PINKPOP CLASSIC 2012
2012 Updated 4 september 2012
Datum: 25 augustus 2012
Acts: zie programma
Massada (1979), Saga (1982), Fisher Z (1981), Garland Jeffreys (1980), Bush (1996, 1997, 2000 en 2002), Big Country (1984) en TOTO

Locatie: Megaland Landgraaf

Entree: in de voorverkoop: 60 euro excl. 5 euro servicekosten, Voorverkoop start op vrijdag 8 juni 2012, 10.00 uur.

Weer: warm en af en toe een spatje regen
Toeschouwers: 5.200

Presentatie: Jan Smeets
Het weer in Landgraaf

BELANGRIJKE OPROEP:
Heb jij als pinkpopbezoeker mooie foto's gemaakt van de bands en artiesten,
en wil jij dat deze vereeuwigd worden op deze website verzoek ik je om contact op te nemen
BELANGRIJKE OPROEP!!!


veel foto's  meer foto's

Na een jaar afwezigheid stond Megaland afgelopen weekend weer in het teken van Pinkpop Classic, zeg maar het bejaarde broertje van Pinkpop. Afgelopen jaar skipte Jan Smeets het festival, simpelweg omdat het onmogelijk leek een goed programma bij elkaar te krijgen. Ditmaal lukte dat wel. Ondanks de, op papier toch aardige line-up, lukte het niet om het veld vol te krijgen met de tienduizend bezoekers die er hadden moeten komen. Bij een dikke 5000 bezoekers stokte de teller, maar voor de gezelligheid van de dag maakte dat niets uit! Het weer was immers in orde. Geen 38 graden of stromende regen, maar een uiterst modale temperatuur. Misschien wat veel wind, maar daar hadden vooral de diverse tentjes last van. Een extra blok beton doet echter wonderen.

In de opzet van het festival is vrij weinig veranderd. Een groot verschil met voorgaande jaren is het ontbreken van Janse bagge op het podium. In plaats daarvan trommelde jan de jongens van Massada op. Massada speelde in 1979 op Pinkpop. Destijds zal de band de voetjes goed van de vloer hebben gekregen. Op Pinkpop Classic opent het festival met heerlijke, latin achtige klanken. Het is een bonte kermis op het podium, maar vooral in de sound. En hoewel de mannen intussen meer dan 30 jaar verder zijn, een feetje bouwen kunnen ze nog steeds. Enne, zouden deze mannen de haren verven of zijn ze echt nog niet grijs geworden?

Na het optreden van Massada gaat het roer op het podium rigoureus om als de progrock band Saga ten tonele treedt. Saga komt uiterst gedreven over en zorgt in het eerste deel van de show ook wel voor een bepaalde spanning, maar dat ebt gedurende de show een beetje weg. Het is misschien ook allemaal wel iets veel voor je oren. De band beschikt ook niet echt over heel echt memorabel materiaal, maar Michael Sadler en zijn band doen erg hun best en dat vergoed heel erg veel. Rockende oudjes! Doen ze nog heel goed. Velen zijn vandaag naast Toto ook erg benieuwd naar Fischer-Z. Een tijdje geleden was dit new-wave gezelschap (nou ja eigenlijk gewoon John Watts die de naam Fischer-Z gebruikt) ook al eens in de buurt. Destijds deden ze goede zaken in de Nieuwe Nor. John Watts staan uitgebreid stil bij de gevangenschap van de Pussy Riot dames en natuurlijk speelt hij veel geliefde krakers als "So long", "The worker" en "Marliese". Erg leuk allemaal. Zelf vond ik dat de sound bij deze band wel iets aan de magere kant was, maar dat mocht de pret niet drukken. De bijdrage van Garland Jeffreys mag gerust in de categorie matig geplaatst worden. Het komt allemaal een beetje gezapig over. Veel nummers komen van een nieuwe plaat, die mij helaas onbekend is. Het wachten is dus vooral op zijn 2 hits "Hail, hail rock 'n roll" en "Matador". Ook deze maken minder indruk dan de versies die mij bekend zijn. Helaas ontstijgt het de middenmoot niet, maar het is een prima show om in de tussentijd wat te relaxen op het veld om een van de eet en drinktenten te bezoeken.

