48e EDITIE / 30e KEER IN LANDGRAAF
2017 Updated 14 juni 2018
Datum: 3 t/m 5 juni 2017
Acts: zie programma  Info voor Landgraaf bezoekers

Locatie: Megaland Landgraaf

Entree: 3 dagen met camping kost dit jaar € 195,00. losse dagkaart kost € 95,00 (v.v. prijzen incl. € 5,00 servicekosten). De start van de voorverkoop staat gepland op zaterdag 11 maart 2017. o.v.
Bestel je kaartjes via internet in Nederland, koop je kaartje in ieder geval NIET hier.
Buro Pinkpop steunt de strijd tegen het doorverkopen van kaarten tegen woekerprijzen via de actie: weet waar je koopt. Toch opgelicht, meldt dit hier

Weer: hopelijk droog en warm
Toeschouwers: ??.000 totaal

Presentatie: Eric Corton, Frank van der Lende, Eva Cleven en Sander Ruijters

BELANGRIJKE OPROEP:
Heb jij als pinkpopbezoeker mooie foto's gemaakt van de bands en artiesten,
en wil jij dat deze vereeuwigd worden op deze website verzoek ik je om op te nemen
BELANGRIJKE OPROEP!!!
Krantenartikelen  Statistieken  Veel online videoclips  Veel foto's  Pinkpop foto's  NPO Cultura  Setlists  Pinkpop App  Pinkpop App IOS

Pinkpop voorpret op NPO Cultura
Komend weekeinde staat het popfestival Pinkpop op het programma. NPO Cultura komt deze gehele week met een groot voorprogramma voor de komende editie. Vanaf vanavond is er elke avond om half acht concerten van eerdere Pinkpop-edities te zien, gehost door de vaste gezichten van Pinkpop.
Programma
Maandag 29 mei: Eric Corton met onder anderen Queens Of The Stone Age, Metallica, My Baby en Muse. Ook besteedt Corton aandacht aan het optreden van Audioslave (met de onlangs overleden zanger Chris Cornell) op Pinkpop 2003.
Dinsdag 30 mei: Eva Cleven met onder anderen Broederliefde, John Mayer, Typhoon en Lauryn Hill.
Woensdag 31 mei: Giel Beelen met onder anderen Passenger, N*E*R*D, Rage Against The Machine en Moloko.
Donderdag 1 juni: Michiel Veenstra met onder anderen Oasis, Bruce Springsteen, Doe Maar en Green Day
Vrijdag 2 juni: Leo Blokhuis: Met onder anderen Pearl Jam, Faithless, Radiohead en Rag 'n Bone Man


Gutterdämmerung


Machine Gun Kelly


Seasick Steve
Imago is alles. Daar weet Seasick Steve alles van. Afgetrapte jeans, smoezelig houthakkersbloesje, versleten petje. De ouwe bluesrocker doet een worp naar ultieme rafeligheid, en gooit met zijn verschijning alleen al hoge ogen. Het instrumentarium doet de rest. De gitaren zijn gemaakt van hamblikken, wasborden en kentekenplaten, en zelfs de high hat van de drummer lijkt aangevreten. Daar is natuurlijk over nagedacht. Imago, weet u nog? Maar grappig is het zeker. Al helemaal als Koning Rafelrand zijn tweekoppige band voorstelt en uit gespeelde armoe maar drie keer de naam van de drummer roept. Eenvoud en haveloosheid: Seasick Steve cultiveert het graag.
Perfecte opener Met succes, overigens. De festivalweide vermaakt zich prima met die markante man op het podium die in de verte doet denken aan Douwe Dabbert. Biertje in de hand, aangenaam zonnetje, smerige goede blues. Want vergis je niet: die morsige zestiger beheerst z'n instrument als geen ander. Onder die stoflaag zit een portie bluestalent waar je U tegen zegt. Tel daar die prachtige, regelmatig terugkerende glimlach van onze Steve bij op en je hebt de perfecte opener van het hoofdpodium te pakken. Lekker, man.
Bron: De Limburger 5 juni door Marco van Kampen


