49e EDITIE / 31e KEER IN LANDGRAAF
2018 Updated 5 juni 2019
Datum: 15 t/m 17 juni 2018
Acts: zie programma  Info voor Landgraaf bezoekers

Locatie: Megaland Landgraaf

Entree: 3 dagen met camping kost dit jaar € 220,00. losse dagkaart kost € 100,00 (v.v. prijzen excl. € 10,00 servicekosten). De start van de voorverkoop staat gepland op zaterdag 24 februari 2018. o.v.
Bestel je kaartjes via internet in Nederland, koop je kaartje in ieder geval NIET hier.
Buro Pinkpop steunt de strijd tegen het doorverkopen van kaarten tegen woekerprijzen via de actie: weet waar je koopt. Toch opgelicht, meldt dit hier

Weer: het liefst warm
Toeschouwers: 67.000 totaal

Presentatie: Eric Corton, Domien Verschuuren, Eva Cleven en Sander Ruijters

BELANGRIJKE OPROEP:
Heb jij als pinkpopbezoeker mooie foto's gemaakt van de bands en artiesten,
en wil jij dat deze vereeuwigd worden op deze website verzoek ik je om op te nemen
BELANGRIJKE OPROEP!!!

Cloves
Het altijd lastige openingsslot van de Pinkpopzondag is dit jaar voor Cloves. De Australische singer-songwriter staat in de Brighlands-tent tegenover een brakkig publiek dat zich niet makkelijk laat meeslepen, zeker niet door iemand die ze niet kennen. In Nederland is Kaity Dunstan nog vrijwel onbekend, maar in haar thuisland en Amerika gaat ze al best lekker dankzij een deelname aan The Voice Australia en een paar goedgeplaatste liedjes in tv- en filmsoundtracks.
Je snapt meteen waarom ze succes had in dat zangprogramma: haar stem is mooi, donker en soepel met af en toe een randje, ergens tussen Lana Del Rey en Kovacs. Maar waar die twee graag voor theatraal en melancholisch gaan, houdt Cloves het liever een beetje rock 'n roll. Haar band speelt de rock 'n soulliedjes met droge grooves en veel seventies soulgitaren. In tegenstelling tot het publiek heeft Cloves zelf genoeg energie: opgewekt huppelt ze over het podium, zwaaiend naar de jongen in het publiek die zwaait met een Australische vlag. De reactie is tam, maar het publiek blijft wel staan. Om me heen hoor ik zeker vier mensen zeggen dat ze zo goed zingt, en dat is ook zo. En verder heeft Cloves ook een boel mee: ze ziet er goed uit, ze is charmant. Maar de liedjes zijn nog niet allemaal onderscheidend genoeg om echt iemand te overtuigen. In een set van drie kwartier zitten er toch te veel tussen die erg op elkaar lijken.
Het moment: 'Are you still with me?' vraagt ze lachend tegen het einde van de set. Cloves heeft het zelf ook door: zo vrolijk dansen als zij gaat het publiek niet lukken. Dus schroeft ze haar eigen energie iets omlaag, en probeert ze het publiek voorzichtig bij haar show te betrekken door meer over de liedjes te vertellen. Dat benaderbare werkt wel: als ze aan het eind van de show zegt dat ze de rest van de dag lekker over het festival rond gaat lopen, krijgt ze nog een extra applaus. 'Kom naar me toe als je me ziet! Ik ben dol op ouwehoeren!'
Bron: VPRO door Cécile van Wijnsberge 17-06-2018 / Video: Jean Wertz


Michelle David & The Gospel Sessions
Michelle David is vanuit New York via Duitsland in Niew-Vennep beland, waar ze muzikanten Paul Willemsen en Onno Smit van Beans & Fatback en Lefties Soul Connection aan de arm nam. Samen stripten ze gospel tot op het bot en voegden vervolgens invloeden uit soul, jazz en afrobeat toe. David zelf zorgt voor de gouden strot waar alles om draait. Je verwacht misschien dat haar show hier op Pinkpop minder goed zou werken dan bijvoorbeeld op North Sea Jazz, maar niks blijkt minder waar. David waardeert elk podium en iedereen die ervoor staat: hoe karig dat aantal op dit tijdstip misschien ook is. Ze geeft Pinkpop een spoedcursus gospel, waarbij het kernwoord 'liefde' is. Ze vertelt ons hoeveel ze van ons - en vandaag vooral de vaders houdt, en het publiek houdt natuurlijk ook van haar.
Het moment: Door de extreem energieke show van David en haar gospeltrein bouwt ze in no-time een band op met het publiek, waardoor intimiteit haar vervolgens makkelijk afgaat. Ze grijpt haar hart vast wanneer de tranen komen tijdens een nummer over haar overleden moeder, en weet vervolgens meteen weer het energieniveau op te pakken op het niveau waar ze gebleven was. De positiviteit vibreert door de bewolkte hemel, we kunnen er de rest van de dag weer helemaal tegenaan.
Bron: VPRO door Mabel Zwaan 17-06-2018



Ronnie Flex & Deuxperience
'Ik weet dat er mensen in het publiek zijn die na 2011 zijn geboren, en dit kunnen meezingen. Wat ik eigenlijk wil zeggen: ik word oud.' Aldus Ronnie Flex (26) wanneer hij 'Zusje' doet. Even eerder stottert hij met kleine oogjes al: 'Ik was zo zenuwachtig voor deze dag, ik heb de hele nacht niet geslapen! Mainstage Pinkpop!' Je gelooft hem direct, de innemende hiphop-R&B-goat die inderdaad de afgelopen jaren aardig volwassen is geworden. En ja, nog steeds spoelt hij zijn Hennessy met Red Bull weg, maar hij drinkt nu wel uit een chique glaasje.

