zo'n show.
RAPPORTCIJFER: Show: 8 Muziek: 2 Gemiddeld: 5
Ten eerste: show 8, muziek 10, gemiddeld 9. Kane is pas echte muziek. Tuurlijk zijn er wel van die 13 jarige meisjes, maar die luisteren toch niet naar de muziek, maar die kijken alleen maar naar wat Dinand nou weer aan heeft. Maar voor degene die wel voor de muziek kwamen, was het goed.
(Bron: Arie Dijksman)

De Dijk
Raar maar waar. Maar de grootste verrassing in de line-up van Pinkpop 2000 is het optreden van de Dijk. Een vliegende doorstart moet het worden, sinds de band eind 1998 te kennen gaf een rustperiode te gaan nemen. De Dijk weet het bedje gespreid, want sinds de jaren '80 heeft de band zich een solide reputatie weten te verwerven, met een constante stroom kwaliteitssongs als Nergens Goed Voor, Bloedend Hart en Mag Het Licht Uit?.

Pinkpop heeft niet de echte primeur van de herrijzenis van De Dijk. In maart gaf de band al een optreden op het South By South West festival in Austin, Texas. Na anderhalf jaar niet meer voor publiek te hebben gespeeld, moesten de muziekanten flink wennen. Oefening baart echter kunst, en geoefend hebben de mannen zeker. Zoveel zelfs, dat nog voor de zomer een nieuw album klaar zal zijn. De Dijk heeft de accu opgeladen en is weer klaar voor het podium. Zelfs de beruchte zwarte toer-Mercedes schijnt het na een uitvoerige reparatiebeurt (meestal) weer te doen.
(Bron: OOR Live 2000, RoRe)  Tweede foto

MUZIEK: Pakkende Nederlandstalige rocknummers - lekker makkelijk mee te zingen - met gevoel voor soul, dat vooral tot uiting komt in de bijdragen van de drie blazers. De groep begint met de kraker 'Binnen zonder kloppen' en zet daarmee de toon. De set bestaat uit veel oude successen en enkele nieuwe nummers, zoals 'Als het golft'. De nieuwe stukken liggen uiteraard - we hadden niet anders verwacht - in het verlengde van het oude werk.
HOOGTEPUNT: Het nummer 'Dansen op de vulkaan', omdat het publiek - ook de mensen achter de voorste linies - bij dat nummer pas goed los komt. De blazers komen vooral bij dit nummer goed uit de verf. Daaruit blijkt maar weer dat we kunnen samplen wat we willen, maar dat er toch niets gaat boven echt koper op het podium.
DIEPTEPUNT: Dat het feestje wat laat op gang lijkt te komen.
PODIUMPRESENTATIE: Niet opvallend, wat niet wil zeggen dat de heren op de automatische piloot staan te spelen. Ze hebben er na een jaartje pauze duidelijk weer zin in.
PUBLIEKSREACTIE: Zoals gezegd, duurt het even voordat de mensen op gang komen. Maar daarna is het ook meteen gezellig voor het podium en brult iedereen vrolijk met de bekende nummers mee. Bij 'Als het golft' zwaaien de mensen de handen boven het hoofd langzaam heen en weer. Zanger Huub van der Lubbes reactie: 'Hartstikke goed, ik word bijna misselijk van jullie.'
BIJZONDERHEDEN: Geen. Dat zou je saai kunnen vinden, maar in dit geval is het positief bedoeld. Bij een band als de Dijk verwacht je bijvoorbeeld geen aparte muzikale kwinkslagen. Sterker nog, liever niet. De band is op haar best als ze de nummers op beproefde wijze het veld in slingert.
RAPPORTCIJFER: 8 door André Keij
(Bron Recensie: VPRO 3 voor 12)

Live
Live en Nederland hebben iets met elkaar. Onlangs was de band weer eens in Nederland, ditmaal om een TMF-award op te halen en tijdens de bijbehorende ceremonie het duet aan te gaan met Anouk. Het zal 'm in het grote gebaar zitten, dat frontman Ed Kowalczyk tijdens de meeslepende concerten zo makkelijk uitdraagt. Armen in de lucht, intense blik, een haast religieuze band met het publiek, en toch met beide benen op de grond blijven staan.

Dat kan men hier wel waarderen, getuige de eerdere successen van U2, Pearl Jam en Radiohead. Maar laten we daarbij niet vergeten dat de band uit York, Pennsylvania, een consistent oeuvre heeft op gebouwd met de albums Mental Jewelry, Throwing Copper, Secret Samadhi en als voorlopige bekroning het in '99 verschenen The Distance To Here. De meeslepende songs daarvan zetten vorig jaar Paradiso in vuur en vlam, en zullen ook zeker op de grote festivals de gemoederen verhitten.

Tweede foto  Derde foto  Vierde foto

MUZIEK: Grunge. Gedragen en naar de mening van ondergetekende te pretentieus voor woorden. Hou je van Bush, hou je van Pearl Jam, dan ben je bij Live aan het goede adres. En dat was het bijna voltallige Pinkpop-publiek.
HOOGTEPUNT: Het publiek! Het blijft een kick om een massa zo uit zijn dak te zien gaan bij een optreden.
DIEPTEPUNT: Wat is die zanger een gemankeerde versie van de voorman van R.E.M. Een zelfingenomen pretentieus ventje. Maar weer was bijna niemand het met me eens ...
PODIUMPRESENTATIE: Geef mij Britney Spears maar. Alle bubblegum-pop is beter dan dit gekwelde gekweel.
BIJZONDERHEDEN: We zijn weer thuis. Recensent en publiek zijn het totaal niet eens. Live zette Pinkpop op zijn kop, maar die zeurkous van Blom vond het maar niks. Mag grunge eindelijk definitief de nek omgedraaid? NEE, roept het Pinkpop-publiek in koor!
CIJFER: Blom: 3, publiek: 9
(Bron Recensie: VPRO 3 voor 12)
REACTIES: Hoi, hoi. Live was echt geweldig vanavond, alleen lieten ze er weinig van op tv zien. Ik vond Blom erg negatief. Als je niet van deze muziek houd waarom kijk je dan naar pinkpop. Live was een dikke 10. Wanneer is de herhaling??????
Rudi Groenenstijn