Midas


Oh Wonder


Rag'n'bone Man


Guus Meeuwis
"Ik ben verliefd!" Een stralende Guus Meeuwis debuteert na tien jaar wachten EIN-DE-LIJK op het (hoofd)podium van Pinkpop. De Brabantse zanger zet een goede set neer en wordt door het Pinkpop-publiek omarmd. Hoe kan het ook anders? De Brabander neemt een solide band mee en zijn ervaring van bijna 50 (!, grotendeels) uitverkochte stadionconcerten Groots met een Zachte G in Eindhoven. Hij opent zijn optreden met een 'ouwetje' : Ik wil je (een cover van De Kreuners).
Gezongen Pinkpop, ik wil je. En het publiek wil de sympathieke Guus. Er wordt geklapt, gedanst en vooral ook heel hard meegezongen. Zeker tijdens 'Het is een nacht', zijn liedje waarmee hij in 1995 een dikke zomerhit scoorde en Nederland kennismaakte met Guus Meeuwis en (toen nog) Vagant.

Kedeng kedeng Een dikke 22 jaar later geniet de zanger van de festivalwei in Landgraaf. Oud en nieuw materiaal wisselen elkaar in een zomers tempo af. Het nummer 'Wat zou Elvis doen?' is splinternieuw en heeft ruimte voor een heerlijke 'vette' blazerssectie. Meeuwis is al jaren een enorme Elvis-adept en the king is een grote inspirator voor de Brabander. Het nummer wordt opgevolgd door weer een golden oldie: Kedeng kedeng, in een heerlijk jazzy arrangement. Het publiek proost met de gekoelde biertjes naar het podium en geniet in een zonovergoten Landgraaf van de Brabantse hitmachine.

Bruisend einde De set kakt halverwege iets in, maar het bruisende einde 'Mag ik dansen?', het ska-deuntje 'Verliefd zijn is veel leuker' landt perfect op deze zomerse pinkstermaandag. Polonaise, bier en feest is weer compleet met de uitsmijters 'Brabant' en 'Het Dondert en Bliksemt' als gigantische confettikanonnen het voorste deel van het veld roze kleuren in miljoenen papieren snippers. Nu de worstenbroodjes nog. Maar Guus is al verliefd. Verliefd op Pinkpop. En Pinkpop op hem.
Bron: De Limburger door Kim Noach

Guus Meeuwis maakt van Pinkpop de gezelligste braderie dankzij de langste polonaise van Landgraaf
Misschien is het wat kinnesinne tussen Limburg en Brabant, dat Guus Meeuwis nog nooit in Landgraaf stond. De stadionvullende Brabander zit ook nog eens in een andere vijver dan waar Pinkpop uit vist. Maar nu het festival aan het aftasten is welke lijn te volgen, kan het wel. Op het hoofdpodium meteen, want hey, iemand die al jaren het PSV-stadion uitverkoopt, kun je ook niet echt meer op een kleiner podium zetten.
Die stadionervaring betaalt zich direct uit. 'Ik wil je, blijf bij me,' al bij de eerste regel van het allereerste refrein is alle mogelijke twijfel rond de boeking weg. Het hele veld neuriet voorzichtig mee terwijl de twijfelaars naar de bar sprinten om nog snel een blaadje bier te halen. Als tweede nummer 'Het Is Een Nacht' wordt ingezet', brult het hele veld al mee, om iets later bij 'Geef Mij Je Angst' nog harder mee te doen. En zo wordt het alleen maar meer, met als logische hoogtepunten afsluiters 'Brabant' en 't Dondert en Bliksemt'. Zo hard is er dit weekend nog niet gezongen, zelfs niet door de Beliebers. Het begint wat onwennig, maar al snel zijn er polonaises. Heel grote polonaises. Pinkpop verandert in een Brabantse braderie, waar iedereen net te dronken is en het allemaal niet meer uitmaakt of de muziek nou goed of slecht is (want echt goed wordt het nergens). Het is gewoon lekker meezingen en bierdrinken met Guus als voorganger, en dat is op Pinkpop altijd welkom.
Het moment: Egens halverwege de set blijkt Cocu ook rond te lopen op Pinkpop. 'De baas van het Philips-stadion' komt even kijken hoe zijn huismuzikant het bij z'n uitwedstrijd doet.
Bron: VPRO door Ralph-Hermen Huiskamp