Ooit moest hij het vooral hebben van zijn jeugdige bravoure, sneuvelend op het podium over de loeiharde drops van Boaz van de Beatz. En nu staat hij hier. Niet moederziel alleen, maar met zijn band Deuxperience dat zijn nummers nog zoveel krachtiger maken en er een hele nieuwe dimensie aan geven. De zangeressen kiezen precies die lekker zoetgevooisde R&B-harmonieën, de drums geven zijn dancehall-beats wat meer Surinaamse schwung en de dubbele percussie zorgt nog eens voor wat extra drive. Er zijn maar weinig hiphop-acts die zó’n overtuigende band hebben (kijk maar eens hoe Lil Kleine vrijdag op dezelfde plek door het ijs zakte), en sinds ze vorig jaar op Stage 4 stonden zijn ze nog strakker geworden. En Ronnie zelf is nog net zo gretig en ambitieus als vroeger, maar weet zijn energie beter te doseren.
Het moment: Er zijn mensen die hem kennen sinds 'Energie', er zijn mensen die hem kennen sinds Expeditie Robinson, sinds 'Drank en Drugs' en zelfs al sinds 'Zusje'. Er zijn meisjes die elke slowjam meezuchten, en jongens die aan het einde in de moshpit springen wanneer eindelijk ook twee traptunes worden gespeeld. Er zijn ook mensen die eigenlijk een hekel hadden aan Ronnie Flex. Zelfs die pakt hij in met 'Omarm Me', een topcover van Bløf (wie had dat gedacht?!). Orgeltje erbij, een bluesy Gary Moore-solootje, schaamteloos emotioneel en tegelijkertijd smaakvol. Ronnie Flex omarmt Pinkpop, en krijgt een innige omhelzing terug.
Bron: VPRO door Timo Pisart 17-06-2018 / Video: Jean Wertz


Tom Walker
Pinkpop is nog lekker van het counterprogrammeren. Wie de hiphop van Ronnie Flex niet trekt, krijgt op Podium 4 lekker 'echte muziek', zo wordt Tom Walker geïntroducered. De Britse singer-songwriter heeft net een pan-Europese hit te pakken met 'Leave A Light On', een slimme hit met net dat likje moderene productie om op te vallen. Achter de schermen schrijft hij samen met Steve Mac, de hitproducer die geregeld Ed Sheeran, Clean Bandit en Anne-Marie over de vloer krijgt. Met die wetenschap is het ook niet verrassend dat Walker vroeg in zijn set de EDM-popknaller 'I Took A Pill' In Ibiza van Mike Posner covert. Met smaak overigens, maar dat kan ook moeilijk anders dan met zijn uitstekend spelende begeleidingsband. Had Walker op Eurosonic nog alleen een drummer en een bassist bij zich, inmiddels zijn er ook toetsen. Met zijn optredens daar verzekerde hij zich van tientallen festivalshows.

Het lijkt alsof het allemaal van zelf komt, maar dit was welgeteld alweer zijn tiende Nederlandse optreden in krap anderhalf jaar. En dat werkt. Tussen de bedrijven door blijft nauwelijks tijd over om zijn aangekondigde debuutalbum What A Time To Be Alive af te ronden. Daarvan speelt hij al wel de nieuwe track 'Angels', die zijn marketeers vast in kunnen plannen in het hitplan. Muzikaal is er geen speld tussen te krijgen in deze uitertst professionele set, alleen komen we bizar weinig te weten over de mens Walker. Dat hij zijn liedjes als therapie schrijft hebben we al ettelijke keren ook elders gehoord. Maar dat is vast op te lossen op de volgende marketingmeeting met een of ander moodboard.
Het moment: Uiteraard de hit 'Leave A Light On'. Op papier natuurlijk het ultieme meezingmomentje, maar ook live wonderbaarlijk effectief. De Kygo-knikjes gaan wat naar de achtergrond, en hij rondt het festivalwaardig af met een heuse gitaarsolo. Walker zien we vast snel terug op een groter Pinkpop podium, de uitpuilende tent was nu eigenlijk al een maatje te klein voor hem
Bron: VPRO door Menno Visser 17-06-2018


Maan
De sympathiekste show van het weekend komt op naam van Maan. Benaderbaar, spontaan, vol energie en leuk met kinderen. Kijk toch hoe ze die drie kids op het podium trekt, er mee danst en de hele show even checkt of ze het nog leuk hebben. Muzikaal overstijgt het haar deelnames aan programma's als Beste Zangers van Nederland niet. Je hebt toch het idee constant naar covers te luisteren, ook buiten die Natasha Beddingfield cover. Het publiek gaat niet keihard mee, maar ook niet weg. Ach, soms zet je ook de tv zachtjes aan voor wat gezelligheid.


Milky Chance
In 2013 scoorde Milky Chance een hit met 'Stolen Dance', een popliedje zo catchy dat je er koppijn van krijgt, met tokkelgitaren, een lichtvoetige dancebeat en een reggaesausje. Dat geluid klonk toen nog superfris, en zanger/gitarist Clemens Rehbein en producer Philipp Dausch pakten ondanks de zenuwen van de frontman Eurosonic totaal in. Met die hit op zak konden ze drie jaar lang touren, en ondertussen sleutelen aan de opvolger. Daarmee verloren ze wel wat momentum, maar het gaf ze ook de tijd om een geluid te vinden dat minder snel afgezaagd wordt. Inmiddels is Milky Chance met vier man. Op album nummer twee hebben ze dat jolige reggae-getokkel en de halfbakken beats grotendeels gelaten. Maar goed ook, want de nummers van het eerste album klinken vandaag hopeloos gedateerd. 'Stolen Dance' is zo enorm geworden, dat Milky Chance ermee hun eigen sound passé heeft gemaakt. Nu klinken ze gewoon als een rockbandje met extra conga's.
Het ongemak heeft Rehbein gelukkig ook afgeschud. In plaats van een nerveus ventje met warrige haardos van onwerkelijke grootte, is hij nu een zelfverzekerd frontman met fashionable opgeschoren zijkanten. Hij trekt alle bandjesclichés uit de kast: een gitaarsoloduel, vooraan het podium applaus vangen, even op de grond met je ogen dicht liggen gitaren. Tel daar een plichtmatige battle tussen drums en conga's én een mondharmonicasolo bij op, en je Ikea-bandjesbouwpakket is compleet. De one-hit-wonder-vloek heeft Milky Chance ontweken, door dan maar een formulematige poprockband te worden. Dat noemen we de houdbare-melk-tactiek: het bederft niet, maar het is ook niet echt lekker.
Het moment: Pas bij het laatste nummer wordt het echt leuk: een man in het publiek staat zo enthousiast te dansen, dat hij spontaan het halve publiek meekrijgt. De band ziet het ook, en rekt het nummer nog wat op met meer gitaarsolo's en een bonusronde op de conga's. De mondharmonicaman springt op de catwalk, en zakt door zijn knieën voor de solo van zijn leven.
Bron: VPRO door Cécile van Wijnsberge 17-06-2018


