49e EDITIE / 31e KEER IN LANDGRAAF
2018 Updated 5 juni 2019
Datum: 15 t/m 17 juni 2018
Acts: zie programma  Info voor Landgraaf bezoekers

Locatie: Megaland Landgraaf

Entree: 3 dagen met camping kost dit jaar € 220,00. losse dagkaart kost € 100,00 (v.v. prijzen excl. € 10,00 servicekosten). De start van de voorverkoop staat gepland op zaterdag 24 februari 2018. o.v.
Bestel je kaartjes via internet in Nederland, koop je kaartje in ieder geval NIET hier.
Buro Pinkpop steunt de strijd tegen het doorverkopen van kaarten tegen woekerprijzen via de actie: weet waar je koopt. Toch opgelicht, meldt dit hier

Weer: warm en hoge zonkracht 25 graden
Toeschouwers: 67.000 totaal

Presentatie: Eric Corton, Domien Verschuuren, Eva Cleven en Sander Ruijters

BELANGRIJKE OPROEP:
Heb jij als pinkpopbezoeker mooie foto's gemaakt van de bands en artiesten,
en wil jij dat deze vereeuwigd worden op deze website verzoek ik je om op te nemen
BELANGRIJKE OPROEP!!!

Marmozets
Op papier heeft Marmozets alles in huis om Pinkpop plat te spelen. Popliedjes verpakt in gillende en knetterende progpunk. En in de praktijk? In de praktijk ook. Krijsend wordt er vroeg gepiekt op dag twee. Over smaak valt natuurlijk niet te twisten, maar het is alsof Marmozets bewust de lelijkheid opzoekt. Zangeres Rebecca Macintyre zingt schel, spuwt haar teksten uit, danst ongecontroleerd de blaren op haar voeten, krijst uit haar tenen. Vaak vals, wat gek genoeg niet eens heel erg stoort. Alles om die energie eruit te krijgen. En de rest van de band speelt op standje electro-punk. Knetterend, overstuurd, vol uit de bocht vliegend. Een jaar of tien geleden hadden ze er gigantisch groot mee kunnen worden, maar dat geluid komt vast ook weer een keertje terug.
Onder al het geweld en schoonheidsfoutjes zou je het haast missen, maar Marmozets heeft nog best wat goede nummers. Neem zo’n 'Major System Error', met een theatrale climax incluis blazers uit de laptop. Gemaakt voor spectaculaire trailers van actiefilms of schietspellen. Het mooiste is nog hoe de band er zelf 100% voor gaat. Misschien is het de familie band, de zangeres zit met haar twee broers in de band en de andere twee zijn ook broers. Wat het ook is: ze trekken iedereen mee in hun pret.
Het moment: Pinkpop is het festival van de publieksparticipatie. Kijk maar eens naar de gymnastiek die Miss Montreal het publiek op het grote veld laat uitvoeren. Maar zo massaal als iedereen bij Marmozets bij het laatse nummer bij elkaar op de schouders klimt, dat hadden we nog niet gezien.
Bron: VPRO door Ralph-Hermen Huiskamp 16-06-2018


Jp Cooper
In zo ongeveer alles wat je leest over JP Cooper wordt zijn muziek als 'zonnig' omschreven. Daarmee bedoelen ze: luchtig, vrolijk maar niet té feestelijk, lekker soepel gezongen. Het is een volledig uitgekauwd cliché, maar voor JP Cooper wel helemaal raak. De singer-songwriter komt uit Manchester (dat zegt-ie wel drie keer tijdens de set), en scoorde bescheiden hitjes met tropical house-track 'Perfect Strangers' van Jonas Blue en zijn solo follow-up 'September Song'. Het is een beetje een gedateerd geluid: gladde singersongwriterpop zoals James Morrison en Gavin DeGraw het tien jaar geleden maakten, maar dan op soul geïnspireerd (en da's iets anders dan 'soulvol'). Zo nu en dan komt daar een tropical house-vingerknip-beat bij.
Cooper staat vriendelijk lachend op het podium, een gitaar om de hals en drie bandleden achter zich. Hij praat over zijn zoontje, zijn laatste album, hoe dit een droom is die uitkomt, en die ene keer dat hij zijn paspoort verloor en daar een nummer over schreef: 'Wat is een paspoort? Het is een voorwerp dat je de gelegenheid geeft om ergens naartoe te gaan. Toen dacht ik, sommige mensen in je leven zijn ook een soort paspoorten.' Best verdienstelijk, hartstikke gezellig, en verder niks. En dat hoeft ook niet per se, het mag best gewoon zonnig zijn. Maar alleen zon maakt een dag nog niet memorabel; dan moet er wel iets bijzonders gebeuren.
Het moment: Zijn cover van John Lennons 'Jealous Guy' klinkt een beetje alsof de meest getalenteerde leerlingen van de muziekschool een gelegenheidsbandje zijn begonnen voor de bruiloft van de gitaardocent. De pijn is gladgestreken, en dat licht vervreemdende, meeslepende arrangement – een coproductie van Lennon, Yoko Ono en Phil Spector – vereenvoudigd en opgewarmd.
Bron: VPRO door Cécile van Wijnsberge 16-06-2018


