1997 Updated 28 juni 2009
Datum: 17-19 mei 1997

Locatie: Megaland Landgraaf

Entree: 110,00 drie dagen incl. camping (maandag 65,00)
Weer: zonnig en warm (regenhoos op zondag)
Toeschouwers: 40.000
Presentatie: Jan Douwe Kroeske en Bram van Splunteren en Marco Roelofs

BELANGRIJKE OPROEP!!!
Heb jij als pinkpopbezoeker mooie foto's gemaakt van de bands en artiesten,
en wil jij dat deze vereeuwigd worden op deze website verzoek ik je om op te nemen
BELANGRIJKE OPROEP!!!

Een Verslag:
De moaten an 't roppen an op PinkPop '97
(een verslag van een weekend Pinkpop door de regelmoaten)
Voor de verandering begint het verhaal bij het begin. Chronologische volgorde is over het algemeen niet ons sterkste punt, maar in het kader van "doe eens gek" beginnen we met de eerste dag

Zaterdag 17 mei
Op deze gedenkwaardige dag was het zover:
Veggel, Snaakie Buursent, Tjeukie en Corn-Camilio trokken richting Landgraaf. Tinus Deur-in-'t-Frans was (na het in het vooruitzicht stellen van een paar flessen Grolsch-bevattend vocht) gek genoeg en bereid gevonden om de beesten naar Limboland te verplaatsen. Tinus had zelf geen kaartje, maar zou zeker een dagje op de camping gaan vertoeven, onder het genot van een kahwe kletse.

De reis verliep lichtelijk rustig. Er werden enige woorden en gebaren ge-uit, wat leidde tot reacties van de plaatselijke bevolking, een pissende milieuvervuiler en enige medeweggebruikers. Deze reacties zullen we maar omschrijven als "gematigd positief". Nadat we de tour-de-Landgraaf hadden voltooid, kwamen we tot de conclusie dat het nog lang geen tijd was om de tent op te zetten, maar dat er eerst een pilsje genuttigd moest worden. Big Bummer Dudes: in de haast waren we vergeten om bier te halen. Geen probleem, in elke supermarkt moet per definitie Grolsch aanwezig zijn, in ieder geval nadat wij als promotieteam zijn langsgeweest. Dit bleek ook het geval in Landgraaf. Iedere zichzelf respecterende supermarkt had inderdaad Grolsch in zijn assortiment, maar onze mede-Grolschdrinkers hadden reeds de gehele voorraad opgekocht, zodat zij zelf niet droog zouden komen te staan. Dit namen wij als promotieteam de mede-Grolschdrinkers niet kwaad, maar verwittigden de supermarktchef ervan dat hij een falend inkoop-, logistiek-, en verkoop-beleid voerde. Hij had immers blikken Hinnikken (jeweetwel, dat slootwater van Freddy) van verschillende formaten in overvloed, maar nergens was een blikje Grolsch te bekennen.
Dit moest hij inderdaad bevestigen, en verzekerde ons dat dit in de toekomst niet meer voor zou komen. Nadat wij een klein aantal overheerlijke beugels hadden gevonden, besloten wij om naast wat ontbijt en vitaminen enige ranzige lectuur te creëren. De vriendelijke en niet lelijke caissière vertelde ons dat ze al minstens vier uur zonder pauze had gewerkt. Gelukkige constateerde een van de moaten dat het mooi weer was buiten, dus dat zou haar wel opvrolijken De opmerking "gelukkig is het geen mooi weer" toverde dan ook een charmante boer-met-kiespijn-glimlach op haar gezicht. Omdat wij zoveel interesse toonden kregen we geheel kosteloos de winkelwagen mee, en hoefden hem pas na 3 dagen te retourneren. Dit echter buiten medeweten van de bedrijfsleider om, maar het lieftallige meisje vond het prima. Nadat we allemaal onze beugeltjes hadden verplaatst van de fles naar de pens, besloten we dat er toch blikjes gehaald moesten worden. Tjeukie en Tinus zouden deze zware verantwoordelijkheid op zich nemen. Er werd unaniem besloten dat de ranzige winkelwagen niet meer nodig was, dus volgeladen met de lege flessen werd deze richting supermarkt geschoven. Als donatie lieten we de statiegeldrekening achter bij de lieftallige kassakut, die van schrik naar achteren liep om het direct aan haar moeder door te bellen. Het was tijd voor de ranzige regelmoaten om zich met de snelheid van het licht uit de voeten te maken, en enige blikken Grolsch in hun bezit te krijgen. Veggel, Snaakie Buursent en Corn-Camilio bleven achter om meer beugels te halen.