Jessie J
Het wordt wel eens vergeten met headliners als Foo Fighters en Pearl Jam, maar de tweede lettergreep van Pinkpop spelt toch echt p-o-p. Op de laatste dag van het festival krijgt p-o-p flink de ruimte, met ook Jessie J op het hoofdpodium. Sinds haar uitverkiezing tot Sound of 2011 door de BBC, is Jessie J alom aanwezig. En tegelijk is ze nooit echt groot geworden. Hits als 'Bang Bang' en 'Price Tag' waren enorm en liggen nog vers in het geheugen, maar toch heeft ze de stap naar de eredivisie nooit gemaakt.

Gek genoeg maakt juist dat het verfrissend op een festival vol mega acts en acts die megastardom nastreven. Het visuele geweld schittert door afwezigheid. Het draait allemaal om het plezier en gemak waarmee Jessie J haar nummers brengt. Haar achtergrondzangeressen staan niet op de achtergrond, maar lopen dansend met haar mee. En ondertussen zing Jessie J met gemak de pannen van het dak. Het enige probleem is dat buiten de hits haar muziek vrij makkelijk langs van je af glijdt. Gelukkig pakt ze telkens met wat spierbalrollen die aandacht weer terug.
Het moment: Je zou het bijna vergeten: maar gelukkig is daar Jessie J. Pak je telefoon, bel je vader, stuur hem nog een kaartje: het is vaderdag. Jessie verandert 'Mamma knows best' alvast in 'Daddie knows best'. Vaders met de hele dag een kind op de nek: deze is voor jullie!
Bron: VPRO door Ralph-Hermen Huiskamp 17-06-2018 / Video: Mateuso


The Overslept
Je kunt zeggen wat je wilt, maar The Overslept wil graag. Ze hebben werkelijk de hele Hilversumse feestwinkel leeg gekocht om goed voor de dag te komen. Om het nummer moet de special-effectsman de roze snippers in het confettikanon hervullen, en dan moet ie ook nog uitkijken dat ie niet door de vlammenwerpers geraakt wordt. Al scheelt het dat ie die zelf bedient. Het is alsof je met een mitrailleur op een konijn schiet; een beetje overdreven, maar de kans dat je iets raakt is best aanwezig. The Overslept heeft meer voor elkaar: matchende kledingkleur, backing vocals op tape, ingebouwde meezingmomentjes, alles om te onderstrepen dat hier groot gedacht wordt. Moet ook. De Hilversummers hebben voor elkaar gekregen wat hun voorgangers Only Seven Left nooit lukte: een radiohit. Semi-ballad 'Stolen Car' gaat over twee tieners in een gestolen auto. Krasjes op hun ziel, en toch hopen dat het leven altijd zo zal blijven als op dat ene moment. Een droombeeld voor iedere onzekere puber. Ze hebben meer aanstekelijke poppunksongs. Het bijtende 'Little Miss Has-been' bijvoorbeeld, of jeugd-anthem 'Addicted To The Rush'.

Waar veel poppunkbands met puberaal gedrag of foute humor het bloed onder de nagel van de volwassen muziekliefhebber vandaan halen, gaat The Overslept voor de breedte, het succes van Kensington in het achterhoofd. Zo ver is deze band nog lang niet, want groot denken kan ook tegen je werken als het opportunistisch oogt. Want een ding mist in het totaalplaatje: een ziel, een eigen karakter. Of op zijn minst gevoel voor humor. Er is nog geen begin van een teken dat The Overslept wat te vertellen heeft, dat het iets kan toevoegen aan alles wat we al weten.
Het moment: Vlak voor het einde gaat The Overslept met hun publiek op de foto. Ziet er goed uit, volle tent. De tijd zal leren of dat achteraf een document van hun grote hoogtepunt blijkt te zijn of dat ze over twee jaar op het hoofdpodium staan. Maar dan moeten ze echt wel iets bijzonderder worden.
Bron: VPRO door Atze de Vrieze 17-06-2018


Brian Fallon & The Howling Weather
Wie dacht dat er op Bruno Mars-dag geen ouwelullenrock te vinden was, heeft zich vergist. Brian Fallon & The Howling Weather staat namelijk gewoon in de Brightlands-tent. Zou Fallon het woord 'ouwelullenrock' zelf een belediging vinden? Gevoel voor humor heeft de voormalig The Gaslight Anthem-frontman in ieder geval wel, en zijn liefde voor ouderwetse rocksongwriters als Bruce Springsteen en Tom Petty heeft-ie nooit onder stoelen of banken gestoken.
In The Gaslight Anthem benaderde hij die invloeden op een punkrockmanier, nu komt hij met zijn soloproject dichter bij zijn oude helden dan ooit. En hij geniet er enorm van, getuige de enorme lach die de hele show niet van zijn gezicht verdwijnt. De punk zit er nog altijd in: hij zingt als Springsteen, maar dan wel alsof die een avond heeft staan schreeuwen in een moshpit. En alles is net een tandje harder, sneller en rauwer. Maar bovenal is dit een eerbetoon aan de muziek uit zijn jeugd. Dat maakt Fallon met zijn 38 jaar de jongste dad-rocker van het festival.