Walking On Cars
De hits van Walking on Cars, 'Speeding Cars' en 'Catch Me If You Can' verraden in combinatie met hun bandnaam de attitude van de band: gaan, gaan, gaan! Zo snel mogelijk, en ietwat roekeloos het doel bereiken. Want Ierse Britpoppers Walking on Cars steekt de ambities niet onder stoelen of banken. Ze noemen zichzelf hardnekkig een indieband, maar hebben inmiddels alle touwtjes uit handen gegeven. Het festivalcircuit begint ze al bijna te vervelen: ze hebben hun pijlen nu op stadions gericht. Maar daar zijn ze absoluut nog niet klaar voor, laten ze zien op het hoofdpodium van Pinkpop.

Het is duidelijk waar deze 'indieband' de ingrediënten voor vandaag vandaan heeft. Ze zijn eerder op tour geweest als het voorprogramma van The Script, (later vandaag hier te zien) en The Kooks (morgen hier te zien). En waar The Script going back to the corner where I first saw you zingt, daar zingt Walking on Cars she’s waiting on the corner, don’t ignore her. En waar The Kooks het heeft over 'Tick of Time,' heeft Walking on Cars het over 'Tick Tock.' Ze worden vooral vergeleken met die eerste door hun zogenaamd dromerige melodieën en romantische teksten. Die zijn vandaag op Pinkpop moeilijk te ontdekken. Het is geforceerd, onoprecht en laten we wel wezen: saai. Het concert gaat in een waas van nikserigheid voorbij. Er komen een paar oohoohoo’s voorbij, er wordt zuinig meegeklapt: maar het enige dat we er na een uur aan overhouden is een zonnesteek en een droge keel.
Het moment: Het hitje, dan maar? Je moet toch wat: en dan is 'Speeding Cars' de beste optie. Joep Beving heeft er een kale pianocover van gemaakt, en het is vanmiddag op het podium niet veel opwindender dan dat. Maar het is waar de mensen voor zijn gekomen, dus er wordt meegezongen. En de snapchat-en instagramschermen poppen in grote getalen tevoorschijn om dit matige moment van de sufste popshow van het weekend vast te leggen.
Bron: VPRO door Mabel Zwaan / Video: Yvonne van kersen


Theo Lawrence & The Hearts

Aurora
De vluchtige armbewegingen, de wijd opengesperde ogen, de hoge, kerkelijke zang: Aurora is voor Pinkpopbegrippen best een beetje maf. De Noorse popzangeres staat hier voor de tweede keer, nadat ze in 2015 als achttienjarige in Landgraaf debuteerde. Ze is een van de interessantere popnamen van de line-up dit jaar, juist omdat ze een beetje een vreemde vogel is. Maar eigenlijk liggen er onder die Kate Bush-uithalen hele oningewikkelde liedjes: bombastische stadionpop, net links van Ellie Goulding en rechts van Lorde. Met rollende drumfills, sprookjesbossynths, strijkers en duimpiano (uit een doosje), en vooral heel veel lagen galmende zang. Het heeft ergens ook wel iets Songfestivalachtigs, zo melodramatisch theatraal. Maar dan wel de coolere Scandinavische inzending.
De fans vooraan waarderen het duidelijk dat Aurora net iets anders is dan anders, en zingen alles woord voor woord mee. Maar alle dingen die Aurora eigenzinnig maken, zorgen op dit no-nonsense festival juist voor afstand in plaats van te intrigeren. En als je de performance niet charmant vindt, zijn de liedjes ook niet spannend genoeg om je toch binnen te houden. De tent wordt dus leger en leger: voor de meesten is Aurora of net te vreemd, of gewoon niet interessant genoeg.
Het moment: Het coolste aan Aurora is eigenlijk dat ze tussen de nummers door niet zo goed weet wat ze met zichzelf aan moet. Dan vertelt ze weer een beetje ongemakkelijk een gek verhaaltje met die hoge piepstem: 'Oh! Ik kwam vandaag een mot tegen, die ging ik achterna. Hij viel, en het was net alsof hij aan het breakdancen was. Dat was leuk!' Om zich vervolgens totaal te verliezen in haar volgende liedje. Stay weird, Aurora.
Bron: VPRO door Cécile van Wijnsberge 16-06-2018 / Video: Jean Wertz


Parov Stelar
Wat leuk: is Lady Gaga toch eindelijk op Pinkpop. Of nee, het is haar tweelingzus: Cleo Panther, zangeres van Parov Stelar. Geen wereldberoemd collectief maar meer dan de moeite waard van het bekijken. Goede livemuzikanten die aanstekelijke deuntjes voortreffelijk spelen. Een mooie oppepper op een tweede festivaldag. Bijkomend voordeel: je stappenteller schiet gelijk omhoog, want blijven stilstaan op deze dansmuziek kost veel moeite.
Liza Minnelli Maar goed, die Cleo dus. Lijkt sprekend op Gaga, qua kledingstijl en qua dijk van een stem. Gekke witte bril, laarzen tot net onder haar glinsterende minirok, erboven een soort korset dat een deel van haar buik blootlegt. Dan haar geluid, niet gek dat ze regelmatig vergeleken met Liza Minnelli. Lekker dik aangezette stem en charmante zelfverzekerdheid op het podium. Gaat ze ook nog eens salsadansen met een van de andere muzikanten. Sfeer brengen, laat dat maar aan haar over.

