Locatie: Megaland Landgraaf / Kaart van gebied rond Pinkpop met afgezette gebieden, parkeerplaatsen en campings
Entree: 3 dagen met camping kost dit jaar € 180,00. losse dagkaart kost € 95,00 (v.v. prijzen incl. € 5,00 servicekosten).
De start van de voorverkoop staat gepland op zaterdag 28 februari 2015. o.v.
Bestel je kaartjes via internet in Nederland, Koop je kaartje in ieder geval NIET hier.
Buro Pinkpop steunt de strijd tegen het doorverkopen van kaarten tegen woekerprijzen via de actie: weet waar je koopt. Toch opgelicht, meldt dit hier
Weer: 't begon warm en droog daarna noodweer, maar later droog en warm Toeschouwers: 55.000 totaal
Presentatie: Giel Beelen, Eric Corton en Marco Roelofs
BELANGRIJKE OPROEP:
Heb jij als pinkpopbezoeker mooie foto's gemaakt van de bands en artiesten, en wil jij dat deze vereeuwigd worden op deze website verzoek ik je om contact op te nemen
BELANGRIJKE OPROEP!!!
Festival verslag
Het blijven eigenzinnige gasten, de mannen van Faith No More. Waar de meeste reüniebands festivals aangrijpen om er een flinke greatest hits-show van te maken, spelen de Amerikanen vandaag juist heel veel werk van het onlangs verschenen Sol Invictus: hun eerste studioplaat in achttien jaar. Het album verraste in positieve zin, maar het blijft natuurlijk gewaagd om op een festival op Pinkpop je set op te bouwen met songs die nog niet in het collectieve geheugen zitten. Het is te danken aan de energie van zanger Mike Patton en de zijnen dat het op de 3FM Stage toch werkt. Man, wat heeft de band er zin in. Het podium is voor de gelegenheid omgebouwd tot een halve bloemenkraam, de heren zelf zijn, evenals de roadies, helemaal in het wit gestoken en meteen bij opener Motherfucker begint het gesleur en gegroove. Al vrij snel in de set komt prijsnummer Epic voorbij in een geweldig strakke uitvoering. Vanaf dat moment krijgt de overigens fantastisch zingende Patton een haast manische blik in zijn ogen en wordt alle schroom afgeworpen. Alleen die andere hit, de Commodores-cover Easy haalt het tempo een beetje uit het concert. Nee, dan liever de afsluiter Superhero, die qua epischheid met gemak kan wedijveren met de oude krakers. Dan is Patton overigens allang een keer in het publiek gesprongen en heeft hij de televisiecamera van de cameraman afgepakt. Ach, het blijft een maffe bende, dat Faith No More, maar wel in de goede zin des woords. (door Paul Gersen)
Rare fratsen hoef je niet bij de geoliede machine Elbow te verwachten. De band rond knuffelzanger Guy Garvey is naar Landgraaf getogen met een flink team strijkers en blazers en zorgt ervoor dat iedereen op het veld net even iets dichter bij elkaar gaat staan. Elbow heeft zich de kunst eigen gemaakt mooie breekbare liedjes die je toch met z'n allen mee kunt blèren af te wisselen met songs met een rauw randje. En hoewel het publiek er toch wat moeilijk in lijkt te komen - zou het met de immense regenbui eerder die middag te maken hebben? - speelt de band weergaloos. Hits als One Day Like This (vaak afsluiter, maar vandaag vroeg in de set) en Lippy Kids worden afgewisseld met moeilijker werk, waar het tweeluik Fly Boy Blue/Lunette en het aangrijpende My Sad Captains (beide van de laatste plaat) dikke hoogtepunten zijn. Als afsluiter Grounds For Divorce klinkt, zijn zelfs de meest cynische toeschouwers om. Garvey heeft dan al meerdere malen tijdens het concert gepeild hoe het ervoor staat met het publiek: “are you okay?” Nou, na het zien van zo'n optreden kan het zeker slechter. (door Paul Gersen)