En daar is helemaal niks mis mee. Alesbehalve, zelfs! Die dad-rockers schreven tijdloze anthems over het echte leven, die al decennialang uit autoradio's over de hele wereld klinken en nooit hun glans verliezen. Brian Fallon sleept het publiek mee in zijn liefde voor die klassieke stijl van liedjesschrijven, met een grote grijns op zijn gezicht en een heel verstandig regenjasje aan. Als hij dan toch The Gaslight Anthem-oudje 'Break Your Heart' speelt, biggelen in de zaal tranen over de mannenwangen.
Het moment: Baseballpetten zijn dad-rock. Houthakkersoverhemden zijn dad -ock. Gitaarsolo's zijn dad-rock. The Howling Weather heeft het allemaal. En classic rock covers zijn al helemaal dad-rock. Natuurlijk doet Brian Fallon een covertje, en nog wel eentje van de allergrootste dad-rocker aller tijden: Eric Clapton. 'Dit is een nummer dat mijn moeder vaak voor me draaide,' vertelt hij. We hadden het kunnen raden, want de titel ervan staat in zijn nek getatoeëerd: 'Bell Bottom Blues'. Fijne vaderdag hè, ouwe rockers.
Bron: VPRO door Cécile van Wijnsberge 17-06-2018


Years & Years
Na de vele debacles met zulke valse live zang, dat hun live reputatie het nulpunt naderde moest er in kamp Years & Years een bugfix gevonden worden. De carrière van de Britse dancepop act steeg als een komeet. Ze hadden in 2015 zelfs het meestgedraaide liedje op de Nederlandse radio met 'King'. En die spatte als een zeepbel uit elkaar toen ze het live op de festivals probeerden te brengen. Zanger Olly Alexander bleek iin de studio iets toonvaster te kunnen te zijn.

De Britse muziekindustrie is de Britsemuziek industrie niet als ze niet een oplossing wisten te vinden. De bugfix is tweeledig: leidt het publiek af en fix de zang. Dat eerste is prima gelukt. Sterker nog: het lijkt wel een musical, ballet of opera waar je naar kijkt. Next level futuristische computergestuurde visuals en een choreografie met vier dansers in spannende pakjes, die de Penny de Jager Prijs verdienen. Het zou me niet verbazen als je je CJP-bonnen bij een optreden van Years & Years kunt verzilveren.
Toegegeven, Olly Alexander ging op zangles en met enige moeite perst hij er een Sam Smith-achtige ballad uit. Slim laat hij de moeilijkere stukjes over aan de achtergrondzangers. Erger is dat het nieuwe materiaal dood slaat als oud bier. Alles kan net als de reeds jammerlijk geflopte comeback single 'Sanctify' linea recta in de plastic recycling bak: zielloze, soulloze handtasjesdisco.
Het moment: Het geregisseerde moment dat Olly Alexander tijdens 'Palo Santo' opstijgt op een camerakraan, gehuld in een hele lange bruidsjurk met achter zich een geprojecteerde maan. Een werkelijk oogverblindende maangod. Maar wanneer een ooievaar toevallig langs vliegt over het achterveld, brengt dat meer publiek in vervoering. Pijnlijk.
Bron: VPRO door Menno Visser 17-06-2018


Direct
Ziek zijn. Het overkomt de beste. Ook de zanger van The Kooks op de dag dat ze hun Pinkpop-comeback zouden maken. De organisatie zag het net op tijd aankomen, en wist Di-rect vanuit Den Haag naar Landgraaf te lokken. Je zou denken dat Di-rect een enorme geschiedenis heeft met Pinkpop. Ze zijn een van de meest stabiele factoren in de Nederlandse poprockscene van de laatste twintig jaar. In die twintig jaar kwamen ze opzetten als pubers, vonden ze zichzelf opnieuw uit nadat zanger Tim Akkerman uit de band stapte, en werden ze vervolgens populairder dan ooit met diens opvolger Marcel Veenendaal. En toch zijn ze al dertien jaar niet meer in Landgraaf geweest. Gek, maar goed dat ze zo toch nog het ongelijk van de programmacommissie kunnen bewijzen.
Er is veel veranderd en gebeurd in de carriere van Di-rect, maar tegelijk is er helemaal niets veranderd. De Haagse band begon ooit als een stel jonge honden die zich zwaar lieten inspireren door de muziek die ze leuk vonden en doen dat nog altijd. Alleen is de poppunk inmiddels ingewisseld voor Joe Cocker, Arcade Fire, ouderwetse soulrock. Dat uit zich met blazers op het podium en nummers die nog altijd doen denken aan klassiekers. Het is maar de vraag of The Kooks de mainstage zo mee hadden gekregen. Veel beter kun je het als invaller eigenlijk niet doen. Hopelijk laat de volgende keer niet dertien jaar op zich wachten.
Het moment: Zanger Marcel rent wild rond, schreeuwt ook als er geen microfoon in de buurt is zijn longen eruit en heeft het hele bandbudget opgemaakt aan een opengewerkt overhemd en fluwelen pak. Maar gitarist Spike is de echte frontman. Als er echt iets gezegd moet worden zegt hij het. Als het publiek echt even mee moet doen, is hij degene die ze zover moet krijgen. Hij is het muzikale geheugen van de band, helemaal als ie even aanhaalt dat Rage Against the Machine in 1993 ook invaller was.
Bron: VPRO door Ralph-Hermen Huiskamp 17-06-2018