Verstopt Want van de naamgever van het collectief moet je het niet hebben. Parov Stelar - Marcus Füreder voor vrienden - brengt weliswaar een mooie mix van jazz, pop, house en elektro maar heeft de uitstraling van een kartonnen doos. Het is niet bepaald de man die een polonaise inzet, zo lijkt het hier althans. Hij mag dan hebben gewerkt met onder anderen Bryan Ferry, Lady Gaga, Lana Del Rey en Marvin Gaye en al een dozijn albums hebben afgeleverd, hier staat de Oostenrijker bijna verstopt op het podium, achter een draaitafel. Maar ja, als je desondanks dankzij je muziek met twee vingers in de neus je publiek aan het dansen krijgt, doe je het niet slecht. Halverwege het optreden komt zelfs een ooievaar aanvliegen, om hoog in de lucht op een stellage even te genieten van de muziek. Nou ja, dat is misschien een tikkie overdreven. Maar wegvliegen doet het beest in ieder geval pas na een tijdje…
Bron: De Limburger door Ruud Maas 16-06-2018 / Video: Jean Wertz

Miss Montreal
"Oh wauw, jullie hebben zelfs een trapje. Nou ja, wat een luxe, maar ik speel ook nooit op zo’n grote festivals". Miss Montreal alias Sanne Hans maakt dit jaar haar debuut op Pinkpop en ja, dan moet je even je weg vinden. Laat het aan de sympathieke zangeres over om van happy hardcore evergreen Wonderful Days (van helden Mental Theo en Charly Lownoise) een kampvuurversie te maken, waarvoor ze contact zoekt met haar fans beneden op het veld. Knap is dat ze iedereen op commando mee laat springen halverwege het nummer: even lonkt een feest op de festivalwei.

Maar helaas voor Sanne Hans, ze laat de heupen hier en daar wel wiegen, maar sprankelend wordt de set nooit. Haar live optreden is solide, dankzij fijne muzikanten (inclusief toetsenist Peter Hendriks uit Blerick). Ook Sanne is goed bij stem, zoekt veel interactie met het publiek ("Handjes in de lucht! Pinkjes omhoog, we staan hier tenslotte op Pinkpop").

Miss Montreal opent met 'One last drink', gaat daarna over in haar Nederlandstalige hit die ze met Nielson had in 2013, ‘Hoe’. "Nederlandstalige muziek vond ik altijd helemaal kut", klinkt het nuchter vanaf het hoofdpodium. Maar sinds haar hit met Nielson en haar (grotendeels) Nederlandstalige theatertour in 2015, is Sanne om, vertelt ze. Ze babbelt er relaxed op los vanaf haar grote podium. De hitmachine wordt verder gevuld met sing-a-longs zoals haar debuutsingle Just a Flirt, Love you now en de aflsuiter Alles hier is ook van jou. Het is een solide set, een beetje als een Opel Kadett van vroeger: het rijdt prima, maar echt swingend of sexy…nee dat is en wordt het nooit.
Bron: De Limburger door Kim Noach 16-06-2018m / tweede recensie op VPRO / Video: Jean Wertz


Gang Of Youths

Sevn Alias
Twee jaar geleden stond Sevn Alias ook op Pinkpop, samen met Broederliefde. Wie erbij was mag zijn vinger opsteken, maar het was ergens tegenover de headliner op het kleinste podium. Toch was die show een succes, en omdat ie in de tussentijd dikke hits scoorde is deze terugkomst niet gek. Maar waar zijn streams omhoog schoten, bleef zijn liveshow steken. Sterker nog: waar we Sevn leerden kennen als een talent met vuur, zien we nu een introverte, depressief ogende rapper die zich geen raad weet met zo’n grote tent. Zijn openingstracks zijn ronduit down, zelfs bijval van blow-vriend Kevin kan het vuur niet doen oplaaien.
Sevn laat veel over aan de 'geest' van zichzelf die over de tracks hangt, oftewel zijn backing track. Je ziet dat vaker bij rappers als hij. Sevn heeft een karakteristieke donkere stem, die diep in de producties hangt. Dat kun je live moeilijk vertalen naar iets energieks. Soms rapt hij weliswaar snel, maar op de een of andere manier weet ie het niet vlammend over te brengen. Tussen de songs door probeert hij zijn publiek steeds opnieuw toe te spreken, en elke keer blijft zijn hoofd leeg. Helemaal. Leeg.
Halverwege lijkt de knop om te gaan, als de donkere trapbeats plaats maken voor een Caribische swing. Zou dat het zijn? Zou ie de opbouw van zijn set niet voor elkaar hebben en al het vuur voor de tweede helft bewaard hebben? Een groot deel van het publiek wacht het niet af, en is ook niet onder de indruk als Sevn zijn nieuwe label 1OAK nog even hypet. Een van onze favoriete rappers is zijn podiumhonger kwijt, en dat is een heel groot probleem.
Het moment: In de blessuretijd zet Sevn Alias dan toch nog zijn troeven in: 'Gass' en 'Patsergedrag', de enige tracks die op respons kunnen rekenen van het jonge publiek. Toch een goed einde, maar nee, zij zullen zich deze show ook anders voorgesteld hebben. Pinkpop had beter Kraantje Pappie terug kunnen vragen. Die had de tent aan flarden gespeeld.
Bron: VPRO door Atze de Vrieze 16-06-2018