The quest for Grolsch
Nadat we achtereenvolgens een A&P hadden leeg gekocht (slechts 30 blikken op voorraad), drie Aldi-look-alikes en een leeg gekochte C1000 hadden bezocht, kreeg Tjeukie het lumineuze idee om een ranzige draak te charteren die ons naar de naar de dichtstbijzijnde Grolsch-verkoopplek zou kunnen leiden. Zo gezegd zo geregeld. De ranzige draak was vlug gevonden, dit is nl. een van de weinige dingen die Landgraaf rijk is, omdat deze daar van nature al voorkomen. We kwamen dan ook 30 km verder uit, bij een parkeerdek in Heerlen, waar de Albert (de broer van Gerrit-Jan) Heyn was gevestigd. Deze supermarkt heeft blijkbaar pienter personeel met een vooruitziende blik in dienst, want er waren maar liefst tien traytjes Grolsch op voorraad. De helft was voor ons genoeg, dus deze hoeveelheid werd gecreëerd . Ondertussen had de kruis- annex zoektocht al twee uur geduurd, dus er werd vast begonnen met het wegwerken van de voorraad, om meer trekkracht en topsnelheid in de auto te bewerkstelligen. De telefoon die Tinus bij zich had bewees eens te meer zijn nut, omdat Veggel zich onderhand niet geheel onterecht aan het afvragen was of er nog wel wat voor hem zou overblijven. Hij meldde ons dat ze in de kroeg waren gaan zitten, en dat ze daar graag afgehaald wilden worden. Tinus besloot dat dit wel mogelijk was, in het kader van "Als je bij de chinees kan afhalen, dan kan ik in de kroeg ook wel afhalen" Hij parkeerde zijn auto vóór het bordje "verboden toegang" zodat we hier geen gedonder mee zouden krijgen
In de kroeg werd onder het genot van een pilsje een pot gepoold, terwijl we alle aanwezige pinda's in onze magen regelden. Dit kwam omdat we honger hadden, dus na nog een pilsje werd besloten dat er gebunkerd moest worden.

Buiten gekomen stond een van de meest ranzige trollen (waarschijnlijk een oppertrol) ons op te wachten. In plat Landgraafs probeerde ze ons iets aan het verstand te peuteren. Uit haar gewauwel konden opmaken dat we niet met flessen mochten voetballen, daar niet mochten parkeren en vlug moesten oprotten, want ze had de politie al gebeld. Dit klopte inderdaad. Veggel en Snaakie Buursent hadden zich in de twee lange uren verveeld, en hadden een potje 1 tegen 1 gespeeld, en bij gebrek aan bal of hoofd hadden ze een beugel gebruikt. Dat deze beugel niet opgewassen was tegen de brute schotkracht van de moaten, en er waren dus in rap tempo enige beugels gesneuveld. Daarop kwam de politie aangereden in een Daewoo, wat aanleiding was tot een verhitte discussie over auto's. Deze werd gewonnen door snaakie Buursent. De wouten vertrokken dan ook zonder over wat voor beugel of ander glas dan ook gerept te hebben. Het vrouwtje haalde haar buurman van vijfenzeventig lentes erbij, omdat zij zelf slechte ogen had. De ouwe bok noteerde onze nummerplaat, en terwijl we riepen "wel schrijven, hè!", vertrokken we om wat te gaan snacken.
Aangekomen bij de eerste de beste snackbar (PJ's) bestelden we ons voer. Snaakie Buursent had de ogen groter dan de maag, want het bleek dat hij de twee grote patat oorlog en de frikandel speciaal niet opkon. De tweede patat oorlog werd geschonken aan PJ zelf, die gretig begon te bunkeren. De satésaus was razend scherp, en PJ zei dat hij die zelf maakte met sambal en knoflook. Tjeukie vond dit zo ontzettend tof dat hij nog een bakje nam. Na het eten werd er weer naar het festivalterrein getrokken, om de tent op te zetten. De auto moest buiten blijven, dus we namen een taxi naar de camping.