Don Broco

Liam Gallagher
Sommige dingen veranderen nooit. In de herfst vallen de blaadjes, de miljoennenota lekt een paar dagen van tevoren uit en de Oasis-brothers vechten elkaar de tent uit. maandag was het weer raak. De jongste van de twee, Liam, nam zijn grote broer Noel op Twitter op karakteristieke wijze de maat vanwege zijn afwezigheid op het benefietconcert One Love Manchester in hun hometown. Laatstgenoemde, steevast 'potato' genoemd door Liam, was op dat moment het land uit. 'Aardappelhoofd' kreeg zodoende de volle laag.
Geen zin Maandag bivakkeerde Liam Gallagher ook buiten de landsgrenzen. In Landgraaf, om precies te zijn. Voor hem stond er een setje Pinkpop op het menu, een uitgelezen kans om zijn nieuwste soloplaat 'As You Were' te promoten. Na vijfenvijftig minuten in de Brightlands Stage kunnen we één ding concluderen: daar had Zijne Hoogheid Liam bizar weinig zin in. Gallagher begint nog sterk met Oasis-klassiekers 'Rock 'n Roll Star'en 'Morning Glory', en ook z'n nieuwste single 'Wall Of Glass' gaat er nog best goed in. Daarna zakt de boel in. Zijn nieuwe werk beklijft nog niet, en ook het matige geluid in de tent werkt niet mee. Maar het grootste probleem vormt toch écht Liam Gallagher zélf.
'Terug in je hok!' Op een mompelend 'cheers' na is er nul interactie met het publiek, en de gedroomde én verwachte afsluiter 'Live Forever' speelt hij simpelweg niet. Ook al staan er nog zeker vijf minuten op de klok. Misplaatste arrogantie van een overjarige puber. Want, in tegenstelling tot broer Noel, zijn z'n post-Oasis-projecten tot dusverre allesbehalve een succes geweest. Nee, dan hebben we liever Aardappelhoofd. Ook niet de gezelligste, maar live geeft hij z'n fans in elk geval wat ze willen. En hij heeft betere liedjes. Terug in je hok, Liam. En gauw.
Bron: De Limburger 5 juni door Marco van Kampen


Sum 41
Sum 41 krijgt jochies niet aan het huilen, maar wel torenhoog aan het springen
Als Green Day de protopunkrockband van de afgelopen twee decennia was, dan zouden we de Canadezen van Sum 41 mogen bestempelen als de ADHD-neefjes van de Amerikanen: meer hyper, sneller wat doen met andere stijlen, maar ook extreem catchy nummers kunnen schrijven met een handjevol akkoorden. Dat blijkt ook hier op Pinkpop waar het vijftal als herboren op het podium staat na de alcoholverslaving van frontman Deryck Whibleys (alweer twee jaartjes clean) en de terugkeer van gitarist Dave Baksh. Die laatste blijkt nog altijd een begenadigd gitaarvirtuoos die retestrak de solo's eruit perst, klassiek tapt en eventjes een stukje Metallica eruit gooit tot grote vreugde van het publiek. 'Master Of Puppets' wordt feilloos opgevoerd als 'rustpuntje' tussen eigen materiaal waar de fan compleet los op kan gaan zoals 'Motivation' en het sterke 'Walking Disaster' dat als een ballad begint, maar de grijns van Whibley spreekt boekdelen: 'Don't get too calm now!' om er vervolgens met gestrekt been in te rammen.