Daar waar de bands eerder vandaag niet echt een verpletterende indruk maakten, daar doet Bush dit onmiddellijk! Zelf heb ik Bush een aantal malen op Pinkpop gezien. Ik was destijds nooit echt heel erg grote fan van Gavin Rossdale en zijn band. Onlangs stofte ik de CD's nog eens af . Toen bleek weer hoeveel goede songs de band toch heeft en op Pinkpop Classic spelen ze er heel erg veel van. Meteen vanaf het begin is het raak! Echt een feest van herkenning om songs als "Machinehead", "The chemicals between us" en "Everything Zen" weer te horen. Maar ook een betrekkelijk nieuwe song zoals "All my life" valt in goede aarde. Gavin Rossdale heeft alle ogen op zich gericht en besluit plots om het publiek in te gaan. Normaal zal hij het rolstoelplatform of de tribune niet halen. Vandaag wel! Publiek natuurlijk uitzinnig! Terug op het podium trommelt ie nog wat mee op de drumkit van Robin Goodridge. Ook mijn favoriete Bush nummer "Little Things” komt voorbij en natuurlijk speelt Rossdale "Glycerine". Bush is in ieder geval een hoogtepunt!

Wie gaat daar nog overheen? Big Country? De schotten staan misschien wat ongelukkig geprogrammeerd. Aan de band zal het niet liggen. Inzet is enorm en de spelvreugde druipt er van af. Maar toch mist er iets. Ik denk dat het de zang van Mike Peters is, dat Stuart Adamson toch helaas niet kan doen vergeten. Het is allemaal wel leuk, maar het kan er net niet aan tippen. Misschien komt het ook door de impact van Bush waardoor de show net niet tot een climax komt. Maar desondanks heel erg vermakelijk en voor een broekie zoals ik al prachtig om de band toch eens live te zien, al is het niet meer dat was het was!

En dan het slotstuk! Nooit stonden ze op Pinkpop. Vandaag komen de meeste bezoekers echter voor hen opdraven. De show die Toto geeft is gewoon heel erg sterk. De hits vliegen om je oren, overigens vaak ik gemodificeerde versie. Het is intussen pikkedonker, dus de lichtshow maakt het plaatje helemaal af. Hier staan muzikale grootheden te heersen. Fantastisch om grootheden als Steve Lukather en Simon Philips, de Porcaro-tjes en David Paich aan het werk te zien, maar vooral te horen. Uiteindelijk is de vijfde Pinkpop Classic een mooi feestje, maar het is maar de vraag of het festival komend jaar ook weer op de festivalagenda staat. Daarvoor waren er toch te weinig bezoekers. Laten we hopen dat het vuurtje blijft branden en we komend jaar weer gouwe oudjes kunnen bekijken.
Bron: Mijnstreek Online 27 augustus 2012

Pinkpop Classic - Festivalrecensie Nog geen vijf minuten nadat Jan Smeets, ouderwets als spreekstalmeester, belooft dat het niet gaat regenen, vallen de eerste druppels naar beneden. “Maar hé, don't shoot the messenger,” had hij er nog wijs aan toegevoegd. De bui drijft snel over, toch blijven er spreekwoordelijke donkere wolken boven Pinkpop Classic hangen. Na een jaar te hebben overgeslagen, trekt de meest recente editie namelijk zo'n 5000 bezoekers, waar Smeets er volgens eigen zeggen zo'n 10.000 nodig had om de penningmeester tevreden te krijgen. Mister Pinkpop twijfelt of er met 700.000 euro verlies ooit weer een vervolg zal komen, ergert zich over het feit dat hij geen subsidie ontvangt en in vergelijking met de concurrerende festivals de entreeprijzen ongewenst hoog (70 euro aan de dagkassa) moet houden.