Na een erg sterk begin doet Elbow ondergetekende gaandeweg toch een beetje gapen. En wie kan je dan beter weer helemaal wakker schudden dan Slash? De als altijd onder zijn iconische hoed en achter een zonnebril verscholen gitaargrootheid propt samen met Alter Bridge-zanger Myles Kennedy en begeleidingsband The Conspirators zoveel mogelijk oude en nieuwe favorieten in één uur. Maar ook al houden recentere nummers als World On Fire en The Dissident de aandacht uitstekend vast, het zijn vooral de klassiekers uit het Guns N' Roses-verleden van Slash (Sweet Child O' Mine, Paradise City) en Velvet Revolvers Slither die voorkomen dat er vanuit het veld net zo lauw gereageerd wordt als bij bepaalde nummers van Faith No More eerder op de dag. De gitaarsolo's van de meester eisen steeds de meeste aandacht op en waarschijnlijk kan op dit moment geen enkele beroemde vocalist zo goed overweg met het GN'R-materiaal als Myles Kennedy. Slash gaf onlangs in een interview aan een reünie van zijn oude band toch niet helemáál uit te sluiten, maar moet je dat willen als je al een zanger hebt die het oude werk tien keer beter kan dragen dan Axl nu? Wát een show! (door Dominique van der Geld)
LFL's co-hoofdredacteur Martin Cuppens is een groot liefhebber van de zeer populaire, stadiongeoriënteerde rock van Muse, maar ondergetekende geeft direct toe weinig op te hebben met het trio. Een soort Rush voor tienermeisjes, zo zag ik Matt Bellamy en de zijnen altijd. De songs zitten knap in elkaar, maar ik voel er - in ieder geval op plaat - weinig bij. Maar natuurlijk snap ik ook direct waarom duizenden mensen op het veld deze eerste headliner van Pinkpop 2015 zo in de armen sluiten. De mannen weten wel hoe ze een show spectaculair moeten maken, terwijl er op het podium niets verloren gaat van de instrumentale virtuositeit. Uiteraard brengt Muse het recente album Drones onder de aandacht en werkt de band oudere favorieten als Plug In Baby, Time Is Running Out (met een leuke knipoog naar Led Zeps Heartbreaker) en Uprising vakkundig af. En er ontstaat zowaar een kippenvelmoment wanneer Ennio Morricone's harmonicathema uit Once Upon A Time In The West klinkt, waarna er reusachtige zwarte ballonnen over het publiek heen stuiteren. Een fan zal ik nooit worden, maar het drietal sluit de eerste festivaldag op een ontegenzeggelijk indrukwekkende manier af. (door Dominique van der Geld) Bron:lfl door Dominique van der Geld, Paul Gersen en Esmee de Gooyer / foto: Alex Vanhee
Body Count
Donder en bliksem kreeg Landgraaf nog niet over zich heen. Of het moet afkomstig geweest zijn van de loeiharde, ronduit gewelddadige openingsset van mister motherf*ing Ice-T en zijn Body Count. Is het toeval dat rapper Ice-T zich opnieuw gooit met Body Count en dat het jongste album Manslaughter heet net nu de hele wereld het politiegeweld in de VS bekritiseert? Het zou ons verbazen, maar het maakt in principe geen moer uit.
Pinkpop ontving de band met open armen en startte meteen een uit de kluiten gewassen moshpit. Veel beweging in het publiek dus, maar nog niet genoeg volgens de frontman. Met quotes als You're too soft en We all feel the pussification - vrij vertaald de vervrouwelijking - of society gaf de man regelmatig aan dat het voor hem allemaal nog flink wat potiger mocht. Al lijkt de rapper uit South Central L.A., die zijn snor op zo'n vreemde manier trimt dat hij er altijd kwaad uitziet, ook een zacht kantje te hebben. Hij zocht zijn jongste fan in het publiek, een 14-jarig meisje op de eerste rij, betuigde zijn respect omdat ze niet naar een Justin Bieber-concert aan het kijken was en stelde haar gerust voor de rest van haar leven. "Geen zorgen kind, niemand zal je ooit nog kwaad doen, want ze weten dat ik vanaf nu jouw nonkel T. ben", klonk het dreigend net voor de band Got Shit Get Shot aanvuurde.
De durvers die de moshpits bevolkten, zagen het graag gebeuren. Er zijn weinig bands die rap, zware gitaren en harde protestsongs Rage Against The Machine-gewijs met elkaar kunnen combineren, maar Body Count is er ongetwijfeld eentje van. Met loeiers als Body Count en KKK Bitch tot de nieuwste Manslaughter en uiteraard afsluiter Cop Killer stond de Pinkpopweide op geen moment stil.