Op de camping
Hierdoor ontmoetten we de meest ranzige taxichauffeur die ik ooit gezien heb. Na 4 meter rijden vroeg hij al achteromkijkend of we nog weed moesten hebben. Omdat we genoeg onkruid in de tuin hebben werd deze vraag ontkennend beantwoord, en verzochten we de knakker weer voor zich te kijken, omdat hij al bijna 8 mensen had aangereden. Omdat camping A de roffste camping scheen, besloten we dat we daar afgezet wilden worden. Dit kon niet, omdat ze de wasstraat, waar de ranzige chauffeur normaal stiekem tussendoor reed, was afgesloten. We werden daar dan ook gedropt. Nadat we halverwege camping A waren, was Tjeukie het zat, en besloot dat er zonder bagage werd gecheckt of er nog plaats was. Deze vraag werd negatief beantwoord. Er moest overigens eerst een bandje gehaald worden voordat we op wat voor camping dan ook konden worden toegelaten. Nadat we uit hadden gevist waar dit bandje geregeld kon worden, trokken we daarheen. Voor het bandje had je een toegangskaart nodig, dus dit zoog behoorlijk voor Tinus.
Dit betekende dus dat hij niet op de camping kon. Tinus informeerde dus of hij niet alleen kon kamperen. Moest ie maar vragen bij de infobalie. Tinus stiefelde dus samen met snaakie Buursent naar de infobalie. Ondertussen bleven Veggel, Tjeukie en ranzige Corn-Camilio op de vrouwen achter de bandjestent en de bagage passen. Na enig ouwehoeren met deze vrouwen bemerkte Veggel dat er een bandje op de grond lag. Het was echter niet druk, en het zou opvallen wanneer Veggel het bandje zomaar op zou pakken. Ondertussen kwamen Tinus en Snaakie Buursent onverrichter zake terug. Tinus wilde het bandje niet gaan pakken, want hij wilde geen gedonder. Het enige wat hij te verliezen had, was dat hij van het terrein gekickt zou kunnen worden, waar hij toch al niet mocht zijn. Snaakie Buursent, Veggel en Tjeukie besloten dus dat dit geregeld moest worden. Terwijl Snaakie en Tjeukie de vrouw afleidden door enerzijds een erg knap voorkomen, en anderzijds een serie domme vragen en opmerkingen, regelde Veggel het bandje in zijn bezit. Tinus werd erelid in de Orde van het Gele Bandje, en kon de camping op. Nadat we de tent tegenover een paar Fransen omhoog hadden geregeld, en de schijt aan de kant hadden geschopt, kon er worden begonnen met het feest.