A Perfect Circle
Eindelijk is A Perfect Circle terug. De groep rondom Tool-frontman Maynard James Keenan en Billy Howerdel werd opgericht in 1999, en leidde sindsdien een onregelmatig bestaan, met wisselende line-ups en lange periodes zonder nieuw materiaal. Keenan had het ondertussen druk met Tool en Puscifer, waarmee hij op Pinkpop 2016 een van de beste shows van het weekend gaf. Zo weird en waanzinnig wordt A Perfect Circle niet. Deze band is ingetogener, melodischer, eerder meditatief dan agressief.
Zo lijkt het de eerste helft van de set tenminste. Keenan – in lila pak, met paardenstaartjes en zwarte make-up rond zijn ogen – blijft achterop het podium staan. Hij stapt onrustig heen en weer, handen voor zich op schouderhoogte, alsof hij zich klaarmaakt voor een gevecht. Maar A Perfect Circle wil nog niet vechten, maar eerst bedwelmen. De songs, vrijwel allemaal in slepend midtempo, worden zonder opsmuk gespeeld. Vooraan staan de fans met de ogen dicht, volledig in trance. Voor de niet-ingewijde bezoeker op de rest van het veld heeft het alleen niet diezelfde aantrekkingskracht. Die wil toch meer vuur zien.
En dan, bijna exact op de helft, gaat er een knop om. 'Thomas', een nummer van het eerste album, sleept je mee in z'n ongebruikelijke ritmiek, en barst vervolgens open als een onweersbui. 'TalkTalk' is live dieper en duisterder dan hij op het nieuwe album klinkt, met een doomy gitaargeluid waar je een boom mee door kunt zagen. Voor het eerst schreeuwt Keenan alsof hij niet anders kan, en schieten er over het hele veld handen omhoog. Als je het eerste half uur je ogen dicht had, staan ze nu wijdopen, en krijs je luidkeels Maynards oerschreeuwen mee.
Het moment: Na een ongedwongen cover van AC/DC's 'Dog Eat Dog', opgedragen aan Malcolm Young, is het publieksfavoriet 'The Outsider' die het veld inpakt. Hierin komen de twee gezichten die A Perfect Circle vandaag toont samen: van hypnotiserend en onderkoeld groeit de afsluiter tot een genadeloze ontknoping om mee te brullen met trillende knieën en de vuist in de lucht.
Bron: VPRO door Cécile van Wijnsberge 16-06-2018 / Tweede recensie op De Limburger

Nothing But Thieves
Nothing But Thieves is langzaam onderweg richting de top van de grote festivals. Vorig jaar nog Tolhuistuin, eind dit jaar de AFAS Live. Twee jaar terug nog de buzzband in de tent van Landgraaf, dit jaar vlak voor de écht grote namen op het hoofdpodium. Met een beetje geluk zijn ze over twee jaar sub- of echt headliner. Mits ze onderweg niet struikelen. Het belangrijkste wapen van Nothing But Thieves is Conor Mason. Niet omdat de frontman nou overloopt van charme. Integendeel. Hij zou ook maar zo die wat schuchtere buurjongen uit Southend-on-Sea met een slechte dronk kunnen zijn. Maar dat valt weg zodra hij zijn mond opentrekt. Een klassieke rockstem zoals ze in de beste hardrock klonken. Vaak met kopstem ook, inclusief Led Zeppelin-trillers.
Maar nu de buzz rond de band is ingedaald en ze simpelweg stap voor stap richting top gaan, zijn de verwachtingen ook wat hoger. En lange tijd zit het geluid de band te veel in de weg om die in te lossen. Nothing But Thieves is bij uitstek een band die je het liefst wilt zien op een plek waar het eigenlijk te klein voor ze voelt. De zaal of de tent moet uit zijn voegen barsten, elke keer als Mason weer eens uithaalt of er een riff inknalt. Maar met drums die als karton klinken, en gitaren en de stem die lafjes het veld over waaien, gebeurt dat natuurlijk nooit.