Live was live echt enorm goed, vooral de geluidskwaliteit was toppie... MAAR, ik vind die Ed Kowalczyk wel een hypocriet mannetje. Als er een camera op je smoel gericht staat zeggen dat de fans het belangrijkst zijn, maar een stomme signeersessie bij de FRS-stand afzeggen? Beetje lullig/kinderachtig, hoor...Er staan daar wel mensen 1,5 uur op zo`N lullig handtekeningetje te wachten.
Remco Visser

Hey. De recensie had wel iets liever gekund vond ik !! Live was gewoon top, maar dat is niet de enige reden waarom ik reageer. Ik wilde bij deze heel graag degene bedanken die mij ( roze haar + blauwe broek + Bush tas ) bij Live uit de mensenmassa heeft getild toen ik flauwviel. 1000 maal dank. Dit is waarschijnlijk de enige weg waarlangs ik je kan bedanken !!Ik heb de helft van het concert bij de EHBO doorgebracht, maar ik was net op tijd weer 'bij' voor Lightning Crashes ( het echte hoogtepunt wat niet uitgezonden werd op tv ! )
Kristie

Waarom zo vreselijk negatief "meneer" Blom?
Overduidelijk is dat er legio mensen zijn die wel houden van LIVE, getuige hun cd-verkoop. Ook niet-commerciële bands (waar u waarschijnlijk meer van houdt), gaan uiteindelijk toch voor het grote succes en het geld dat daar bij hoort. LIVE heeft dat na jaren gemodder nu ook bereikt, zonder al te veel in te leveren van hun originaliteit, iets dat overigens maar weinig bands echt lukt. Muziek is geen kunst op zich, het zijn de ingrediënten (zoals teksten, zang en manier van spelen) die het tot kunst maken. Ed Kowalczyk en Co. zijn wat mij betreft hele goede prototypes van muzikanten die het nog steeds in zich hebben om met hun gehele recept het publiek te bespelen en te raken. Misschien ligt het aan het feit dat "liefde" een grote rol speelt in de muziek van LIVE dat u er zo'n hekel aan heeft. Gebrek ergens aan maakt vaak afgunstig, is het niet? Voor zover ik erover kan oordelen als "leek", LIVE was in mijn ogen GRANDIOOS!!
Een LIVE fan uit Friesland

Mag ik even zeggen dat heer Blom niet zuiver spoort en misschien beter naar de Backstreet Boys kan gaan luisteren. Live was geweldig! Ik heb meerdere optredens van deze groep gezien. Deze hoort bij de betere. Ik stond helemaal aan het hek. Er werd niet te veel ge-crowsurfd wat enigszins ook wel betekent dat het publiek toch liever bleef staan om te genieten van 's werelds beste rockband.
Patrick

He He, gelukkig was er iemand het met me eens al is het dan een recensent! Live is een band die een berg geweldige nummers heeft gemaakt, maar na een minuut of tien begon het toch behoorlijk te vervelen. Het ergste van het optreden was natuurlijk het toonladders heen en weer razen met op de achtergrond een keyboardje, om zo Imagine even de nek om te draaien. Ik had voor Live sowieso Pearl Jam en REM al live gezien, dus de bijna covers van Ed Kowalczyk en co hoefden al niet zo heel erg, maar het vervelende is dat door te blijven staan ik me ook even goed heb lopen ergeren aan de toppers die ze aan het eind nog even speelden. Kortom: Blom was eerder te positief dan te negatief wat mij betreft. De publieks negen kan op rekenkundige gronden al niet meer gehaald worden. Hoogtepunt: Het einde, dat iets voor tijd viel. Dit gaatje werd door een vakkundige pinkpop DJ opgevuld met It's the End of the World as We Know It van REM.
Thijs

Live is grote tegenvaller Die Ed was inderdaad minder dan Eddie Vedder (held).
Het leek meer op de Ed Kowalczyk show dan op een concert van live, 3 jaar geleden waren ze veel beter. Ed is verzopen in zijn eigen spirituele geneuzel. Er stonden vrijwel alleen maar 15 jarige dagjes meisjes met fototoestellen te schreeuwen toen hij zijn bloesje erg opvallen uittrekt. En dat er anderhalf uur geprogrammeerd staat en een uur hij al weggaat is ook zwak.Er was dan nog wel toegift maar toch. Nee meneer heeft een beetje te groot ego gekregen. Conclusie eddieV. does better Ed cijfer 5,5
Leonard van de Kasteele

LIVE was SUPER, LIVE is SUPER. Zoals Ed ook al zegt; je moet nadenken over onze teksten, anders vindt je er geen hol aan. Uit de reactie van .... komt dan ook duidelijk navoren dat ie dit (nog) niet kan. Ook MOBY was te gek. Mede doordat ik hier ene JURGEN uit Deventer heb ontmoet en we samen zeer genoten hebben van de sfeer. Helaas moest ik (en vrienden + vriendinnen) nog voordat de act was afgelopen al weg. Door alle omstandigheden weet ik niet meer van hem dan alleen zijn naam. Hij was met vrienden uit Deventer en Enschede en herstellende van een hernia. Ik weet ook wel dat jullie geen zoekmachine zijn, maar het zal toch wel heel fijn zijn als jullie dit berichtje bij de reacties of elders op jullie site plaatsen. Ik hoop dan maar dat ie dit leest en een reactie achterlaat. Gezien ik een vriendje heb maar ik Jurgen nog steeds voor mij zie staan, verzoek ik jullie dan ook niet mijn E-mail adres te plaatsen. Hij (vriend) bezoekt nl. ook zeer vaak jullie site. Ik zal dan via jullie site kijken of hij misschien heeft gereageerd. Het is nogal een complex verhaal. Ik weet het. Een Edfan.
Linda

Ik ben het niet eens met Blom. Live heeft een goed optreden gegeven, hoewel het optreden in Den Haag eind vorig jaar spontaner was. Het hoogtepunt van zijn optreden was het lied van John Lennon.......Ed song as a God.
Pinkpopgroeten van Martijn uit Nijmegen

Beste Erwin,

Dit gaat toch iets te ver, die recensie van je... Met name dit: "Wat is die zanger een gemankeerde versie van de voorman van R.E.M. Een zelfingenomen pretentieus ventje. Maar weer was bijna niemand het met me eens ..." Als je iemand zo wilt noemen (zelfingenomen & pretentieus) en je hebt het dan over de zanger van Oasis, zeg ik: OK ! Maar dit ? En de vergelijking met REM loopt al helemaal mank. Totaal andere muziek(-uitvoering) en de zanger heeft en een totaal andere stem/-gebruik. Live was naar mijn idee, samen met Travis, Korn, 16 Horsepower, Counting Crows, (need i say more) een van de weinige bands die het presteerden te "staan als een huis, zonder valse noten en pretentieus (en "whining", want die zijn er GVD veel) gedoe...
Ger Bruggeman.