En die maatschappijkritiek? Die zat er zeker in - 100 Americans have been killed by cops this year, tonight it's payback - en dat was maar goed ook, want net die kritiek gaf de boosheid die Body Count uitstraalt de geloofwaardigheid die ze nodig hebben. Bron:Nieuwsblad 12 juni 2015 door Wim Jacobs / foto: Alex Vanhee
Coasts Paloma Faith
De Engelse Paloma Faith verscheen in 2009 in beeld, toen soulpop door Amy Winehouse een grootse revival beleefde. Retrozangeressen Duffy en Pixie Lott maakten destijds ook handig van die golf gebruik, maar Faith is de enige die sindsdien relevant weet te blijven. Haar excentrieke verschijning en persoonlijkheid dragen daar ongetwijfeld aan bij. Faith heeft een prettig maf gevoel voor humor en is altijd stijlvol en extravagant gekleed, vandaag in een strakke zwarte jurk bedekt met glimmende krokodillenschubben en met een Brigitte Bardotsuikerspin op het hoofd. Samen met haar vijfkoppige band en drie dansende achtergrondzangeressen vormt het geheel een geweldig kloppend plaatje. Faiths stem is ontegenzeggelijk indrukwekkend; ze doet de acrobatische sprongen van laag naar hoog en van rauw naar zwoel moeiteloos lijken. Paloma Faith probeert geen tragische heldin te zijn zoals Winehouse dat was. In plaats daarvan gaat ze voor een luchtigere versie van soulpop, zoals meidengroepen als The Supremes en The Ronettes het deden. Toch mist er bij Faith iets essentieels dat alle voorgenoemde acts wel hadden: hele goede liedjes. Het blijft allemaal wat oppervlakkig en weinig dynamisch, en een geweldig poprefrein zit er niet per se tussen.
Het nummer: Het door Pharrell Williams geproduceerde 'Can't Rely On You' is in Nederland Faiths grootste recente hit, en het steekt met kop en schouders boven de rest van de set uit. Die typische minimalistisch-funky Pharrellbeat geeft haar stem volop de ruimte om te schitteren in James Browneske uithalen, en het nummer heeft wat veel van Faiths songs missen: een lekker refreintje. Het is een van de laatste nummers in de set, maar nu pas begint het publiek mee te bewegen. Het moment: 'Ik houd ervan om naar andere muziek te luisteren als ik aan een nieuw album begin,' vertelt Faith halverwege de show. 'Ik wil niet steeds hetzelfde doen. Naar dit volgende nummer luister ik veel nu ik met mijn volgende album bezig ben, dus hierbij een voorproefje van hoe dat wellicht gaat klinken.' We zijn benieuwd; Faith laat zich tot dusver voornamelijk inspireren door gospel, soul en disco en dat brengt nog geen grote hits of favorieten voort, dus wellicht kan een nieuwe inspiratiebron daar verandering in brengen. Je gunt het de aimabele zangeres direct. Dan horen we de eerste tonen van 'Purple Haze', en we vrezen het ergste, maar Faith weet het nummer te benaderen met zowel oprechte passie als humor, en dat blijkt een gouden combinatie. 