Pas tegen het eind wordt het rechtgetrokken en zie je waarom de fanschare nog lang niet uitgegroeid is. De gouden confetti bij 'Amsterdam' is natuurlijk helemaal niet nodig. Als het geluid maar goed is, is het een band die zichzelf prima zelf verkopen kan.
Het moment: De Led Zeppelin vergelijking ligt constant op de loer, dat weet de band zelf ook. En dus gooien ze er maar gewoon een gierende cover van 'Immigrant Song' in. En dat is een cover die je wilt horen op Pinkpop.
Bron: VPRO door Ralph-Hermen Huiskamp 16-06-2018


Youngr

Alan Walker
Pinkpop is een festival met twee gezichten. Aan de ene kant is er de 'ouderwetse' alternative voor de oude garde, aan de andere kant de mainstream pop voor de volgende generatie. Waar past dance in dit plaatje? Jammer genoeg alleen in het tweede segment. Voor Pinkpop heeft dance tragisch genoeg niets meer met alternatieve popcultuur te maken, het is vermaak, een confetti cumshot net voor de headliner start. In een paar jaar ging het van Justice naar Paul Kalkbrenner naar Robin Schultz en gisteren de zintuigenkermis van Oliver Heldens. Het is niet anders. Maar vanavond laat Alan Walker zien dat zo’n mainstream set ook best smaakvol kan.
Alan Walker is een 20-jarige Brit die al op 16-jarige leeftijd doorbrak. Inmiddels heeft hij een hele batterij hits en volwassen producties bij zich, met een bescheiden LED-rand om zijn stage en futuristische blockbuster visuals. Dat gedoe met die zakdoek voor zijn gezicht zij hem vergeven. Walker is een leerling uit de Avicii school. Zijn tracks zijn redelijk kalm, met heldere vocalen. Bedoeld voor de radio en voor kledingzaken, maar in zijn set zet hij ze net wat vetter aan. De tracks van anderen matchen goed met zijn eigen sound - van Coldplay tot Drake - maar het zijn toch elke keer weer zijn eigen hits die in het middelpunt staan. Dan vliegt ie toch uit de bocht. 'Seven Nation Army' mondt uit in een ‘alle Duitsers zijn homo’ momentje, en als ie daarna ook nog een Bon Jovi-klassieker ver-EDM’t is de hooligansfeer compleet. Heeft ie niet nodig, maar misschien maakt ie er wel juist ruimte mee voor zijn eigen melancholische tracks. Feit is dat de tent uitpuilt voor hit 'Faded', terwijl Foo Fighters al begint.
Het moment: Even nog die ode aan de overleden held Avicii, wiens anthem 'Without You' gezegend wordt met een paar zalvende worden. Avicii stond hier zelf een paar jaar geleden, en toen ging het overduidelijk al niet goed met hem. De set die Alan Walker hier neerzet is eigenlijk wat je destijds ongeveer van Avicii gehoopt had.
Bron: VPRO door Atze de Vrieze 16-06-2018


Noel Gallagher's High Flying Birds
Na Pearl Jam op vrijdag, staat er op zaterdagmiddag nog een 90s icoon op Pinkpop. Wel een heel ander type: überbritrocker en net iets minder vervelende Oasisbroer Noel Gallagher. Zijn huidige band The High Flying Birds heeft een stuk meer personeel dan zijn oude bandje, met drie blazers, twee toetsenisten, en een dame op tamboerijn, fluit, en ja, ook telefoon en schaar. Het veld staat al snel vol fans – Oasisfans, welteverstaan – die roepen om hun favoriete nummers. Noel trekt zich er niets van aan. Die weet wat er komen gaat.
Hij opent met werk van soloplaat Who Built The Moon?, dat lekker vol en zwaar op de sixties leunt: een puntig orgeltje, een flinke bak blazers. Het valt goed, maar als hij al na twintig minuten het eerste Oasisnummer inzet, voel je het enthousiasme nog eens tien graden stijgen. Noel maakt hier een slimme keuze: bij 'Little By Little' gaan direct de tweede toetsenist, alle blazers en de telefonist het podium af. Die oude hits hoef je niet onnodig aan te kleden met extra instrumentarium. Hij speelt duidelijk zijn festivalset: de tweede helft heeft meer Oasis- dan solomateriaal, plus een covertje. Gallagher sluit zijn set vaker af met 'All You Need Is Love' – zou hij weten dat dit het officiële lijflied van Pinkpop is?
Gallagher doet het zoals we hem kennen: stoïcijns, maar altijd met stijl, en altijd alles onder controle. Die schreeuwende fans krijgen gewoon wat ze willen, inclusief 'Wonderwall', net over de helft van de set. En dat liedje zit inmiddels zo diep van binnen, dat ze bij het meebrullen liever naar elkaar kijken dan naar het podium. Blijft mooi.
Het moment: 'Is dit hem? Dit is 'm toch? Ja hè? Ja!' Dé Noel-klassieker waar we allemaal op wachten, natuurlijk: 'Don't Look Back In Anger'. Armen vliegen om schouders, handen schieten (al dan niet met telefoons) de lucht in. De casual fan is hem na 'Wonderwall' al gesmeerd voor een goed plekje bij Foo Fighters, maar sommigen komen speciaal voor deze terug hollen. Slim gespeeld, Noel.
Bron: VPRO door Cécile van Wijnsberge 16-06-2018 / Tweede recensie op De Limburger