Het blijft gissen waarom classic rockfestivals in Nederland zo slecht van de grond komen, maar in het geval van Pinkpop Classic 2012 zou het ook wel eens met de grillige en contrastrijke line-up (van Latin-rock en AOR, tot progrock, new wave en pop) te maken kunnen hebben. In Langraaf wordt er een fiks beroep gedaan op een brede muzieksmaak van de festivalganger. Ook ontbreekt het aan een afsluitende publiektrekker van het niveau Bruce Springsteen, zoals die op de reguliere editie wel aanwezig was. Is Pinkpop Classic dan teveel een ontmoetingsplaats van en voor liefhebbers van vergeten en versleten acts? Nee, verre van. Het merendeel van de optredens toont aan dat 'classic' niet per definitie synoniem staat met 'vergane glorie'. De spirit is er nog zeker, het muzikale vakmanschap ook en hier en daar worden de optredens zelfs gesteund door frisse, nieuwe albumreleases . Toch zal Pinkpop Classic zich iets misschien iets meer moeten toespitsen op één, of misschien twee bij elkaar passende genres met een knallende slotact, om van een langer leven verzekerd te zijn.

De mannen van Massada debuteerden in 1978 en stonden een jaar later al meteen op één van de meest roemruchte Pinkpop-edities. Ruim 33 jaar later swingt het Molukse antwoord op Santana nog altijd als een tierelier. Opgezweept door een van de meest opwindende ritmesecties uit de Nederlandse popgeschiedenis, zorgt de negenkoppige band voor een opening vol passie en speelvreugde. Veteranen als Johnny Manuhutu (zang), Rudy de Queljoe (gitaar) en Nippy Noya (percussie) bewijzen dat hun, nog altijd strak getimede Latijns-Amerikaanse rock geen spoortje van sleet vertoont.

Saga's eerste Pinkpop-optreden dateert van 1982 en in de tussenliggende jaren is er veel met deze virtuoze progrockers gebeurd. De meest recente verandering is de komst van drummer Mike Thorne die zijn rol met verve vervult. De Canadezen starten met een nummer van hun gloednieuwe album 20/20, om vervolgens een reeks van oude publieksfavorieten als Humble Stance, You're Not Alone en Don't Be Late langs te laten komen. Alleen The Cross van het ambitieuze Generation 13 zorgt voor een echte verrassing. Jammer dat daarna een drumsolo moet volgen in een set die bovendien vijf minuten te vroeg eindigt. Dat had toch mooi twee extra nummers kunnen opleveren van de band die nog altijd even gedreven klinkt als drie decennia geleden.

John Watts begint zijn optreden met een steunbetuiging aan Pussy Riot in What Makes Your World Go Round. Fischer-Z (Pinkpop 1981) is een nadrukkelijke exponent van de new wave uit de jaren tachtig en is sinds die tijd weinig veranderd. In tegenstelling tot Saga, houdt Fischer-Z het simpel en sober, met ambachtelijke liedjes en ingetogen begeleiding. Oude hits als Marliese, Pretty Paracetamol en The Worker worden afgewisseld met jonger materiaal, Watts' strijdbaarheid en politieke engagement is in ieder geval altijd gebleven.

Strijdbaar is een woord dat zeker ook past bij de New Yorker die volgens Smeets "onder het podium in Landraaf is blijven slapen." Een maand eerder stond Garland Jeffreys er al naast Bruce Springsteen, nu laat de 69-jarige zanger zich begeleiden door een uistekende, jonge band en focust hij vooral op nummers van zijn recente cd The King Of In Between. I'm Alive, zingt Jeffreys. En hij meent het. Lekker vette blues en rock & roll, maar ook een oudere topper als Wild In the Streets en zijn klassieker Matador ontbreken niet. Garland Jeffreys levert bewijs dat rock niet altijd bijster origineel of vernieuwend hoeft te zijn om voor dynamisch en onderhoudend optreden te zorgen.

Na de kleurrijke set van Jeffreys, vallen de harde, ruige gitaarsongs van Bush nogal rauw op het dak. De muziek van Britse alternatieve rockers die vooral in de late jaren negentig actief waren, wordt tegenwoordig overeind gehouden door het wervelende gitaarwerk van Chris Traynor, want bij voorman Gavin Rossdale is het beste er van af. Zijn grootste, meeslepende presentatie dwingt veel respect af, maar de stembanden laten hem regelmatig in de steek. Bush' songs zijn bovendien niet onderscheidend genoeg om een uur lang te kunnen boeien, daar verandert zelfs de verrassende Beatles-cover Come Together helaas niets meer aan.