Scarlet Pleasure
Begin dit jaar belandden ze in onze lijst van acts op Eurosonic/Noorderslag die we zeker terug gaan zien. En warempel: Scarlet Pleasure staat vandaag zomaar op Stage Four. Ze maken soul-achtige, funky, poppy R&B met een soepel knipoogje naar hiphop. Pinkpop vist z’n acts niet vaak uit Scandinavië. Maar vandaag is het dubbel fun: want na Scarlet Pleasure neemt de Noorse Sigrid Stage Four over.
Maar voor nu is het nog even aan deze drie griezelig hippe Denen: een drummer met een planga waar Donnie bang van wordt, een bassist met een voetbalshirt ter ere van hun WK-overwinning en tienercrushmaterial verpakt als frontman. Het overgrote deel van de tent kent de band niet, zo weet de frontman, maar dat maakt hem niks uit. Zolang we maar kunnen viben: en dat kunnen we zeker. De danspassen van het publiek worden aangezwengeld door de drummer en bassist, die telkens als ze even niet hoeven te spelen wild meedansen en zingen. Als een virus verspreidt de catchyness door de tent: autotune uithaaltje hier, sample van pistolen daar. Waarom zou je moeilijk doen als het ook makkelijk kan? Scarlet Pleasure wringt zich niet in bochten om origineel te zijn, maar omarmt in plaats daarvan het cliché. De lyrics zijn kul, maar de nummers die eromheen gevouwen zitten, zijn stuk voor stuk oorwurmen.
Het moment: Scarlet Pleasure heeft de vaderdagmemo niet gekregen. Eerder vandaag veranderde Jessie J haar nummer 'Mamma Knows Best' in 'Daddy Knows Best' en ook Di-rectgaf een vaderdagspeech. Maar nee: bij Scarlet Pleasure wordt ons vriendelijk verzocht of we als een koortje bij de single 'Windy' gewoon mama kunnen zingen. En dit doen we gedwee, natuurlijk.
Bron: VPRO door Mabel Zwaan 17-06-2018


Don Diablo
Zijn naam wordt niet vaak genoemd in het rijtje Armin van Buuren - Tiesto - Martin Garrix, maar Don Diablo behoort toch echt ook tot de top van de internationale dance. Hij stond afgelopen jaar zelfs op 11 in de DJ Mag Top 100, en dat is goed voor standaard uitnodigingen in Miami, Las Vegas en op Ibiza. En op Pinkpop dus, waar die lijst tegenwoordig kennelijk ook op kantoor slingert. Don Diablo vult het dance-uurtje van de zondag en weet overduidelijk precies waar hij beland is. Het eerste half uur overheersen zijn eigen tracks, gestileerd met prachtige visuals. En het moet gezegd: hij kan de neiging om meteen te knallen aardig onderdrukken. Diablo’s electro-house sound is behoorlijk intens, maar hij geeft gelukkig ook genoeg ruimte om van alle prikkels te herstellen. Halverwege laat ie het zelfs even even stil vallen. Hij grijpt de microfoon en roept iedereen op toch vooral zichzelf te zijn. Dik, dun, homo, hetero, je kent het wel. Hij houdt de vibe nog even diep, maar al snel begint ie aan zijn slotoffensief, een razendsnelle indie-disco in EDM-jasje.

Die begint bij ‘Narcotic’ en gaat via onder meer 'Smells Like Teen Spirit' en 'Mr Brightside naar Coldplay en Chainsmokers, versneden met Don Diablo’s zeer effectieve bombast. Hij varieert zijn technieken behoorlijk goed, van ratelclimaxen naar dubstep-achtige bass-drops naar open melodieën. En het werkt: bij hem is zijn eigen track 'Momentum' ook echt een momentum, terwijl dezelfde plaat bij Oliver Heldens vrijdag gecrusht werd tussen allerlei ellende.
Hét moment: Don Diablo’s vader overleed zes jaar geleden, en de dj grijpt vaderdag aan voor een ode aan de man die hij graag credits geeft voor zijn carrière. Het is een onverwacht emotioneel moment aan het eind van de indie-EDM-rollercoaster, met als soundtrack 'The Artist Inside', een track die hij kort na zijn dood maakte. Een onverwacht bijzonder einde.
Bron: VPRO door Atze de Vrieze 17-06-2018


Triggerfinger
Puntje eraf voor een drumsolo, zo luidt de ongeschreven gulden regel bij de 3VOOR12-redactie. Dat gaat echter vanavond niet op bij Triggerfinger, sinds lang het beste Vlaamse rock exportproduct. Die drumsolo mondt uit in een groepsfeestje, waarbij alle leden zichbaar veel lol hebben bij het meedrummen.
Opvallend is dat de last minute vervangingsband in 2015 van brekebeentjes Foo Fighters nu met Dave Grohl en de zijnen weer op Pinkpop staan. Dit keer niet op het hoofdpodium, maar op de kleinere IBA Parkstad Stage. Dat heeft er deels mee te maken dat Triggerfinger er met haar laatste album Colossus voor heeft gekozen om haar eigen ontoegankelijker weg in te slaan. Het nieuwe werk is allerminst hap-snap rock. Wel onstaat er nu met het extra vierde bandlid Geoffrey Burton een nieuwe interactie. Stond Triggerfinger op Lowlands nog als surprise act geprogrammeerd, dit keer hebben ze zelf een surpise meegenomen: de beroemde Vlaming Raymond van het Groenewoud (Pinkpop alumni uit lichting 1980). Hij zingt zijn grootse hit 'Je Veux De L’Amour', waarin hij ook nog even refereeert aan Triggerfingers cover van Lykke Li, 'I Follow Rivers' - dat ze niet meer spelen.
Het moment: Vlamingen zijn vaak betere acteurs en kunstenaars dan Nederlanders. Kunnen we niets aan doen, dat beetje extra gekte zit gratis in hun bloed. Dat komt Triggerfinger maar al te zeer van pas bij de magistraal spannende uitvoering van 'Baby’s Got A Gun' vanavond. Drummer Mario Goossens likt daarbij in stil spel zelfs aan zijn bekkens. Dat inspireert dan weer de beeldregisseur, die de rest van het optreden nog meer zijn best doet om alle mimiek op de schermen te toveren. Dat maakt het vanavond nog boeiender.
Bron: VPRO door Menno Visser 17-06-2018


