2005 Updated 10 augustus 2013
Datum: 14-16 mei 2005
Acts: Zie programma

Locatie: Megaland Landgraaf

Entree: 3 dagen met camping kost € 95,00. Pinkstermaandag kost € 59,00(v.v. prijzen excl. servicekosten)
Bestel je kaartjes via internet in Nederland, België en Duitsland

Weer: kou en veel vette plensbuien, tegen de avond zonnig

Toeschouwers: 13.000

Presentatie: Giel Beelen

Recencies zaterdag  Recencies maandag  Krantenartikelen  Foto's  Statistieken  Pinkpop DVD's


Molotov, Mexicaanse politieke getinte feestband
Oké, we verstaan er helaas niets van, maar het schijnt dat er wordt gezongen over politieke problemen en omstandigheden, en wel op een vaak humoristische wijze, de zanger introduceert met een Mickey Mouse stemmetje een begin van een eigen feestje, dat lijkt op een Irish drinking party. Gracias.

Terwijl de regen op het veld in bakken naar beneden komt zingen ze Yellow Rider, het publiek in gele regenjassen volgt hun muziek en maakt er een polonaise van.
Er is veel plaats op het veld. De zanger neemt een poging om met het publiek een ware veldtocht te beginnen. met vlaggen en gele regenjassen.
Soms lijkt de muziek iets weg te hebben van Rage Against The Machine, alleen iets rustiger, maar even politiek getint.
CIJFER:7 door Jean Wertz

Moneybrother, buitenechtelijke kinderen van Joe Jackson
Met een rauwe Springsteen-stem probeert zanger Anders Wendin met een mengeling van Soul, Rock Punk en Pop de pinkpopharten te veroveren. Moneybrother is bekend van hun met een Zweedse Grammy bekroond debuut album Blood Panic uit 2003. Het is dan ook duidelijk aan het gezang te horen dat deze heren uit de Scandinavische landen afkomstig zijn. Desalnietemin heerst er een muzikale stemming in de vers gevulde 3FM-tent. Saxofoon- en synthesizerklanken begeleiden de zanger in zijn zegetocht. Maar het pinkpoppubliek dat in de tent staat wacht op herkenbare melodieën.

Via Reconsider Me verwachten ze van het publiek die nog niet helemaal overtuigd zijn, om er toch nog eens over na te denken.

De introductie van de band door Anders Wendin wordt aangekondigd met een motor-ongeluk van hun vaste gitarist, die vervangen wordt door een goede vriend, die zich op zeer kort tijdsbestek eigen mocht maken met de muziekstijl van Moneybrother, hij had er zelfs nog nooit naar geluisterd. Ondanks dit euvel klinkt de band zoals ze hoort te klinken, tenminste voor de toehoorder die Moneybrother kent. Na deze bandintro volgt een nummer - The Pressure - dat veel lijkt op Roxanne van The Police, een band die lang geleden op Pinkpop hun debuut hebben gemaakt.

Een vergelijking met andere bands in snel gemaakt, zo ook bij het nummer My 'Lil Girl's Straight From Heaven, dat veel Madness invloeden herbergt, uiteraard door de herkenbare saxofoonbegeleiding en de immense feeststemming die dit nummer afgeeft.
CIJFER: 6 door Jean Wertz


Sick Of It All, de peetvaders van de punkmuziek
Deze punkers beginnen meteen op het publiek in te spelen of moet ik nu zeggen in te beuken, dat ondanks de eindeloze regen gewapend met regenjassen en zonnebrillen flinkt op en neer beukt. Het lijkt op een mengeling van Punk, Rap, Hip-Hop en stevige Rock, met een zeer gevarieerde podiumact.

De bassist had de bui al zien aankomen en draagt het regenkapje van zijn grootmoeder. I Believe dwingt de opgefokte tieners om flink te keer te gaan vlak voor het podium. Deze band is voor velen ook een reden om vooral op zondag naar Pinkpop te komen.