The Script
Deze tweede Pinkpopdag kabbelt muzikaal al uren voort, veel acts die lekker middle of the road veilig uit de Top 40, zó in de oren glijden. Helaas wil het ook bij de Ierse boys van The Script niet vlammen. De hitmachine van frontman Danny O'Donoghue begint braaf met Superheroes en eindigt een uur later makjes met Hall of Fame…en daartussen…tja, daartussen kabbelt de softrock lekker door. Alsof je Q-Music aanzet en een uur later denkt: dit nummer hebben we toch al gehoord?
Wild Zanger Danny staat niet bekend om zijn ijzersterke live-performances en ook op Pinkpop kan de zanger niet tippen aan de (opgepoetste) studio-opnames. Hij ontwijkt de hoge noten en mist de goede toon soms helemaal. De fans zal het worst wezen, die staan heerlijk tegen de 'barrier' aan en zingen elk woord enthousiast mee. Van The Man who can be moved, lekker door naar No man is an island. Hier springt Danny op een groot luchtbed tot grote vreugde van de fans die helemaal wild worden. Hormonen stuiteren over het veld van meiden en jongens die hun idool even kunnen aanraken.

Clichés De charmante Ieren doen hun best, aan hun energie ligt het niet. Er wordt gesprongen en gedanst en zeker een groot deel van het veld doet enthousiast mee. Clichés als 'music is the universal language that unites us' gaan er bij de fans in als zoete koek. Volgend jaar maar weer boeken, beste Mojo? We duwen de muziek wel lekker in een holle kies tussen de bedrijven door. En nog even, maar hoorden jullie ook de 'Mama Appelsap' in Superheroes? In plaats van: 'Every day, every hour, turn the pain into power', hoorde ik toch echt: 'Every day, every hour: ga je mee hutten bouwen'.
Bron: De Limburger door Kim Noach 16-06-2018

De vierde keer The Script in acht jaar. Dat is vaak. Helemaal als je vandaag weer ziet hoe vreselijk die band is.
Kijk. Er is een hoop aardige dingen te zeggen over de Ierse band The Script. Ze zijn succesvol: knap. Ze beginnen de show met een compilatie webcambeelden van mensen die uitleggen wat hun definitie van vrijheid is: daar zitten belangrijke dingen tussen. Ze nemen entertainment serieus en laten niets aan het toeval over: ze hebben zelfs een eigen opblaasstroopwafel meegebracht om spontaan op te gaan crowdsurfen. Ze hebben ook schrikbarend veel hits. En ze brengen het geloofwaardig.
Dat laatste is natuurlijk gelogen. The Script blinkt namelijk het meest uit in ongeloofwaardigheid. Werkelijk alles voelt opportunistisch. Neem bijvoorbeeld die stukjes rap, waar de gitarist en de zanger elkaar dubbelen of inhaken. Urban is namelijk aan de hand. Of neem de teksten. 'Where's the good in goodbye? Where's the nice in nice try? Where's the "us" in trust gone? Where's the soul in soldier on?' Een scholier die een poëziewedstrijd van een middelgrote gemeente gewonnen heeft en nu zijn pijnlijk ondiepe diepgang mag voordragen onder een systeemplafond. Een vol Pinkpopveld can't be wrong natuurlijk. Maar The Script is niet oké.
Het moment: In 2011 was het een dingetje. In 2013 ook. In 2015 gebeurde het weer. En nu in 2018 mag er weer een beveiliger mee doen met het toneelstukje waar de zanger onverwacht het veld in rent, wil crowdsurden, door de beveiliger teruggetrokken wordt en vervolgens diezelfde beveiliger eruit sprint op weg terug naar het podium. Soms zit de kracht van een goede grap in de herhaling. Lang niet altijd.
Bron: VPRO door Ralph-Hermen Huiskamp 16-06-2018


De Likt
Het is een misvatting dat hooligans niet systematisch te werk gaan. Ook in het slopen van bushokjes zit een zekere ambacht, misschien zelfs een schoonheid. Dat begrijpt het Rotterdamse De Likt maar al te goed, lieten ze al veelvuldig in het Nederlandse festivalcircuit zien. Als professionele hooligans met akelige precisie maken ze nu ook Stage 4 gelijk met de grond. Daar hebben ze een aantal wapens voor. Allereerst is er die horde vrienden: eentje om ze aan te kondigen en het publiek op te fokken, nog eentje om mee te rappen, eentje voor een toetsensolo en eentje om frontman Jordy op schouders door de zaal te dragen. In het tweede nummer stelt hij ‘m voor als zijn broertje (eigenlijk z’n manager), die nooit een show zou komen kijken (hij is er altijd bij!) en nu eindelijk mee is. Natuurlijk wordt het publiek helemaal gek.