'Ik wil dat jullie allemaal geluid maken alsof je de liefde bedrijft,' grapt ze, waarna ze zich in een bloedserieus 'Oeh! Ah!' stort. Dit uitstapje van soul naar rock past haar goed, en ineens zijn we best nieuwsgierig naar dat volgende album. Ook opmerkelijk: Paloma Faith staat in eigen land bekend als iemand die op politiek gebied geen blad voor de mond neemt, en ook vanavond laat ze haar socialistische opvattingen doorschemeren: 'Het spijt me dat ik jullie taal niet spreek, maar omdat jullie een beter onderwijssysteem hebben dan wij kunnen jullie mij gelukkig allemaal verstaan. Dus een applaus voor jullie onderwijssysteem! Jullie slaan bruggen tussen de wereldbevolking!' Het publiek: Dat de tent voorafgaand aan de show al bomvol staat, heeft wellicht te maken met de enorme hoosbui die zich op dat moment buiten afspeelt. De grote hoeveelheid mensen vertaalt zich dan ook niet naar een bijzonder warm onthaal: de buitenste cirkel kijkt minder naar Faith, en meer naar buiten om te zien of het al droog is. Dat is het niet, en dus staat een deel van het publiek tot de enkels in het water of de modder - niet echt bevorderlijk voor de sfeer. Meerdere malen probeert de zangeres aan te zetten tot dansen, maar buiten de binnenste cirkel gebeurt dat nauwelijks. Als het dan eindelijk opklaart, verlaat een aanzienlijk deel van het publiek de tent, maar ook het deel dat blijft staan, en zich dus blijkbaar amuseert, laat dat behalve op hit 'Can't Rely On You' nauwelijks merken. Wellicht heeft de opeenvolging van intense hitte en de regenbuien de fut er een beetje uitgehaald, maar de lauwe reactie is ook deels te wijten aan de weinig sterke songs die Faith ten gehore brengt. Het oordeel: Paloma Faith zou fantastisch moeten zijn: ze ziet er prachtig uit, ze zingt goed, haar band is strak en ze komt ook nog eens grappig en oprecht over. Behalve enkele uitschieters als 'Can't Rely On You', het aardige disconummer 'Impossible Heart' en het met veel eigenwijze attitude gebrachte 'Ready For The Good Life', willen haar songs helaas niet bepaald beklijven. Door de collage van muzikale stijlen en de grote variatie in de kwaliteit van de songs is de set uiteindelijk wat onsamenhangend. Faith komt er wel mee weg, puur op kracht van haar stem en persoonlijkheid. Bron:VPRO 12 juni 2015 door Cécile van Wijnsberge / foto: Alex Vanhee
Faith no More
Ondergetekende kwam pas schandalig laat, via de plaat King For A Day... Fool For A Lifetime uit 1995, met Faith No More in aanraking. En pas toen een vriendin me twee jaar later op Lowlands meetroonde naar de Alpha viel het kwartje. Daar voelde ik de passie en power van Mike Patton, sleepte de hard funk- en groovende band me volledig mee door vele hoogtepunten van het dat jaar verschenen Album Of The Year. Dat was alweer het zoveelste verrassend sterke album op rij en dat de band een jaar later opeens stopte was dan ook nog veel verrassender. In 2009 waren ze net zo plots en onverwacht weer terug, met de aankondiging van nieuw werk in jaren en weer een spot op Lowlands. Pas in 2011 spelen ze nieuwe nummers waaronder 'Matador'. Bepaald geen lichtvoetig werk, maar wel typisch FNM en ze staan dan ook op het net uitgekomen Sol Invictus, de eerste plaat in achttien jaar, die weer verrassend goed is.
Het nummer: 'Pinkpop, pretend it's a rockshow; put your hands up,' plaagt Patton. Dat werkt en hoe. Het is meteen tijd om de hard funkende meestertroef 'Epic' te trekken. 'Goud van oud' als 'Last Cup Of Sorrow', 'Ashes To Ashes', 'Midlife Crisis' en - vooruit - (Commodores-cover) 'Easy' dongen ook mee, maar 'Epic' kwam toch het meest episch van het podium vandaag. Dit is het moment waarop de band echt te groot lijkt voor de 3FM Stage. Damn.