Jammer genoeg wordt zijn stem meerdere malen bedolven onder het sonische geweld van de gitaristen, maar ook de wind waait het geluid goed weg voor wie wat verder achteraan staat. Vooraan? Daar voelen ze iedere noot en woord. Circlepits bij bijna ieder nummer, de 41-saluut (linkermiddelvinger, rechts vier vingers) en ja, natúúrlijk worden de drie grootste hits bewaard voor het einde: 'Still Waiting', 'In Too Deep' en 'Fatlip blijken ruim vijftien jaar (!) later nog steeds kneiters van festivalanthems te zijn en onder een warm zonnetje, staat héél de 3FM Stage erop te springen.
Het Moment:'Los van die drie hits op het eind, komt daar vlak voor een onverwachte en snelle punkrock-cover van Queens 'We Will Rock You'. Eerste reactie: 'Daar hoor je van af te blijven!'. De tweede? 'Oh, maar dit is eigenlijk… best wel goed.'
Bron: VPRO door Bas van Duren


Passenger
Pinkpop 2017: Passenger kent alle trucs Engelse straatzanger heeft Landgraaf als thuisbasis 'Ooooeeeee', gonst het door het voorvak voor het hoofdpodium. Passenger heeft zojuist 'Let Her Go' ingezet, zijn one and only hitsingle. 'You might know this one', zegt Passenger met gevoel voor understatement. Hij weet namelijk heel goed dat de hit bij 3FM ontstond (had niet gehoeven jongens), en zich daarna over Europa verspreidde. Jazeker kennen de mensen die nog. Letterlijk tientallen mensen springen op uit hun kleermakerszit en zingen uit volle borst mee.

Het deerde Passenger niet dat tot dat moment niet iedereen volop meedeed. Hij reisde immers vijf jaar als straatmuzikant de wereld rond voor publiek dat per definitie geen aandacht heeft, dus hij kent alle trucs om een publiek langzaam maar onherroepelijk voor zich te winnen: open, lichte gitaarsongs met meezingstukjes met klanken in plaats van woorden. De teksten moeten herkenbaar zijn, mensen emotioneren of voor een lach zorgen. Zoals in 'I Hate', een cabareteske opsomming van dingen waar de zanger een hekel aan heeft. Van racisten en Facebook-incontinenten tot coke-snuivende betweters in nachtclubs. En dat vindt het Pinkpop veld maar al te mooi. Oh, en een cover van een overbekend nummer als Tracy Chapman's 'Fast Car' werkt natuurlijk ook als een trein.
Jep, Passenger is een omhoog gevallen straatzanger die dankzij die ene hit ineens met de grote jongens meespeelt. Hij is een sympathieke omhooggevallen straatzanger, dat wel, en waar ie de vorige keer nog in zijn eentje stond heeft ie nu een degelijke band bij zich. En toch: het ambitieniveau op het Pinkpop hoofdpodium mag best wat hoger liggen.
Het Moment: Toch dapper, een echte toegift pakken tijdens een reguliere festivalshow. Hij laat 'Scare Away The Dark' uitgebreid nagalmen op het veld, om vervolgens het up tempo 'Holes' te spelen.
Bron: VPRO door Atze de Vrieze


Chris Ayer


Fat Freddy's Drop


Prophets Of Rage
Wat je krijgt als je B-Real (Cypress Hill), Tom Morello (Rage Against The Machine) en Chuck D. (Public Enemy) in een blender gooit? The Prophets Of Rage. Een zogeheten supergroep, die het beste van drie werelden tracht te verenigen. Vaak werkt zoiets niet. Is het geheel niet groter dan de som der delen. Maar in dit geval kunnen we, na een uurtje op de 3FM Stage, heel kort zijn: dit was precies wat Pinkpop nodig had.
Rebelse klassieker Vanaf minuut één schieten de heren met scherp. Alle hits komen langs: 'Bullet In The Head', 'Insane In The Brain', 'Jump Around'. En vanzelfsprekend wordt het massaal toegestroomde publiek aan het einde nog één keer keihard in lichterlaaie gezet met een ziedende versie van de rebelse klassieker 'Killing In The Name'.
Kippenvel Gek genoeg is dat niet eens het hoogtepunt. Die eer behoort toe aan de hartverscheurende vertolking van 'Like A Stone' van Audioslave, een eerbetoon aan de onlangs overleden Chris Cornell. De zanger: niemand minder dan Serj Tankian. De frontman van System of a Down wordt van achter de coulissen getoverd en vormt plotseling het middelpunt van de Prophets Of Rage-gekte. Hij perst de fraaiste noten uit zijn gouden keel. Kippenvel. Dat belooft wat voor straks, als hij met z'n eigen band het podium betreedt.
Moeten we hier verder nog wat aan toevoegen? Nee, de boodschap lijkt me duidelijk: dit was het beste wat Pinkpop 2017 te bieden had. Punt.
Bron: De Limburger 5 juni door Marco van Kampen