Het tweede wapen is de muziek: loeiharde hiphouse en electroclash die meer verwantschap vertoont met boerenrock dan Soundcloud-trap. Neem 'Cocaine Cowboy', eigenlijk een woestijnbluesstamper met meebrulrefrein. Het derde wapen is natuurlijk Jordy zelf. Hij weet dat je zelf het allerhardst moet zweten als je ook het publiek gek wilt krijgen. Al in het tweede nummer doet–ie een imposante crowdsurf. En nog een. En nog een! Wanneer er een circlepit dreigt te ontstaan is hij de eerste die olie op het vuur gooit en wanneer het vlammetje aan een kant van de zaal dreigt te doven, loopt hij er slim op af om de chaos weer gaande te krijgen. Halverwege de show creëert hij een sitdown. Niet zomaar een sitdown, kijk maar eens om: werkelijk de hele tent gaat op z’n knieën, om daarna keihard verder te hossen. Dan vallen de paar technische mankementen al niet meer op.
HET MOMENT: Jordy had aan Frank van de Lende beloofd dat hij een on stage tatoeage mocht zetten, mocht hij ooit op Pinkpop staan. Stoer dat dat nu daadwerkelijk gebeurt, maar het haalt de vaart uit de show en zulke flauwigheden heeft De Likt helemaal niet nodig om alles te slopen.
Bron: VPRO door Timo Pisart 16-06-2018


Foo Fighters
Foo Fighters weet hoe ze in een keer zestigduizend man bij de lurven moet grijpen. En dat hoeft niet met een klassieker. Nee, de band opent gerust met 'Run' van hun laatste plaat, meteen al een signaal dat de band hier niet puur staat op basis van zeroes-nostalgie en oude hits, maar ook anno 2018 nog een van de grootste rockbands ter wereld is die er nog daadwerkelijk toe doet. ‘Run’ is zo’n doorjakkerende dodemansrit die drie metamorfoses doormaakt: een melodieus en emotioneel intro, een loeihard gekrijst couplet met verrassend zweepslag-reggaeton-drumritme (!) en een melancholisch rockend refrein.
Het blokje daarna is al meteen net zo magistraal, en geeft alle context om zelfs de Bruno Mars-fan met een weekendkaartje even te doen herinneren dat Foo Fighters wel wat meer hits op hun naam hebben staan dan mr. Uptown Funk. Woeste rocker 'All My Life', post-grunge-popliedje 'Learn To Fly' en natuurlijk een uitgesponnen vlammend 'The Pretender'. Natuurlijk wordt het nummer opgerekt tot een kleine tien minuten, zoals ze dat de vorige keer ook al op Pinkpop deden, en natuurlijk rent Dave Grohl als een dolenthousiaste golden retriever van links naar rechts over de stage, gekke bekken trekkend wanneer hij over die southern rock-riff soleert. 'I fucking love rock ’n roll music!', brult hij terwijl hij in een keer vijftig jaar rockmuziek aan elkaar rijgt. Of wij ook een beetje van rock ’n roll houden? Ja, natuurlijk, brult Landgraaf als uit één mond.

Maar ja, hoe moet je na zo’n sterke start verder? Bij 'Rope' slopen ze de vaart al volledig uit de show, maar vergeef je Dave nog dat hij zichzelf zoals altijd een beetje overschreeuwt. Je stoort je nog niet zo aan de kickdrum die zo zacht staat, en moet zelfs een beetje lachen tijdens de ellenlange drumsolo waar Grohl een kolderiek dansje op doet. Nog eens een gitaarsolo! Nog eens een drumroffel! Dat het drumpodium van Taylor Hawkins vervolgens ver de lucht in wordt gehesen terwijl er rook uit de bodem komt, dat is zelfs wel cool. Bij veel rockbands zou zo’n overdaad aan rock ’n roll-clichés een beetje vervelend worden, Foo Fighters lijkt dat te beseffen, maar is er zó enthousiast over dat ze er toch mee weg komen. Ja, en ze durven de draak met zichzelf te steken, natuurlijk. ‘We hebben 200 nummers uitgebracht, en we gaan ze ALLEMAAL spelen vanavond. Fuck yeah!'