Het is bijna elf jaar geleden dat Big Country's Stuart Adamson uit het leven stapte. Sinds die tijd hebben de Schotten lang over hun toekomst nagedacht. Met Mike Peters (The Alarm) nu achter de microfoon en met Bruce Watson's zoon Jamie op tweede gitaar, werkt Big Country aan een comeback en het moet worden gezegd dat klassiekers als Steeltown, Wonderland, Harvest Home en lijflied In A Big Country met ongekende bezieling en spelvreugde worden gebracht. Het virtuoze drummen van Mark Brzezicki blijft een genot om naar te kijken en Watson's doedelzakgitaren huilen als vanouds. Peters heeft in Look Away even moeite om op gang te komen, maar pakt de draad vervolgens soepeltjes op. Wat hij echter niet kan terugbrengen, is het enige element dat stiekem toch wel een beetje wordt gemist; en dat de gekwelde soul van Stuart Adamson.

Toto is de logische afsluiter, maar de superprofessionele en gelikte AOR-show is te glad Amerikaans om voor muzikaal vuurwerk te zorgen. Misschien komt het omdat de Amerikanen al een tijd lang geen grote hits meer hebben gescoord en al zes jaar geen studioalbum meer hebben uitgebracht, dat de glans er een beetje vanaf is. Only The Children en St. George And The Dragon vormen de nog enigszins verrassende opening, maar daarna volgen de ususal suspects als onder andere Rosanna en Stop Loving You. Hoogtepunt Hold The Line knalt het podium af, maar Africa wordt daarentegen veel te lang uitgerekt en bloedt zodoende onnodig dood. Zanger Joseph Williams is gelukkig in topvorm, en ook aan het spel van David Paich (toetsen), Steve Porcaro (toetsen), Steve Lukather (gitaar), Simon Phillips (drums) en Nathan East (bas) is helemaal niets op te merken. Toch is het jammer dat deze topbezetting zo weinig risico's durft te nemen, want de show blijft keurig binnen de geijkte paden. Het is meteen een beetje de conclusie van hele dag; hoge standaard, weinig verrassing. En nou maar hopen dat voor Pinkpop Classic hetzelfde opgaat als Lukather met een vette knipoog voor Toto meldt: "Het is eigenlijk net als herpes. Je denkt dat het eindelijk weg is, maar als je even niet oplet, komt het plotseling weer terug…" Bron: lustforlife door Edwin Ammerlaan 26-08-2012

Pinkpop Classic: bezoekers en groepen 'op herhaling'
Eén van de toeschouwers van toen is Edwin Hendriks uit Valkenburg, tegenwoordig woonachtig in Schimmert. "Ik zag Saga tijdens Pinkpop 1982 in het Burgemeester Damenpark in Geleen. Ik was zelf, als beginnend toetsenistje, natuurlijk een enorme fan van het synthesizergeweld." Edwin was in die jaren zelf actief in bands als toetsenist. Zijn bekendste bands: Vanguard en Strada. "In Valkenburg gebeurde destijds veel op muziekgebied. Er was een erg actief muziekcollectief met prima repeti-tieruimtes. De synthesizer was in opkomst." Zijn vader was beroepsmu-zikant, onder andere in Jolly Jokers en Kithara, een oom van hem had in 1967 de hitparade gehaald met de groep Skope en het lied "Shalala be mine again." "Ik was 17 en 1982 was mijn eerste Pinkpopbezoek. De entreeprijs was 37,5 gulden. Heet dat het was, 30 graden! De brandweer spoot water ter verkoeling. De zanger van Y&T klom op het dak van het podium. ZZ Top kon je toen nog boeken voor een relatief klein festival. Het was zeker niet mijn laatste Pinkpopbezoek. Nu, 30 jaar later, zie ik Saga weer terug op Pinkpop Classic. Ik had er geen idee van dat de band nog bestond. Maar ik kom naar Landgraaf voor een andere klassieker waar ik vanaf 1980 aan ben blijven plakken: Toto en maestro Steve Lukather! Ik zie Toto nu voor de 20ste keer live." Toto is voor het eerst op Pinkpop, de groep had een respectabel aantal hits tussen 1979 en 1999. "De leden van Toto zijn stuk voor stuk veel gevraagde sessiemuzikanten, die af en toe nog samen toeren. Als ik de kans krijg, ga ik naar concerten van Toto en van de eigen groep van gitarist Steve Lukather." In 1982 opende Doe Maar Pinkpop, een jaar later was het de hoofdact van het festival. "Doe Maar had in 1982 een paar hits gehad, maar nog geen nummer 1-hit. In 1983 was dat anders en trok Doe Maar een erg jong publiek. Daar was wel wat kritiek op."