Live
"It's good to be here together after a short break." Nou, zo short was die break tussen zanger Ed Kowalczik en zijn band niet. Tien jaar geleden barstte de bom. Live werd in de jaren negentig in een klap wereldberoemd met album Throwing Copper. Maar nog sneller dan de roem groeide ook het ego van zanger Ed Kowalzcic. Veel fans haakten al gauw weer af, al bleef de band het uitgerekend in ons kikkerlandje uitzonderlijk goed doen.
Uiteindelijk viel de band in 2007 uit elkaar. 'Verschillen van inzicht', luidde het statement. Juist ja, knallende ruzie dus, tot in de rechtszaal aan toe. Kowalzcic ging solo verder. Ook de band pakte de draad na een tijdje weer op en ging met een nieuwe zanger onder dezelfde naam door.
Huisband van Pinkpop Maar eind vorig jaar kondigde Kowalzcic tot ieders verbazing een comeback aan in de oude, originele bezetting. En natuurlijk kon Landgraaf in het lijstje van Live niet ontbreken. Sterker nog; de frontman beweert zondagavond na een paar nummers dat Pinkpop het eerste festival was dat belde of de mannen na hun hereniging deze kant op wilden komen. Niet geheel ongeloofwaardig aangezien Live zich met een handvol shows in Landgraaf toch tot een van de huisbands mag rekenen.
Ed Kowalczyk-show Of het vuurtje nu weer jaren blijft branden tussen band en zanger, is de vraag. Zeker tijdens de eerste helft van de show staat het volle veld voor de mainstage toch te kijken naar de grote Ed Kowalczyk-show. Interactie tussen bandleden is er nauwelijks tot niet. Is dat erg? Het publiek zit er in elk geval niet zo mee. Dat wil maar een ding, namelijk al die hits horen die Live in het 25-jarig bestaan (eigenlijk dus min 10) heeft voortgebracht. U vraagt; Live draait en doet dat zeker niet onverdienstelijk. Oude successen waar de band mee doorbrak zoals I Alone en All Over You worden afgewisseld met latere hits als The Dolphins Cry en Overcome.
Hit na hit En na de eerste pakweg zes nummers trekken ook zanger en band meer naar elkaar toe. Kowalczyk slaat een arm om zijn bassist, doet een dansje voor de drummer. Voordat Lightning Crashes wordt ingezet staat de zanger, evenals Imagine Dragons 24 uur eerder op diezelfde plek deed, stil bij de recente terreurdaden. De ballad is een 'prayer for the healing of this planet'. Luidkeels zingen de Pinkpopgangers hit na hit mee. Maar bij de nummers die de radio nooit hebben gehaald, verslapt meteen de aandacht op het veld. Live is een band die doet wat van ze wordt verlangd, maar die tegelijkertijd enkel kan teren op het succes uit een ver verleden.
Bron: De Limburger 5 juni door Jule Peeters