Maar daarna vliegen ze aardig uit de bocht, hoor. ‘Dit was het eerste festival waar ik ooit speelde, 27 jaar geleden’, zegt Grohl semi-oprecht. ‘Of nou ja, dat denk ik tenminste.’ Je wil hem dan nog zo graag geloven. Foo Fighters speelde pas tweemaal eerder op Pinkpop en bestond toen nog niet, maar Nirvana misschien? Nee. Of was hij misschien mee met Seattle-vrienden Pearl Jam of Soundgarden? Of zou hij dit toch elke avond opnieuw zeggen?
Hetzelfde met die verplichte coverparade waar maar geen einde aan lijkt te komen. Ze brengen het alsof ze het ter plekke bedenken, maar je weet dat ze vrijwel elke avond opnieuw Van Halens 'Jump' aan 'Imagine' rijgen, Alice Cooper en 'Another One Bites The Dust' spelen, 'Blitzkrieg Bob ook maar meteen doen. ‘Die eerste keer dat ik op Pinkpop (hij bedoelt waarschijnlijk Pukkelpop) was speelde The Ramones hier als headliner!’, kwebbelt Grohl. Tegen die tijd lult–ie maar wat uit zijn nek. Duimde je nog dat hij misschien een liedje achter het drumstel zou plaatsnemen, dan ben je nu teleurgesteld dat dat dan een houterige cover van 'Under Pressure' moest zijn. Terwijl Taylor Hawkins de vorige keer op Pinkpop juist nog zo’n mooie versie van 'Cold Day In The Sun' speelde. Wat zou het idee achter al die covers zijn? Dat ze zich moeiteloos kunnen meten met deze groten der aarde? Dat dit hun grote voorbeelden zijn? Waarom spelen ze dan alles zo karikaturaal als Tenacious D? Nee, dat is niet waar, Tenacious D zou dat aanzienlijk leuker doen.
De eerste twintig minuten lijkt het erop dat ze dé show van het festival gaan spelen. In evenzoveel tijd weet de band de set aardig te verkloten. Daarna is het publiek zo lamgeslagen dat ze zelfs 'Monkey Wrench' niet met een extatisch gejuich ontvangen. Gelukkig maakt het slotstuk weer veel goed, met 'Best of You' en 'Everlong', gloedvol gespeeld en tot ver over het veld meegebruld.
Het moment: Arme Mike. De fan staat al de hele dag vooraan tegen het hek geplakt te wachten op een van zijn favoriete bands – naast Faith No More, aan z’n shirt te zien. Om uiteindelijk door diezelfde band te kakken te worden gezet. Grohl laat hem uit het publiek trekken en zet hem op het podium neer: 'Ik zag je staan, en telkens bij een sloom nummer kijk je zo van "IK WIL EEN SNELLE".’ Dus plaatst Grohl hem op een stoeltje, om een liefdesliedje voor hem te spelen. 'You just fucking relax! Wil je een drankje?' Waarop Grohl een fles champagne voor ‘m haalt. Mike wil eigenlijk geen slok nemen, maar moet van Dave. 'Kom op, Mike, dit is onze eerste date!' Daarop sloopt Grohl niet alleen de emotie uit 'Wheels’, maar begint hij ook nog eens Mike belachelijk te maken, met zijn oranje broek. 'Hij ruikt alsof hij al een paar nachten buiten slaapt', voegt Hawkins ook nog eens toe. Dit is gewoon gemeen, man.
Bron: VPRO door Timo Pisart 16-06-2018


Programma 2018
Vrijdag 15 juni: 13.00 - 00.00 uur

Brightlands Stage	IBA Parkstad Stage	Mainstage	Stage 4
15.00-15.30 Walden	16.30-17.30 Jess Glynne	15.30-16.30 Lil' Kleine	15.30-16.30 Slydigs
16.30-17.30 The Last Internationale	18.30-19.30 Oh Wonder	17.30-18.30 Bløf	17.30-18.30 The Academic
18.30-19.30 Blaudzun	20.30-21.30 The Offspring	19.30-20.30 Snow Patrol	19.30-20.30 Donnie
20.30-21.30 Oliver Heldens		21.30-00.00 Pearl Jam

Garden of Love: 16.30-17.00 en 19.00-19.30 Aïcha Cherif

Zaterdag 16 juni: 12.00 - 00.00 uur

Brightlands Stage	IBA Parkstad Stage	Mainstage	Stage 4
14.30-15.30 Marmozets	14.30-15.30 Jp Cooper	13.30-14.30 Walking On Cars	13.30-14.30 Theo Lawrence & The Hearts
16.30-17.30 Aurora	16.30-17.30 Parov Stelar	15.30-16.30 Miss Montreal	15.30-16.30 Gang Of Youths
18.30-19.30 Sevn Alias	18.30-19.30 A Perfect Circle	17.30-18.30 Nothing But Thieves	17.30-18.30 Youngr
20.30-21.30 Alan Walker	20.30-21.30 Noel Gallagher's High Flying Birds	19.30-20.30 The Script	19.30-20.30 De Likt
		21.30-00.00 Foo Fighters

Garden of Love: 16.30-17.00 en 19.00-19.30 Riley Pearce

Zondag 17 juni: 11.00 - 00.00 uur

Brightlands Stage	IBA Parkstad Stage	Mainstage	Stage 4
13.00-13.45 Cloves	13.00-13.45 Michelle David & The Gospel Sessions	13.45-14.45 Ronnie Flex & Deuxperience	13.50-14.35 Tom Walker
14.45-15.35 Maan	14.45-15.45 Milky Chance	15.45-16.45 Jessie J	15.45-16.45 The Overslept
16.45-17.45 Brian Fallon & The Howling Weather	16.45-17.45 Years & Years	17.45-18.45 Di-Rect	17.55-18.40 Scarlet Pleasure
18.45-19.45 Don Diablo	18.45-19.45 Triggerfinger	19.45-21.00 Editors	19.55-20.45 Sigrid
21.00-22.00 Greta Van Fleet	21.00-22.00 Oscar And The Wolf	21.00-22.00 Dj Rashida
		22.00-23.30 Bruno Mars

Garden of Love: 16.45-17.15 en 19.00-19.30 Blackbird

Wijzigingen programma tot op de concertdag(en) voorbehouden