Editors
Editors op een Nederlands festival is een zekerheidje. Best Kept Secret, Lowlands, Pinkpop: ze hebben het allemaal al wel eens gedaan. En met succes. Aan overtuigingskracht heeft de band nooit een gebrek. Zelfs als ze het, zoals vandaag, opvallend vlak en ingetogen houden. Op hun laatste album ging Editors het eens helemaal anders doen. Vooral in de aanpak dan. De uitkomst is onverminderd Editors. Maar ze stuurden het ruwe album op naar een experimentele producer, die vervolgens een grote remix maakte van het album. De uiteindelijke plaat werd een combinatie van die remix en de ideeën die de band zelf had. Het siert een succesvolle band dat ze op album nummer zes nog altijd gretig zijn naar vernieuwing. Het leverde met 'Darkness At The Door' en 'Magazine' in elk geval weer meer munitie voor een festivalset.

En toch blijft door die zoektocht naar vernieuwing de set wat te vlak. De ietwat lossere benadering past niet echt bij de oude nummers. 'The Racing Rats' of 'Munich' wil je juist zo puntig en hoekig mogelijk horen, maar door het wijdere geluid wat ze later zijn gaan nastreven blijft daar vandaag weinig van over. En dan wordt het theatrale gezwalk van Tom Smith toch wel een beetje potsierlijk. Het waren vroeger de gegarandeerde hoogtepunten, maar ach, daar zijn nieuwe voor teruggekomen. Alleen wel hopen dat ze de felheid waarin ze eerder uitblonken, wel weer terugvinden.

Het moment: Als op het eind Smith het onvermijdelijke 'Papillon' solo op piano inzet, hoor je hoe simpel dat loopje eigenlijk is. Als vervolgens de synth het overneemt, zie je ook hoeveel impact het nummer nog heeft als het maar vet wordt aangezet met het goede geluid. Het is nog steeds een nummer waarmee ze in een paar seconden een festivalweide inpakken.
Bron: VPRO door Ralph-Hermen Huiskamp 17-06-2018 / Video: Jean Wertz


Sigrid
Oei, de 20-jarige Noorse popzangeres Sigrid heeft vandaag zo’n beetje alle interviews afgezegd vanwege stemproblemen. Het belooft niet veel goeds voor haar show op Stage 4, terwijl er best wat vanaf hangt: ze staat precies op het schakelpunt van borrelend talent tot popster-in-wording, werd bekroond tot BBC Sound of 2018 en heeft een drietal gouden singles. Op basis van die status zou je zelfs zeggen: had ze niet gewoon in de tent moeten staan? Hoe dan ook, zo te horen heeft de gemberthee gelukkig zijn werk gedaan. De stembanden zijn soepel, slechts een enkele uithaal klinkt wat hees, en met een dikke glimlach zwiert ze over het podium, een beetje geeky en supercool.
Haar drie fantastische singles zijn lekker over de set uitgesmeerd: al vroeg het slepende anthem 'Plot Twist' met op de achtergrond een ratelende trap-hi-hat en grootse piano’s. Even later 'Don’t Kill My Vibe' – ‘een goede reminder dat ik ertoe doe en voor mezelf mag opkomen’ – en afsluiten met electropoprammer 'Strangers'. Haar band is zo gezichtsloos als je verwacht – simpel in het zwart gehuld en echt op de achtergrond – maar vlak die tweede zangeres niet uit. Die is megabelangrijk voor haar geluid en pakt spannende harmonieën die wat aan Kate Bush en Haim doen denken.
Het moment: Ja, en dan Sigrid zelf: ze stuitert over het podium met de flair van iemand die net ontdekt hoeveel macht ze eigenlijk heeft. Ze voelt dat ze met een knipoogje de eerste rijen dol kan maken, dat ze met haar tong plagerig uit de mond iedereen laat glimlachen en haar microfoon maar richting de zaal hoeft te heffen om iedereen te laten meebrullen. Ze lijkt al helemaal comfortabel met die macht, compleet in controle, maar nog lange niet blasé. In tegendeel: ze geniet ervan en speelt ermee op de allerleukste jeugdige manier. Dat is toch waar je op hoopt bij een popster-in-wording?
Bron: VPRO door Timo Pisart 17-06-2018 / Video: Jean Wertz


Greta Van Fleet
Duisternis, rook, een volle zaal. De spanning is om te snijden. Het publiek begint te klappen, joelen, smeken om de band. Het is 1973, we staan te wachten in Madison Square Garden tot Led Zeppelin eindelijk begint. Oh nee, dit is Landgraaf. En de band die deze mensen willen zien is Greta Van Fleet. Drie broers en een drummer die zo uit de teletijdmachine lijken gestapt . Met lang haar, glitter, veren, leren broeken, blote basten, en natuurlijk een Gibson SG.
Het zou zomaar kunnen dat Greta een Wolfmother-eske crossover gaat maken. Debuutalbum From The Fires heeft al een paar goeie liedjes, die ook de radio al hebben bereikt. Op Pinkpop lijkt de doorbraak onvermijdelijk, in deze tent vol ademloos wachtende mensen. Daar zijn ze dan. Ukkies zijn het eigenlijk nog, maar ze worden onthaald als verlossers.