Water
Edwin raakt de synthesizer inmiddels niet meer zo vaak aan als in die spannende eighties. Op zolder staat echter een compleet assortiment instrumenten en hij denkt erover weer actief worden in de muziek. "Ik heb destijds gekozen voor mijn studie. Collega-muzikanten van destijds hebben nu wel de beroepsstatus." Edwin had echter nooit kunnen vermoeden dat zijn huidige beroep hem op Pinkpop zou brengen. "Tegenwoordig werk ik bij Waterleiding Maatschappij Limburg (WML), die gratis Limburgs drinkwater verstrekt aan dorstige Pink-popbezoekers. We stimuleren daarmee duurzaamheid en gezondheid, daar gaat Pinkpop ook voor."

Massada
Esther Joosten uit Maastricht bezocht in 1979 Pinkpop voor het eerst. "Ik was 14 en mocht met mijn grote zussen mee. Massada was de openingsact, net als dit jaar op Pinkpop Classic. Ik wist overigens niet dat de groep nog bestond. Massada was op dat moment de populairste groep van Nederland en trok enkele gastmuzikanten aan. Eén daarvan, Neppy Noya, maakt nu vast deel uit van de groep. De groep bestond - en bestaat -uit Molukse Nederlanders. Daarvan wonen er ook veel in Geleen en Maastricht."
De entreekaarten kostten in 1979 30 gulden. Het was het tiende festival, dat met 50.000 bezoekers al lang vooraf was uitverkocht. Het programma klonk als een klok, met opkomende groepen als Averige White Band, The Police, Dire Straits, Elvis Costello en Rush en Peter Tosh als afsluiter. Tosh bracht Mick Jagger mee, die zich op het laatste moment terugtrok van het podium. Hij ging liever verder met voetballen met de leden van Massada op het backstageterrein.
Esther: "Het was warm dat jaar, maar op een gegeven moment kwamen er fikse regenbuien. Rush kan ik me niet meer herinneren, Dire Straits en The Police hadden net één hit gehad. Elvis Costello ook maar dat was al een wat bekendere naam." Het was één van de eerste concerten die Esther bijwoonde. "Ik musiceer zelf niet, maar ben wel een muziekliefhebber gebleven. Dat begon met Abba en The Police, en vervolgens Simple Minds en Coldplay." Esther gaat graag naar Pinkpop en naar Pinkpop Classic. "Het programma biedt altijd verrassingen, maar de fijne sfeer vind ik eigenlijk nog belangrijker. Het is altijd goed georganiseerd, gemoedelijk en relaxed. Het is een festival voor een complete generatie."