CIJFER: 8 door Jean Wertz / Foto: Marco Smeets

Madrugada, het uur voor zonsopgang
Ja kijk tijdens dit optreden maar eens naar buiten, de zon ging even schijnen op het Pinkpop-terrein. Eveneens weer een Scandinavische band met een nieuw album in de 3FM-tent, het Noorse Madrugada, ze stonden al op maandag in 2000 ook al in de 3FM-tent. Het album met de dubbelzinnige naam The Deep End, werd in Nederland op 21 maart geintroduceerd. Madrugada is spaans voor "het uur voor zonsopgang", en moet zorgen voor een melodieuze dag. Het gevoelige bluesy-rocknummer Running Out Of Time begint met een gitaarprobleem, maar dat wordt snel opgelost. Maar toch komt dit aangrijpende nummer niet echt bij het publiek over.

Een kleine schare echte fans staat vooraan bij het podium, en zingt geëmotioneerd de bekende nummers meer. De rest staat erbij met de gedachte: "klinkt wel leuk, en buiten is het koud en regent het". Toch vind ik dat deze band echte potenties creëert om iets meer te bereiken dan een doorsnee Noorse songfestivalband.
Bij de van het nieuwe album afkomstige Life In The City en Hard To Come Back lijkt het of het publiek toch de smaak te pakken krijgt, dit zijn heel toegankelijk nummers, en worden dan ook na afloop beloond met een heftig applaus.
Hierdoor komt het vervolg van het optreden toch in een stroomversnelling.

"Look at the sun outside, but we'll stay a little while inside", klinkt het dan in de tent, "We play some more songs". Bij het nummer Ramona (ook afkomstig van The Deep End) wordt heftig meegeklapt. Zanger Sivert Høyem heeft dan een groot deel van het publiek op zijn hand. Al met al een geslaagd optreden voor deze Noren, we zullen hier nog wel meer van horen in de toekomst.
CIJFER: 7,5 door Jean Wertz

Beef, onze eigen Nederlande reggae band.
Net zoals op het bevrijdingsfestival op de markt in Roermond op 5 mei dit jaar, geeft deze band weer een spetterend optreden met hun opzwepende reggae-sound. De zon schijnt af en toe door de wolken, zoals dat ook hoort bij zulke zomerse muziekstijl.

Je denk aan witte stranden, palmen en piña colada en het typische Beef geluid dwingt menig pinkpopganger tot mee dansen. "Feel the vibes" klinkt het over het veld, het publiek reageert met schreeuw- en fluitconcerten. Hoe is het toch mogelijk dat blanke Nederlanders zulke vette reggae-sound kunnen produceren? "Steek je handen omhoog als je het naar je zin hebt" en iedereen klapt vol overgave mee. De band heeft er zichtbaar zelf ook plezier in en betrekt het publiek constant bij hun show. Oude en nieuwe nummers worden afwisselend ten gehore gebracht, dus voor de Beef-kenners is dit optreden echt een verademing.
CIJFER: 7,5 door Jean Wertz

The Frames,
The Frames uit Dublin Ierland spelen een vet strakke show, en is naar mijn inzicht meer een band voor een buitenpodium, meer dan waard. Deze band begint volgende week aan een USA tour. En geven vandaag in de 3FM-tent een super performance. "I Want My Wife To Make More Sense" wordt naar het publiek geschreeuwd, waarna het publiek meteen hierop antwoord. "Come with me and we'll be In a world of pure imagination" compleet met viool, spelen ze een cover van Pure Imagination met veel overgave, en wel zo overtuigend dat het publiek deze meteen herkent (uit Willy Wonka's Chocolade Fabriek) en mee zingt en klapt.
CIJFER: 8 door Jean Wertz

Een andere recensie van 3 voor 12 voor The Frames:
PLUS: Glen Hansard blijft een hartverwarmend frontman en het is heerlijk om te zien dat de band na al die jaren nog met zoveel gemeend speelplezier op het podium staat. Hansard maakte ook al de opmerking van de dag: "Zijn dat reclamevlaggen waar jullie mee lopen te zwaaien? - jullie lijken wel gek!". En ook dit keer was er weer een verstopt extraatje in de vorm van het omvormen van het Frames-nummer Star Star in Hotel Lounge van dEUS.
MIN: Irritant is dat ze het zichzelf weer erg moeilijk maken door een vrij bizarre setlist. Ze beginnen met de ontoegankelijkste ballads van hun nieuwe album op rij. De die-hards die dan nog blijven staan, worden vervolgens getrakteerd op samenzang, waarna het radiohitje Fake als jackpot wordt ingezet. Is het nu lef of ondoordachtzaamheid waarmee de setlist wordt samengesteld? Door jarenlange ervaring en geluk komen ze er nog mee weg ook, maar het komt een beetje over als de casinospeler, die al zijn kapitaal op één nummertje inzet.
CONCLUSIE: Een memorabel optreden met enkele magische momenten. De band toont lef, dat ook geheel verkeerd uit had kunnen pakken. Na afloop gaan alle handen terecht de lucht in. Het prachtige Keepsake is de toegift. En dat op een festival, waar toegiften eigenlijk vanwege het tijdschema niet mogen.
CIJFER: 8,5 door Menno Visser (VPRO)