Het is natuurlijk eigenlijk dolkomisch, deze kereltjes in apenpakkies die net doen alsof het 1973 is. Dat ze het zelf volkomen serieus nemen, maakt het nog aandoenlijker. Ze spelen ook alsof ze al rocklegendes zijn. Elk nummer duurt veel te lang en wordt volgepropt met solo's. Josh schreeuwt en joelt zich blauw, met wijdopen mond en gefronste wenkbrauwen. Indrukwekkend ja, maar het werkt ook een beetje op de lachspieren. En wanneer elk nummer ontspoort in een minutenlange jamsessie, zuigt dat iets van die bijna magische energie uit de zaal. Gelukkig weten de mannen de aandacht steeds weer terug te pakken met een acrobatische uithaal of gitaarsolo (ja, ook eentje in de nek natuurlijk! Wat dacht jij dan?!), maar ze zouden die vibe in de tent pas echt goed aanwakkeren als ze gewoon wat meer liedjes zouden spelen.
Het moment: Kijk maar naar de laatste tien minuten van de set. Dan speelt Greta Van Fleet gewoon de twee grootste hits van de plaat achter elkaar, met een begin, een eind, en een paar refreinen ertussen. Dat zet de tent weer totaal in de fik. Zo hard zelfs, dat het publiek ook die drie minuten durende drumsolo die er achteraan komt gewoon voor lief neemt.
Bron: VPRO door Cécile van Wijnsberge 17-06-2018


Oscar And The Wolf
Het is een comfortabel leven, fan zijn van Oscar & The Wolf. Ze komen om de haverklap met nieuw werk, voegen in rap tempo nieuwe shows aan hun touragenda toe en het is altijd precies wat je van de band verwacht: mysterieus, sexy, duister en perfectie. Ze mikken steeds meer op een groot publiek - om bijvoorbeeld uiteindelijk de Ziggo Dome mee te vullen - met wat meer hapklare nummers met EDM-invloeden. Het past ze net zo goed als de zilveren cowboylaarzen van vandaag.

Want laten we het maar meteen over de outfit hebben: Max Colombie is de grootste popster van de lage landen en ziet er uit als een wandelende - en vooral nonchalante - discobal. De show vibreert zoals altijd op de slepende, ijzersterke nummers en bombast.
Colombie mag dan inmiddels een bijna goddelijke status genieten: een zonsondergang in gang zetten kan hij niet. De lasers en visuals komen niet helemaal tot hun recht op het open podium zo aan het begin van de avond. Het enige smetje op een verder sterk optreden.
Het moment: Maar diva Colombie zou diva Colombie niet zijn als hij niet toch alles uit de kast trekt. Zoals de catwalk, die al de hele dag op zijn zelfverzekerde stappen wacht. De confetti, rookbommen en vuurwerk knallen al een dikke drie kwartier het veld over wanneer hij dan eindelijk gaat. De kers op de vlaai.
Bron:VPRO door Mabel Zwaan 17-06-2018


Dj Rashida

Bruno Mars
Nee, bij Pinkpop maakten ze zich geen zorgen. Zo’n tegenvaller als Justin Bieber zou Bruno Mars vanavond beslist niet worden. Dit is niet zo’n artiest die zichzelf elk nummer een paar keer in het kruis tast in plaats van te zingen. Dat bleek maar al te waar. Met een nagenoeg perfecte show vormde Bruno Mars de bekroning van de popkoers die Pinkpop ingezet heeft.
Het is niet makkelijk headliners te vinden, verzuchten de programmeurs van Pinkpop al jaren. Niet van het kaliber Foo Fighters en Pearl Jam, rockbands die het allergrootste festivalpodium van Nederland aan kunnen. En dat is natuurlijk waar. Behalve als je durft te putten uit een hele andere categorie grote acts, een categorie die we tot nu toe op de festival maar weinig zagen: pop en r&b sterren. Toen Dave Grohl twee jaar geleden in Zweden van het podium viel zag Pinkpop zich al eens gedwongen om Pharrell Williams naar de headline spot door te schuiven, maar los van die noodoplossing is Bruno Mars de allereerste zwarte artiest ooit die de moeder van de Nederlandse festivals mag afsluiten. En dat is toch best een momentje.

Maak daar maar gerust een MOMENT van, want de entree van Mars is fenomenaal. Hij opent met 'Finesse' en '24K Magic', de twee hits van zijn laatste album, moderne popsongs waarin r&b, 80s funk en hiphop elkaar vinden. Fantastisch gespeeld door de band die hem al vanaf zijn doorbraak trouw is (inclusief broer Eric op drums), geweldig gezongen. Maar dat is nog maar het begin. Want gaandeweg het eerste halfuur ontrolt zich een onwaarschijnlijke choreografie, zoals we die kennen van Mars’ awardshow optredens. Bruno Mars heeft geen dansers, hij heeft een dansende band. Ze zetten samen alle clichés naar hun hand. Een competitie tussen de linker en de rechter helft van het publiek? Duizend keer gezien natuurlijk. Maar nooit met een van links naar rechts shuffelende groep muzikanten. Aangekomen in de hoek gaan ze met zijn allen op een blok zitten, waar ze alle ogen op zich gericht houden. Het oogt allemaal zo waanzinnig soepel en gemakkelijk, en juist dat maakt het helemaal te gek.

Die schijn van gemak is de grote kracht van Bruno Mars. Met dezelfde nonchalance windt hij vrouwen om zijn vinger. 'Wil je niet, dan kies ik toch gewoon voor een van de andere schatjes die ik in de wacht heb staan,' schmiert hij in 'Calling All My Lovelies', de eerste ballad van de avond. Om vervolgens toch maar in smeekmodus te gaan, zelfs in het Nederlands. 'Ik mis jeeeee.' Hij doet het totaal over de top, met een gouden telefoon uit het Miami Vice tijdperk, matchend met de Teddy Pendergrass smooth soul stijl. De schermen fonkelen van de flares op alle rode, blauwe, gele en groene lampen, die links rechts, boven onder, overal op het podium te vinden zijn. De knipoog - letterlijk - is functioneel. Het is alsof Mars de sceptici influistert: ja, het is corny, weet ik. Ik ga zo nog een paar stapjes verder. Omarm het maar.