Het terrein
Omdat Snaakie Buursent, Veggel en Corn-Camilio erg slecht waren, werd besloten om nog even in de tent aanwezig te zijn. Onder het genot van Republica werd ontdekt dat het een teringeind lopen was van de tent naar het festivalterrein. Tinus had hier geen last van, omdat hij wegens gebrek aan kaartje niet naar het festivalterrein liep. Aangekomen bij het podium ontdekten wij Marilyn Manson on stage. Deze knakker was erg ranzig. Hij begon netjes in pak, en eindigde half naakt. Door deze gebeurtenis begon de saté van die middag op te spelen bij Tjeukie, en hij begon dan ook op zijn benen te trillen, wit aan te lopen, en kort omschreven ranzig slecht te worden. Hij zij dit tegen Veggel, die verstond dat Marilyn Manson slecht was. Veggel vond dat dit wel meeviel, en toen hij wilde zeggen dat Marilyn alleen maar ranzig was, had Tjeukie al besloten dat hij ging krassen. Terwijl hij menig festivalbezoeker tegen de grond werkte, kwam hij na vijf minuten gestrompeld te hebben uit de menigte. Wijze raad: Als je van plan bent slecht te worden, ga dan niet middenin staan. Nadat hij even gezeten had, was het tijd om te gaan schijten. Omdat hij nog steeds een beetje slecht was, had hij geen tijd meer om de traditionele krant, beugel en viltstift te pakken. Hij ging zitten en bleef een half uur los staan. Vijf nummers van Marilyn Manson later, toen er inmiddels een flinke bult schijt lag, was het tijd om door te trekken. Dit lukte door de grote hoeveelheid niet, en Tjeukie pakte een grote lap papier en drukte de berg maar eens aan. Dit hield, maar had als gevolg dat de pot verstopt zat. Tjeukie had hier echter schijt aan, want een beetje schijthuis moet een flinke hoeveelheid drek kunnen verwerken. Hij ging zijn handjes en gezicht eens even natmaken, en trok weer richting festivalterrein.
Op dat moment was Marilyn bezig met zijn laatste nummer, en het werd pauze. De moaten kon Tjeukie niet echt vinden, dus de tent werd opgezocht. Hier zat hij enige tijd te drinken en ouwehoeren met wat faache festivalbezoekers, die hem vertelden dat Korn de volgende band was. Tjeukie vindt dit wel een uitermate geschikte band, dus hij wilde dat wel zien. De faache festivalbezoekers waren echter nog niet geheel sociaal en cultureel ontwikkeld, en hadden weinig zin om te gaan kijken. Eentje (genaamd Bart) had wel trek in een goed concert, en trok dan ook met Tjeukie richting podium. Hier was het al een drukte van belang, maar Korn was nog nergens te bekennen. Omdat Bart geen aanstalten maakte om in de richting van de bar te stiefelen, deed Tjeukie zijn plicht nog maar eens. Onder het genot van het biertje bleek dat Bart niet zoveel zinnigs te melden had, en toen Korn begon verloor Tjeukie hem dan ook snel uit het oog. Korn speelde met veel kracht, en dit fenomeen werd overgenomen door het publiek. Er werd flink gesprongen, gedrukt en over het algemeen flink van zich afgeropt. Dit is gelukkig een van de kernkwaliteiten van Tjeukie, dus hij was geheel in zijn element. De eerste crowdsurf van de dag smaakte naar meer, en deze activiteit werd dan ook zo vaak als nodig herhaald. Aan het eind van het concert bleek dat Tjeukie zijn geld ophad, en uit navraag bleek dat er nog één band kwam. De stijl daarvan sprak Tjeukie niet echt aan, en omdat hij toch wel moest toegeven dat hij een beetje moe was, besloot hij maar eens richting tent te stiefelen. Onderweg kwam hij Tinus tegen, die een paar voetbal-fanaten (Roda-JC) had ontdekt. Roda JC gaat prima samen met FC Utrecht, dus luid zingend liepen zij een biertje te drinken. Tjeukie kon Tinus door zijn rood-witte shirt al van drie kilometer ruiken, dus hij sloot zich aan nadat hij een biertje had gekregen. Er werd een ranzige film gekeken op een of ander raar veld, en een aantal uurtjes later trokken de twee regelmoaten met achterlating van de Roda JC'ers weer naar de tent. Ze hadden krap een minuut hun biertje open, of daar kwamen Veggel, Snaakie Buursent en Corn-Camilio weer aangestiefeld. Snaakie Buursent had een ranzige ring, en twee ranzige kaarsen in de vorm van een trol en een klaarkomende tovenaar geregeld. Er werd nog e'm afepilst, en Tjeukie viel in slaap met een half blikje in de hand.