Nostalgiegolf in de popmuziek

Jan Smeets creëert zijn eigen Pinkpopnostalgie met Pinkpop Classic. De eerste Pinkpopposter, uit 1970, wordt weer gebruikt als lay-out, de namen zijn ook nostalgisch. Er is nóg een verandering: de lokatie: veel artiesten op de poster traden destijds op in het Burgemeester Damenpark in Geleen, de revival vindt plaats in Landgraaf. Jan Smeets: "Ik heb daar nu een eigen terrein met alles bij de hand. Waarom zou ik dan naar Geleen gaan?"
Jaren heeft hij rondgelopen met het idee voor Pinkpop Classic. "Het 25-jarig jubileum van de gemeente Landgraaf was in 2007 een extra stimulans. Ik heb trouwens ook nog overwogen om het Hasseltse Rimpelrock te ver-lengen in Landgraaf. Dat zag men daar denkelijk niet zo zitten."
De artiesten op de posters stonden bij hun eerste optreden op Pinkpop vaak aan het begin van hun carrière. Nu zijn ze vaak over hun hoogtepunt heen. Toch vragen ze vaak een veelvoud van destijds. Overigens is de samenstelling van de bands vaak ook veranderd. Voorwaarden voor een optreden op Pinkpop Classic waren aanvankelijk dat de groep ooit op Pinkpop moet hebben gestaan en dat de band nog ballen heeft. "Je zult ontdekken dat veel stemmen na zoveel jaar zelfs beter klinken." Pinkpop Classic maakt deel uit van de hang naar nostalgie. "Veel 60ers gaan nu met pensioen, na 40 jaar hard werken. Ze zijn blijven hangen in de jaren '60, '70 en '80 en willen nu gaan genieten. Ik kom mensen tegen die vroeger niet naar Pinkpop mochten omdat ze moesten studeren. Die komen nu de schade inhalen. We zorgen wel ook voor zittribunes, omdat een deel van deze leeftijdsgroep geen hele dag meer kan staan. Veel groepen profiteren gigantisch van deze nostalgiegolf en komen, zoals wij dat noemen, geld ophalen. Ik schat dat die nostalgiegolf zo'n 10 jaar duurt. Daarna is deze generatie aan de rollator. En dan ga je niet meer in het gras liggen."
Bron: Weekendgezet Tekst: Bert Salden foto's door John Rambo

Garland Jeffreys maakt lijst voor Pinkpop Classics Landgraaf compleet
Met de toevoeging van Garland Jeffreys aan de lijst acts is het programma voor Pinkpop Classics voor dit jaar compleet. Jeffreys was eerder dit jaar ook al te gast op het Megaland-terrein in Landgraaf tijdens het Pinkpop-optreden van Bruce Springsteen.

Net als alle andere acts die op Pinkpop Classics te zien zijn heeft de zanger in het verleden al eens eerder opgetreden op Pinkpop. In het geval van Jeffreys was dat in 1980 toen hij in Nederland een hit had met zijn nummer "Matador". Elf jaar later zou Garland Jeffreys nogmaals in de Nederlandse hitparade opduiken dankzij zijn song "Hail Hail Rock 'n' Roll". De zanger staat bekend om de sociaal bewogen thema's die hij op muzikale wijze aansnijdt en brengt een mix van rock 'n' roll. blues, soul, reggae en ska.
Bron: parkstadactueel

Naast Garland Jeffreys zijn er er optredens te zien van Toto, Big Country, Bush, Fisher-Z, Saga en Massada. Pinkpop Classics vindt dit jaar plaats op zaterdag 25 augustus. Plaats van handeling is - uiteraard - Megaland in Landgraaf. De voorverkoop voor het muziekfestival is inmiddels gestart. Kaartverkoop start nog niet per 1 juni De organisatie van het festival krijgt veel vragen binnen over de kaartverkoop en de kaartprijs. We zijn daar dan ook druk mee bezig en willen dit zo snel mogelijk bekend maken. Vanwege de aangekondigde verlaging van de BTW op concertkaarten wacht de organisatie nog even met het definitief bepalen van de prijs. We willen namelijk de BTW verlaging (van de vermaledijde 19% naar 6%) wordt doorgevoerd in de entreeprijs zodat de bezoeker daar het voordeel van heeft. Dit betekent helaas dat we de kaartverkoop niet op 1 juni zullen gaan starten.
De prijs en start kaartverkoop zal zodra het bekend is op de site worden gepubliceerd.

Bush op Pinkpop Classic
De oplettende Pinkpop bezoeker heeft afgelopen weekend al kunnen lezen op de posters en in het programmaboekje dat ook Bush naar Pinkpop Classic zal komen. Bush, de Britse alternatieve rockband, heeft zijn muzikale roots in de jaren '90, met grote successen als 'Everything Zen' en 'Glycerine'. Het debuutalbum "Sixteen Stone" uit 1994 behaalde zelfs multi platinum status! Na jaren van stilte pakken ze de draad weer op en produceren ze zelf in 2011 "The Sea of Memories". Dit album is direct een topper. Gavin Rossdale, guitarist Chris Traynor, drummer Robin Goodridge, en bassist Corey Britz veroveren met hun "The Sound of Winter" direct nummer 1 op Alternative Radio!. Bush stond voorheen ook al in de jaren 1996, 1997, 2000 en 2002 op Pinkpop.