Within Temptation, sprookjesmetal
Een super theatraal begin zoals we gewend zijn van Within Temptation, de bekende engel op het podium, de Griekse zuilen. De set begint met "See Who I Am". Zangeres Sharon Den Adel compleet in zwart gewaad en haar jongens overrompelen meteen bij aankomst het publiek met extra zware metalen. Het publiek is in het begin nog een beetje onwennig, maar dan spoort Sharon aan tot meeklappen door zelf de haren en de handen te laten wapperen. Ze zijn net terug uit Spanje waar de videoclip voor het nummer Angels is opgenomen.
Minpuntje bij dit soort bands vind ik over het algemeen dat er gewerkt wordt met banden voor orkest en achtergrondzangers.
Het ziet er naar uit dat de goed geoliede motor van Within Temptation op volle toeren draait, het geluid is wel een beetje bombastisch, maar dat is het effekt van orkestbanden die vaak live niet in harmonie te mixen zijn met de performance die de groep ter plekke levert. Het publiek vooraan gaat behoorlijk uit zijn dak, maar krijgt bij elke langdurende intro de kans om weer uit te rusten van het headbangen.

Na 15 minuten en een aantal nummers van The Silent Force heeft Sharon het warm gekregen en heeft een deel van haar zwarte gewaad afgelegd. De zon schijnt nu volop. De dansjes van Sharon lijken verraderlijk veel afgekeken van Kate Bush uit de tachtiger jaren. Helaas klinkt de stem van Sharon niet helemaal loepzuiver, ietwat trillerig zelfs. Vermoeidheid en kou zal wel de oorzaak zijn. Stand My Ground wordt met zéér veel enthousiasme gespeeld en ook door het publiek goed ontvangen. Sharon zegt zelf: "nooit gedacht dat wij nog ooit op Pinkpop zouden staan, en ook nog wel op het hoofdpodium"
Even tijdens Memories lijkt het of haar stem zich hersteld. En zoals ik voorheen al zei spelen ze dus ook Running Up That Hill, de bekende cover van Kate Bush. Bij Caged van de CD Mother Earth, een routinenummer, klinkt alles weer zoals het hoort, het publiek klapt heel tevreden mee. Sharon roept "Het is tijd voor moeder aarde" Mother Earth dat is wat het publiek wil horen. Spontaan gaat er bij een aantal auto's het alarm af, door het supersonische geluid. Na een korte pauze volgt de toegift: Deceiver Of Fools, nu in een witte jurk.

Pinkpop moet blijven omdat het een gigantische historie heeft, en dat vind ik ook. Ice Queen mag uiteraard niet ontbreken en wordt de laatste encore waarbij door de band aan Sharon wordt gevraagd om te laten zien dat ze zangtalent heeft, en dat pakt niet helemaal zuiver uit, ze mist af en toe steeds een middelmatige noot, de hoge tonen kan ze raken, de lagere ook. Jammer. Ze sluiten af met rookeffecten en vuurwerk
Als we het stemverlies buiten beschouwing laten, toch een gigantisch op elkaar afgestemde setlist, van een band die inmiddels op topniveau kan meedraaien op veel metal- en rockfestivals

CIJFER: 7,5 door Jean Wertz / rechter foto: Marco Smeets

Strakke Limburgse punkrock in de 3FM-tent
O Heideroosje, wat ben je mooi, zo begint de show van deze Limburgse punkrockers uit America (bij Horst). Marco roept het publiek toe "Als je kan dansen mag je meedoen als je niet kan dansen mag je ook meedoen", We are all fucked up, de snelle afwisselende ritmes die we kennen van de Heideroosjes verlangen van het publiek om mee te doen op de korte punknummers van gemiddeld 3 minuten. Dat gebeurt dan ook direct na het aansproren van Marco Roelofs die roept: "let's pogo". Elke punkliefhebber weet wat daarmee bedoeld wordt en vanaf vandaag ook iedereen die het nog niet wist. In 1995 stonden de Heideroosjes hier voor het eerst, vervolgens in 1996, 1999 en vandaag. Break The Public Peace wordt opgedragen aan de echte diehards die hier al tien jaar of meer komen.