Zondag 18 mei
De volgende ochtend was het alweer vroeg dag, en de moaten werden wakker door de regen. Corn-Camilio bleef vreemd genoeg ondanks het inregenen en natte voeten gewoon doormaffen. Nadat het een beetje opgeklaard was werd er ontbeten. Dit kostte gelukkige bijna nix: fl55,- voor een paar tien broodjes, een bak kaas, een bak ham, 4 flesjes water en een pak melk. Er werd afgesproken om bij de drankbonnenverkoop af te spreken wanneer we elkaar kwijt waren. Dit had een tweeledig doel: Ten eerste heb je altijd genoeg drankbonnen, en ten tweede kom je je moaten nog eens tegen. Zo gezegd zo geregeld. Tinus stiefelde weer richting Dalfsen om te gaan vissen, en zou maandagmiddag weer komen. Vanaf de camping hoorden we Limp Bizkitt een ranzige versie van een nummer van George Michael spelen. Dit klonk goed, dus het was tijd om weer van de camping te gaan. Op het festivalterrein (dat nog steeds niet dichterbij was gekomen) werd eerst in-'epilst. Dit lukte. Daarna wilde snaakie Buursent naar Placebo kijken, maar die waren ondertussen al geweest. Er werd nog wat gedronken, en toen de Descendents begonnen waren we op en top aanwezig. The Descendents zijn een ontzettend goede live-act, by the way. Zanger Milo begon ranzig uit te dagen, wat erg dom van hem was. Omdat we net een bak water op de kop hadden gehad, vormde zich onder ons een beetje modder. Toen Milo vroeg of we ook modder aan de klompen hadden, werd deze vraag massaal beantwoord door bruut met modder te smijten. Dit tot groot genoegen van de moaten, die spraken van " in het element zijn". Hierdoor bleven zij niet echt wit. Tjeukie had onderhand doorgekregen dat Milo naar beneden was geklauterd, en wilde hem persoonlijk welkom heten. Hij nam de crowdsurf, en vooraan aangekomen was Milo in geen velden of wegen te bekennen.
Na nog enige kluiten modder op het podium te hebben gedeponeerd werd Tjeukie min of meer aan de kant gesmeten door de security, terwijl hij vriendelijk werd verzocht door te lopen. Op dat moment kreeg Tjeukie door dat uit angst voor zijn ranzige uiterlijk de maximale Milo op het publiek was geklauterd en hij mooi niet de kans zou krijgen om hem persoonlijk te begroeten. "Back to the front" dacht Tjeukie, maar tegen die tijd was de tweede ontwijkingsmanoeuvre van Milo geslaagd: Hij stond weer op het podium. Dat was het sein om weer ranzig te gaan brekk'n en surfen, om kort te gaan weer in het element te geraken. Na the Descendents was het tijd om de dance-tent weer een keer op te zoeken. Op dat moment was Faithless aan het spelen. De negerin op het podium had een stem als een nachtegaaltje, en tussen de nummers door kwamen wij twee vrouwen tegen. Deze waren erg knap, dus het was tijd voor een beetje socializing. Toen we dicht tot ons doel waren genaderd, kwam Snaakie Buursent tot de conclusie dat het tijd was voor Rammstein. Dit was een van de acts die Tjeukie absoluut wilde zien, dus hij ging krassen. Snaakie Buursent en Corn-Camilio gingen mee, Veggel was onbekend. Nadat we enige malen achterom hadden gekeken om een glimp van Veggel op te vangen, liepen we door omdat Veggel nergens te bekennen was, maar vast vrouwen aan het regelen was. Rammstein werd op eerbiedwaardige afstand gevolgd om niets van de schitterende show te missen. De show voltrok zich niet alleen op het podium: vlak voor ons werd een waar moddergevecht gehouden, waar Corn-Camilio zich met overgave instortte. Halverwege werden Snaakie Buursent en Tjeukie uitgebreid en liefdevol door hem geknuffeld. In het brekken en roppen tijdens het strijdgewoel was Corn-Camilio opeens spoorloos verdwenen. Na afloop van het Rammstein werd gekeken bij de bonnen. Geen moat te bekennen. Snaakie en Tjeukie gingen maar enkele kraampjes af. Er werden enige ranzigheden ontdekt, zoals een temporary tattoo, en Snaakie kocht ook voor zijn andere hand een ring. Ondertussen begon de favoriete band van Corn-Camilio: De Osdorp Posse. Dit vonden Snaakie Buursent en Tjeukie niet zo bijster interessant, omdat ze deze al hadden gezien op het bevrijdingsfestival te Zwollywood. Daarom werd dit concert op grote afstand onder het genot van een broodje platgeslagen koe en een pilsje gevolgd. Het bleek toch wel weer grappig te zijn, en wegens overschot aan energie werd er weer richting podium getrokken. Na het verplichte springen-en-landen werd na afloop van 't concert weer richting bonnenverkoop getrokken. Hier stond Veggel, die Corn-Camilio vooraan was tegengekomen, maar ook weer was krijtgeraakt. Er werd besloten om eens even stevig op de grond te gaan zitten. Hierdoor kwamen we een ranzige snaak tegen, die zichzelf Luipe durfde te noemen. Dat hij lef had bleek wel uit het feit dat nadat wij de gebeurtenis "Zuipe met Luipe" hadden aangekondigd, hij ons beschuldigde van het feit dat wij helemaal niet konden zuipen. Een drietal biertjes later moest Luipe dringend weg, waarschijnlijk om af te tappen of te nekken. Dit omdat hij al een flinke voorsprong op ons had toen we begonnen.
Omdat the Orb weinig aan was behalve te lichteffecten, begon snaakie zich te vervelen. Hij vond dat Tjeukie nog niet smerig genoeg was. Hij pakte een kluit modder, en hield die Tjeukie voor zijn neus. Tjeukie was hier niet van gediend, en zijn dat hij er een probleem bij zou krijgen. Snaakie dacht even na, en drukte de kluit in Tjeukies gezicht. De daaropvolgende momenten zijn niet geschikt voor jongere lezers, en eindigde in het feit dat beide moaten in de drek lagen te worstelen, en snaakie Buursent zijn bloes kwijtraakte. De blouse werd door een andere festivalganger dankbaar opgepakt om hem bij een van z'n kameraden in het gezicht te drukken, en in het publiek te smijten. Er wed nog even naar de dance-tent gestiefeld. Hier stond een geheel in de drek gehulde mooie vrouw buiten te dansen. Toen zij ons zag was het liefde op het eerste gezicht, en samen hebben we Veggel bestormd. Geheel moe en voldaan trokken we aan het eind van de avond weer naar onze eigen tent. Eerst werd er fijn gedouched, en de vrouw die drie gulden wilde hebben zei tegen Tjeukie dat hij de broek niet mee mocht nemen omdat hij zo ranzig was dat ze bang was dat Tjeukie hem uit ging spoelen. Tjeukie trok daarop zijn broek uit en liep weg met de broek onder de arm, de verbaasde vrouw achterlatend. In niet meer gehuld dan een ranzige onderbroek en kisten liep hij terug naar de tent. Daar werd weer een pilsje opengetrokken, er werd pizza gecreeërd en na enige tijd kwam Corn-Camilio weer binnen. Hij had twee vrouwen meegeregeld, die bij ons introkken. De een lag direct in coma, de ander was lekker wakker, en heette Ceciel. Er werden enige biertjes genuttigd, en tegen drie uur ontwaakte de ene, en kwamen de vrouwen erachter dat ze morgenochtend met iemand bij de tent hadden afgesproken. "Don Camilio" vond dat het zijn taak was om de vrouwen naar hun tent op camping A te escorteren, en van hem is verder niets vernomen tot de volgende dag. De drie snaken trokken er nog eentje open, en Tjeukie viel wederom in slaap met een half blikje.