Weekdeals (728x90)

Pinkpop Classic weer terug
Dat meldt Dagblad De Limburger. Pinkpop Classic ging vorig jaar niet door omdat organisator Jan Smeets er toen niet in slaagde om een aantrekkelijk programma samen te stellen. Smeets bevestigt dat hij dit jaar de vijfde editie zal organiseren. Hij zal zich dit jaar niet aan de regel houden dat optredende artiesten in het verleden op de reguliere editie van Pinkpop gestaan moeten hebben. Dit zou hem te veel belemmeren in het samenstellen van een goed programma.

De eerste artiestennaam die is vrijgegeven is die van de Britse zanger John Watts van Fisher Z. Watts bracht onlangs een soloalbum uit met bewerkingen van oude hits van de rockband die in 1981 optrad op Pinkpop.

Pinkpop Classic is een ééndaags festival dat voor het eerst op 11 augustus 2007 werd georganiseerd. Het festival, dat zich richt op een ouder rockpubliek, wordt net als het reguliere Pinkpop-festival in Landgraaf gehouden.
Bron: De Limburger

Pinkpop Classic
komt dit jaar terug! Na een jaar afwezigheid is in 2012 op veler verzoek weer een editie van dit gezellige kleinere zusje van het Pinkpopfestival. Begonnen in 2007 ter ere van het 25 jarig bestaan van de Gemeente Landgraaf is het festival uitgegroeid tot een gezellig, intiem festival waar de bands staan die al jaren meedraaien maar nog steeds actueel zijn in de muziekwereld. Een festival in de stijl van vroegere tijden maar met het gemak en de service van een hedendaags festival. De organisatie kan op dit moment de eerste 5 acts bekend maken t.w. de openingsact Massada die ook op het legendarische 10de Pinkpop begonnen. Nog steeds in een moluks jasje; een unieke muziekstijl. Onder leiding van artistiek leider Johnny Manuhutu behaalde zij met de eerste LP “Astaganaga” in 1978 goud!

Daarna is het de beurt aan de Canadese progrock band Saga met wereldwijd 8 miljoen verkochte albums, een ware “rock royalty”. Zij stonden in 1982 op Pinkpop. Een jaar eerder stond de Britse rockband Fisher-Z op Pinkpop met John Watts centraal als zanger. Zijn beroemdste hit is "The Worker" uit 1979. De rest van Europa veroverden zij met "Marlies" in 1981.

In 1984 was de Schotse band Big Country second headliner op Pinkpop. Deze band heeft de draad weer opgepakt in 2010 met de single "Another Country". Iedereen kent nog hun debuutalbum "The Crossing" die maar liefst 3 Grammy Awards kreeg. En laat dit album nu net centraal staan tijdens hun huidige tournee.

Headliner op de 5de Pinkpop Classic is Amerikaanse band Toto. De band is altijd goed voor een uitverkochte HMH met zijn 17 albums in een totale oplage van meer dan 35 miljoen. Alle grote hits als "Africa", "Hold The Line", "Rosanna" en "I Won't Hold You Back" kunnen meegebruld worden. TOTO is nou typisch zo'n band die Pinkpop altijd graag geprogrammeerd had willen hebben. Nu dan eindelijk toch op Pinkpop Classic.

Pinkpop Classic is op zaterdag 25 augustus 2012, Megaland Landgraaf. Aanvang 12.00 uur. Terrein open vanaf 11.00 uur. Voorverkoop vanaf vrijdag 1 juni 2012 via TicketService: www.ticketservice.nl, tel: 0900-300 12 50 (45cpm), de grote Free Record Shops en bekende TicketService adressen alsmede via de voorverkoopadressen van Buro Pinkpop: Sounds in Venlo, Music Machine in Sittard, Buro Pinkpop in Geleen, Satisfaction in Heerlen en de VVV in Landgraaf. Organisatie Festivals Limburg BV. Produktie Buro Pinkpop. Kijk voor het laatste nieuws op Big Country
Bron: Persbericht Buro Pinkpop 06-04-2012

Programma 2012
Zaterdag 25 augustus: 11.30 - 22.30 uur
Wil jij je ervaringen en leuke belevenissen op Pinkpop Classic 2012 kwijt, laat 't ons dan weten via webmaster