Die Toten Hosen
MUZIEK: De pretpunk van het vijftal uit Düsseldorf mag op de zoveelste plaat na twintig jaar inmiddels wat gladjes klinken - je zou het zelfs 'schlagerpunk' kunnen noemen - maar op het podium is het ouderwets raggen. Vette gitaarmuziek met pakkende metalriffjes en een zanger (Campino) die zijn tekst doorlopend in de microfoon brult. Heerlijk. Het repertoire bestaat uit oude krakers als 'Liebesspieler' en 'Armee der Verlierer' en nummers van de laatste platen 'Crash landing' en 'Unsterblich'. Dat de groep door het heftige tempo hier en daar een steekje laat vallen, nemen we met een grote korrel zout. Het vijftal speelt ook een enkele cover - onder meer van The Clash en Wreckless Eric - maar die halen het niet bij het eigen materiaal.
HOOGTEPUNT: De laatste single 'Bayern', waarin de chauvinistische Düsseldorfers op aanstekelijke wijze hun afkeer van de grote voetbalclub uit München niet onder stoelen of banken steken. Wie een beetje Duits kent, staat al gauw mee te zingen: 'Wir werden nie zu FC Bayern München gehen.'
DIEPTEPUNT: Dat zanger Campino regelmatig in het Engels de nummers aankondigt en tekst en uitleg geeft. Goed bedoeld - hij wil dat iedereen hem kan verstaan - maar het past op de een of andere manier niet bij de hele uitstraling. Het is eigenlijk net als bij de Engelstalige singles die de groep één keer in de zoveel jaar uitbrengt en om de net genoemde reden niet aanslaan.
PODIUMPRESENTATIE: Uiterst energiek. De beide gitaristen en de bassist zijn net als de zanger Campino constant in beweging. Campino heeft blijkbaar last van zijn been - hij hinkelt nogal - maar dat houdt hem niet bepaald tegen.
PUBLIEKSREACTIE: Nogal lauw. Het overgrote deel van het publiek staat vrij gelaten te kijken en veert slechts af en toe op. Slechts een klein groepje voor het podium gaat flink tekeer. Het vermoeden dat het daarbij om meegereisde Duitse fans gaat, wordt bevestigd als ze na het optreden om een 'Zugabe' (toegift) roepen.
BIJZONDERHEDEN: Geen.
RAPPORTCIJFER: 7

Korn
De opleving van harde geluiden in de popmuziek hebben we aan één ban te danken: Korn. Zij waren de eerste die besloten niet alleen maar metal te maken, maar hiphop, hardcore en metal in één grote betonmolen te stoppen. Vier albums later is Korn voorloper in een brede stroming goed verkopende bands. Inmiddels steken er geluiden de kop op dat de snelheid waarmee de band CD's uitbrengt (ongeveer een per anderhalf jaar) de kwaliteit en originaliteit van de muziek niet ten goede komt. En inderdaad, een knaller als Freak On A Leash (top 100 Aller Tijden-werk) staat er niet op Issues, Korns laatste. Maar slecht is deze CD allerminst. Nee, de dollars mogen de pret niet drukken.

Korn in goeden doen betekent een vette geïnspireerde show, waarbij op een gegeven moment iedereen staat te springen. Een show met een moddervet en goed geluid en fanatieke bandleden. Laten we daar maar op hopen. Want het zou bij het ontbreken ven één van deze punten niet de eerste keer zijn dat Korn een tegenvallend en, eigenlijk kort gezegd, kutconcert geeft!     Tweede foto  Derde foto  concert op Youtube
MUZIEK: Hardcore grunge-metal uit Californië
HOOGTEPUNT: De human beatbox van Jonathan Davis in Falling Away From Me. Sowieso sterk dat de gepassioneerde voorman live zijn stem optimaal benut en alle studio-effecten moeiteloos nabootst.
DIEPTEPUNT: Geen noemenswaardige.
PODIUMPRESENTATIE: De vier mannen van Korn zijn goede performers. Zeker wanneer ze tegelijk buigend aan het headbangen zijn. Bassist Fieldy wint natuurlijk qua coolness met de basgitaar ter hoogte van zijn knieën.
PUBLIEKSREACTIE: De voorste massa kon zich eindelijk compleet uitleven tijdens het enige echte harde optreden van het festival. Er werd enthousiast gereageerd op de muur van Korn's geluid. Genoeg gesurf, geklap en gebrul.
BIJZONDERHEDEN: Pinkpop had weer het klassieke beeld van zon, bier, stofwolken en tientallen crowdsurfers. Dit is festivalgenot.
RAPPORTCIJFER: 8
(Bron: OOR Live 2000, FH)