Jp Cooper

Mø
Aan het enthousiasme van de Deense zangeres MØ (het woord dat in het Deens overigens maagd betekent maar dat geheel terzijde) ligt het niet. Ze opent in haar sportbeha en spijkerbroek met gaten net onder de billen in Landgraaf haar bomvolle festivalseizoen en stuitert van opwinding over het podium. Daarmee scoort ze een dikke voldoende, hoewel haar set halverwege wat inzakt.
Dat komt omdat Karen Marie Ørsted vooral sterk is in het brengen van haar vrolijke dansnummers en minder in de rustige liedjes vol zielenpijn. Die nummers, zoals New Year's Eve, hebben gewoonweg niet het wauw-effect. Misschien omdat ze behoorlijk op elkaar lijken, of omdat het geluid van de band in die gevallen erg hard staat afgesteld in vergelijking met Ørsteds stem.
Zoete koek Het mag de pret niet drukken. Haar hit Final Song en haar samenwerking met Major Lazer (Lean On) gaan er bij het publiek in als zoete koek. Jammer wel dat het nummer Cold Water (uitgebracht samen met Justin Bieber) door haar wordt afgeraffeld, hoewel haar akoestische versie staat als een huis.
Leuk Dat de zangeres nadrukkelijk contact zoekt met haar publiek – letterlijk door voor het podium in hun armen te vallen en op de barrière te gaan staan – valt te prijzen. Ze heb er zin an, zeggen we dan. Op die momenten weet ze haar toeschouwers elke seconde bij haar optreden te betrekken. En daar kunnen velen nog wat van leren. Die ene superster uit Canada wiens naam we niet meer noemen nog het meest. Optreden voor een publiek kan blijkbaar dus wel gewoon heel erg leuk zijn voor een artiest.
Bron: De Limburger 5 juni door Ruud Maas


System Of A Down
Het was op Pinkpop-maandag te doen op de 3FM Stage, dat mogen we nu wel concluderen. Nadat de stofwolken van het apocalyptische concert van The Prophets Of Rage waren opgetrokken, mocht System Of A Down het nog eens dunnetjes overdoen. Het verlangen van het publiek naar een weerzien met de metalheads met Armeense roots was zichtbaar groot. Serj Tankian en consorten trokken het hele omliggende veld vol.
Steengoed Voor nieuwe nummers hoefden ze niet te komen, want die zijn er niet. Nostalgie dan? Misschien. Waarschijnlijker is het dat de lui massaal uitrukten omdat System Of A Down gewoon een steengoede band is. One of a kind. Zoals zij klinken, klinkt niemand. Metal, hardrock, Slavische folkmelodieen, over elkaar heen buitelende harmonieen van Tankian en Daron Malakian: het levert een unieke sound op. Het optreden zelf, vraagt u? Dat was oorverdovend hard. Absurd, soms. En fijnbesnaard, op momenten. Een onmogelijke combinatie, normaal gesproken. Maar niet bij System Of A Down. One of a kind, weet u nog?
Niet foutloos Foutloos was het optreden overigens niet. Met name de tweede zangstem zat er wel eens naast, en de Armeense gitaarmelodieen konden de complexe percussie af en toe niet bijhouden. Geeft niet. De set was verder dik in orde. Oude klassiekers als 'Sugar' en 'Suggestions' kwamen langs, maar ook nieuwer werk zoals 'Hypnotize'. En de hits ontbraken uiteraard niet. 'Chop Suey', 'Toxicity', 'B.Y.O.B.': ze zorgden voor de hoogste moshpit-dichtheid van drie dagen Pinkpop. Met afstand. Het venijn van Pinkpop 2017 zat 'm in de staart, kunnen we nu wel stellen. Die mag System of a Down in z'n zak steken.
Bron: De Limburger 5 juni Marco van Kampen