Want vanaf dan wordt het echt glad. In 'That’s What I Like' zingt ie over liefde voor de open haard, in de geweldige 90s r&b slow jam 'Versace On The Floor' bijvoorbeeld maakt ie het knoopje van een peperduur designerjurkje wel erg gemakkelijk los. Echt over het randje gaat ie met 'Marry You', dat met al die belletjes ook gewoon een kerstliedje zou kunnen zijn. En toch blijf ie boeien, zelfs als de onvermijdelijke drumsolo aanbreekt. Weer zo’n cliché, weet ie het weer naar zijn hand te zetten? Ja, door hem kort te houden, en door de band super aanstekelijk om de drummer heen te laten dansen.
Dan breekt toch een fase aan van bezinning, als het allemaal wel erg lang duurt. Want dat Bruno Mars een fenomenaal entertainer is, dat moge duidelijk zijn. Dat hij geweldige pophits heeft ook. Maar die vergelijking met Prince die vaak gemaakt wordt, die is toch wel een beetje gevaarlijk. Ik de opvolger van Prince, denkt Bruno zelf. Dan speel ik toch een likje 'Purple Rain' op de gitaar, badend in paars licht? Maar waar Prince voortdurend de controverse zocht en muzikaal een geniaal vernieuwer was, is Bruno Mars iemand die behaagt en verleidt en zijn muzikale voorland opnieuw interpreteert.

Terug naar de show, want opnieuw vallen de monden open. Bruno Mars torst de muziekgeschiedenis op zijn schouders als de wereldbol van Atlas, maar hij gaat er geen seconde onder gebukt. Opvallend genoeg doet hij dat geheel zonder covers, wat je bij hem nu juist wel zou verwachten. Wel is er een oervervelende piano-solo, maar dan is hij toch echt toe aan 'Locked Out Of Heaven', een reggaepopsong die zelfs de Police-vaders ergens diep van binnen zullen voelen, hooguit met wat schroom om in plaats van over symbolische briefjes in flessen te zingen over seks die je naar het paradijs brengt. Mars sluit zijn set af met zijn doorbraakhit 'Just The Way You Are', maar komt uiteraard terug voor de grootste hit uit zijn carrière: 'Uptown Funk'. Nog een keer die waanzinnige synergie tussen band en zanger, die ongekende moves op dat ijzersterker popliedje. De brandweer moet er aan te passen komen om Bruno Mars te blussen. Dit was de heetste popshow die Pinkpop ooit zag.
Wat, geen foto's? Zonde he, maar nee, de firma Bruno Mars houdt de touwtjes strak in handen. Geen foto's, geen opnames voor tv en al helemaal niet voor online. Maar als je je een beeld wilt voorstellen hoef je maar een van de veelbekeken award performances op te zoeken. Deze bijvoorbeeld, of deze uit de finale van de SuperBowl. Dat is de natuurlijke habitat van deze artiest, gelukkig weet ie het ook een hele show door te trekken.
Het moment: Alle leden van Editors hebben zo te zien hun kinderen meegenomen naar Bruno Mars. Tuurlijk, de ultieme vaderdagheadliner. Ze hebben een uitstekende swish in zich. De kinderen dan.
Bron: VPRO door Atze de Vrieze 17-06-2018


Programma 2018
Vrijdag 15 juni: 13.00 - 00.00 uur

Brightlands Stage	IBA Parkstad Stage	Mainstage	Stage 4
15.00-15.30 Walden	16.30-17.30 Jess Glynne	15.30-16.30 Lil' Kleine	15.30-16.30 Slydigs
16.30-17.30 The Last Internationale	18.30-19.30 Oh Wonder	17.30-18.30 Bløf	17.30-18.30 The Academic
18.30-19.30 Blaudzun	20.30-21.30 The Offspring	19.30-20.30 Snow Patrol	19.30-20.30 Donnie
20.30-21.30 Oliver Heldens		21.30-00.00 Pearl Jam

Garden of Love: 16.30-17.00 en 19.00-19.30 Aïcha Cherif

Zaterdag 16 juni: 12.00 - 00.00 uur

Brightlands Stage	IBA Parkstad Stage	Mainstage	Stage 4
14.30-15.30 Marmozets	14.30-15.30 Jp Cooper	13.30-14.30 Walking On Cars	13.30-14.30 Theo Lawrence & The Hearts
16.30-17.30 Aurora	16.30-17.30 Parov Stelar	15.30-16.30 Miss Montreal	15.30-16.30 Gang Of Youths
18.30-19.30 Sevn Alias	18.30-19.30 A Perfect Circle	17.30-18.30 Nothing But Thieves	17.30-18.30 Youngr
20.30-21.30 Alan Walker	20.30-21.30 Noel Gallagher's High Flying Birds	19.30-20.30 The Script	19.30-20.30 De Likt
		21.30-00.00 Foo Fighters

Garden of Love: 16.30-17.00 en 19.00-19.30 Riley Pearce

Zondag 17 juni: 11.00 - 00.00 uur

Brightlands Stage	IBA Parkstad Stage	Mainstage	Stage 4
13.00-13.45 Cloves	13.00-13.45 Michelle David & The Gospel Sessions	13.45-14.45 Ronnie Flex & Deuxperience	13.50-14.35 Tom Walker
14.45-15.35 Maan	14.45-15.45 Milky Chance	15.45-16.45 Jessie J	15.45-16.45 The Overslept
16.45-17.45 Brian Fallon & The Howling Weather	16.45-17.45 Years & Years	17.45-18.45 Di-Rect	17.55-18.40 Scarlet Pleasure
18.45-19.45 Don Diablo	18.45-19.45 Triggerfinger	19.45-21.00 Editors	19.55-20.45 Sigrid
21.00-22.00 Greta Van Fleet	21.00-22.00 Oscar And The Wolf	21.00-22.00 Dj Rashida
		22.00-23.30 Bruno Mars

Garden of Love: 16.45-17.15 en 19.00-19.30 Blackbird

Wijzigingen programma tot op de concertdag(en) voorbehouden