REACTIES: Hallo Pinkpop,..
Ik heb het hele weekend alle recensies zo'n beetje gevolgd en ik moet zeggen er zitten veel negatieve dingen tussen, zoals ik bijvoorbeeld Arid nogal slecht gerecenseerd zag. Niet verkeerd denk ik hoor, want ze zijn inderdaad best saai om naar te kijken, maar wel steengoed, ze missen nog een paar dingen, performance onder ander. Maar dan zie ik ijzersterk Korn staan, hoezo ijzersterk. Heb ik naar een ander Pinkpop gekeken dan de recensent?? De groten der groten hebben geen enkel contact met het publiek en jagen hun setlist er nummer voor nummer vrij routinematig doorheen, ik vraag me sterk af of ze het zelf allemaal wel leuk vinden. Korn is volgens mij volgens jullie alleen maar ijzersterk omdat tegenwoordig veel mensen Korn vet vinden en niet in de gaten hebben dat Korn het anno 2000 echt wel een beetje hebben verpest voor zichzelf. Een ijzersterk optreden van Korn hoort vol contact te zitten, Europa Nederland), heeft zo'n 3 jaar ze niet gezien en dan krijgen we dit ondankbare gedrag, een ijzersterk optreden van Korn is een optreden waar ze Daddy spelen en waar ze laten zien dat hun echt ooit de mensen waren die een hele muziekstroom hebben ontekend, helaas heb ik daar vandaag niets van gezien,......Voor de rest erg veel complimenten over de site en het hele Internet gebeuren, het is de eerste keer dat ik dat volg, vorige jaren reëel op Pinkpop nu virtueel, maar petje af,.....ik krijg gewoon sfeer mee.,.....
Met vriendelijke groeten,..
Remco de Blaaij virtueel bezoeker Pinkpop 2000,....
---------
Remco is ook niet bij het optreden geweest he.... is goed te merken. En wat bekijk je het SOFT!!! Een beetje daddy gaan spelen. Dan heb je toch echt de verkeerde Korn voor hoor... Korn zal echt niet een beetje als softies zoet gaan spelen en het publiek proberen te vermaken. DE ECHTE KORN gaat het podium op, speelt gewoon keihard hun playlist en op naar het volgende festival/concert. Dus altijd een ijzersterk optreden. Je hebt echt een totaal verkeerd beeld van Korn. Dus ik zou zeggen... luister naar muziek die je leuk vind, iets softs neem ik aan... dan kun je die dingen verwachten die je wilt. hee groetjes Cat
----------
Hallo allemaal,
Ik wil graag even reageren op de Korn kenner van hierboven. Wat bedoel je precies met contact zoeken met het publiek? Wat had je willen horen? "You're the best audience I've ever seen!" misschien?? Ik denk dat je met het spelen van het nummer 4 U meer respect toont dan met een paar loze uitspraken. Jonathan Davis ging behoorlijk tekeer daar op het podium en gaf zichtbaar 110%. Dat kon je van velen niet zeggen. Dus waarschijnlijk heb je inderdaad een andere Korn gezien. Dit was namelijk dezelfde Korn die drie weken voor Pinkpop in Ahoy stond. Dus als je Korn echt zo goed vond, had je maar 2 jaar en 11 maanden hoeven te wachten. De groeten. Rob uit Heerhugowaard
----------
Hoi Pinkpop,
Die Remco heeft er inderdaad helemaal niks van begrepen. "Daddy" spelen ze sowieso nooit, omdat dat gewoonweg te pijnlijk is voor de zanger. Dat ze "Kill You" speelden was al best wel een verrassing. En over dat "onpersoonlijke", zo speelt Korn nou eenmaal! Zij gaan gewoon helemaal op in de muziek en ze spreken gewoon niet zo met het publiek. Dat doen ze nergens. Ze zitten en hebben nooit vol contact gezeten. Ik vond ze trouwens best wel vrolijk (voor hun doen) op maandag. Het was echt geweldig, en moge Korn volgend jaar weer komen!! Groetjes, Buf
----------
ha mensen, ik wou even zeggen dat ik KoRn gewoon weg goed vond . ik heb ze ook op dynamo gezien en toen waren ze nog beter. het enigste wat jammer was dat allebei de optredens hetzelfde waren, 'maar als echte KoRn fan maakt je dat niks uit. het hoogtepunt vond ik toe jon het podium opkwam met de doedelzak , gewoon weg geweldig , dit zal ik nooit vergeten. komt KoRn volgend jaar weer dan ben ik weer van de partij. KoRnFaN
----------
Hey Fukkers, ik wil alleen maar ff kwijt dat KoRn stond als een muur. Inderdaad, 4U zegt meer dan loze uitspraken en het optreden kickte dan ook ass. Als je het nix vond zou ik maar gewoon niet naar KoRn luisteren, Remco. Het publiek was relaxed (als je het zo kunt noemen) en KoRn ging FUCKIN' lekker te keer. Dus volgend jaar weer dan zie ik je dan. -xxxx- aan alle KoRn lovers, Lilith.

Pearl Jam
Niets dan ellende leverde het op, de nasleep van het ooit zo bruisende grunge-tijdperk. Zelfmoorden, drugsexcessen, nep-acts en slechte platen, in het gunstigste geval bezegeld met de enig juiste oplossing: bandje opgeheven. Maar we vergeten één (t)rost in de branding: Pearl Jam. Niet kapot te krijgen, alle platen goed tot zeer goed, anno 2000 nog steeds Alive en hooguit één hardnekkig kwaaltje: drummersproblemen. Ook dat is nu hopelijk opgelost, want men nam Cameron (ex-Soundgarden) in vaste dienst en een betere is er in Seattle niet te vinden. Met Cameron maakte de band de nieuwe CD Binaural, die wederom behoorlijk sterk is.

Verwacht geen sensationele veranderingen in het beproefde Pearl Jam-geluid: bezielde gitaarrock, nog steeds, maar qua sound wel een paar niveaus dieper en rijker (met dank aan producer Tchad Blake). En waar Pearl Jam op een festivalpodium toe in staat is, weet iedereen die zich het historische Pinkpopjaar 1992 nog kan herinneren. Dat het maar weer net zo magisch mag worden.
(Bron: OOR Live 2000, EvdB)
MUZIEK: Grunge & Everything after, de makers van het album 'Ten'.
HOOGTEPUNT: Het hele optreden. De band rockt. Opener 'Corduroy' en het rockblok dat daar op volgt en de Neil Young cover Fuckin' up hakken er in. Pearl Jam is machine geworden die erg goed loopt. Eddie Vedder doet de groeten aan zijn vrienden in Utrecht.
DIEPTEPUNT: Ergens dringt zich toch wel heel erg de vergelijking met het legendarische optreden in 1992 op. Kan de band niks aan doen, de magie van toen is echter weg. Wat blijft is een goede en rockende live-show.
PODIUMPRESENTATIE: Na het cliché-matige "Nice to be back" zegt Eddie Vedder dat het hier mooier is dan hij zich kon herinneren, maar wat wil je ook na acht jaar. Natuurlijk is de vergelijking met '92 hier ook spelbreker. De band rockt, zoals eerder gezegd, maar wel een beetje statig, alleen Jeff Ament springt nog wild, zei het alleen op en neer, alle leden houden rustig hun plek op het podium. Dat is wel eens anders geweest.
PUBLIEKSREACTIE: Soms een beetje mat. Pearl Jam haalt qua applaus makkelijk de toren, maar het dansen en springen stopt al veel eerder in de mensenmassa. Ook hier is het in vergelijking met '92 totaal anders. Toen werden mensen betoverd, nu hebben ze een leuke middag en zien ze een geweldig optreden.
BIJZONDERHEDEN: Pearl Jam is terug! Een goed lopende rockmachine geeft de volgelingen maar weer eens les. Waarom deze band Pinkpop 2000 niet mag afsluiten is mij een raadsel.
CIJFER: 9 door Joost Groen
(Bron Recensie: VPRO 3 voor 12)
Tweede foto  Derde foto  Vierde foto  concert op Youtube