Het moment: De regen lijkt even terug te keren en Faith No More zet 'Ashes To Ashes' in. Het prijsnummer van Album Of The Year (de laatste voor de break-up) krijgt in Landgraaf een machtige uitvoering en Patton besluit er een schepje bovenop te doen. Al zingend 'Smiiiiiiiiilin with the mouth of the ocean' snelt hij het publiek in voor een crowdsurf. Ook opmerkelijk: Bij terugkeer besluit hij om de cameraman even te laten zien hoe het moet. Classic. Het publiek: De weide voor de 3FM Stage staat zeldzaam volgelopen, mensen staren vol verwachting naar het podium. Je ziet Faith No More immers niet elk jaar voorbijkomen in Nederland. De set komt echter moeizaam op gang, na nieuw nummer 'Motherfucker' zakt het weg met 'From Out Of Nowhere' (The Real Thing, 1989) en 'Caffeine' (Angel Dust, 1992). Ook tegen het eind houden Patton en co. de bezoekers niet bij de strot. 'Separation Anxiety' en 'Matador' zijn pittige nieuwe nummers die, met veel breaks, veel kanten opvliegen. Na 'Ashes To Ashes' is jongste single Superhero wel een sterke afsluiter, maar in deze fase nog geen klantenbinder. En dus vervelen zelfs de mannen in Faith No More-shirts zich bij vlagen en loopt het veld langzaam leger. Het oordeel: Dan kunnen wij wel roepen dat Faith No More een headlinerspot verdient en dat ze dan nog een blik opentrekken en dan wel afsluiten met 'We Care A Lot', maar dat is niet het hele verhaal. Dat leest meer als het relaas van een zeer eigenzinnige band. Een groep die op hun albums altijd schakelt tussen zeer meeslepende, grootse songs, bijna net zo meevoerende (power)ballades, hevig funkrockende snelle composities en vreemde, experimentele nummers. Dat doen ze live ook en dat is op een (breder geprogrammeerd) popfestival niet altijd de sleutel tot succes. Daarnaast vonden we het geheel wat te tam. Bron:VPRO 13 juni 2015 door Ingmar Griffioen / foto: Alex Vanhee
George Ezra
Hij is vooral bekend van dat zonnige liedje Budapest, maar onder de grauwe wolken op Pinkpop komt de nuchtere Brit George Ezra niet echt goed tot zijn recht. Ezra is zo'n act die de pech heeft dat zijn doorbraaksingle zo vaak gedraaid is, dat alle daaropvolgende singles volledig ondergesneeuwd zijn. Met als gevolg dat de overige nummers van zijn eerste album Wanted On Voyage wat lauwtjes onthaald worden door het Pinkpop-publiek.
Maar ook de performance van Ezra zelf is er debet aan dat de menigte niet echt warm lijkt te lopen voor de sympathiek ogende zanger. Ezra zou gewoon je buurjongen kunnen zijn, in plaats van een popster met een wereldhit op zak. Met die alledaagse uitstraling mist hij overtuigingskracht.
Oude ziel Gelukkig beschikt hij over die kenmerkende stem, alsof een oude ziel in een jong lichaam schuilt, waarmee hij het publiek weet te raken. Zeker met het vandaag toepasselijke Did You Hear It Rain?, dat acappella van start gaat, komt zijn ware talent naar boven drijven.
Op een kleiner podium of onder een broeierig zonnetje was zijn show vast beter tot zijn recht gekomen, terwijl liedjes als Listen To The Man en Barcelona nu niet geheel overeind blijven. Hij moet het toch vooral hebben van Budapest, het enige nummer dat door het hele veld wordt meegezongen. Bron:Nu.nl 12 juni 2015 door Pierre Oitmann / Video: Tim Goosen / foto: Alex Vanhee
Elbow De show: Iedere Nederlandse festivalbaas die Elbow programmeerde de afgelopen jaren wist een ding zeker: succes verzekerd. Maar de liefde lijkt een beetje bekoeld: bij het Elbow-optreden op de Mainstage van Pinkpop vrijdagavond wilde de vonk naar het publiek maar niet overslaan. Dat lag niet eens aan frontman Guy Garvey en zijn band: de liedjes zijn nog net zo goed als een paar jaar geleden en ze worden nog net zo mooi uitgevoerd. Maar we weten inmiddels dat we worden geacht mee te wuiven bij One Day Like This en Lippy Kids en dat het sympathieke jongens zijn - het is alleen een beetje uitgewerkt allemaal.
Hoogtepunt: Nee, we zeggen het niet graag: maar het hoogtepunt van Elbow op Pinkpop was het moment dat Guy Garvey 'Grounds For Divorce', het laatste nummer van de set, aankondigde. Na de scheiding was er vooral opluchting. Eindcijfer: 6 Bron:Metro 12 juni 2015 door Mario Wisse / foto: Alex Vanhee
Muse maakt op Pinkpop hoge verwachting meer dan waar
Een optreden onder druk werd het plotseling. Met het bericht dat de Foo Fighters zondag wellicht hun optreden op Pinkpop moeten afzeggen vanwege de podiumvalpartij van Dave Grohl, moest Muse zijn plek als headliner ineens dubbel waarmaken.