Kings Of Leon
Tjonge, wat spelen ze strak. En tjonge, wat hebben ze toch een hoop mieterse nummers in hun alsmaar uitdijende oeuvre. Kings Of Leon, want daar hebben we 't over, speelt al enkele jaren in de Champions League van bandjesland. Het trailer trash uit Nashville vult stadions, arena's, festivalweides. Met speels gemak. Een spot als headliner van Pinkpop is dan ook een logische. Maar nu sluiten ze voor het eerst het festival af. Reden om alles uit de kast te halen. Zou je zeggen.
Paar dankjewels Om meteen maar met de deur in huis te vallen: als je een extraatje verwacht van Kings Of Leon, simpelweg omdat ze Pinkpop afsluiten, kwam je er maandagvanavond bekaaid vanaf. In vergelijking met hun vorige gig op Pinkpop, in 2013, is er namelijk niet zo heel veel veranderd. Enkele nieuwe liedjes, wat kekke visuals, dat was 't eigenlijk wel. De optimist constateert dat Caleb Followill en zijn broers en neefje iets meer interactie met het publiek hadden in vergelijking met vier jaar geleden. Zou best kunnen. Hij zei een paar keer dankjewel. Aardig van die knul.
Steengoede band Enfin. We kunnen die eeuwenoude discussie over het gebrek aan enthousiasme van deze band opnieuw oprakelen, maar dat doen we nu effe niet. Onder de streep blijft Kings Of Leon, nou ja, Kings Of Leon. Ergo: een steengoede band met een zanger die de sterren van de hemel zingt. Met een aantal songs om je vingers bij af te likken. Voorbeelden? 'Closer', om maar eens wat te noemen, was deze avond een absoluut hoogtepunt. Hits hebben ze ook: 'Sex On Fire': check. 'Use Somebody': afgevinkt. 'Waste A Moment': met bezieling gespeeld.
Geen toegift Echter, die laatste, leadsingle van het verse album 'Walls' betrof de afsluiter. Goeie plaats, niks mis mee. Alleen: het was kwart over elf toen ze dat nummer inzetten! En om 23.23 was het over. Geen toegift, niks. We moesten het al vóór half twaalf - Sesamstraat was potdomme net afgelopen - doen met wat gebabbel van Jan Smeets over het aantal liters water dat was geconsumeerd tijdens drie dagen Pinkpop. Oh ja, en hij probeerde nog wat kaarten te slijten voor Pinkpop The Musical. Gevalletje anti-climax, dus, dat optreden van Kings Of Leon. Jammer. Want we zaten er net lekker in.
Bron: De Limburger 6 juni door Marco van Kampen

Alle aandacht van deze Pinkpop ging naar Justin Bieber, en of ie nou wel of niet een goede headliner zou zijn. Te weinig oog was er voor de andere twee, de twee rockacts die we de afgelopen tien jaar al twee keer eerder zagen op Pinkpop. Green Day pakte gisteren op herhaling het veld in, Kings Of Leon deed dat – ook net als de vorige keer – niet. En zo gaat deze Pinkpop als een nachtkaars uit.

Ok, als je hier dit weekend was met je 14-jarige Belieber-dochter, ben je vermoedelijk om 19:00 uur uit Landgraaf vertrokken. Heel begrijpelijk, want morgen gewoon weer naar school natuurlijk. Het is een van de verklaringen voor het angstaanjagend lege voorvak bij Kings Of Leon, de grote afsluiter van Pinkpop. Het hele optreden kun je er gemakkelijk naar binnen, een unicum voor een Pinkpop headliner. Tel daarbij op dat ongeveer 15.000 bezoekers vandaag sowieso thuis bleven. Normaal staat de gracht voor het podium ook nog eens vol met radio-dj's, label-types en Lucas Hamming. Ook die zijn er niet. Hier is iets heel merkwaardigs aan de hand. Hoe kan Pinkpop zo als een plumpudding in elkaar zakken?!