De drie Postmen plus twee zangeressen, twee gitaristen, toetsenist, bassist, drummer en... speciale gast.
Frontman en zanger van Postmen The Anonymous Mis kondigde het al aan. Met een mannetje of zestien zal Nederlands friste reggea/hiphopband het podium bestieren. Postmen houdt niet van verplichte nummertjes. Niet van voorgeprogrammeerde beats in een live-show.
In tegenstelling tot de meeste hiphop-acts doen zij er alles aan om hun muziek met frisheid te brengen. Bijgestaan door een live-band, de zangeressen van Dignity en de rappers van Committee Gunmen geeft Postmen het publiek precies wat zij wil: een energieke flow.

Erkenning voor hun muziek en live-shows kregen de Rotterdammers al (Zilveren Harp, Heineken Crossover Award), maar de bezielde boodschappers voelen zich nog steeds een buitenbeentje in Nederland. Of zoals Mis het stelt: 'Wij zijn op een missie. We willen de zwarte kids wakker schudden. Ze het besef geven dat ze iets kunnen betekenen in de maatschappij'. Dat het Postmen hier ernst is, blijkt uit het Social Life project dat de band deze zomer (2000) gaat doen. Muziekworkshops voor gevangenen en daarnaast een optreden voor het 50.000-koppige Pinkpop-publiek. Mis: 'We kunnen met onze muziek een revolutie ontketenen'.
(Bron: OOR Live 2000, RvW)  Tweede foto

MUZIEK: Reggae met hiphop.
HOOGTEPUNT: Veel nieuw materiaal. Daar moet je soms even aan wennen en soms zing je het net zo gemakkelijk meteen mee (Fever).
DIEPTEPUNT: De twee lead-rappers/zangers, The Anonymous en Rollarocka, komen respectievelijk uit Rotterdam en Haarlem. Toch staan ze erop het publiek in het Engels toe te spreken. Why?
PODIUMPRESENTATIE: Zie boven, maar toch sympathiek. De drie Postmen hebben, ter herkenning, rode shirts aan. G-Boah, nummer drie, blijft een beetje de Andrew Ridgeley van de groep.
PUBLIEKSREACTIE: Pushing 'em up, saying ho, etc.
BIJZONDERHEDEN: De speciale gast is niet Def Rhymz of Ernst Jansz en De Bom blijft helaas achterwege. E-Life heeft het hele optreden aan de zijkant gewacht om tegen het einde ook een stukje mee te doen.
CIJFER: 7 door Job de Wit(Bron Recensie: VPRO 3 voor 12)

Counting Crows
August And Everything After was medio '93 hard op weg richting ramsjbak toen het debuutalbum van Counting Crows plotsklaps doorschoot naar een verkooppiek van enkele miljoenen. Het grote publiek had blijkbaar even tijd nodig om de geslaagde songs van het zeskoppige gezelschap uit San Fransisco te doorgronden, maar in het kielzog van de prachtsingle Mr. Jones was het dan ook meteen goed raak.

Onbetwist leider Adam Duritz, samen met gitarist David Bryson verantwoordelijk voor de meeste composities, koppelt zwaarmoedige lyriek aan een muzikale omlijsting die refereert aan het vroege werk van Van Morrison en The Band. Soms neigt dat naar holle bombast, maar op hun recentelijk verschenen vierde plaat This Desert Life heeft men eindelijk een afgewogen balans weten te vinden tussen Duritz' klaaglijk gezongen teksten en de weelderige arrangementen. Tel daarbij de uitermate geïnspireerde Nederlandse optredens afgelopen maart op en de reprises kunnen al niet meer stuk.
(Bron: OOR Live 2000, MH)

Tweede foto  Derde foto  concert op Youtube
MUZIEK: Hippiegitaarmuziek
HOOGTEPUNTEN: De muziek van de Counting Crows past perfect bij het prachtige weer. Geen zorgen, wees blij en dans.
DIEPTEPUNTEN: Geen zorgen, wees blij en dans.
PODIUMPRESENTATIE: Zanger Adam Duritz is een charismatisch man. Hij werpt zijn gitaar in de lucht, schudt zijn lange dreads en weet hoe hij met een publiek moet omgaan.
PUBLIEKSREACTIE: Velen vallen voor de charmes van de voorman. Vooral veel gejuich bij de oudere nummers (Mr. Jones yeeeaah!!). Als de band Live dreigt te beginnen loopt de helft desondanks weg.
BIJZONDERHEDEN: Een nieuw Crows album was wellicht niet echt nodig geweest.
Wetenswaardigheidje: Het Belgische Arid (ooit voorprogramma van de Crows) speelde mee tijdens het slotnummer Hanging Around.
RAPPORTCIJFER: 7 door Bram Peeters
(Bron Recensie: VPRO 3 voor 12)

Madrugada
De naam is het Spaanse woord voor het uur voordat de zon opkomt. Madrugada is gewend ann het wachten op de zon. In de winter blijft het in het noorden van Noorwegen, waar de band vandaan komt, altijd donker. Om de tijd te doden, speelt bassist Frode Jacobsen samen met drummer Jon Lauvland Pettersen covers van Iggy Pop en The Stones. Tot het tweetal in het dunbevolkte gebied hoort over een fantastische zanger die een paar kilometer verderop woont. Sivert Hoyem zingt tot die tijd voornamelijk met zijn Doors-Cd's mee en wordt vaak met Jim Morrison vergeleken. Dat zal nog wel vaker gebeuren. Want de songs die de groep maakt met de als laatste tot de band toegetreden gitarist Robert Buras ademen een grote passie voor de jaren '60 uit.