Voor de liefhebbers van spierballenrock van stadionformaat kon het zomaar de eerste én laatste kans zijn tijdens deze 46e Pinkpop-editie. Muse moest dus presteren onder hoogspanning. En dat lukte de band, die van z'n concerten het liefst zo megalomaan mogelijke showstukken maakt. Op de dag dat het zevende album van de groep op 1 binnenkwam in de Nederlandse albumlijst toonde de Britse groep zich een waardige afsluiter van een vrij tamme eerste Pinkpopdag. Met de classic rock van Faith No More en Guns n' Roses-gitarist Slash greep Pinkpop wel erg diep terug op vervlogen tijden, maar Muse bewees vervolgens hoe eigentijds spektakelrock nog steeds kan zijn.
Muzikaal en energiek Natuurlijk: soms vraag je je af of Muse zonder oogverblindende lichtshow, bovenmaatse ballonnen of - in het verleden - bewegende pilaren ook een goed bandje is. Het antwoord kan niet anders dan ja zijn, gezien het indrukwekkende geluid dat het trio voortbrengt. Zanger Matthew Bellamy is eerder een verstrooide professor dan een macho frontman, maar hij is ongekend muzikaal én energiek. Tel daarbij een steeds verder in diepte groeiend repertoire - ook de nummers van het nieuwe Drones kleuren met gemak bij bewezen hits als Uprising en Super Massive Black Hole - en je hebt een eredivisieband die de ongekende som geld die Pinkpop betaalde simpelweg waard bleek. Bron:AD.nl 13 juni 2015 door Stefan Raatgever
2015 Updated 1 juni 2017
Het blijven eigenzinnige gasten, de mannen van Faith No More. Waar de meeste reüniebands festivals aangrijpen om er een flinke greatest hits-show van te maken, spelen de Amerikanen vandaag juist heel veel werk van het onlangs verschenen Sol Invictus: hun eerste studioplaat in achttien jaar. Het album verraste in positieve zin, maar het blijft natuurlijk gewaagd om op een festival op Pinkpop je set op te bouwen met songs die nog niet in het collectieve geheugen zitten. Het is te danken aan de energie van zanger Mike Patton en de zijnen dat het op de 3FM Stage toch werkt. Man, wat heeft de band er zin in. Het podium is voor de gelegenheid omgebouwd tot een halve bloemenkraam, de heren zelf zijn, evenals de roadies, helemaal in het wit gestoken en meteen bij opener Motherfucker begint het gesleur en gegroove. Al vrij snel in de set komt prijsnummer Epic voorbij in een geweldig strakke uitvoering. Vanaf dat moment krijgt de overigens fantastisch zingende Patton een haast manische blik in zijn ogen en wordt alle schroom afgeworpen. Alleen die andere hit, de Commodores-cover Easy haalt het tempo een beetje uit het concert. Nee, dan liever de afsluiter Superhero, die qua epischheid met gemak kan wedijveren met de oude krakers. Dan is Patton overigens allang een keer in het publiek gesprongen en heeft hij de televisiecamera van de cameraman afgepakt. Ach, het blijft een maffe bende, dat Faith No More, maar wel in de goede zin des woords. (door Paul Gersen)
Na een erg sterk begin doet Elbow ondergetekende gaandeweg toch een beetje gapen. En wie kan je dan beter weer helemaal wakker schudden dan Slash? De als altijd onder zijn iconische hoed en achter een zonnebril verscholen gitaargrootheid propt samen met Alter Bridge-zanger Myles Kennedy en begeleidingsband The Conspirators zoveel mogelijk oude en nieuwe favorieten in één uur. Maar ook al houden recentere nummers als World On Fire en The Dissident de aandacht uitstekend vast, het zijn vooral de klassiekers uit het Guns N' Roses-verleden van Slash (Sweet Child O' Mine, Paradise City) en Velvet Revolvers Slither die voorkomen dat er vanuit het veld net zo lauw gereageerd wordt als bij bepaalde nummers van Faith No More eerder op de dag. De gitaarsolo's van de meester eisen steeds de meeste aandacht op en waarschijnlijk kan op dit moment geen enkele beroemde vocalist zo goed overweg met het GN'R-materiaal als Myles Kennedy. Slash gaf onlangs in een interview aan een reünie van zijn oude band toch niet helemáál uit te sluiten, maar moet je dat willen als je al een zanger hebt die het oude werk tien keer beter kan dragen dan Axl nu? Wát een show! (door Dominique van der Geld)
Donder en bliksem kreeg Landgraaf nog niet over zich heen. Of het moet afkomstig geweest zijn van de loeiharde, ronduit gewelddadige openingsset van mister motherf*ing Ice-T en zijn Body Count. Is het toeval dat rapper Ice-T zich opnieuw gooit met Body Count en dat het jongste album Manslaughter heet net nu de hele wereld het politiegeweld in de VS bekritiseert? Het zou ons verbazen, maar het maakt in principe geen moer uit.