Fred begint met een oude klassieker Johnnie en Anita, bekend bij het klapvee, juist nog een bekende titel. "Within Temptation was cool" roept Marco geimproviseerd. Vroem Vroem Vroem. Deze klassieker wordt direct weer actueel aangepast op vandaag gezongen.
Candy een cover van Iggy Pop wordt na een middag repeteren vlekkeloos gespeeld, Sharon Den Adel doet perfect de vocals van Kate Pierson, was ook wel te verwachten, na de vorige keer, Regular Day In Bosnia
Het nummer Hooligan wordt vol overgave door het publiek uit volle borst meegezongen, Tren en Theo van Rowwen Hèze worden uitgenodigd als gastartiesten om mee te spelen met een Irish Drinking Song A Bag Full Of Stories en als je volgende week een roze hoedje draagt op school of op je werk, dan wordt er gezegd: Iedereen is gek. Het laatste nummer komt uit de tenen, de kloten maar vooral uit het hart, United Fools
Het was weer ouderwets feesten met de Heideroosjes, en nooit van te voren te voorspellen welke nummers er worden gespeeld maar nog vooral mét wie.
CIJFER: 8 door Jean Wertz

The Prodigy op herhaling
Het begint al te schemeren in Landgraaf, als The Prodigy The Law predikt, zanger Keith Flint van The Prodigy loopt weer opgefokt over het podium, het grootste deel van het publiek blijft er redelijk kalm onder, laat zich vooral niet provoceren als de wekkers afgaan. Het was tijdens het optreden van Within Temptation nog niet helemaal duidelijk of The Prodigy wel toestemming zou verlenen om hun optreden uit te zenden, maar The Prodigy presteert het weer een mengeling van electric en rock in een goed gevulde synthesizersoep aan het publiek te verkopen. En we kunnen hier met volle teugen van meegenieten.

Er volgt een kort moment van rust, om de zanger te kalmeren, die zichzelf permiteert om uit te rusten op een van de monitors, waarna het geweld met veel bombarie en lichtshow elementen weer verder gaat met een geimproviseerd nummer.
Bij Firestarter - mijn persoonlijk beste nummer - gaat toch het grootste deel royaal helemaal uit z'n dak, en vooraan wordt er uitbundig op en neer gesprongen, "let's pogo"!! Een waardige afsluiter op pinksterzondag. Maar toch weer iets anders dan vorige keer, negen jaar geleden in 1996.

CIJFER: 7,5 door Jean Wertz

Een andere recensie voor The Prodigy:
PLUS: Het dollen met de cameramensen levert natuurlijk altijd mooie plaatjes op. Leroy en Keith lopen als dolle stieren zo'n beetje een halve marathon, dus aan de inzet kan het niet liggen. Hits als Poison, Breathe, Smack My Bitch Up en Firestarter blijven nog steeds fijn om samen stuiterend in de massa te ondergaan.

MIN: Als je een beetje bijgekomen bent, krijg je medelijden met de fake gitarist en de drummer die de elektronische beats maar nauwelijks kan bijhouden - ook zijn rol is een marginale. Muzikaal gezien is het nieuwe materiaal op de sterkste momenten niet meer dan een slappe variatie op de bekend thema's. En ze laten te veel pauzes vallen.

CONCLUSIE: Nog steeds een geinige festival-act, maar de creativiteit is wel verlegd van de band naar de toeschouwer. Met zo weinig sterke verse input zouden ze eens moeten overwegen met alleen de greatest hits op een Goud van Oud Festival te gaan staan.

CIJFER: 6,5 door Menno Visser (VPRO) / Linker foto: Marco Smeets

Wil jij je ervaringen en leuke belevenissen op Pinkpop 2005 kwijt, laat 't ons dan weten via