Maar Madrugada is veel meer dan de zoveelste retroband. Er zijn veel lintjes te trekken naar de donkerte van Joy Division, de warmte van Tindersticks en ook de licht psychedelische uitstapjes vallen op hun plaats. De groep heeft ook de klasse songs niet verder op te blazen dan nodig en stelt zich slim in dienst van die machtige stem van Hoyem. Horen is geloven. Reeds 1% van de Noorse bevolking heeft het monumentale, door John Angello (Patti Smith, Bob Dylan, Lemonheads) gemixte debuut Industrial Silence in huis. En 50.000 Noren Can't be wrong. (Bron: OOR Live 2000, WJ)

MUZIEK: Van sfeervolle woestijnpop tot zwaar aangezette dramatiek, ergens tussen Nick Cave en Tindersticks.
HOOGTEPUNT: De gecountrificeerde gitaren van Robert Burås en vooral de strakke uitstraling van zanger Sivert Høyem (zie: PODIUMPRESENTATIE). Higher had een meeslepende groove en afsluiter Norwegian Hammerworks was erg intens, niet in de laatste plaats door Høyems praatzangerige voordrachten.
DIEPTEPUNT: Niet alle songs waren even pakkend, maar Madrugada is nog een jonge band. Bassist Frode Jacobsen moet niettemin echt even naar de kapper, die meteen die bakkebaarden eraf kan halen. Shirt in de broek, en Jacobsen ziet er net zo presentabel uit als zijn collega Høyem.
PODIUMPRESENTATIE: Zagen alle zangers er maar zo uit als Sivert Høyem. Lang, knap, kaalgeschoren hoofd, mooie blouse in de verse spijkerbroek en stijlvolle witte loafers aan de voeten. Én best charismatisch. Hulde!
PUBLIEKSREACTIE: Niet uitzinnig, wat ook niet zo gek is voor een vrij onbekende band die als eerste vandaag in de 3FM-tent speelt terwijl de populaire groep Kane het Noordpodium bespeelt. Maar: applaus en heupwiegende meisjes.
BIJZONDERHEDEN: Nederland heeft Kane, Noorwegen heeft Madrugada. Het is niet eerlijk verdeeld in de wereld. Beide bands hebben in eigen land een vergelijkbare status. Hebben Nederlanders geen smaak?
RAPPORTCIJFER: 7,5 door Job de Wit
(Bron Recensie: VPRO 3 voor 12)

Moby
In de snelle, hedonistische wereld van de dansmuziek maken we niet vaak mee dat iemand zo rondborstig uiting geeft aan zijn buitenmuzikale opvattingen. Richard Hall komt rond uit voor zijn christelijke levensovertuiging en zijn ideeën over veganisme, fundamentalisme, de behandeling van gevangenen en andere zaken waarvan hij vindt dat hij getuigenis moet afleggen. Wie zich verveelt bij zijn platen kan dus altijd nog de uitgebreide essays en manifesten in de CD-boekjes lezen.

Met zijn laatste plaat Play opent hij weer een andere controverse. Hij maakt daarop uitgebreid gebruik van stemmenmateriaal uit de rijke geschiedenis van gospel, blues en old school hiphop. Hij speelde ooit in hardcorebands als Flipper en Vatican Commandos, voor hij met zijn hart verslingerde aan de dansmuziek. Pas toen hij zijn oudere nummer Go Behind met het thema van cult-televisieserie Twin Peaks begon het hitsucces het toe te lachen. Vervolgens zwalkte hij van techno naar ambient, naar Eurodance, naar gitaarhardcore, weer naar ambient en nog wat kanten uit, daarbij steevast de vorige stijl waar hij zich in vastbeet vervloekend. En dat voor een man met zulke principes. Maar goed, zo'n type maakt de wereld wel wat kleurrijker. (Bron: OOR Live 2000, JH)

Muse
Muse werd begin dit jaar door de lezers van de NME uitgeroepen tot Beste Nieuwe Band van '99. Niet zo vreemd, want het nog jonge Britse drietal - gemiddeld 21 jaar - leverde vorig jaar met haar debuutalbum Showbiz een bijzondere plaat af vol wonderschone gitaarliedjes. Hun muziek mag dan af en toe aan Jeff Buckley of Radiohead doen denken, de intensiteit die van Showbiz afspat gaat door merg en been en laat de rillingen over je rug lopen. Hier zijn duidelijk geen beginnelingen aan het werk. Zanger/gitarist Mathew Bellamy speelt al vanaf zijn dertiende met Chris Wolstenholme (bas) en Dominic Howard (drums). Na een oneindige reeks pub-optredens mag de band in Amerika een showcase doen op de pier van Santa Monica, waarna Madonna's platenlabel Maverick hen een contract aanbiedt. De rest van het verhaal leest als een jongensboek: na twee EP's verschijnt het alom bejubelde Showbiz, wordt getoerd met Skunk Anansie, Foo Fighters en Red Hot Chili Peppers en staat de band op zo'n beetje elk groot zomerfestival. Ga ze zien voordat ze echt groot zijn.
(Bron: OOR Live 2000, RR)
MUZIEK: De emotionele pop/rock van de jongste Britse sensatie van het moment vormt een aardig rustmoment tijdens de maandagse lunch, maar meer ook niet. Gelukkig staat Muse in in de 3FM tent, waar de voor hen broodnodige emotionele, intieme sfeer snel gecreëerd is. Hadden ze op het noordpodium gestaan, waren ze hopeloos verdronken in de massa. De Britten zijn al erg lang op tour door Europa, tijdens eerdere optredens bleek zanger Matthew Bellamy dit lichamelijk moeilijk vol te kunnen houden. Niets van dit alles vandaag, Matthew is goed uitgeslapen, prima bij stem en gezegend met een goed humeur. Maar hoewel de liedjes van het debuutalbum Showbizz en de sublieme cover van Frank Cunimundo Trio's Feeling Good in principe genoeg kracht in huis hebben om een overdonderde set te vormen, slaat de vlam niet in de pan. De oorzaak? Zie dieptepunt.
HOOGTEPUNT: Zonder twijfel Unintended, het enige nummer waarmee de band wel weet te overtuigen. Loepzuiver, in balans en vol overgave.
DIEPTEPUNT: De mannetjes Muse hebben vandaag hun ultieme ritmegevoel thuisgelaten. Vooral in single Muscle Museum sluiten drums en gitaar vaak niet op elkaar aan. Het resultaat is een te snel gespeeld, rommelig geheel waar Muse zich voor mag schamen!
PODIUMPRESENTATIE: Beleefd en toegewijd. Wel jammer dat zanger Matthew Bellamy zo nu en dan als een heuse hardrocker zijn gitaarspel te overdreven showt. Dat kan het soort emotionele rockliedjes dat Muse maakt niet hebben. Aan de andere kant: het zal wel aan zijn jeugdige leeftijd (begin 20) liggen. Komt goed, het gaat wel over.
PUBLIEKSREACTIE: Alweer beleefd en toegewijd. Ieder liedje wordt gewaardeerd, maar dat het publiek zich ook een beetje stond te vervelen, bleek wel uit het uitgelaten en overdonderende applaus na het sublieme Unintended.
BIJZONDERHEDEN: Bellamy: "Dit is het laatste nummer. Korn is hier de tent uit en dan rechtsaf."
RAPPORTCIJFER: 6,5 door Roosmarijn Reijmer
(Bron Recensie: VPRO 3 voor 12)