Geen overtuigende indruk Toch is het niet zo verwonderlijk. De band rond drie broers en een neef uit Nashville stond hier de afgelopen jaren al twee keer (in 2011 en 2013), en toen maakten ze bepaald geen overtuigende indruk. Er was in die tijd nogal wat gezeik, vooral toen zanger Caleb in Dallas stomdronken van het podium stapte en niet meer terugkeerde. 26 optredens door het afvoerputje. De terugkeer in 2013 voelde niet al te gepassioneerd en ook vanavond gebeurt er in het eerste halfuur helemaal niets waarvoor je langer had moeten blijven. Ja, de band speelt strak, net als altijd. En ze hebben goede songs: het felle 'Taper Jean Girl' bijvoorbeeld, of het slepende 'Manhattan', met een fraai galmende gitaar en een kort-funky baslijn. Maar vuur is er niet en de respons op het veld is nul.
Tot de band als negende liedje zomaar zijn eerste troef uitspeelt: 'Sex On Fire', de grote doorbraakhit. Het nummer waarmee een gerespecteerde indierockband uit het middensegment ineens gekatapulteerd werd tot in de voetbalkantine. Het licht gaat vol aan op het veld, meisjes gaan op de schouders, iedereen brult de moderne rock classic uit volle borst mee. Het is echt bizar om te zien, en misschien nog wel het best vergelijkbaar met een gezapig potje voetbal in de middenmoot waar ineens een wereldgoal wordt gemaakt. Het was ook nog voor dat liedje dat Caleb Followill voor het eerst iets tegen het publiek zegt. Of mompelt eigenlijk. Of we zin hebben in 'fun'. Het blijkt slechts een van de twee keren dat hij zich tot zijn fans wendt, de tweede keer is na het laatste nummer.

En daar gaat het elke keer fout bij Kings Of Leon. De band speelt strak, sterke songs zijn er genoeg, maar er ontstaat totaal geen chemie, noch op het podium, noch tussen band en publiek. Ook na een uur spelen is het nog steeds rustig. De meeste mensen staan wat met elkaar te praten of met hun telefoon te kloten, slechts een handjevol mensen is betrokken bij wat er op het podium gebeurt. Vergelijk dat eens met Green Day gisteren, dat alle trucs uit de kast haalde om het publiek op te jutten. Toen stond vanaf het eerste moment het veld in vuur en vlam, nu valt goed liedje na goed liedje dood.

De tweede helft van de set is wel wat overtuigender. Nog altijd is er geen interactie. Niets doet de band om een moment te creëren, maar er zitten wel wat songs in dat deel van de set met een natuurlijke drive. 'Find Me' bijvoorbeeld, of de lekkere rammer 'Supersoaker', waarin de rasp in de stem van Caleb net even wat rauwer klinkt. Maar één keer veert het veld écht op, bij die andere klassieker uit het doorbraakjaar: 'Use Somebody'. Het zijn echt alleen die twee nummers die aansluiting vinden bij het grote publiek, en dat is verdomde weinig voor een grote afsluiter. We hebben het eerder gezegd dit weekend: dat doet ons eigen Kensington toch echt beter. Vijf minuten later is het klaar, een half uur eerder dan aangekondigd. Nog voor de laatste noten van ’Waste A Moment' (die supersterke single) weggestorven zijn, plopt er al een liedje van Todd Rundgren aan.

Onbevredigd Over. Uit. Pinkpop 2017 komt niet tot een climax. Niet alleen de Beliebers zijn voor het zingen de kerk uit, headliner Kings Of Leon laat de overblijvers ook nog eens onbevredigd achter. Konden we vier jaar geleden nog met goed fatsoen zeggen dat die arme jongens ook maar overvallen waren door het grote succes, inmiddels heeft de band genoeg tekenen gegeven op dit niveau te willen blijven, en intussen helemaal niets geleerd over de regels van het spel. Zelfs Live was vandaag beter. Gênant.

Setlist Mary, Radioactive, Taper Jean Girl, Fans, The Bucket, Eyes on You, Manhattan, Back Down South, Sex on Fire, WALLS, Find Me, On Call, Supersoaker, Reverend, Closer, Crawl, The Immortals, Notion, Use Somebody, Waste a Moment

Het moment: En toch he, je zal maar zo'n super song als 'Sex On Fire' geschreven hebben. Een indierocksong met zo'n onweerstaanbare energie, een liedje dat echt iedereen hier op het veld kent. Een liedje dat van het ene op het andere moment gezapigheid kan omtoveren in euforie.
Bron: VPRO 6 juni 2017 door Atze De Vrieze / Video: Summervibzz