Maandag 20 mei
Dit zou de mooiste dag moeten worden. Grote namen als Bush, Live en Tinus zouden op deze dag aanwezig zijn. Corn-Camilio zou 's middags vertrekken wegen verplichtingen elders. Tijdens een stevig ontbijt van bolletjes, koffie en melk maakten we een tweetal Amsterdammers belachelijk die pareerden met een strakke opmerking. De sfeer was ineens vriendelijk, en er vond zowaar een vrij normaal gesprek plaats. Er werd een programmaboekje buitgemaakt, zodat we de route van die dag konden vaststellen. Dit werd gedaan, en toen we richting terrein stiefelden kwamen we Corn-Camilio tegen , vergezeld van de twee vrouwen. De ene was weer uit haar coma ontwaakt, en de tweede was slechts drie turven hoog. Gezamenlijk werd naar het festivalterrein gestiefeld, waar zowaar een rij stond. In de drukte raakten we Corn-Camilio en de vrouwen kwijt, en we stiefelden richting Nada Surf. De organisatie had de modderpoel veranderd in een hooiberg, waar we dankbaar gebruik van maakten. Hooi prikt, en gooit veel makkelijker. Omdat het erg warm was, en we nog niet helemaal uitgeslapen waren, gingen we op het grasveld tussen de drie podia liggen. Hierdoor konden we alles goed volgen. Zo hebben we The Gathering Silverchair, Kula Shaker en de Osdorp Posse (die een kopie vertoonde van de dag ervoor) gezien. Gehoord hebben we Skik, Eels en Supergrass. Ondertussen werd er druk heen en weer gelopen tussen onze plek en de voedsel-en-drank-tenten. Tjeukie maakte van zijn lange broek een korte m.b.v. een aansteker en brute kracht. Veggel slaagde voor de cursus "bier drinken op de rug met de mond open terwijl de moaten gieten" Dit tot groot vermaak van omstanders. Terwijl Snaakie en Veggel slecht lagen te wezen en te slapen, trok onze Duiste buurman zijn sokken uit die hij slechts drie dagen aanhad. Hij stootte Tjeukie aan, en legde de sokken op snaakie's reukorgaan. Snaakie Buursent had nix door, wegens coma, en sliep gewoon door. Toen de foto was gemaakt, ontwaakte hij, met de geur van tenenkaas nog vers in het geheugen. Hij slingerde de sok onder het uiten van enkele krachttermen een eind weg. Later was Veggel de klos, omdat de buurman immers twee sokken had.