Arid
Had vorig jaar ook in thuisland België nog hoofdprogramma's als K's Choice, The Manic Street Preachers of The Counting Crows nodig, nu verkoopt de groep van zanger Jasper Steverlinck en gitarist David Du Pré op eigen kracht het grote zalencircuit met gemak uit. De grote festivals zijn gewoon een logische volgende halte. Arid is dan ook meer de groep met die jongen die qua frasering zoveel op Jeff Buckley lijkt, en de reeks radiohits (Believer, Life, Too Late Tonight) heeft in Vlaanderen bewezen dat de groep die in een paar jaar tijd van stonerrock evolueerde richting passionele pop vol sfeer, snikken en soul, stevig op eigen benen kan staan. De uithalen van Steverlinck worden vaak met die van Freddie Mercury vergeleken en al zijn de bandleden geen fan, het leek ze toch wel een aardig idee om voeding te geven aan die stelling en Killer Queen te coveren voor het Belgische glamrock-projekt Glittering 2000. Ondanks het duidelijk jongere stemgeluid en de minder complexe produktie is de gelijkenis soms griezelig. De wat fragiel ogende krullebol weet mensen diep te raken met zijn bijzondere (kop)stem en zijn fraaie staaltjes hedendaagse poëzie. “Ik ben overgevoelig voor de slechte dingen in het leven.” Minder leuk voor Jasper wellicht, maar het heeft voorlopig bijzondere mooie liedjes opgeleverd.
(Bron: OOR Live 2000, WJ)
MUZIEK: Gevoelige gitaarliedjes uit Gent.
HOOGTEPUNT: Niet opgevallen.
DIEPTEPUNT: De cover Substitute for Love van Madonna. Is toch niet nodig?
PODIUMPRESENTATIE: Zanger Jasper Steverlinck durft veel met zijn stem. Lijfelijk gebeurt er weinig met de band. Eigenlijk behoorlijk saai om te aanschouwen.
PUBLIEKSREACTIE: Veel mensen hadden de debuut-cd Little things of Venom blijkbaar al in huis. Er werd druk meegezongen. Uiteindelijk liep de 3FM tent toch langzamerhand leeg. Toegegeven: het is lastig om tegen een band als Pearl Jam op te boxen.
BIJZONDERHEDEN: De zanger wil iets te veel gevoeligheid kwijt. Op album mag het werken maar live overtuigt dit niet.
RAPPORTCIJFER: 5 door Bram Peeters
(Bron Recensie: VPRO 3 voor 12)

Travis
Het Schotse Travis verraste vorig jaar met een CD die niet alleen barst van de fraaie, melancholieke melodieën, maar ook nog een uiterst succesvol bleek te zijn. Vooral in Groot Brittannië dan, want daar werd The Man Who het best verkochte album van 1999 en sleepte het viertal diverse awards binnen. Travis-zanger Fran Healy blijft er opvallend bescheiden onder: "Alles draait om de songs, ik denk dat onze songs altijd beroemder zullen zijn dan wij." Travis debuteerde in '97 met Good Feeling, dat mede dankzij Noel Gallagher - Travis-fan van het eerste uur - een bescheiden succes werd. De single More Than Us laat dan al de richting horen die de band met The Man Who inslaat. Dat album klinkt een stuk ingetogener dan Good Feeling, maar heeft tegelijkertijd in nummers als Why Does It Always Rain On Me? of Driftwood een paar lekkere meezingers in huis. En wil 't dan nog niet lukken, dan is de kans groot dat Healy er een akoestische Britney Spears-cover uitgooit.
(Bron: OOR Live 2000, RR)  Tweede foto