De Engelse Paloma Faith verscheen in 2009 in beeld, toen soulpop door Amy Winehouse een grootse revival beleefde. Retrozangeressen Duffy en Pixie Lott maakten destijds ook handig van die golf gebruik, maar Faith is de enige die sindsdien relevant weet te blijven. Haar excentrieke verschijning en persoonlijkheid dragen daar ongetwijfeld aan bij. Faith heeft een prettig maf gevoel voor humor en is altijd stijlvol en extravagant gekleed, vandaag in een strakke zwarte jurk bedekt met glimmende krokodillenschubben en met een Brigitte Bardotsuikerspin op het hoofd. Samen met haar vijfkoppige band en drie dansende achtergrondzangeressen vormt het geheel een geweldig kloppend plaatje. Faiths stem is ontegenzeggelijk indrukwekkend; ze doet de acrobatische sprongen van laag naar hoog en van rauw naar zwoel moeiteloos lijken. Paloma Faith probeert geen tragische heldin te zijn zoals Winehouse dat was. In plaats daarvan gaat ze voor een luchtigere versie van soulpop, zoals meidengroepen als The Supremes en The Ronettes het deden. Toch mist er bij Faith iets essentieels dat alle voorgenoemde acts wel hadden: hele goede liedjes. Het blijft allemaal wat oppervlakkig en weinig dynamisch, en een geweldig poprefrein zit er niet per se tussen.
Ondergetekende kwam pas schandalig laat, via de plaat King For A Day... Fool For A Lifetime uit 1995, met Faith No More in aanraking. En pas toen een vriendin me twee jaar later op Lowlands meetroonde naar de Alpha viel het kwartje. Daar voelde ik de passie en power van Mike Patton, sleepte de hard funk- en groovende band me volledig mee door vele hoogtepunten van het dat jaar verschenen Album Of The Year. Dat was alweer het zoveelste verrassend sterke album op rij en dat de band een jaar later opeens stopte was dan ook nog veel verrassender. In 2009 waren ze net zo plots en onverwacht weer terug, met de aankondiging van nieuw werk in jaren en weer een spot op Lowlands. Pas in 2011 spelen ze nieuwe nummers waaronder 'Matador'. Bepaald geen lichtvoetig werk, maar wel typisch FNM en ze staan dan ook op het net uitgekomen Sol Invictus, de eerste plaat in achttien jaar, die weer verrassend goed is.
Hij is vooral bekend van dat zonnige liedje Budapest, maar onder de grauwe wolken op Pinkpop komt de nuchtere Brit George Ezra niet echt goed tot zijn recht. Ezra is zo'n act die de pech heeft dat zijn doorbraaksingle zo vaak gedraaid is, dat alle daaropvolgende singles volledig ondergesneeuwd zijn. Met als gevolg dat de overige nummers van zijn eerste album Wanted On Voyage wat lauwtjes onthaald worden door het Pinkpop-publiek.
De show: Iedere Nederlandse festivalbaas die Elbow programmeerde de afgelopen jaren wist een ding zeker: succes verzekerd. Maar de liefde lijkt een beetje bekoeld: bij het Elbow-optreden op de Mainstage van Pinkpop vrijdagavond wilde de vonk naar het publiek maar niet overslaan. Dat lag niet eens aan frontman Guy Garvey en zijn band: de liedjes zijn nog net zo goed als een paar jaar geleden en ze worden nog net zo mooi uitgevoerd. Maar we weten inmiddels dat we worden geacht mee te wuiven bij One Day Like This en Lippy Kids en dat het sympathieke jongens zijn - het is alleen een beetje uitgewerkt allemaal.