Het was tijd om Tracy Bonham te bekijken. Veggel wilde dit echt niet missen. Tracy Bonham was uit de kunst.. Een geslaagde lancering van Veggel resulteerde in het feit dat Veggel met zijn hoofd in het stro belandde, terwijl hij vertikaal stond. De behulpzame omstanders legden hem weer netjes op het publiek, en hij kon weer verder. Nadat we dit hadden meegemaakt, gingen we weer ff lekker relaxen op het veld. Net toen we weer weg wilden kwam Snaakie Buursent een vrouw genaamd Tinus tegen. Hij bleef ouwehoeren, terwijl Tjeukie en Veggel naar Deus stiefelden. Daar kwamen we Mara, de vriendin van Jerry (buurman van Moat Otto) (snapt u het nog) en een vaag vriending tegen. Na hier een poos mee over BSE-koeien en varkenspesten te hebben geouwehoerd moesten we echt weg.Toen Deus begon, kwamen we tot de conclusie dat dit niet echt kickend hard was. Daarom werden onze goddelijke lichamen naar de dance-tent verplaatst. Hier waren wij getuige van de grootste takkeherrie sinds Frans Bauer: Atari Teen Age Riot stond daar een potje uit zijn nek te schijten. Hardcore gabba met metal gemixed, samen met Duitse onverstaanbare bevelen. Hier kon je echter weer prima op roppen, dus we vermaakten ons lichtelijk. Ondertussen was het tijd voor Live. Dit werd ook weer van eerbiedwaardige afstand gevolgd om niets te hoeven missen. Conclusie: Live kicks ass. Voldaan en met vreselijk verwende oortjes keerden wij terug naar het andere podium.

Toen was het tijd voor Bush. Ze waren dit keer beter dan in Groningen, maar Tjeukie kon er nog niet echt warm van worden. Hij begon dan ook snel een beetje met stro te smijten, wat even later verheven werd tot volkssport nummer 1. De rest van Bush hebben we dan ook lichtelijk gemist, want het was een drukke baan, dat strosmijten. Vooral het "Die-lange-met-die-hoed-raken" was erg in trek. Als een paar baaltjes zwetend hooi keerden wij terug naar de drankenbonnen. Hier kwamen we snaakie Buursent weer tegen. Terwijl we naar Beck keken liepen we over het terrein, waar het traditionele plastic-verbranden weer in volle gang was. De organisatie daarentegen deed volop mee dor het traditionele brandend-plastic-blusfeest te vieren. Na nog even van de sfeer genoten te hebben en naar het vuurwerk geloerd te hebben was het tijd om naar onze tent te stiefelen. Detail hierbij is dat tijdens het stiefelen altijd tegen blikjes, plastic flessen en andere rotzooi te schoppen. Veggel deed dit dan ook enthousiast, en creeërde een plastic fles bij de knakker die voor hem liep op het achterhoofd. De fles had niets.