MUZIEK: Kant en klare popliedjes van vier frisse jongens uit Schotland.
HOOGTEPUNT: De breed grijnzende ERNIE ballon ergens vooraan in het publiek. Geeft precies weer hoe goed de sfeer is. Plus de echt stevige nummers. Vooral opener 'All I Wanna Do Is Rock' loopt gesmeerd. Meezingen met de hits? Mmmm...
DIEPTEPUNT: De saaiheid sluipt er in. Vooral de rustige nummers van het laatste album gaan snel op elkaar lijken. Voorspelbaar was het dus wel behoorlijk.
PODIUMPRESENTATIE: Hoge knuffelfactor dankzij zanger Fran Healy, de optimistische Thom Yorke, die verhaaltjes vertelt over het liedje dat hij gaat spelen. Dat is natuurlijk helemaal niet leuk, maar Healy oreert op zo'n natuurlijke manier over een stuk snot dat tijdens het vorige optreden uit zijn neus hing, terwijl hij een gevoelig nummer speelde. En dat werd allemaal uitvergroot op een scherm van tien bij tien meter. Schattig.
PUBLIEKSREACTIE: Het publiek deint lekker mee op het makkelijk in het gehoor liggende popwerk van Travis. Het wachten is natuurlijk op Turn en de hit Why Does It Always Rain On Me. Dan gieren de kelen en klappen de handen. En het wordt nog gezelliger, jawel! Tijdens dat laatste nummer komen de waterdragers zelfs de beloofde flesjes fris uitdelen aan de voorste rij. Met dank aan ideale buurjongen Fran.
BIJZONDERHEDEN: Leuke popquiz: Ontleedt eens een nummer van Travis. Wat kom je tegen? 'Kleine cafe aan de haven', het complete oeuvre van de Byrds in-een-nummer (nieuwe single Coming Around), Armand vs. Springsteen in een mondharmonica ballad, enzovoort....
RAPPORTCIJFER: 7- door Sander Kerkhof.
(Bron Recensie: VPRO 3 voor 12)

The The
MUZIEK: Straks gespeelde maar soms wat lang uitgesponnen rockmuziek met een onheilsrand. Matt Johnson IS The The en zijn muziek is in essentie sinds 1979 niet veranderd. Op een basis van bas, gitaar en drums, regelmatig aangevuld met exotische instrumenten zoals een Japanse fluit onderzoekt Johnson de binnenkant van zijn kop. Om telkens tot dezelfde conclusie te komen: het is daar kommer en kwel en lang niet pluis. Ook op het laatste album Naked Self. Al heeft hij sinds een paar jaar naast alle twijfel over het bestaan enige rust gevonden door de geboorte van zijn zoontje. Live zeer solide bijgestaan door gitarist Eric Schermerhorn (o.a. Iggy Pop), Nashville bassist Spencer Campbell (o.a. Johnny Cash en Merle Haggard) en drummer Earl Harvin (ex MC 900 Foot Jezus). Op Pinkpop speelde The The vooral oude hits als This is the Day, Infected en Armagaddon Days.
HOOGTEPUNT: Het korte, door Johnson solo gezongen en gespeelde True Happiness, met de openingsregel: "The best things in life are not things".
DIEPTEPUNT: Het sjacherijn van de zelf stevig rokende bassist Campbell over de rookmachines op het podium.
PODIUMPRESENTATIE: Zoals je aan de ontbijttafel graag aangesproken wilt worden: rustig en zakelijk.
PUBLIEKSREACTIE: Fans only (maar wel zeer toegewijd).
BIJZONDERHEDEN: Na afloop zat Johnson met veel plezier in de Box vragen van zijn fans te bantwoorden.
RAPPORTCIJFER: 7,5 Door Gerard Walhof
(Bron Recensie: VPRO 3 voor 12)
Tweede foto Bassist Spencer Campbell

Gomez
MUZIEK: Engels zestal, maakt op een knappe manier zeer gevarieerde gitaarpop met hip-hop en disco samples en drie verschillende zangers. De laatste drie jaar brachten ze maar liefst 45 nummers uit, met een hoog gemiddelde aan toppers.
HOOGTEPUNT: Het hele optreden is ijzersterk. De uitschieters zijn het groovy Here Comes The Breeze, met in de break een stukje 'Pump Up The Volume' van Marrs. De ijzersterke ritmesectie blinkt uit in dit nummer, met conga's en verrassende stop & go momenten. Verder de nieuwe single Machismo met z'n hiphopbeats, Get Myself Arrested, de lome breakbeat-rock van Revolutionary Kind en opwindende afsluiter Whippin' Piccadilly.
PODIUMPRESENTATIE: Zangers Tom & Ian nemen het voortouw en jutten het publiek op. Het speelplezier spat er vanaf.
PUBLIEKSREACTIE: Aan het begin van optreden is de tent maar half vol. 40.000 mensen staan bij de toegift Pearl Jam, de rest ligt uitgeteld in de brandende zon z'n wonden te likken. Gomez weet de sfeer er gelukkig snel in te krijgen en heeft meteen het aanwezige publiek op haar hand. En ja dames en heren, community singing tijdens Gomez, het kan. Aan het einde van de set is de tent nog steeds half vol. Waar waren jullie? Bij de Counting Crows? Dombo's!
BIJZONDERHEDEN: Gomez is niet de ideale PP festivalband, daar is de band te divers en te 'moeilijk' voor. Gelukkig staan ze er wel. Dat geeft hoop voor volgend jaar.
RAPPORTCIJFER: 8 Door Sander Kerkhof
Tweede foto  Derde foto (Bron Recensie: VPRO 3 voor 12)


Venice
MUZIEK: Vier familieleden met dezelfde achternaam (Lennon, geen familie), dat kan alleen maar klef klinken. De muziek van Venice zou volstrekt overbodig zijn als de Eagles nog zouden bestaan. Vokale Californische kitsch die het misschien goed doet op een zonovergoten strand maar niet bij een wakkerwordend Pinkpop-publiek. Haarzuiver meerstemmig, dat wel, maar daar word je alleen in de kerk gelukkig van.
HOOGTEPUNT: Mondharmonica-duet van Kip Lennon en iemand uit het publiek, die zo attent was geweest een mondharmonica mee te nemen (duurde 7 seconden).
DIEPTEPUNT: Het aan de slachtoffers in Enschede opgedragen nummer Family Values. En ook nog voor alle pasgeborenen en zo meer. Vals medeleven dat de buidel nog harder moet doen rinkelen.
PUBLIEKSREACTIE: Publiek viel weer in slaap.
PODIUMPRESENTATIE: Een samenraapsel van alle mogelijke menselijke modellen op middelbare leeftijd: uitgezakte lijven, klein en groot, kartonnen koppen, verpulverd door de zon.
BIJZONDERHEDEN: Aanstaande woensdag een van de belangrijkste groepen voor het benefietconcert voor Enschede (vandaar dus).
RAPPORTCIJFER: 2- Door Gerard Walhof
(Bron Recensie: VPRO 3 voor 12)
Tweede foto  Derde foto  Kijk op Venice Central voor videoclips.