Bij de tent gekomen zat Tinus al te wachten. Hij was gratis het terrein op geweest: Door eerst de twee vrouwen van Don Camilio door de hekken te sturen, vervolgens een van de twee met BEIDE kaartjes naar buiten te laten gaan was hij erin geslaagde de beveiliging te omzeilen. We waren hem helaas niet tegengekomen, maar de tent waar we normaal ontbijt haalden stond bol van het feest. Daar stiefelden we dan ook heen met een paar biertjes op de nek. In de vorige twee dagen hadden we slechts een traytje opgedronken, wat ons voor de lastige taak stelde de overige vijf traytjes die avond soldaat te maken. In de tent aangekomen bleek het zo gezellig dat we onze zere lijven compleet vergaten. Na het nuttigen van een sloot bier kwam een of andere Duitser naar ons toe om een biertje te bietsen. Hij wilde ook wel betalen, en dat klonk ons als muziek in de oren. Achteraf bleek dat hij vijf gulden per blik betaalde. Dit was weer erg prettig. Er kwamen nog twee vage dikke wijven uit klazienaveen naar ons toe, die overduidelijk erg wanhopig waren. Geen van de moaten was zo geil dat hij zijn kostbare zaad aan deze twee wilde verspillen, dus zij dropen snel af na een paar op de vrouw gerichte opmerkingen. Op een gegeven moment kwam een of andere Els naar Tjeukie toe, en begon te ouwehoeren. Dat past altijd in Tjeukie's straatje, dus hij was weer even zoet. Aan het eind van de avond joeg de security iedereen uit de tent. Geen probleem, men neme een plein, zette er een tafel neer, pote daar een dronkaard op die moppen tapt en voilà: bezigheidstherapie. Dit hielden we vol tot een uur of vijf, toen was ie echt lam. Ondertussen was Tjeukie wel uitgeouwehoerd met de vrouw, en deed volop mee met Moppentoppers. De ranzige snol wilde echter meer, en bleeeef maar wachten. Toen iedereen naar huis wil was het blijkbaar de bedoeling dat Tjeukie haar naar de tent zou vergezellen, maar dat was een groot misverstand. De draak was net oud genoeg om om de brommer te mogen, en nog vreselijk mager ook. Bij de eerstvolgende kruising werd dan ook liefdevol afscheid genomen. (GROETEN THUIS HE!) De moaten stiefelden naar de tent, nuttigden daar nog enkele pilsjes en sukkelden daarna tegen half vijf in slaap.

Dinsdag 21 mei
Om 7:30 gaf de eerste moat acte de presence. Vlak daarna volgden er nog twee. Omdat Tinus nog moest rijden, werd besloten dat hij mocht blijven slapen. Dit had meer te maken met overmacht, omdat Tinus met geen mogelijkheid uit zijn coma te redden was. Na enige tijd merkte Snaakie dat ie dusdanig ranzig was dat hij stonk. Hij ging douchen, terwijl Veggel en Tjeukie de tent klaarmaakten voor afbraak. Na nog even met een paar ranzige security-snaken te hebben geouwehoerd over veiligheid, crowdsurfen, Lowlands en baggerbende kwam te tijd van gaan. Tinus werd uit de tent geveegd, de tent in de zak gestopt. Bijna stopte we Tinus in de zak, daarna stopten we de tent bijna in de verkeerde zak, maar het kwam allemaal vet voor elkaar. De terugreis begon om 9:30, en na ranzig onbeten te hebben bij een supermarkt onder het genot van de krant, de Privé (met Henk van der Meyden) en de Oor kwamen we rond 14:00 weer aan in de ons zo vertrouwde omgeving van het idyllische dorpje Dalfsen.

Advertorial



Startpagina
© design door J. Wertz 2000-2012